ေသျခင္းတရားရဲ႕ အနီးမွာ
ေသျခင္းတရားဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရသေျမာက္တဲ႔ ဇာတ္ကားတစ္ခုလုိပဲ။ ဓားခ်က္နဲ႕ တိကနဲျပတ္က်သြားတဲ႔ ငွက္ေပ်ာတံုးလိုပဲ။ ဓားခ်က္မထိခင္နဲ႕ ထိျပီး စကၠန္႕ပိုင္းေလးမွာပဲ အျဖစ္အပ်က္က ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ အခုေခတ္မွာ ေသတာဟာ ေနတာထက္ ေစ်းၾကီးတယ္။ ျမန္ျမန္ေသရင္ေသ၊ မေသရင္ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ကုန္တဲ႔ပိုက္ဆံက ပံုမွန္ တစ္လစာစားလုိ႕ရသေလာက္မ်ိဳး။ ပ်မ္းမွ်အားျဖင္႔ ၁၀ ရက္ေလာက္ ေဆးရံုတက္ရရင္ သိန္း ၁၀၀ ဝန္းက်င္ကုန္တယ္။ အေရးေပၚအေျခအေနေပါ႔။ ဟိုစက္၊ ဒီစက္ေတြတပ္ထားရျပီဆိုရင္ အဲဒီေစ်းနီးပါးက်တာပဲ။ မတတ္ႏုိင္ဘူးဆိုရင္ သံုးရက္ေလာက္နဲ႕ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ရက္ေလာက္နဲ႕ ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္ကုန္တာပဲ။ လူေတြဟာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတ္ထားၾကတာေတြေၾကာင္႔လည္း ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ လြယ္ကူလြန္းကုန္တယ္ထင္တယ္။ တစ္သက္လံုး အရက္ေသာက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္လုပ္လာတဲ႔သူေတြဟာ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုကိုေတာ႔ ေသေလာက္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ထားျပီးသားျဖစ္ေနၾကတာမ်ားတယ္။ အဲဒီအစိတ္အပိုင္းေလးနဲ႕ပဲ ကင္းဝင္သြားၾကတာပဲ။
ေသတယ္ဆိုတာ ခက္ခဲတာမဟုတ္ဘူး။ နာေတာ႔ နာက်င္တယ္။ မခ်ိမဆန္႕ျဖစ္ရတယ္။ ခဏေလာက္ေပါ႔။ အေလးသြားတုန္း အင္အားစုိက္ထုတ္ရသလုိမ်ိဳးနဲ႕ခပ္ဆင္ဆင္၊ ဒီဘဝက ထြက္ဖုိ႕ဆိုတာ နည္းနည္းေတာ႔ အင္အားသံုးတြန္းလွန္ရတာေပါ႔။ ဆရာဝန္အလုပ္ဟာ လူေတြ ေသမွာကို မၾကာမၾကာထုိင္ၾကည္႕ရလို႕ သိပ္မလုပ္ခ်င္တဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းထဲမွာပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ စၾကဝဠာမယ္ေရြးတဲ႔ ဒိုင္အလုပ္လုိ အစာလည္းေဆး၊ေဆးလည္းအစာအလုပ္မ်ိဳး၊ ဒီေလာက္မွမျဖစ္ႏုိင္ရင္ သဲေသာင္ျပင္ေဘာ္လီေဘာ၊ အမ်ိဳးသမီးပြဲသီးသန္႕ေၾကညာတဲ႔သူ၊ ဒီေလာက္မွကံမေကာင္းရင္လည္း အလုပ္မယ္မယ္ရရလုပ္စရာမရိွတဲ႔ Cubicle ႏုိင္ငံသား အဲဒီလို တစ္ခုခုလုပ္ဖုိ႕ရည္ရြယ္ထားခဲ႔တယ္။
မေန႕က ငယ္သူငယ္ခ်င္းက မိန္းမယူဖုိ႕ေျပာတာ အိမ္က အင္တင္တင္လုပ္လုိ႕ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားတယ္ေျပာတယ္။ ေအးေအး ခ်သာခ်၊ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ေရးရဖုိ႕ တုိက္ခိုက္ယူရတာပဲလုိ႕ ေျမွာက္ေပးလုိက္တယ္။ ျမန္မာဗစ္ဒီယိုေတြအၾကည္႕မ်ားသြားတဲ႔ သေထးသားပီပီ ေကာင္မေလးကို ခုိးရာလိုက္ဖုိ႕ ေသြးေဆာင္သတဲ႔။ ဟိုကလည္း မလုိက္ဘူးေျပာတယ္။ ဂံုနီအိတ္ထဲရိုက္ထည္႕လာျပီး စင္ကာပူကို ေျပးလာခဲ႔ပါလားလုိ႕ အၾကံေပးထားတယ္။ ကိုယ္လို သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမရိွရင္ ခက္ရခ်ည္ေသးရဲ႕လုိ႕ေတြးမိတယ္။ လူတုိင္းမွာ ျပႆနာရိွတယ္။ ေသရတာခ်ည္းခက္တာမဟုတ္ဘူး။ ေနရတာလည္းခက္တယ္။
