Quantcast
Channel: The Gardener
Viewing all 146 articles
Browse latest View live

စင္ကာပူ ရုကၡေဗဒ ဥယ်ာဥ္

$
0
0

စင္ကာပူ ရုကၡေဗဒ ဥယ်ာဥ္


ရြက္လြင္႔ရင္း ခရီးသြားရင္း၊ အျမည္းစားရင္း။

passport သက္တမ္းတိုုးတာ အခုုဆိုုရင္ ခဏပဲၾကာေတာ႔တယ္။ တစ္ရက္၊ႏွစ္ရက္ေလာက္ booking ၾကိဳယူျပီး။ လုုိတဲ႔စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႕သြားလုုိက္။ မနက္ ၉  နာရီအေရာက္ေလာက္သြားလုုိက္ရင္ရျပီ။ စာရြက္စစ္တာနဲ႕ ဓာတ္ပံုုရိုုက္တာလုုပ္။ အဲဒါ ၂၀ ပဲက်တယ္။ ခဏေလးေစာင္႔ျပီး မူရင္း စာရြက္စာတမ္းေတြျပ။ ညေန ေလးနာရီဆိုု ျပန္လာယူ၊ရျပီ။ အဲဒီေလာက္လြယ္သြားျပီ။ ကုုန္က်ေငြက တစ္ေယာက္ကိုု ၅၅ ေဒၚလာ။ ၂၀က ဘာအတြက္ဆိုုလား။ ၃၅ ေဒၚလာက စာအုုပ္ဖုုိး။ တန္ပါတယ္။ ရန္ကုုန္မွာ တစ္ပတ္အျမန္ကိုု ၁ သိန္းေလာက္ေပးရတဲ႔အခ်ိန္မွာ တစ္ရက္တည္း ေလးေသာင္းေလာက္နဲ႕ျငိမ္းေနတာေကာင္းတာပဲ။ အားလံုုးကလည္း ေအးေဆးပဲ။ စင္ကာပူသံရံုုးမွာ အျမဲအဆင္ေျပတယ္။ ဒီလူေတြ အင္မတန္ေဖာ္ေရြတာပဲ။ တျခားသူေတြအဆင္မေျပဘူးၾကားရင္ အံ႔ၾသတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ေတာ႔ အျမဲ အဆင္ေျပတယ္။ ၅ ႏွစ္သက္တမ္းရိွတဲ႔ ပတ္(စ)ပုုိ႕ထ္အသစ္ေလးရျပီ။ ဘန္ေကာက္သြားမယ္စိတ္ကူးတယ္။ ပတ္(စ္)ပိုု႕ထ္သက္တမ္းတုုိးရင္း ရုုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္သြားတယ္။ ေနပူထဲ လမ္းမေလွ်ာက္တာ ေလးႏွစ္ရိွျပီ။ ဒီေန႕ေတာ႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ေလွ်ာက္ႏုုိင္ေသးတယ္။ ေလးနာရီေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ျပီး tcc မွာ Mango tango ေလးေသာက္ျပီး ျငိမ္႔လုုိက္တယ္။



























Haw Par Villa

$
0
0
Haw Par Villa

အရုုပ္ေတြက လက္ရာသိပ္ၾကမ္းတယ္။ အႏုုပညာမပါဘူးလုုိ႕ထင္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ တစ္ခ်က္ေလာက္ေဝ႔ၾကည္႕ျပီးျပန္လာတယ္။




















 ဒီတစ္ပံုုပဲရယ္ရလုုိ႕ၾကိဳက္တယ္။ က်ားပါးစပ္ထဲမွာ ငွက္သိုုက္ေဆာက္ထားတာ။




ဟန္ဒါဆန္လိႈင္းမ်ား

$
0
0
ဟန္ဒါဆန္လိႈင္းမ်ား














ခ်စ္ျခင္းတရား

$
0
0

ခ်စ္ျခင္းတရား

ငယ္တုုန္းက ခ်စ္ျခင္းဟာ အတၱေပၚမူတည္တယ္။ မသန္႕စင္ဘူး။ အသက္ၾကီးလာေတာ႔ ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ သိမ္ေမြ႕လာတယ္။ အတၱနဲ႕မယွဥ္ေတာ႔ဘူး။ ေမတၱာ၊ကရုုဏာနဲ႕ယွဥ္လာတယ္။ ပန္းပြင္႔ေလးေတြဟာ သူ႕အလွတရားနဲ႕သူရိွတယ္။ အဲဒီပန္းပြင္႔ေလးတစ္ပြင္႔ကိုု ခူးဖုုိ႕လည္းမဟုုတ္၊ ပိုုင္ဆိုုင္ဖုုိ႕လည္းမရည္ရြယ္၊ ဒီအတိုုင္းေလး ရိွေနတဲ႔အတိုင္း နားလည္မႈနဲ႕ေငးၾကည္႕ေနတဲ႔စိတ္မ်ိဳး။ အလွတရားကိုု ရႈျမင္ေနတဲ႔စိတ္နဲ႕ အလွတရားနဲ႕ေပါင္းစည္းသြားျခင္းမ်ိဳး။ စကားလံုုးေတြနဲ႕အေတြးေတြမပါဘဲ စိတ္သက္သက္နဲ႕သိေနတဲ႔အခိုက္အတန္႕ရဲ႕ အလွတရားမ်ိဳး။ ခ်စ္ျခင္းတရားရဲ႕ အရႈခံနဲ႕ အရႈ ဉာဏ္ဟာ အလွတရားတစ္ခုုတည္းေပၚမွာ တသမတ္တည္းရိွေနတဲ႔ အခုိက္အတန္႕ဟာ စင္ၾကယ္တဲ႔အလွတရားပဲ။ ဒီအလွတရားကိုေျပာျပလုိ႕ မသိႏုိင္ဘူး။ ခံစားနားလည္မိတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဟာ ... ဒီအလွတရားဟာ ဒါပဲ၊ ဒီစင္ၾကယ္မႈရဲ႕ အရသာဟာ ဒါပဲလုိ႕ ေလးေလးနက္နက္ ခံစားလုိက္ရတာမ်ိဳးပဲ။

ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔လူေတြ၊အရာေတြကို ကိုယ္႔ဟာကုိယ္ခ်စ္ေနဖုိ႕ပဲ အေရးၾကီးတယ္။
ေလာကၾကီးကုိ ခ်စ္တဲ႔စိတ္ဟာ အင္မတန္ အေရးၾကီးတယ္။

