မႏွစ္က ဒီေန႕မွာ ဒီကဗ်ာကို ေရးခဲ႔တယ္။
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄။
တစ္ဖက္တည္းတီးတဲ႔လက္ခုပ္၊
တစ္ျခမ္းပဲေရးတဲ႔စာ
တစ္ေယာက္ပဲသိတဲ႔ မ်က္ရည္၊
တစ္ေရာင္ပဲရိွတဲ႔ ကင္းဗတ္စ္
တစ္ေၾကာင္းတည္းဆြဲတဲ႔မ်ဥ္း၊
တစ္ရက္ပဲခံတဲ႔ ပန္းပြင္႔မ်ား .................။ ။
(Zephyr)
ခ်စ္ျခင္းတရားရဲ႕ မတည္ျမဲမႈနဲ႕ အထီးက်န္မႈေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ပါတာေတြ႕တယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ႔ ေရးစရာမရိွဘူး။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြမဟုတ္ဘူး။ ဘြဲ႕မႈးၾကီးေရးသလို အိုဗာတင္းေတြ၊ေခ်ာ႔(က)လက္ခ္ေတြဝယ္ေပးလို႕ ဝမ္းနည္းရတာမ်ိဳးျဖစ္ရတာမေကာင္းဘူး။ မတတ္ႏိုင္တဲ႔ဘဝမွာတုန္းကရိွခဲ႔တဲ႔ခ်စ္သူဆိုရင္ ဘာမွ မဝယ္ေပးႏုိင္ဘူး။ တတ္ႏိုင္တဲ႔ဘဝေရာက္လာေတာ႔ သူ႕မွာလည္း ဘာမွမလိုအပ္ေတာ႔ဘူး။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို တစ္ေယာက္က အသိအမွတ္ျပဳ တန္ဖိုးထား ေလးစားဖုိ႕သာလုိတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္ဖုိ႕လိုတယ္။ တခါတေလ ခ်စ္တယ္ထင္ေပမယ္႔ မခ်စ္တာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကိုယ္က ခ်စ္ဖုိ႕လား၊ ကိုယ္႔ကို ခ်စ္ဖုိ႕လားဆိုတာလည္း ေလးနက္တဲ႔ စဥ္းစားစရာေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕ခ်စ္သူေတြက ဘဝမွာ ခဏေပ်ာ္ရႊင္ဖုိ႕၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ႔ တစ္သက္လံုး လက္တြဲသြားဖုိ႕ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမဆိုပါ၊ ခ်စ္တဲ႔သူအနားမွာ ေနထုိင္ခြင္႔ရတာ ၾကီးျမတ္တဲ႔ ကံေကာင္းမႈတစ္ခုလုိ႕ ခံစားရတာပါပဲ။
ေလာကၾကီးမွာ ကံေကာင္းတဲ႔ခ်စ္သူေတြလည္းရိွမယ္။ ခဏေလာက္ပဲ ကံေကာင္းတဲ႔ ခ်စ္သူေတြလည္းရိွမယ္။ အတူရိွေနခ်ိန္ေတြဟာ ထာဝရမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခ်ိန္မွာ ကြဲကြာရင္လည္းကြဲကြာသြားမယ္။ ရိွေနတုန္းမွာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႕ တစ္ေယာက္အက်ိဳး တစ္ေယာက္လုိလားတဲ႔ စိတ္ထားနဲ႕ မြန္မြန္ျမတ္ျမတ္ခ်စ္ခင္ရင္ ေကာင္းတာပဲ။ ကိုယ္႔မွာ တစ္ခုခုလုိေနလို႕ ကိုယ္လိုေနတဲ႔ ကြက္လပ္တစ္ခုခုကို ျဖည္႕ႏုိင္ဖုိ႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ သေဘာထားမမွန္ဘူးလုိ႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ တကယ္ခ်စ္တတ္တဲ႔သူျဖစ္ဖုိ႕ဆိုတာ ဘာမွ မလိုအပ္တဲ႔သူျဖစ္ဖုိ႕လုိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေနလို႕ အဆင္မေျပလုိ႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လိုအပ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ရဲ႕ အတၱအတြက္ လိုအပ္မႈသက္သက္ပဲ။ ကိုယ္႔ရဲ႕ အခ်ိန္ပိုေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေပးဖုိ႕ လူရႊင္ေတာ္လိုအပ္သလိုမ်ိဳးေပါ႔။ တစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လူရႊင္ေတာ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ႔ အျပန္အလွန္လူရႊင္ေတာ္ ဆက္ဆံေရးျဖစ္လာၾကတယ္။