ေသျခင္းတရားရဲ႕ အနီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေပါ႔ပါးေနၾကတယ္။ Symbol နဲ႕ေျပာရင္ေတာ႔ သတိ ဗုိ႕အား ၂၆၀၀ အရိုးေခါင္းေဘးမွာ အေပါ႔သြားေနသလုိမ်ိဳးပဲ။ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ေလလည္းခြ်န္ရင္းေပါ႔ေလ။ ေဘးနားလွည္႕ပန္းမိရင္ေတာ႔ ဂင္းနစ္ စံခ်ိန္တင္ ဓာတ္လုိက္ျပီးေသမွာပဲ။ သို႕ေသာ္လည္း တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေပါက္ႏုိင္ေသးသ၍ေတာ႔ ေသျခင္းတရားက ကိုယ္႔ကို မလႊမ္းမိုးႏုိင္ျပန္ဘူး။
ရံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္လည္း ရံုးကို လာေနက်အတုိင္း လာတာပဲ။ လမ္းမွာေတာ႔ သူ႕အေမက ဖုန္းဆက္တယ္။ "ေဖေဖ အခုပဲ ဆံုးသြားျပီ"ဆိုတာ ေျပာသတဲ႔။ အဲဒီေလာက္နီးကပ္မွန္းေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လည္း မသိထားဘူးေပါ႔ေလ။ ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္ဝယ္ျပီး ေန႕လည္ျပန္ဖုိ႕လုပ္ေနတာေတြ႕တယ္။ Ticket Agent ရဲ႕ Phone နံပါတ္ေတာ႔ ရွာေပးလုိက္တယ္။
အေမနဲ႕အဘြားဆံုးသြားေတာ႔ ေသမင္းနဲ႕ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ဟာ ၂ ဂိုး ဂိုးမရိွျဖစ္သြားတယ္။ က်န္ေသးတဲ႔ အေဖ၊ အစ္ကိုနဲ႕ ဇနီး သံုးေယာက္စာပဲ ခံစားဖုိ႕က်န္တယ္။ အေဖနဲ႕ အစ္ကိုနဲ႕လည္း သိပ္ရင္းႏွီးလြန္းတာမဟုတ္ေတာ႔ သိပ္ခံစားရမယ္မထင္ဘူး။ အေမနဲ႕အဘြားမွာတင္ ထံုေဆးက ျပင္းသြားျပီထင္တယ္။ ဇနီးသည္လည္း အသက္လမ္းေၾကာင္းက ကိုယ္႔ထက္ရွည္တယ္။ ကိုယ္သာ အရင္လစ္ရမယ္႔သေဘာဆိုေတာ႔ သိပ္မပူပင္ဘူး။ ေသတယ္ဆိုတာ ေသတဲ႔သူတင္ ျပင္ဆင္ထားရတာမဟုတ္ဘူး။ မေသဘဲက်န္ခဲ႔မယ္႔သူေတြလည္းျပင္ဆင္ရတယ္။ မရဏႏုႆတိဟာ သူေတာ္ေကာင္းတရားပဲ။ ငယ္ကတည္းက ဘယ္တရားမွာလည္းမမွတ္မိဘူး မရဏႏုႆတိပြားဖို႕ကိစၥ အထူုးအေရးၾကီးေၾကာင္းနာလုိက္ရတယ္။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီးေဟာတာပဲ။ သိတယ္၊မသိဘူး။ တကယ္ေတာ႔မသိဘူးဆိုတဲ႔ ကေလးမေလး တစ္ႏွစ္လံုး မရဏႏုႆတိပြားေနတဲ႔အေၾကာင္းျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီကတည္းက ခ်စ္တဲ႔ခင္တဲ႔သူေတြကို စိတ္ထဲကေန ေသသြားျပီလုိ႕ကို ႏွလံုးသြင္းထားတယ္။ ဒါေတာင္မွ အေမဆံုးသြားေတာ႔ တစ္ရက္ေလာက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လုိက္ရေသးတယ္။ အဘြားဆံုးေတာ႔ နည္းနည္းေျဖသာသြားျပီ။ အေဖနဲ႕အစ္ကို အလွည္႕ၾကရင္ေတာ႔ ပရိုျဖစ္သြားေလာက္ျပီ။