Regards,
Z

အေရြ႕မ်ား

$
0
0
တစ္ခါတစ္ေလ ထံုးဟာ ေရႊထက္ တန္ဖုိးၾကီးတယ္။
အျမတ္တႏုိးတန္ဖုိးထားရတဲ႔ ေရသံလက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္းဟာ စိန္လက္စြပ္ ဆယ္ကြင္းထက္လည္း တန္ဖုိးၾကီးတယ္။ အျမတ္တႏိုးေကာက္ထားတဲ႔ ခေရပန္းေလးသံုးပြင္႔ဟာ ေစ်းၾကီးေပးဝယ္ရတဲ႔ သစ္ခြေတြထက္ တန္ဖုိးအမ်ားၾကီးပိုရိွတာေပါ႔။ .................... ပိုက္ဆံမရိွတဲ႔သူတစ္ေယာက္က ပိုက္ဆံရိွတဲ႔ခ်စ္သူကို ဘာေပးႏိုင္မွာလဲ။ ရုပ္ဝတၳဳအားျဖင္႔ ဘာမွမေပးႏိုင္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအားျဖင္႔ ေခါက္ေပးတဲ႔ ၾကိဳးၾကာရုပ္ေလးျဖစ္ျဖစ္၊ စကၠဴၾကယ္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ဒီေလာက္ေတာ႔ေပးႏိုင္မွာေပါ႔။ ဒါေတြဟာ တန္ဖိုးထားရင္ တန္ဖိုးရိွတာေပါ႔။ တန္ဖုိးမထားရင္ေတာ႔ အမႈိက္ေပါ႔။ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြဟာ ေလးနက္မႈတေရြးသားမွမရိွဘူး။ တန္ဖိုးၾကီးခ်င္ၾကီးမယ္။ စိတ္ထဲမွာ အေလးအနက္ခံစားထားတာမဟုတ္ဘူး။ တန္ဖုိးအစစ္ဟာ စိတ္ရဲ႕ေလးနက္မႈဆီကပဲလာတယ္။ ေပၚပင္မဆန္ဘူး။ ေရႊခ်လုိက္တဲ႔ ေစတီဟာ ထံုးေစတီထက္ ပိုျပီး သပၸါယ္မသြားပါဘူး။ ရိုးဂုဏ္ဟာ သိပ္လွတာေပါ႔။ ဟန္မေဆာင္တဲ႔ ရိုးရွင္းမႈဟာ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားစရာေကာင္းတာပါပဲ။