ကိုယ္ခႏၶာရဲ႕ ဓာတုေဗဒျဖစ္စဥ္ေျပာင္းလဲမႈေပၚမူတည္ျပီး ခ်စ္ျခင္းဟာ အတုိးအေလွ်ာ႔ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေမတၱာတရားကေတာ႔ ဒီလုိဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ခ်စ္တဲ႔သူကို အဆံုးရွံဳးခံလုိက္ျပီး သူ႕ဘဝအတြက္ ပုိေကာင္းေစလိုက္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ခ်စ္တဲ႔သူကို အသက္နဲ႕လဲကာကြယ္ျပီး ကိုယ္႔ဘဝကိုယ္ထူေထာင္ရတယ္။ အမွား၊အမွန္ဆိုတာထက္ ကိုယ္႔ရဲလမ္းကို ဘယ္လုိေရြးခ်ယ္သလဲဆိုတာေပၚမူတည္ပါတယ္။ စီးပြားေရးအရ၊လူမႈေရးအရ အဆင္႔အတန္းတစ္ခုအထိေအာင္ျမင္မွ ခ်စ္တဲ႔သူနဲ႕ နီးစပ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ တစ္ခုခုကို ေရြးခ်ယ္ရတာပဲ။
ခ်စ္တဲ႔သူဆုိတာ ရည္းစားမွမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြအားလံုးပါတာပဲ။ ေလာကမွာ လူေတြဟာ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာရိွတဲ႔ ကမာၻၾကီးမွာ လူနည္းစုကို ေရြးခ်ယ္ျပီး ခ်စ္ခင္မိတာပဲ။ ရူပေဗဒမွာ ျဒပ္ဝတၳဳေတြစုစည္းသလုိမ်ိဳးပဲ။ ဓာတုေဗဒမွာေတာ႔ stable electronic sturcture ျဖစ္ေအာင္စုဖြဲ႕သလို ေပါင္းစုေနထုိင္ၾကတာပဲ။ ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႕ မိမိပါဝင္တဲ႔အစုဟာ ေလာကၾကီးထဲမွာ လွပသာယာေနတဲ႔ ျပည္႕စံုတဲ႔ အဖြဲ႕အစည္းငယ္ေလးေတြပဲ။ ေလာကရဲ႕ တည္ေဆာက္မႈအရ အရာခပ္သိမ္းအဆင္ေျပတယ္ဆိုတာမရိွဘူး။ ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ စက္ပစၥည္းလို တစ္ခုပ်က္၊ တစ္ခုအစားထုိးလို႕ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခုခုလစ္ဟာသြားရင္ အဲဒီကြက္လပ္အတိုင္းရွင္သန္ရတာပဲ။ အစားထုိးမွားသြားရင္ ပိုဆိုးတဲ႔ ရလဒ္ေတြျဖစ္သြားတတ္တယ္။
ခ်စ္တဲ႔သူဆိုတာ လူသားသက္သက္ေတာင္ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။ သဘာဝတရားကို ခ်စ္တဲ႔စိတ္ကေလးလည္းရိွတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ သဘာဝတရားဟာလည္း ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ႔သူထဲမွာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္႔ရဲ႕စိတ္။ ကိုယ္ေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဒီဘဝမွာေတာ႔ စိတ္က ကိုယ္႔ကို ခ်ယ္လွယ္တာပဲ။ ကိုယ္႔ရဲ႕ စိတ္ကိုေရာ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ခ်စ္သလား။ ေကာင္းတဲ႔ ကုသိုလ္စိတ္ေတြ မ်ားမ်ားေပၚေနရင္ေတာ႔ ခ်စ္ေကာင္းခ်စ္မိႏုိင္တယ္။ ဆိုးတာေတြမ်ားေနရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔စိတ္ကိုလည္း မခ်စ္ႏုိင္တာရိွမယ္။ တည္ျငိမ္တဲ႔စိတ္နဲ႕ေနႏုိင္ဖုိ႕ၾကိဳးစားၾကတာဟာ ကိုယ္႔စိတ္ကို ကိုယ္ခ်စ္လုိ႕ပဲ။ စိတ္နဲ႕ ထိခုိက္ရတာဟာ ကိုယ္ခႏၶာထိခိုက္တာထက္ အမ်ားၾကီးပိုခံစားရတဲ႔အတြက္လည္း ကိုယ္႔စိတ္ကို ကိုယ္ကာကြယ္ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ပဲ ကိုယ္႔စိတ္ကို ထိခုိက္ေအာင္လုပ္ႏုိင္တဲ႔ လူနည္းစုကို သတိထားေရြးခ်ယ္ၾကတာပဲ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြဆီက ရတဲ႔ စိတ္ဒဏ္ရာဟာ တစ္သက္လံုး