ေသတယ္ဆိုတာကို လွည္႕စားလုိ႕မရဘူး။ ေသတယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ မက်န္ရစ္ေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး။ ရွင္သန္တဲ႔သက္ရိွအေနနဲ႕မျမင္ရေတာ႔တာသက္သက္ပဲ။ ခ်စ္တဲ႔ခင္တဲ႔သူေတြကို ေသသြားလည္း သတိရတာပဲ။ မခ်စ္တဲ႔မခင္တဲ႔သူေတြကို ရွင္ေနလည္း ေမ႔ေနတာပဲ။ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ တစ္ခုခုလိုခ်င္တဲ႔သူေတြသာ ဆံုးရွံဳးမွာေၾကာက္တာပါ။ မိဘမရိွေတာ႔ရင္ ထမင္းငတ္မယ္႔သူေတြကေတာ႔ မိဘေသသြားရင္ ကိုယ္ ပုန္းေၾကာင္(ထမင္းငတ္)မွာစိုးလို႕ ပိုဝမ္းနည္းတာျဖစ္မွာေပါ႔။ ေသရမယ္႔သူေတြကို မေသေစခ်င္ဘူးဆိုတာ အင္မတန္ၾကီးတဲ႔ အတၱပဲ။ အသက္ၾကီးလာရင္ ပိုေနလုိ႕ေကာင္းလာတယ္ဆိုတာမရိွဘူး။ ပိုနာလာတယ္။ ဇရာက ေန႕တုိင္း ထုေထာင္းေနတာ။ မရဏမွာသာ ဘရိတ္အုပ္မေပးလုိက္ရင္ ဒီအိုျခင္းတရားႏွိပ္စက္တာကို စကၠန္႕မလပ္ခံရမွာ။ ေသျခင္းတရားဟာ ေလွာင္ခ်ိဳင္႔ဖြင္႔ေပးလုိက္တာနဲ႕ေတာင္တူေသးတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြကို ဒုကၡမ်ားတဲ႔ ေလာကကေန လြတ္သြားေစခ်င္မွ တစ္ကယ္႔ ေမတၱာ၊ တစ္ကယ္႔ ဥေပကၡာျဖစ္တယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ၾကီးအတြက္ ရိွေနေစခ်င္တာကေတာ႔ အတၱသက္သက္ပဲ။ ရိွေနတုန္း ခ်စ္ျပီး၊ ေသသြားရင္ ဝမ္းမနည္းတာအေကာင္းဆံုးပဲ။ ရိွေနတုန္း ဒုကၡေပးျပီး၊ ေသသြားမွ ငိုေနတာ ေတာ္ေတာ္ ဟာသေျမာက္တယ္။ သား၊သမီးေကာင္းဆိုတာ မိဘေသသြားလုိ႕ ေနာင္တရစရာဘာမွမရိွဘူး။ ကိုယ္႔တာဝန္ကိုယ္ေက်၊ သူ႕တာဝန္သူေက်ပဲ။ သူအရင္ေသ၊ ကိုယ္အသုဘခ်မယ္။ ကိုယ္အရင္ေသ ၊ သူအသုဘခ်မယ္။ ၾကံဖန္ျပီး ခံစားေနတာကိုက တရားမရိွတာပဲ။ ေသတဲ႔အခ်ိန္မွာ ႏွလံုးသြင္းမွန္တဲ႔သူက နည္းနည္းေလာက္၊ခဏေလာက္ေၾကကြဲမယ္။ ႏွလံုးသြင္းမမွန္သူေတြသာ ဟုိေလွ်ာက္ေတြး၊ဒီေလွ်ာက္ေတြးနဲ႕ငိုလို႕မဆံုးဘူးျဖစ္ၾကတာပဲ။ ပိုေကာင္းတဲ႔ဘံုေရာက္သြားမွာပါဆိုတာမ်ိဳး တစ္ခ်ိဳ႕လည္းေတြးတယ္။ ေရာက္ခ်င္လည္းေရာက္မယ္။ မေရာက္ခ်င္လည္းမေရာက္ဘူး။ ေရာက္ရင္လည္း သူ႕ကုသိုလ္ေၾကာင္႔၊ မေရာက္ရင္လည္း သူ႕အကုသိုလ္ေၾကာင္႔ပဲ။ လူတုိင္းမွာ ေကာင္းတာလုပ္ဖုိ႕ အခ်ိန္ေတြရခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုယ္႔မိဘေပမယ္႔ သူ႕ဟာသူ တန္ဖုိးရိွတာမလုပ္ခဲ႔လုိ႕ အပါယ္ဘံုေရာက္တယ္ဆုိလည္း ဝမ္းနည္းစရာမရိွပါဘူး။ သံေဝဂရစရာသာရိွပါတယ္။ ဥေပကၡာရဲ႕အလွတရားဟာ လူတုိင္းဟာ ကိုယ္႔ကံကို ကိုယ္တည္ေဆာက္ျပီး အဲဒီျပဳေသာကံေတြနဲ႕ခင္းတဲ႔လမ္းကပဲသြားၾကမယ္လုိ႕ ယံုၾကည္လုိက္တာပါပဲ။ ပူပန္ေနလုိ႕လည္းအက်ိဳးမထူးဘူး။ ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ရတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးလမ္းက်ဥ္းေလးမွာ အေဖာ္မပါဘူးဆိုတဲ႔ ကဗ်ာေလးထဲကလိုပဲ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ရမွာ။ က်န္ရစ္သူေတြကို သပိတ္မသြပ္နဲ႕လို႕ မွာသြားရဲတဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းမ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းတာေပါ႔။ ကိုယ္႔စိတ္က အရိယာစိတ္ဆိုရင္ ေသမွာလည္းမပူဘူး။ လားရာကတိအတြက္လည္း မပူဘူး။ က်န္ရစ္သူအတြက္လည္းမပူ ဘူး။ ကိုယ္႔သိကၡာနဲ႕ကိုယ္ ရဲရဲရင္႔ရင္႔ ေသလုိက္တာပဲ။