၁၉၀၁ က စင္ကာပူမွာ က်င္လည္ခဲ႔တဲ႔ ေျမြအလမၼာယ္ဆရာေတြ။ ေျမြဟာ ေျမြဆရာထားတဲ႔ေနရာေနရတာပဲ။ သူ႕မွာစိတ္ရိွေပမယ္႔သူဟာ အက်ဥ္းသားပဲ။ စြဲလန္းမႈဟာ အက်ဥ္းသားျဖစ္ေစတာပဲ။ ခ်စ္ျခင္းတရားမွာ စြဲလန္းမႈကပ္ျငိသြားရင္ သမုဒယျဖစ္လာတာပဲ။ ေမတၱာရဲ႕ ေအးခ်မ္းမႈကို သမုဒယရဲ႕ ပူေလာင္မႈက ရိွဳ႕ျမိွဳက္လုိက္တာပါပဲ။ အက်ဥ္းက်သြားတဲ႔ ေျမြလို၊ အသံုးေတာ္ခံရတဲ႔ေျမြလို စြဲလန္းမႈဟာ အက်ဥ္းက်သြားေစတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ အခ်စ္ေၾကာင္႔ ဒုကၡအင္မတန္ေရာက္သြားႏုိင္တယ္။ ေမတၱာနဲ႕ခ်စ္လုိ႕ေတာ႔ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ သမုဒယရဲ႕စြဲလန္းမႈ၊ ဥပါဒါန္ရဲ႕ အထင္မွားကို ဆုပ္ကိုင္စြဲျမဲထားမႈဟာ ျပႆနာေတြရဲ႕ အရင္းခံပဲ။ ကံေကာ္ရြက္ႏုေလးလုိ လွတဲ႔ လူငယ္ဘဝရဲ႕အခ်စ္ဟာ မုိက္ရူးရဲဆန္လြန္းတယ္။ အသက္ၾကီးလာေတာ႔ျပန္ေတြးရင္ေတာ႔ မုိက္မဲတာေတြလုိ႕ဆုိေကာင္းဆုိနုိင္မယ္။ သူ႕အရြယ္နဲ႕သူပဲ။ အလင္းအတြက္ေၾကြဆင္းေနတဲ႔ ဥကၠာခဲလို အလင္းအတြက္ပဲ ေလာင္ျမိွဳက္ေသဆံုးရတာပါပဲ။
အသက္ၾကီးလာေလ ပိုက္ဆံေတြဟာ တန္ဖုိးမရိွေလပါပဲ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ ဇနီးသည္ဝယ္ေပးထားတဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကအစ၊ ပိုင္ဆုိင္ခဲ႔တဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္တုိင္းမွာ သူ႕သမုိင္းနဲ႕သူရိွတယ္။  Totoro ခြက္က အခုလက္ရိွခြက္ကေလး။ ေကာ္ဖီခြက္ေလးေတြဟာ ခ်စ္တဲ႔ခင္တဲ႔သူေတြကို အျမဲသတိရေနတဲ႔စိတ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း အိပ္မငိုက္တဲ႔ မီးျပတုိက္ေလးေတြပဲ။ ေမတၱာတရားဟာ ေငြေၾကးလိုလူတကာကို ေဖာေဖာသီသီေဝႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တကယ္ခ်စ္တဲ႔သူအတြက္ပဲေပးတဲ႔ အေလးအနက္လက္ေဆာင္ေတြ။ ဒီလက္ေဆာင္ေတြအားလံုးမွာ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ႔ sentimental value ေတြရိွတယ္။ ေလာကၾကီးဟာ သိပ္ရႈပ္ေထြးတဲ႔ေနရာမဟုတ္ဘူး။ အလြယ္ဆံုးနည္းက ကိုယ္႔ကုိခ်စ္တဲ႔သူကိုပဲခ်စ္။ က်န္တာေတြ အပိုေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႕။ သူစိမ္းေတြဟာ သူစိမ္းေတြပဲ။ လူတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ခ်စ္တယ္လုိ႕ထင္မိတာလည္းရိွႏိုင္တယ္။ အတုအေယာင္ေတြမ်ားလြန္းတဲ႔ေလာကမွာ ထင္ေယာင္မွားမႈေတြနဲ႕ အတုအေယာင္ေတြကို အစစ္ထင္ျပီး ခ်စ္ခင္မိရင္ ကိုယ္႔ဒုကၡကိုယ္ရွာသလိုျဖစ္ရတာပဲ။ ေလးနက္တဲ႔ေမတၱာတရားကို ေငြေၾကးတန္ဖုိးဘယ္ေလာက္ရိွမလဲစဥ္းစားလုိ႕မရဘူး။ ေလာကမွာ ေငြဟာ နံပါတ္တစ္မဟုတ္ဘူးလုိ႕ယံုၾကည္တဲ႔သူဟာ သူယံုၾကည္တဲ႔အတုိင္းသူသြားမွာပဲ။ ေငြစကားေျပာတဲ႔ လွ်ာဖ်ားေတြဟာ ပ်င္းရိစရာေတးသြားေတြလို ဘဝကို ေျခာက္ေသြ႕သြားေစတယ္။ အဲဒီလိုလူေတြဆိုလည္း ေဝးေဝးကသာေရွာင္သြားသင္႔တယ္။ ေလာကမွာ အသံုးမက်ဆံုးလူဟာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူကို အခ်ိန္မေပးႏုိင္တဲ႔သူပဲ။ အဲဒါ အရွင္းဆံုး စည္းမ်ဥ္းပဲ။
tcc က ဆူမာၾတား ေကာ္ဖီ။ ၈က်ပ္ျပား၆၀။ ရိုးရွင္းတဲ႔အရသာနဲ႕ ေလးနက္တဲ႔ခါးသက္မႈရိွတယ္။ လတ္ဆတ္တဲ႔ေကာ္ဖီရနံ႕ဟာ ေရေမႊးနံ႕လိုေတာ႔ မေမႊးလွဘူးေပါ႔။ ေႏြးေထြးျပီး လတ္ဆတ္မႈကို သိသာေစတဲ႔ ေကာ္ဖီရနံ႕ေတာ႔ရိွတယ္။ ေရေမႊးရနံ႕ေတြထံုအီသြားရင္ ေကာ္ဖီေစ႔ကိုရွႈၾကတယ္။ ဒါမွ ရနံ႕သစ္ကို တစ္ကျပန္စျပီး အာရံုျပဳလုိ႕ရမွာပဲ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရဲ႕ အေရးပါမႈဟာ ခ်စ္ခင္မႈရဲ႕ဘာသာစကားတစ္ခုပဲ။ လက္ဖက္ရည္ၾကိဳက္တဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ခင္ဗ်ားမွာရိွရင္ ခင္ဗ်ားဟာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္သူျဖစ္လာႏုိင္တာပါပဲ။ တိက်တဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ ေရွးဘုရားတစ္ဆူဆူဆီမွာ ဗ်ာဒိတ္မယူထားမိေပမယ္႔ ခ်စ္တဲ႔ခင္တဲ႔သူေတြနဲ႕ၾကံဳရင္ၾကံဳသလုိ ေကာ္ဖီေသာက္ဖုိ႕ေတာ႔စဥ္းစားထားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲအလုပ္မ်ားမ်ား တစ္ရက္တစ္ေလေတာ႔ ေကာ္ဖီအတူေသာက္တယ္။ ရယ္စရာေမာစရာေျပာတယ္။ လူ႕ဘဝဟာ ဆူးေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ဆူးလွည္းေတြေရွာင္လုိက္ရင္ လွပတဲ႔ ပန္းဥယ်ာဥ္လည္းရိွပါေသးတယ္။ အမႈိက္လုိလူေတြကိုရွင္းထားလုိက္ရင္ သန္႕စင္တဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေလေကာင္းေလသန္႕ရွဴရင္း ၾကည္လင္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္႔ဘဝမွာ ကိုယ္ေနတာ ဘယ္သူ႕မွ ေယာင္ျပီး အားမနာလုိက္ေလနဲ႕။ လူဟာ ကိုယ္႔သမုိင္းပဲကိုယ္ေရးၾကတာ။ အပိုအလုပ္ေတြ မ်ားမ်ားလုပ္ရင္ ကိစၥမ်ားတာပဲ။ ကိုယ္႔ဘဝကိုယ္ စိတ္ၾကိဳက္တည္ေဆာက္တာမေကာင္းဘူးလား။ ေလာင္းရိပ္မွာ လံုလံုျခံဳျခံဳ ၾကံဳၾကံဳလွီလွီပြင္႔တာထက္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ရဲရဲပြင္႔လိုက္တာ ပိုလြတ္ျငိမ္းတာေပါ႔။ အိုမာခုိက္ယမ္ၾကီးရဲ႕သစ္ကိုင္းမလိုပါဘူး။ စားပြဲခံုေလးတစ္ခုနဲ႕ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္၊ ခ်စ္သူရိွရင္ ျပည္႕စံုပါျပီ။ ခ်စ္သူမရိွလည္း ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ကို ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း ဝဝလင္လင္ေသာက္ႏုိင္တာလည္း ေက်နပ္စရာအတိပဲ။

ငရုပ္သီးပင္ရဲ႕ အလွအပဟာ အပင္မွာ သီးေနတုန္းပဲလွရွာတာ။ အေတာင္႔ႏွစ္ဆယ္ကို ျပားႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲရိွတဲ႔ ငရုပ္သီးတစ္ပင္ကို ငါးက်ပ္ေပးဝယ္ထားတာဟာ ခ်စ္ျခင္းတရားရဲ႕ ဘက္လုိက္မႈတစ္မ်ိဳးပဲ။ လူဟာ ေရြးခ်ယ္စရာၾကံဳလာတဲ႔အခါ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတာကို ေရြးခ်ယ္တယ္။ ကာကြယ္စရာလုိလာရင္ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတာကို ကာကြယ္တယ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္ကာကြယ္တာဟာ လူတုိင္းရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခြင္႔အေရးပါပဲ။ ဟင္းခ်က္စားဖုိ႕မရည္ရြယ္တဲ႔ ငရုပ္သီးပင္ေလးကို ၾကည္႕ေနခ်င္တဲ႔သူနဲ႕ ငရုပ္သီးကို စားစရာလုိ႕ျမင္တဲ႔သူေတြဟာ မိတ္ေကာင္းေဆြမြန္ျဖစ္ဖုိ႕ခက္တယ္။ ငရုပ္သီးမွာလည္း အလွတရားရိွတယ္။ သူ႕ရဲ႕အလွတရားဟာ သူ႕ရဲ႕အသံုးဝင္မႈနဲ႕မဆုိင္ဘူး။ အသံုးဝင္မွပဲခ်စ္မယ္၊ခင္မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဟာ အင္မတန္က်ဥ္းေျမာင္းတဲ႔စိတ္ထားနဲ႕လူျဖစ္ကုန္မွာပဲ။ ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ယုတၱိယုတၱာနဲ႕ဆင္းသက္တာမဟုတ္သလုိ၊ ဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္မႈနဲ႕အမွတ္ေပးတာလည္းမဟုတ္တဲ႔အတြက္ အလြန္လွတဲ႔စိတ္ရဲ႕ ပကတိတုန္႕ျပန္မႈ ရစ္သမ္တစ္ခုလုိ႕ပဲဆုိႏုိင္တယ္။ ျပန္ယူလုိ႕ရတဲ႔အရာဟာ ေမတၱာအတုပဲ။ အစစ္က ျပန္ယူလုိ႕လည္းမရဘူး။ ေပးလုိ႕လည္းမကုန္သြားဘူး။ စိမ္းစိုလွပတဲ႔ ငရုပ္သီးပင္ေလးဟာ ဒီေမတၱာတရားဒႆနစိုစြတ္စိမ္းလန္းေနတာပဲ။