ျပန္မေကာင္းေတာ႔တာမ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အဲဒါကို အေလးအနက္ထားရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ၾကံဳရာလူခ်စ္မိျပီး ကိုယ္႔ဒုကၡကိုယ္ရွာသလုိျဖစ္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းက်ိဳးလိုလားစိတ္ေပၚအေျခခံျပီး သူ႕အတြက္ စဥ္းစားႏုိင္တဲ႔ေန႕မွပဲ တစ္ကယ္ခ်စ္တတ္ျပီဆိုႏုိင္တယ္။ သူ႕ဘဝမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ဖုိ႕ ကိုယ္က သူ႕ဘဝထဲက ထြက္ေပးဖုိ႕လုိတယ္ဆိုရင္ ထြက္ေပးလုိက္ရမွာပဲ။ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာက အစ ကိုယ္႔ေပၚ မီခိုမႈမရိွေအာင္ၾကိဳးစားရမွာပဲ။ ကိုယ္႔ကို တစ္သက္လံုး မီခိုေအာင္လုပ္ေနတာဟာ ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး။ သံေယာဇဥ္ၾကီးတာပဲျဖစ္မယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ လြတ္လပ္မႈကို မခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ႔သူျဖစ္မွ တစ္ကယ္ခ်စ္ႏုိင္မယ္။ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး သူ႕အေတြးအေခၚနဲ႕သူၾကိဳးစားျပီး လုပ္ကိုင္ႏုိင္ဖုိ႕အားေပးရမယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူရဲ႕ တန္ဖိုးေတြကို မတိုက္ခုိက္ရဘူး။ သူတန္ဖုိးထားတာကို ကိုယ္တန္ဖုိးမထားႏုိင္ရင္ေတာင္တေလးတစား အသိအမွတ္ျပဳရမယ္။ သေဘာထားမၾကီးတဲ႔သူဟာ တကယ္ခ်စ္တဲ႔သူမဟုတ္ေသးဘူး။ သဝန္တိုတာဟာ စိတ္ေရာဂါျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ အခ်စ္ေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ရဲ႕ခ်စ္သူကို မယံုၾကည္ရင္ သဝန္တုိတာပဲ။ မလံုျခံဳတဲ႔စိတ္အေျခခံရိွတဲ႔သူဟာ သဝန္တုိတာပဲ။ ေအးခ်မ္းတဲ႔သူဟာ သဝန္မတိုဘူး။ ယံုၾကည္မႈရိွတယ္။ နားလည္မႈရိွတယ္။
ငယ္တုန္းက အခ်စ္ဟာ ၾကီးလာလို႕ ျပန္ၾကည္႕ရင္ သိပ္ေလးနက္မႈမရိွဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႕လည္း မယွဥ္ဘူးလုိ႕ျမင္ရတယ္။ ကိုယ္႔အတၱကုိ ဦးစားေပးျပီး ခ်စ္ၾကတာမ်ားတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ကိုယ္႔အရြယ္၊ ကိုယ္႔အသိဉာဏ္နဲ႕ကိုယ္ ခ်စ္တတ္ခင္တတ္တဲ႔သူျဖစ္ေအာင္ေနႏုိင္ရင္ေကာင္းတာပဲ။ ကိုယ္႔ကို ခ်စ္တာကို တန္ဖိုးမထားတဲ႔သူဟာ သူမထုိက္တန္ဘဲရေနတဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေတြဆံုးရွံဳးရတတ္တယ္။ စိတ္က်န္းမာေရးေကာင္းမွပဲ ေမတၱာ စစ္စစ္နဲ႕ခ်စ္ႏုိင္တယ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႕မွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြကို ခ်စ္ေနခြင္႔ရရင္ ကံေကာင္းတာပါပဲ။ ဒါဟာလည္း ေလာကဟာ ဒုလႅဘ (ရခဲေသာတရား) ျဖစ္ေနရျခင္းအေၾကာင္းပါပဲ။ ခြဲခြာရမယ္႔ရက္ေတြရိွေသးတယ္။ အတူရိွေနတုန္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားႏုိင္ရင္ အင္မတန္ၾကည္ႏူးစရာပါပဲ။
ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔စိတ္နဲ႕ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္မႈရိွရိွ ခ်စ္ႏုိင္တဲ႔သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ။ ။
Regards,
Z