ခ်စ္ခင္တဲ႔သူေတြ ဆံုးသြားရင္ ပထမဆံုးလုပ္ရမွာေတာ႔ ႏွလံုးသြင္းမွန္မွန္နဲ႕ ကိုယ္႔ဘဝလမ္းကို ကုိယ္ဆက္ေလွ်ာက္သြားဖုိ႕ပါပဲ။ တစ္ေန႕ကိုယ္လည္းေသမွာပဲ။ အဝုိင္းပတ္ေျပးေနသလုိ တစ္ခ်ိဳ႕ေရွ႕နားမွာ နည္းနည္းေစာျပီးပန္းဝင္သြားတာပါ။ ကိုယ္က မေသေတာ႔မလိုၾကီး ဝမ္းနည္းမေနၾကနဲ႕။ ကိုယ္လည္းေသမွာပဲ။ ရွင္သန္ျခင္းဟာ ေသျခင္းမွာ အဆံုးသတ္တာပဲ။ မႈိိဟာ ေပါက္လာကတည္းက ေျမၾကီးေခါင္းေပၚမွာပါလာသလို၊ လူဟာ ေမြးလာကတည္းက ေသျခင္းတံဆိပ္ပါလာတာပဲ။ ဘယ္ဘုရားကိုးကြယ္၊ကိုးကြယ္ ဒီလက္ရိွ ရုပ္ခႏၶာကေတာ႔ ေသျခင္းမွာ အဆံုးသတ္ရမွာပဲ။ ဒါက သဘာဝတရားပဲ။ ေခြးေတြဟာ အခ်စ္ဆံုး ေခြးတစ္ေကာင္ဆံုးသြားရင္ တစ္ခ်က္နမ္းၾကည္႕ျပီး တစ္ခါအူတယ္။ အဲဒါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ရွင္းတဲ႔ စ်ာပနပို႕ေဆာင္မႈလဲ။ လူေတြသာ ေၾကကြဲမႈေထာင္ေခ်ာက္မွာ မိမိသြားၾကတယ္။ ေသတာမဆန္းဘူး။ အဲဒီေလာက္ ဝမ္းနည္းတတ္တာကိုက ဆန္းေနတာ။ စိတ္ေရာဂါေတာင္ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ သာမန္စိတ္အေျခအေနေကာင္းသူတစ္ေယာက္ဟာ ဝမ္းနည္းစရာကို ဝမ္းနည္းေပမယ္႔ ေျဖဆည္ႏုိင္ခ်ိန္မွာ ေျဖဆည္ႏုိင္ရတယ္။ ရင္႔က်က္မႈရိွရမယ္။ ၾကိတ္ခံစားဖုိ႕ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ေသတတ္တဲ႔သူေသတာကို လက္ခံႏုိင္ဖုိ႕ၾကိဳးစားရမယ္။ ကိုယ္႔မိဘမို႕သာ ဝမ္းနည္းၾကတာ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ကမာၻမွာ လူေတြ စကၠန္႕မလပ္ေသေနတာၾကေတာ႔ ဘာမွ ခံစားရတာမွမဟုတ္တာ။ သမုဒယေခၚတာေပါ႔။ သံေယာဇဥ္ေတြ။ အတၱရဲ႕ အစြန္းထြက္ေတြ။ မရိွတဲ႔ငါကို စြဲသြားျပီး သကၠာယဒိဌိဖန္ဆင္းထားတဲ႔ ဇာတ္လမ္းထဲက ငါပိုင္ဆုိင္ေသာ မိဘေတြျဖစ္ကုန္ရင္ ခံစားရတာပဲ။ ခံစားခ်က္တိုင္းဟာ သကၠာယ ဒိဌိမပါရင္ ရိုးရွင္းျပီး ေျဖရွင္းရလြယ္တယ္။ သကၠာယဒိဌိက ဓာတ္ဆီေလာင္းလို႕သာ ခံစားခ်က္မီးေတာက္ဟာ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရျဖစ္ကုန္တာပဲ။ ဒါေတြကို မေသခင္မွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြ မေသခင္မွာနားလည္ေအာင္လုပ္ထားၾကပါ။
ကိုယ္ေသမွာလည္း ဝမ္းမနည္း၊ သူေသမွာလည္း ဝမ္းမနည္းတဲ႔သူျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကပါ။
ခ်စ္ခင္တဲ႔သူေတြနဲ႕ ထာဝရခြဲခြာျခင္းဟာ ကိုယ္႔ကို ရင္႔က်က္တဲ႔သူျဖစ္ေစတာပဲ။ ေလာကဓမၼေတြပါပဲ။ ဘယ္သူမွ ဆန္႕႔က်င္ျပီး ေနလုိ႕မရဘူး။ ကြဲတတ္တဲ႔ ေျမအိုးဟာ ကြဲသြားမွာပဲ။ သတိထားျပီး ထိန္းကိုင္ထားသည္႕တုိင္ေအာင္ တစ္ခ်ိန္မွာ ကြဲအက္သြားမွာပါပဲ။
ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔စိတ္ဆိုတာ တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး။ အသင္႔အတင္႔ႏွလံုးသြင္းတတ္ျပီး ဘာကိုမွ အလြန္အကြ်ံမခံစားေတာ႔ရင္ ျဖစ္လာတဲ႔ စိတ္ရဲ႕ မူလသဘာဝသက္သက္ပါပဲ။ ဝမ္းနည္းတာေတြဟာ သက္သာသြားတာပါပဲ။ ခက္ခဲေနတာေတြဟာ လြယ္ကူသြားတာပါပဲ။ သူ႕အလွည္႕ျပီး ကိုယ္႔အလွည္႕လာမွာပဲ ....၊ျပင္ဆင္ထားႏုိင္ၾကပါေစ။ ။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ဦးဇင္း ဇက္ဖွာ ဘိဝံသ။