က်ိဳက္ထီးရိုးသံုးခါတက္ေတာ႔ ေဘးနားကလူႏွစ္ေယာက္ေျပာင္းသြားတယ္။ထပ္ေတာ႔မေျပာင္းေတာ႔ပါဘူး။ ျပီးခဲ႔တာေတြျပီးပါေစေတာ႔။ ေနာက္ဆံုးလူကို အခ်စ္ဆံုး။ ကာရံမဲ႔ခ်င္မဲ႔ အဘိဓမၼာမမဲ႔ေစနဲ႕ဆိုတဲ႔စကားဟာ ဒီေနရာဆီေလ်ာ္တယ္။ ဒီပံုေလးကို လူေတြတုိးၾကိတ္ေနတဲ႔ၾကားက sketch ေလးဆြဲျဖစ္တယ္။ အရင္ကလွဴခဲ႔တဲ႔ေခါင္းေလာင္းေတြျဖဳတ္ပစ္လုိက္လုိ႕ စိတ္သက္သာရာရတယ္။ သံသရာမွာလည္း ျပန္မဆံုခ်င္ေတာ႔ဘူး။ အတူလွဴထားဖူးတဲ႔ အလွဴျဖတ္ပိုင္းအခုတစ္ရာေလာက္ကို မီးေတာ္ေတာ္ရိွဳ႕ယူရတယ္။ ကေလးေတြဆင္ျခင္ၾက။ ေနာင္အခါ လမ္းခြဲရႏိုင္တဲ႔သူေတြနဲ႕ ဘာမွ အမွတ္တရမလုပ္မိေစနဲ႕။ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္မွာလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေအာင္ေျမလိုက္ရွာတာမေတြ႕ဘူး။ အဲဒါကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ငါတုိ႕ေတြ ဒီေလာက္ပတ္ေလွ်ာက္ေနတာ ေအာင္ေျမေတာ႔နင္းျပီးေရာေပါ႔တဲ႔။ အမွန္ပဲ။ လူဟာ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ေလးေျဖေတြးႏုိင္ရင္ အင္မတန္ေနေပ်ာ္တယ္။ အတိတ္ကို အတိတ္မွာ၊ ပုလိပ္ကို ဂိတ္မွာ ထားခဲ႔ရင္ေကာင္းတယ္။
ျပိဳင္ေမာင္းလို႕ရခ်င္မွရမယ္။ အမွတ္တရေတာ႔ျဖစ္ရတာပါပဲ။ ဆံုရပ္ဟိုတယ္မွာ စံုရပ္ေနတဲ႔ ကားတစ္စီးရိွခဲ႔တယ္။ ဒီကားဟာလည္း sentimental value ရိွေကာင္းရိွေနႏိုင္တယ္။

 ျဖတ္သန္းမႈေတြဟာ ရပ္တန္႕မႈတစ္ခုဆီကို ခရီးႏွင္တာပါပဲ။ ခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ၊မုန္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မခ်စ္မမုန္းသည္ျဖစ္ေစ၊ လူဟာ ရွင္ကြဲ၊ေသကြဲတစ္ခုခုကြဲကြာဦးမွာပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕စကၠန္႕ေတြက ႏွစ္ခါျပန္မရႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ေဟရာကလုိက္တပ္စ္ဟာ ျမစ္တစ္ခုမွာႏွစ္ခါခုန္မခ်ႏုိင္ဘူးလုိ႕ေျပာခဲ႔သလုိ၊မေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔သူဟာ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲျဖစ္လာတယ္ဆုိတာမ်ိဳးမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႕လည္းေျပာခဲ႔ေသးတယ္။ ဘဝကိုသိပ္အမ်ားၾကီးမေမွ်ာ္လင္႔ထားဘဲ ျမစ္တစ္ျမစ္ထဲကို တစ္ခါတည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ခုန္ခ်လုိက္တာဟာ အလုပ္လည္းနည္းသလို အတန္အသင္႔စြန္႕စားခန္းဆန္တာပါပဲ။ ကိုယ္ေျခမကိုခဲေနတဲ႔ပုရြက္ဆိတ္သြားဟာ သူမ်ားမ်က္လံုးကိုထုတ္ခ်င္းခတ္တဲ႔ျမားထက္ေတာ႔နာေနတာပဲ။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ သူ႕ထိုက္နဲ႕သူ႕ကံပဲ။


Regards,
Z

စက္တင္ဘာ ၂၀၁၄

$
0
0
စက္တင္ဘာ ၂၀၁၄

ဘာလုိလိုနဲ႕ blogမွာ စာေရးတာ ၆ ႏွစ္ျပည္႕သြားျပီ။ စာေမးပြဲတစ္ခုမဟုတ္ခဲ႔လုိ႕ ေအာင္ျမင္သလား၊ ရွံဳးနိမ္႔သလားေမးရင္ မေျဖႏိုင္ဘူး။ ကုိယ္ယံုၾကည္တာေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါးေရးတယ္။ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူသားဆန္မႈကိုလည္း ေတြ႕သင္႔သေလာက္ေတြ႕ရမယ္။ အတူတူေရးခဲ႔ၾကတဲ႔ အားလံုးေလာက္နီးပါး အနားယူသြားၾကျပီ။ ကိုယ္တုိင္လည္း အေရးၾကဲသြားေပမယ္႔ အနားေတာ႔မယူေသးဘူး။ ေရးခ်င္တာေလးေတြ ေရးဦးမယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္အက်ိဳးရိွသြားရင္မဆိုးဘူးဆုိတဲ႔စိတ္ထားနဲ႕ေရးတဲ႔အခါေရး၊ အႏုပညာကို ယံုၾကည္ခ်က္ထားတဲ႔ စာေပမ်ိဳးလည္း ေရးတဲ႔အခါေရးနဲ႕ ခ်ီတက္ေနတုန္းပါပဲ။

ငယ္တုန္းကလိုေတာ႔မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အသက္နဲ႕အမွ် စိတ္ဝင္စားမႈေတြလည္း ေျပာင္းလဲလာျပီ။ အယူအဆေတြလည္းေျပာင္းတာေတြေျပာင္းကုန္ျပီ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထုိင္ဖုိ႕ကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး သတိထားျပီး ၾကိဳးစားရတဲ႔ ရာစုသစ္ကိုေရာက္လာေတာ႔ အခ်ိန္ပိုေတြကို သံုးစြဲရတာ ပိုျပီး စီစစ္လာရတယ္။ ငယ္တုန္းကလို ေရွ႕ေရးေနာက္ေရးမေတြးဘဲ ေနလုိ႕ေတာ႔ သိပ္မရေတာ႔ဘူး။ အလုပ္ပိုေလးေတြ နည္းနည္းပိုမ်ားလာတယ္။ စာေရးတယ္ဆုိတာေတာ႔ အနည္းနဲ႕ အမ်ား အခ်ိန္ေပးရတယ္။ သိပ္အခ်ိန္ေပးရတာမ်ိဳးေတြ မေရးႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ဆန္လာတယ္။

အက်ယ္ေရးသင္႔တာေတြလည္း ပံုထားလုိက္တာမ်ားလာျပီ။ အလ်ဥ္းသင္႔တဲ႔အခါမွ ျပန္တူးေဖာ္ျပီး ေျပာဦးမယ္စိတ္ကူးတယ္။ အရင္က ခရီးသြားရင္ ဘာပံုမွမရိုက္ဘူး။ ဇနီးသည္ရိုက္တာေလးေတြ သြားသြားယူတယ္။ အခုေတာ႔ မွတ္တမ္းမွတ္ရာသေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ရိုက္တယ္။ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြမွာ တန္ဖုိးရိွတယ္။ ဥပမာ ဒီေအာက္က ပံုေလးဆိုပါေတာ႔။


အဖုိးတစ္ေယာက္ ထမင္းစားေနတဲ႔ပံု။ ပိုျပီး တိတိက်က်ေျပာရင္ ဘိုးဘြားရိပ္သာတစ္ခုမွာေန႕လည္စာစားေနတဲ႔အဖိုးအိုပံု။ UP ဇာတ္ကားထဲက Carl ကို သတိရသြားေစတယ္။ သူတုိ႕ေတြရဲ႕ ဘဝဟာ ေနဝင္ခ်ိန္ပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ခင္ဗ်ားတို႕ က်န္းမာေနရင္၊ ငယ္ရြယ္ေနေသးရင္ ဒါကို မခံစားတတ္ဘူး။ ဘုိးဘြားရိပ္သာကို သြားၾကည္႕၊ ငါတစ္ေန႕ ဒီလို အိုမင္းမစြမ္းမွာပါလားဆိုတဲ႔ feeling ကို နက္နက္ရိွဳင္းရိွဳင္းခံစားၾကည္႕၊ တစ္ေန႕ငါဒီလိုေနရာမွာ လာေနရရင္ဆုိတဲ႔ ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႕ျပန္ၾကည္႕လုိက္ရင္ စိတ္ဟာ အေတာ္ေလးတုန္လႈပ္သြားႏုိင္တယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတာ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာမွ အလင္းလက္ဆံုးေပါက္ဖြားတာပဲ။ Empathy နဲ႕ Sympathy ဟာ ထပ္ခ်ပ္မကြာေပၚေပါက္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ ဒါ ငါ႔အမ်ိဳးေတြပဲ။ သံသရာေဆြမ်ိဳးေတြပဲ။ ကိုယ္႔မွာရိွတုန္း အဖိုးအဖြားေတြကို ၾကက္သားနဲ႕ေကြ်းမယ္ဆိုတဲ႔စိတ္မ်ိဳးက အလိုလိုေပၚလာတာပဲ။ သူတုိ႕ရဲ႕ ေနပံုထုိင္ပံုကိုလည္း ေလ႔လာၾကည္႕တယ္။ စကားစျမည္ေျပာၾကည္႕တယ္။ ဒီဘိုးဘြားရိပ္သာဆုိရင္ ကန္ေတာ္ေလးမွာရိွတယ္။ ခရစ္ယာန္သီလရွင္ေတြကေစာင္႔ေရွာက္ထားတယ္။ အဖိုးအဖြားေတြကေတာ႔ ဘာသာေပါင္းစံုပဲ။ ဘာသာကအေရးမၾကီးဘူး။ လုပ္ေနတဲ႔ လုပ္ရပ္ကအေရးၾကီးတယ္။ ဘယ္ဘာသာဝင္ျဖစ္ျဖစ္ ခႏၶာရလာရင္ ခႏၶာရဲ႕ဒုကၡရိွတယ္။ ဇရာဟာ သူ႕ခ်ည္းမလာဘူး။ လာရင္ ဗ်ာဒိနဲ႕အတူလာၾကတာ။ အဲဒီေတာ႔ ေနဝင္ခ်ိန္မွာ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေအးေအးလူလူေနႏုိင္ေအာင္၊ လူနာေပမယ္႔ စိတ္မနာေအာင္၊ ပူပင္စရာနည္းေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္တာ အင္မတန္မဂၤလာရိွတာေပါ႔။ ျမန္မာျပည္မွာ အစိုးရေထာက္ပံ႔တာမရိွဘူး။ အဲဒီေတာ႔ ဒီလိုအဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ရိပ္သာေတြက အလွဴေငြနဲ႕ရပ္တည္တယ္။ အဲဒါေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္တယ္။ သိခ်င္တယ္ဆုိတာက ကမာၻမွာ ေဒၚလာတစ္ရာေလာက္ အပန္းမၾကီးဘဲ လွဴႏုိင္တဲ႔သူေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္။ တကယ္လုိတဲ႔ေနရာကို သိရင္ လွဴၾကမွာပဲ။ စိတ္ထားေကာင္းနဲ႕လုပ္ေနတဲ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြ ေရရွည္ရွင္သန္ေအာင္ ေထာက္ပံ႔မယ္႔ အလွဴရွင္ေတြ လုိတာေပါ႔။ ကန္ေတာ္ေလး ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္တာေလးေတြျမင္တယ္။ သီလရွင္ေတြက စည္းနဲ႕ကမ္းနဲ႕လုပ္တတ္တာေတြ႕ရတယ္။ ဒါေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်င္တယ္။ သိေစခ်င္တယ္။ လွဴႏုိင္တဲ႔သူေတြကိုလည္း သြားလွဴေစခ်င္တယ္။ သြားလွဴတဲ႔အခါလည္း ပိုက္ဆံလွဴျပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လာတာမ်ိဳးထက္ အဖိုးအဖြားေတြနဲ႕စကားေျပာေစခ်င္တယ္။ သူတုိ႕က ေမတၱာ အမ်ားၾကီးလုိအပ္တယ္။