ေသျခင္းတရားဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရသေျမာက္တဲ႔ ဇာတ္ကားတစ္ခုလုိပဲ။ ဓားခ်က္နဲ႕ တိကနဲျပတ္က်သြားတဲ႔ ငွက္ေပ်ာတံုးလိုပဲ။ ဓားခ်က္မထိခင္နဲ႕ ထိျပီး စကၠန္႕ပိုင္းေလးမွာပဲ အျဖစ္အပ်က္က ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ အခုေခတ္မွာ ေသတာဟာ ေနတာထက္ ေစ်းၾကီးတယ္။ ျမန္ျမန္ေသရင္ေသ၊ မေသရင္ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ကုန္တဲ႔ပိုက္ဆံက ပံုမွန္ တစ္လစာစားလုိ႕ရသေလာက္မ်ိဳး။ ပ်မ္းမွ်အားျဖင္႔ ၁၀ ရက္ေလာက္ ေဆးရံုတက္ရရင္ သိန္း ၁၀၀ ဝန္းက်င္ကုန္တယ္။ အေရးေပၚအေျခအေနေပါ႔။ ဟိုစက္၊ ဒီစက္ေတြတပ္ထားရျပီဆိုရင္ အဲဒီေစ်းနီးပါးက်တာပဲ။ မတတ္ႏုိင္ဘူးဆိုရင္ သံုးရက္ေလာက္နဲ႕ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ရက္ေလာက္နဲ႕ ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္ကုန္တာပဲ။ လူေတြဟာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတ္ထားၾကတာေတြေၾကာင္႔လည္း ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ လြယ္ကူလြန္းကုန္တယ္ထင္တယ္။ တစ္သက္လံုး အရက္ေသာက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္လုပ္လာတဲ႔သူေတြဟာ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုကိုေတာ႔ ေသေလာက္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ထားျပီးသားျဖစ္ေနၾကတာမ်ားတယ္။ အဲဒီအစိတ္အပိုင္းေလးနဲ႕ပဲ ကင္းဝင္သြားၾကတာပဲ။
ေသတယ္ဆိုတာ ခက္ခဲတာမဟုတ္ဘူး။ နာေတာ႔ နာက်င္တယ္။ မခ်ိမဆန္႕ျဖစ္ရတယ္။ ခဏေလာက္ေပါ႔။ အေလးသြားတုန္း အင္အားစုိက္ထုတ္ရသလုိမ်ိဳးနဲ႕ခပ္ဆင္ဆင္၊ ဒီဘဝက ထြက္ဖုိ႕ဆိုတာ နည္းနည္းေတာ႔ အင္အားသံုးတြန္းလွန္ရတာေပါ႔။ ဆရာဝန္အလုပ္ဟာ လူေတြ ေသမွာကို မၾကာမၾကာထုိင္ၾကည္႕ရလို႕ သိပ္မလုပ္ခ်င္တဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းထဲမွာပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ စၾကဝဠာမယ္ေရြးတဲ႔ ဒိုင္အလုပ္လုိ အစာလည္းေဆး၊ေဆးလည္းအစာအလုပ္မ်ိဳး၊ ဒီေလာက္မွမျဖစ္ႏုိင္ရင္ သဲေသာင္ျပင္ေဘာ္လီေဘာ၊ အမ်ိဳးသမီးပြဲသီးသန္႕ေၾကညာတဲ႔သူ၊ ဒီေလာက္မွကံမေကာင္းရင္လည္း အလုပ္မယ္မယ္ရရလုပ္စရာမရိွတဲ႔ Cubicle ႏုိင္ငံသား အဲဒီလို တစ္ခုခုလုပ္ဖုိ႕ရည္ရြယ္ထားခဲ႔တယ္။
မေန႕က ငယ္သူငယ္ခ်င္းက မိန္းမယူဖုိ႕ေျပာတာ အိမ္က အင္တင္တင္လုပ္လုိ႕ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားတယ္ေျပာတယ္။ ေအးေအး ခ်သာခ်၊ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ေရးရဖုိ႕ တုိက္ခိုက္ယူရတာပဲလုိ႕ ေျမွာက္ေပးလုိက္တယ္။ ျမန္မာဗစ္ဒီယိုေတြအၾကည္႕မ်ားသြားတဲ႔ သေထးသားပီပီ ေကာင္မေလးကို ခုိးရာလိုက္ဖုိ႕ ေသြးေဆာင္သတဲ႔။ ဟိုကလည္း မလုိက္ဘူးေျပာတယ္။ ဂံုနီအိတ္ထဲရိုက္ထည္႕လာျပီး စင္ကာပူကို ေျပးလာခဲ႔ပါလားလုိ႕ အၾကံေပးထားတယ္။ ကိုယ္လို သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမရိွရင္ ခက္ရခ်ည္ေသးရဲ႕လုိ႕ေတြးမိတယ္။ လူတုိင္းမွာ ျပႆနာရိွတယ္။ ေသရတာခ်ည္းခက္တာမဟုတ္ဘူး။ ေနရတာလည္းခက္တယ္။