အဖြားတစ္ေယာက္ဆို သူ႕ညီမက အဂၤလန္မွာရိွတယ္တဲ႔။ အဲဒါ သူစာေရးေနတယ္။ အဂၤလိပ္လို လွလွပပေလးေရးေနတာေတြ႕တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေစာင္႔ေရွာက္တဲ႔သူမရိွလုိ႕ လာေနလုိက္တာ။ အထဲမွာ ဘုရားေက်ာင္းေလးလည္းရိွတယ္။ အဲဒီနားမွာ ဘာသာဝင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ကိုယ္႔ပုတီးနဲ႕ကိုယ္စိပ္ေနတာပဲ။ အဲဒါေလးကိုျမင္ေတာ႔လည္း ေက်နပ္တယ္။ ဒီဘဝမွာ ေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္သြားခြင္႔ရတာက မဂၤလာရိွတာေပါ႔။ လူဦးေရေတြလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဓာတ္ပံုရုိက္ထားတယ္။ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ရိွတယ္။ ေန႕လည္စာၾကက္သားနဲ႕ဆုိ ၈ ေသာင္းထင္တယ္။ ညစာဆန္ျပဳတ္ဆို ၂ေသာင္း။ အဖြားတစ္ေယာက္က ေနလုိ႕ေကာင္းလားဆုိေတာ႔ ေနလုိ႕မေကာင္းဘူးတဲ႔။ သူ႕ကို ဆရာဝန္ျပေပးပါလုိ႕ေျပာတယ္။ သီလရွင္ေတြေမးၾကည္႕ေတာ႔ အထူးကုေတြေစတနာနဲ႕လာၾကည္႕ေပးတယ္လုိ႕ေျပာျပတယ္။ မနက္က လာျပီး စစ္ေဆးေပးသြားျပီးျပီ၊ သူျပန္ေမ႔သြားတာ။ အဲဒီလိုေတြလည္းရိွတယ္။ တကယ္လုိ႕ အားလံုးကို ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ေငြသားလွဴခ်င္ရင္ ေခါင္းေလာင္းေလးတီးလုိက္ရင္ အဖုိးအဖြားေတြစုရပ္ကိုလာၾကတယ္လုိ႕ေျပာတယ္။ မုန္႕ေစ်းတန္းေလးလည္းလုပ္ထားေပးတယ္။ အလွဴေငြရတာနဲ႕ ျပန္ဝယ္စားလုိ႕ရတယ္။ အဲဒီကရတာကိုလည္း ရိပ္သာရဲ႕အလွဴထဲ ျပန္ထည္႕တာပါပဲ။

ဒီရိပ္သာမွာေတာ႔ အလုပ္သမားေတြကိုလည္း တစ္လတစ္ေသာင္းပဲေပးႏုိင္တယ္။ တစ္ေသာင္းဆုိတာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၂ ေဒၚလာ၊ ၁၃ ေဒၚလာေလာက္ပဲ။ ဘူေဖးတစ္ခါစားရင္ အိႏၵိယဘူေဖးဆုိရင္ ၂၄ ေဒၚလာေလာက္ကုန္တယ္။ ပိုက္ဆံေတြႏွေျမာဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ အပိုစားတာေတြနည္းနည္းေလ်ာ႔ျပီး မ်ားမ်ားလွဴလုိက္တာေကာင္းတယ္။ ကုိယ္႔ရဲ႕တစ္လစာမုန္႕ဖုိးဟာ သူတုိ႕ေတြရဲ႕တစ္ႏွစ္စာ လချဖစ္ရင္လည္းျဖစ္ေနမယ္။ ဘဝရဲ႕ မညီမွ်မႈေတြကိုေတြ႕ရတယ္။ ေရနည္းရာကို မိုးရြာရမယ္။ ဒါေလးကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တယ္။ ကုိယ္တုိင္ကေတာ႔ အလွဴေငြေကာက္တာ ဘာညာမလုပ္တတ္ဘူး။ စိတ္လည္းမရွည္ဘူး။ လွဴခ်င္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြသိျပီး သြားလွဴခ်င္သြားလွဴၾကပါလုိ႕ေျပာရံုပဲတတ္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္႔ဘဝမွာ အခ်ိန္က အကန္႕အသတ္မဲ႔မဟုတ္ဘူး။ time constraint ရိွတယ္။ အဲဒီအကန္႕အသတ္အခ်ိန္ေလးမွာ တကယ္တန္ဖိုးရိွတာေလးေတြလုပ္ၾကည္႕၊ ကိုယ္႔ဘဝကိုယ္ အင္မတန္ေက်နပ္မိသြားလိမ္႔မယ္။ လူအမ်ားစုက တကယ္မေပ်ာ္ၾကဘူး။ ဘာလုိ႕မေပ်ာ္လည္းဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အတၱအတြက္ေနထုိင္တာမ်ားလုိ႕ပဲ။ အဘိုးအဘြားေတြနဲ႕ၾကီးျပင္းလာတဲ႔သူေတြဆို ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြေရာက္ရင္ အင္မတန္စာနာမိတာပဲ။

ေက်ာင္းဆီကုိလည္းေရာက္တယ္။ အေပ်ာ္သြားၾကည္႕တာ။ ေက်ာက္တန္း ေရလယ္ဘုရားလည္းေရာက္တယ္။ အရင္လည္းေရာက္ဖူးတယ္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုရိုက္လာခဲ႔တယ္။

လူ႕ဘဝဟာ ဘာလုပ္ဖုိ႕ေရာက္လာတာလဲ။ ဒီေမးခြန္းကို ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေမးဖုိ႕လိုတယ္။ ေလာကမွာ ကိုယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေပ်ာ္စရာအသိုင္းအဝိုင္းေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ဖုိ႕ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ကူးတယ္။ ဒီစိတ္ကူးအရ၊ ေကာင္းတာလုပ္ေနတဲ႔သူေတြကို ေထာက္ပံ႔ဖုိ႕၊ ဆိုးတာလုပ္ေနတဲ႔သူေတြကို ဆန္႕က်င္ဖုိ႕၊သမာသမတ္က်ေအာင္ေနဖုိ႕၊ အမွန္တရားအတြက္ အားမနာတတ္ဖုိ႕ဆိုတာေတြကို အထုိက္အေလ်ာက္လုပ္ျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ ေက်ာက္တန္းကိုသြားေတာ႔ ကားေပၚကေန ဓာတ္ပံုတစ္ပံုရိုက္လာခဲ႔တယ္။
အေပ်ာ္ဓာတ္ေလး ရမယ္လုိ႕ေမွ်ာ္လင္႔တယ္။ ဂစ္တာသမားရဲ႕အေပ်ာ္ဓာတ္ေလးကို ေဝငွယူၾကည္႕လုိက္။ ေငြေၾကးထက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈက အေရးပိုၾကီးတယ္။ ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႕အေရးအၾကီးဆံုးပဲ။ ေပ်ာ္ေနတဲ႔သူေတြ ေပ်ာ္ေနခြင္႔ရတဲ႔ ကမာၻၾကီးျဖစ္ဖုိ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕အားလံုးရဲ႕တာဝန္ပါပဲ။    ။