ေသျခင္းတရားရဲ႕ အနီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေပါ႔ပါးေနၾကတယ္။ Symbol နဲ႕ေျပာရင္ေတာ႔ သတိ ဗုိ႕အား ၂၆၀၀ အရိုးေခါင္းေဘးမွာ အေပါ႔သြားေနသလုိမ်ိဳးပဲ။ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ေလလည္းခြ်န္ရင္းေပါ႔ေလ။ ေဘးနားလွည္႕ပန္းမိရင္ေတာ႔ ဂင္းနစ္ စံခ်ိန္တင္ ဓာတ္လုိက္ျပီးေသမွာပဲ။ သို႕ေသာ္လည္း တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေပါက္ႏုိင္ေသးသ၍ေတာ႔ ေသျခင္းတရားက ကိုယ္႔ကို မလႊမ္းမိုးႏုိင္ျပန္ဘူး။
ရံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္လည္း ရံုးကို လာေနက်အတုိင္း လာတာပဲ။ လမ္းမွာေတာ႔ သူ႕အေမက ဖုန္းဆက္တယ္။ "ေဖေဖ အခုပဲ ဆံုးသြားျပီ"ဆိုတာ ေျပာသတဲ႔။ အဲဒီေလာက္နီးကပ္မွန္းေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လည္း မသိထားဘူးေပါ႔ေလ။ ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္ဝယ္ျပီး ေန႕လည္ျပန္ဖုိ႕လုပ္ေနတာေတြ႕တယ္။ Ticket Agent ရဲ႕ Phone နံပါတ္ေတာ႔ ရွာေပးလုိက္တယ္။
အေမနဲ႕အဘြားဆံုးသြားေတာ႔ ေသမင္းနဲ႕ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ဟာ ၂ ဂိုး ဂိုးမရိွျဖစ္သြားတယ္။ က်န္ေသးတဲ႔ အေဖ၊ အစ္ကိုနဲ႕ ဇနီး သံုးေယာက္စာပဲ ခံစားဖုိ႕က်န္တယ္။ အေဖနဲ႕ အစ္ကိုနဲ႕လည္း သိပ္ရင္းႏွီးလြန္းတာမဟုတ္ေတာ႔ သိပ္ခံစားရမယ္မထင္ဘူး။ အေမနဲ႕အဘြားမွာတင္ ထံုေဆးက ျပင္းသြားျပီထင္တယ္။ ဇနီးသည္လည္း အသက္လမ္းေၾကာင္းက ကိုယ္႔ထက္ရွည္တယ္။ ကိုယ္သာ အရင္လစ္ရမယ္႔သေဘာဆိုေတာ႔ သိပ္မပူပင္ဘူး။ ေသတယ္ဆိုတာ ေသတဲ႔သူတင္ ျပင္ဆင္ထားရတာမဟုတ္ဘူး။ မေသဘဲက်န္ခဲ႔မယ္႔သူေတြလည္းျပင္ဆင္ရတယ္။ မရဏႏုႆတိဟာ သူေတာ္ေကာင္းတရားပဲ။ ငယ္ကတည္းက ဘယ္တရားမွာလည္းမမွတ္မိဘူး မရဏႏုႆတိပြားဖို႕ကိစၥ အထူုးအေရးၾကီးေၾကာင္းနာလုိက္ရတယ္။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီးေဟာတာပဲ။ သိတယ္၊မသိဘူး။ တကယ္ေတာ႔မသိဘူးဆိုတဲ႔ ကေလးမေလး တစ္ႏွစ္လံုး မရဏႏုႆတိပြားေနတဲ႔အေၾကာင္းျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီကတည္းက ခ်စ္တဲ႔ခင္တဲ႔သူေတြကို စိတ္ထဲကေန ေသသြားျပီလုိ႕ကို ႏွလံုးသြင္းထားတယ္။ ဒါေတာင္မွ အေမဆံုးသြားေတာ႔ တစ္ရက္ေလာက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လုိက္ရေသးတယ္။ အဘြားဆံုးေတာ႔ နည္းနည္းေျဖသာသြားျပီ။ အေဖနဲ႕အစ္ကို အလွည္႕ၾကရင္ေတာ႔ ပရိုျဖစ္သြားေလာက္ျပီ။
ေသတယ္ဆိုတာကို လွည္႕စားလုိ႕မရဘူး။ ေသတယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ မက်န္ရစ္ေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး။ ရွင္သန္တဲ႔သက္ရိွအေနနဲ႕မျမင္ရေတာ႔တာသက္သက္ပဲ။ ခ်စ္တဲ႔ခင္တဲ႔သူေတြကို ေသသြားလည္း သတိရတာပဲ။ မခ်စ္တဲ႔မခင္တဲ႔သူေတြကို ရွင္ေနလည္း ေမ႔ေနတာပဲ။ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ တစ္ခုခုလိုခ်င္တဲ႔သူေတြသာ ဆံုးရွံဳးမွာေၾကာက္တာပါ။ မိဘမရိွေတာ႔ရင္ ထမင္းငတ္မယ္႔သူေတြကေတာ႔ မိဘေသသြားရင္ ကိုယ္ ပုန္းေၾကာင္(ထမင္းငတ္)မွာစိုးလို႕ ပိုဝမ္းနည္းတာျဖစ္မွာေပါ႔။ ေသရမယ္႔သူေတြကို မေသေစခ်င္ဘူးဆိုတာ အင္မတန္ၾကီးတဲ႔ အတၱပဲ။ အသက္ၾကီးလာရင္ ပိုေနလုိ႕ေကာင္းလာတယ္ဆိုတာမရိွဘူး။ ပိုနာလာတယ္။ ဇရာက ေန႕တုိင္း ထုေထာင္းေနတာ။ မရဏမွာသာ ဘရိတ္အုပ္မေပးလုိက္ရင္ ဒီအိုျခင္းတရားႏွိပ္စက္တာကို စကၠန္႕မလပ္ခံရမွာ။ ေသျခင္းတရားဟာ ေလွာင္ခ်ိဳင္႔ဖြင္႔ေပးလုိက္တာနဲ႕ေတာင္တူေသးတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြကို ဒုကၡမ်ားတဲ႔ ေလာကကေန လြတ္သြားေစခ်င္မွ တစ္ကယ္႔ ေမတၱာ၊ တစ္ကယ္႔ ဥေပကၡာျဖစ္တယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ၾကီးအတြက္ ရိွေနေစခ်င္တာကေတာ႔ အတၱသက္သက္ပဲ။ ရိွေနတုန္း ခ်စ္ျပီး၊ ေသသြားရင္ ဝမ္းမနည္းတာအေကာင္းဆံုးပဲ။ ရိွေနတုန္း ဒုကၡေပးျပီး၊ ေသသြားမွ ငိုေနတာ ေတာ္ေတာ္ ဟာသေျမာက္တယ္။ သား၊သမီးေကာင္းဆိုတာ မိဘေသသြားလုိ႕ ေနာင္တရစရာဘာမွမရိွဘူး။ ကိုယ္႔တာဝန္ကိုယ္ေက်၊ သူ႕တာဝန္သူေက်ပဲ။ သူအရင္ေသ၊ ကိုယ္အသုဘခ်မယ္။ ကိုယ္အရင္ေသ ၊ သူအသုဘခ်မယ္။ ၾကံဖန္ျပီး ခံစားေနတာကိုက တရားမရိွတာပဲ။ ေသတဲ႔အခ်ိန္မွာ ႏွလံုးသြင္းမွန္တဲ႔သူက နည္းနည္းေလာက္၊ခဏေလာက္ေၾကကြဲမယ္။ ႏွလံုးသြင္းမမွန္သူေတြသာ ဟုိေလွ်ာက္ေတြး၊ဒီေလွ်ာက္ေတြးနဲ႕ငိုလို႕မဆံုးဘူးျဖစ္ၾကတာပဲ။ ပိုေကာင္းတဲ႔ဘံုေရာက္သြားမွာပါဆိုတာမ်ိဳး တစ္ခ်ိဳ႕လည္းေတြးတယ္။ ေရာက္ခ်င္လည္းေရာက္မယ္။ မေရာက္ခ်င္လည္းမေရာက္ဘူး။ ေရာက္ရင္လည္း သူ႕ကုသိုလ္ေၾကာင္႔၊ မေရာက္ရင္လည္း သူ႕အကုသိုလ္ေၾကာင္႔ပဲ။ လူတုိင္းမွာ ေကာင္းတာလုပ္ဖုိ႕ အခ်ိန္ေတြရခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုယ္႔မိဘေပမယ္႔ သူ႕ဟာသူ တန္ဖုိးရိွတာမလုပ္ခဲ႔လုိ႕ အပါယ္ဘံုေရာက္တယ္ဆုိလည္း ဝမ္းနည္းစရာမရိွပါဘူး။ သံေဝဂရစရာသာရိွပါတယ္။ ဥေပကၡာရဲ႕အလွတရားဟာ လူတုိင္းဟာ ကိုယ္႔ကံကို ကိုယ္တည္ေဆာက္ျပီး အဲဒီျပဳေသာကံေတြနဲ႕ခင္းတဲ႔လမ္းကပဲသြားၾကမယ္လုိ႕ ယံုၾကည္လုိက္တာပါပဲ။ ပူပန္ေနလုိ႕လည္းအက်ိဳးမထူးဘူး။ ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ရတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးလမ္းက်ဥ္းေလးမွာ အေဖာ္မပါဘူးဆိုတဲ႔ ကဗ်ာေလးထဲကလိုပဲ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ရမွာ။ က်န္ရစ္သူေတြကို သပိတ္မသြပ္နဲ႕လို႕ မွာသြားရဲတဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းမ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းတာေပါ႔။ ကိုယ္႔စိတ္က အရိယာစိတ္ဆိုရင္ ေသမွာလည္းမပူဘူး။ လားရာကတိအတြက္လည္း မပူဘူး။ က်န္ရစ္သူအတြက္လည္းမပူ ဘူး။ ကိုယ္႔သိကၡာနဲ႕ကိုယ္ ရဲရဲရင္႔ရင္႔ ေသလုိက္တာပဲ။