Regards,
Z

ဥၾသငွက္ေပါင္း ေသာင္းႏွစ္ေထာင္။

$
0
0
ဥၾသငွက္ေပါင္း ေသာင္းႏွစ္ေထာင္။

လူ႕သက္တမ္းသည္ x ျဖစ္လွ်င္ ထုိ x သည္ belongs to Death ျဖစ္သည္။ ေသျခင္းတရား၏ အစုတြင္ သက္တမ္းသည္ အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ရသည္။ x ၏ limit သည္ ယခုေခတ္တြင္ေတာ႔ႏွစ္အားျဖင္႔<=168 ျဖစ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင္႔ ရွင္သန္ေနထိုင္မႈကို မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းဆြဲၾကည္႕လွ်င္ ထုိမ်ဥ္းအတြင္း ရွင္ကြဲႏွင္႔ေသကြဲသည္ အစက္အေျပာက္ေလးမ်ားအျဖင္႔ ထာဝရပါဝင္ေနလိမ္႔မည္။ အလြန္အင္မတန္အေကာင္းျမင္တတ္လွ်င္ေတာ႔ သင္တစ္ေယာက္တည္း ထုိသုိ႕ျဖစ္ေနျခင္းမဟုတ္လုိ႕ ခံစားနားလည္ေကာင္းနားလည္မိေနႏုိင္သည္။ သို႕ေသာ္ တစ္သီးပုဂၢလ ဒဏ္ရာကိုယ္စီသည္ စုေပါင္း ခံစား၍ သက္သာသြားသည္မ်ိဳးေတာ႔မဟုတ္ပါ။ သမဝါယမစနစ္မွ ဆန္တစ္အိတ္ကို အိမ္ေထာင္စု ငါးရာခြဲေဝေပးလွ်င္ တစ္အိမ္ေထာင္ ဆန္အနည္းငယ္ရသြားသည္႕ဥပမာသည္ ခ်စ္ခင္သူမ်ားႏွင္႔ ေကြကြင္းရသူမ်ားႏွင္႔ မည္သို႕မွ် မသက္ဆိုင္လွပါ။ အိုဘတ္အိုဝင္ကို ခင္မင္သည္႕တုိင္ေအာင္ ျပႆနာမ်ားသည္လြယ္လြယ္ႏွင္႔ေအးမသြား။

ေသေသာသူၾကာလွ်င္ေမ႔ဆုိသည္မွာ၊ မွတ္မိေနေသာသူကိုယ္တုိင္ ေသသြားျခင္းေၾကာင္႔ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ စကားပံုမ်ားကို အဆံုးအထိေတြးေစခ်င္ပါသည္။ လူ႕သက္တမ္း၏တုိေတာင္းမႈသည္ ခ်စ္ခင္ေသာသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသဆံုးသြားသည္ကို ေမ႔ေလာက္ေအာင္ရွည္ၾကာေသာ ကာလမဟုတ္ပါ။ ဒါကို သင္လည္းသိပါလိမ္႔မည္။

ေနေရာင္ျခည္ႏွင္႔တူေသာ ေမတၱာတရားတို႕သည္ ေလာကတြင္ ဧကန္ရိွခဲ႔ၾကပါသည္။ ဧကန္သည္ အမွန္ျဖစ္သည္႕အတြက္ ဧကန္အမွန္ရိွခဲ႔ၾကပါသည္ဟု ခမ္းခမ္းနားနားသံုးစြဲခ်င္ပါသည္။ ေနေရာင္ျခည္၏တန္ဖုိးသည္ ေနေရာင္မဲ႔ေသာ ေန႕မ်ားတြင္ ပိုမိုသိသာထင္ရွားလာပါသည္။ မလိမၼာသည္႕တုိင္ေအာင္ သိပ္လည္း မုိက္မဲပံုမရခဲ႔သည္႕အတြက္ အတန္အသင္႔ေျဖသာသည္ကလြဲလွ်င္ မိခင္ေသဆံုးသြားျခင္းသည္ ေပါ႔ေသးေသးဒဏ္ရာမဟုတ္ခဲ႔ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕သိသိမသိသိ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေနထုိင္ေသာ ကမာၻၾကီးတြင္ မျမင္ရေသာ အင္နာဂ်ီမ်ားရိွေနပါသည္။ ထုိစြမ္းအင္မ်ားသည္ ကြန္ယက္ဖြဲ႕ေနၾကသည္။ ေမတၱာတရားျဖင္႔ျဖစ္ေစ၊ ကရုဏာတရားျဖင္႔ျဖစ္ေစ၊ အက်နာမည္႕ေနရာမ်ားတြင္ ထုိစြမ္းအင္မ်ားသည္ ခြန္အားျဖစ္ေစခဲ႔သည္။ အက်သက္သာေစခဲ႔သည္။ ေအာင္ျမင္သည္႕အခါ မပလႊားရန္၊ ရွံဳးနိမ္႔သည္႕အခါ လုိအပ္သည္ထက္ ပိုမခံစားရန္ ထုိစြမ္းအင္မ်ားက မ်ားစြာကူညီခဲ႔သည္။ စြမ္းအင္မ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္းစုစည္းေနထိုင္ၾကသည္။ စုစည္းလႊမ္းျခံဳၾကသည္။ ခ်စ္ခင္ရေသာလူမ်ား၊ ခ်စ္ခင္ရေသာ အိမ္ကေခြးကေလးမ်ား၊ ငါးကေလးမ်ား၊ ပန္းပြင္႔ေလးတစ္ပြင္႔မွအစ အရာအားလံုး စြမ္းအင္စုထဲတြင္ အပိုင္းအစတစ္ခု၊ ခ်ည္မွ်င္ေလးတစ္ခုလုိပါဝင္ၾကသည္။ ထုိစြမ္းအင္မ်ားသည္ ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္ေနေသာ သင္၏စိတ္တုိ႕ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ထိန္းသိမ္းထားၾကသည္။ အစြန္းေရာက္မသြားေစရန္ ေဘးမွ ကာရံေဖးမထားသည္။ ထုိမျမင္ရေသာစြမ္းအားမ်ားကို သင္နားလည္လာခ်ိန္သည္ ထုိစြမ္းအားမ်ားလစ္ဟာသြားသည္႕အခါတြင္သာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ အိမ္က ေခြးကေလး ေသဆံုးသြားခ်ိန္တြင္ စြမ္းအင္ယုတ္ေလ်ာ႔သြားမႈကို သိသိသာသာခံစားခဲ႔ရသည္။ depression သည္ေထာက္ပံ႔ညီညြတ္မႈစြမ္းအင္ ရုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ဆံုးသြားခ်ိန္တြင္ ေခါင္းေထာင္ထလာေသာ သိသာထင္ရွားသည္႕ လကၡဏာတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္ခ်ိန္တြင္ အတူေပ်ာ္ခဲ႔၊ ကြ်န္ေတာ္မႈိင္ခ်ိန္တြင္ အတူမႈိင္ခဲ႔ေသာ ေခြးကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္႔ဘဝ၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္မွန္းေသခ်ာနားလည္ခဲ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာခ်ိန္အထိ ေစာင္႔ဆုိင္းရင္း၊ ကြ်န္ေတာ္႔လက္ေပၚတြင္ ေသဆံုးသြားေသာ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္သည္ ကြ်န္ေတာ္႔ဘဝကို မည္မွ်အဓိပၸာယ္ရိွေစခဲ႔ေၾကာင္း သူေသဆံုးသြားမွ ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည္႕မိခဲ႔သည္။ သူ႕ဘဝတစ္သက္တာလံုးသည္သည္ ကြ်န္ေတာ္႔အနီးတြင္သာျဖစ္တည္ခဲ႔သည္။ ေႏြရာသီေန႕လည္ခင္း ကြ်န္ေတာ္စာဖတ္ေနလွ်င္ ေျခရင္းတြင္ ဝပ္အိပ္ေနေသာ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္၏ တန္ဖုိးသည္ သူမရိွခ်ိန္တြင္မွ ပိုသိသာထင္ရွားလာခဲ႔သည္။