ခ်စ္ခင္တဲ႔သူေတြ ဆံုးသြားရင္ ပထမဆံုးလုပ္ရမွာေတာ႔ ႏွလံုးသြင္းမွန္မွန္နဲ႕ ကိုယ္႔ဘဝလမ္းကို ကုိယ္ဆက္ေလွ်ာက္သြားဖုိ႕ပါပဲ။ တစ္ေန႕ကိုယ္လည္းေသမွာပဲ။ အဝုိင္းပတ္ေျပးေနသလုိ တစ္ခ်ိဳ႕ေရွ႕နားမွာ နည္းနည္းေစာျပီးပန္းဝင္သြားတာပါ။ ကိုယ္က မေသေတာ႔မလိုၾကီး ဝမ္းနည္းမေနၾကနဲ႕။ ကိုယ္လည္းေသမွာပဲ။ ရွင္သန္ျခင္းဟာ ေသျခင္းမွာ အဆံုးသတ္တာပဲ။ မႈိိဟာ ေပါက္လာကတည္းက ေျမၾကီးေခါင္းေပၚမွာပါလာသလို၊ လူဟာ ေမြးလာကတည္းက ေသျခင္းတံဆိပ္ပါလာတာပဲ။ ဘယ္ဘုရားကိုးကြယ္၊ကိုးကြယ္ ဒီလက္ရိွ ရုပ္ခႏၶာကေတာ႔ ေသျခင္းမွာ အဆံုးသတ္ရမွာပဲ။ ဒါက သဘာဝတရားပဲ။ ေခြးေတြဟာ အခ်စ္ဆံုး ေခြးတစ္ေကာင္ဆံုးသြားရင္ တစ္ခ်က္နမ္းၾကည္႕ျပီး တစ္ခါအူတယ္။ အဲဒါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ရွင္းတဲ႔ စ်ာပနပို႕ေဆာင္မႈလဲ။ လူေတြသာ ေၾကကြဲမႈေထာင္ေခ်ာက္မွာ မိမိသြားၾကတယ္။ ေသတာမဆန္းဘူး။ အဲဒီေလာက္ ဝမ္းနည္းတတ္တာကိုက ဆန္းေနတာ။ စိတ္ေရာဂါေတာင္ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ သာမန္စိတ္အေျခအေနေကာင္းသူတစ္ေယာက္ဟာ ဝမ္းနည္းစရာကို ဝမ္းနည္းေပမယ္႔ ေျဖဆည္ႏုိင္ခ်ိန္မွာ ေျဖဆည္ႏုိင္ရတယ္။ ရင္႔က်က္မႈရိွရမယ္။ ၾကိတ္ခံစားဖုိ႕ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ေသတတ္တဲ႔သူေသတာကို လက္ခံႏုိင္ဖုိ႕ၾကိဳးစားရမယ္။ ကိုယ္႔မိဘမို႕သာ ဝမ္းနည္းၾကတာ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ကမာၻမွာ လူေတြ စကၠန္႕မလပ္ေသေနတာၾကေတာ႔ ဘာမွ ခံစားရတာမွမဟုတ္တာ။ သမုဒယေခၚတာေပါ႔။ သံေယာဇဥ္ေတြ။ အတၱရဲ႕ အစြန္းထြက္ေတြ။ မရိွတဲ႔ငါကို စြဲသြားျပီး သကၠာယဒိဌိဖန္ဆင္းထားတဲ႔ ဇာတ္လမ္းထဲက ငါပိုင္ဆုိင္ေသာ မိဘေတြျဖစ္ကုန္ရင္ ခံစားရတာပဲ။ ခံစားခ်က္တိုင္းဟာ သကၠာယ ဒိဌိမပါရင္ ရိုးရွင္းျပီး ေျဖရွင္းရလြယ္တယ္။ သကၠာယဒိဌိက ဓာတ္ဆီေလာင္းလို႕သာ ခံစားခ်က္မီးေတာက္ဟာ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရျဖစ္ကုန္တာပဲ။ ဒါေတြကို မေသခင္မွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြ မေသခင္မွာနားလည္ေအာင္လုပ္ထားၾကပါ။
ကိုယ္ေသမွာလည္း ဝမ္းမနည္း၊ သူေသမွာလည္း ဝမ္းမနည္းတဲ႔သူျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကပါ။
ခ်စ္ခင္တဲ႔သူေတြနဲ႕ ထာဝရခြဲခြာျခင္းဟာ ကိုယ္႔ကို ရင္႔က်က္တဲ႔သူျဖစ္ေစတာပဲ။ ေလာကဓမၼေတြပါပဲ။ ဘယ္သူမွ ဆန္႕႔က်င္ျပီး ေနလုိ႕မရဘူး။ ကြဲတတ္တဲ႔ ေျမအိုးဟာ ကြဲသြားမွာပဲ။ သတိထားျပီး ထိန္းကိုင္ထားသည္႕တုိင္ေအာင္ တစ္ခ်ိန္မွာ ကြဲအက္သြားမွာပါပဲ။
ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔စိတ္ဆိုတာ တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး။ အသင္႔အတင္႔ႏွလံုးသြင္းတတ္ျပီး ဘာကိုမွ အလြန္အကြ်ံမခံစားေတာ႔ရင္ ျဖစ္လာတဲ႔ စိတ္ရဲ႕ မူလသဘာဝသက္သက္ပါပဲ။ ဝမ္းနည္းတာေတြဟာ သက္သာသြားတာပါပဲ။ ခက္ခဲေနတာေတြဟာ လြယ္ကူသြားတာပါပဲ။ သူ႕အလွည္႕ျပီး ကိုယ္႔အလွည္႕လာမွာပဲ ....၊ျပင္ဆင္ထားႏုိင္ၾကပါေစ။ ။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ဦးဇင္း ဇက္ဖွာ ဘိဝံသ။