ထိုစြမ္းအင္မ်ားတြင္ အစားထုိး၍ရေသာ စြမ္းအင္ငယ္ေလးမ်ားေတာ႔ရိွသည္။ ဥပမာ အနီေရာင္အေမာက္ႏွင္႔ အုိရင္ဒါေရႊငါးတစ္ေကာင္ေသသြားလွ်င္ ေနာက္တစ္ေကာင္အစားထိုးလုိက္၍ရသည္။ သူႏွင္႔ ကြ်န္ေတာ္႔အၾကားဆက္သြယ္ထားေသာ စြမ္းအင္မွာအင္မတန္ပါးလ်ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ အျဖဴေရာင္ ေအာ္စကာတစ္ေကာင္ျဖစ္ေစ၊ ဖလားဝါးေဟာ္န္းတစ္ေကာင္ျဖစ္ေစ ေသဆံုးသြားလွ်င္ေတာ႔ လြယ္လြယ္ႏွင္႔ အစားထိုး၍မရပါ။ သူတုိ႕၏အသိဉာဏ္ႏွင္႔ ဆက္သြယ္မႈသည္ ပိုခိုင္မာေသာေၾကာင္႔ျဖစ္မည္။

အေမဆံုးသြားသည္႕အခါ စြမ္းအင္တစ္ခ်ိဳ႕ယုတ္ေလ်ာ႔သြားရံုမွ်မကဘဲ စြမ္းအင္စနစ္တစ္ခုလံုး ပ်က္သုဥ္းသြားသည္႕ခံစားမႈကို ကြ်န္ေတာ္နားလည္ခဲ႔ရပါသည္။ ထိုခံစားခ်က္သည္ အင္မတန္ျပင္းထန္ေသာ ေလာကဒဏ္၏ အရိွဳက္အတိအက်ပစ္သြင္းလုိက္ေသာ သံမဏိလက္သီးခ်က္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ အဖြားဆံုးသြားေသာအခါ ထိုေနရာသို႕ပင္ ေနာက္ထပ္လက္သီးတစ္လံုး ထပ္ဝင္လာသည္ႏွင္႔တူသည္။ သို႕ေသာ္ ခံႏုိင္ရည္ေတာ႔ ပိုရွိသြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။

ၾကယ္မ်ားတြင္ ထူးဆန္းေသာစနစ္တစ္ခုရိွပါသည္။ ျဖစ္ထြန္းျခင္းႏွင္႔အတူ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေဖာက္ခြဲဖ်က္စီးႏုိင္ေသာ စနစ္ျဖစ္ပါသည္။ လူ႕စိတ္တြင္လည္း ထုိစနစ္ပါဝင္ပါသည္။ သည္းမခံႏိုင္သည္႕အခါ လူသည္ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ ေဖာက္ခြဲ၍လြတ္လမ္းရွာၾကပါသည္။ ရူးသြပ္ျခင္းသည္ ဥပါယာသ     အစြန္အဖ်ားေလးတြင္ရိွေသာ လြတ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ မိမိကုိယ္ကိုယ္သတ္ေသျခင္းသည္လည္း လူသား၏ self-destruction button တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ေနထုိင္ျခင္းကို ေရြးခ်ယ္လုိက္လွ်င္ ဒဏ္ရာမ်ားကို ခံႏိုင္ရည္ရိွရိွ၊မရိွရိွ သည္းခံရေတာ႔မည္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႕အတြက္ ဒဏ္ရာမ်ားကို အေသးစိတ္အထိခြဲႏိုင္ေသာ စိတၱာႏုပႆနာကို ကြ်န္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ပါသည္။ ႏွစ္အတန္ငယ္ကြ်န္ေတာ္ ဒဏ္ရာမ်ားကို အရိပ္တၾကည္႕ၾကည္႕လုပ္ေနခဲ႔ပါသည္။ အစိုင္အခဲအၾကီးၾကီးမွ အမႈန္အမႊားမ်ားျဖစ္သြားသည္အထိ တစ္စစီထုိင္ခြဲေနမိသည္။ radioactive material မ်ား၏ ရွည္ၾကာေသာ half-life ကို မိဘမ်ားဆံုးသြားျခင္းေၾကာင္႔ျဖစ္ေသာ စိတ္ဒဏ္ရာက အမီလိုက္ႏုိင္ပါသည္။ အစိုင္အခဲၾကီးမ်ားသည္ အစိုင္အခဲငယ္မ်ားျဖစ္သြားရန္ ၾကာျမင္႔ခဲ႔ပါသည္။

အမတ္တစ္ေယာက္သည္ ျပည္နယ္တစ္ခုကို ကုိယ္စားျပဳလွ်င္ သား၊သမီးတစ္ေယာက္သည္ မိဘႏွစ္ပါးကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ယူဆပါသည္။ အထီးက်န္မႈႏွင္႔အတူပါလာတတ္ေသာ Mood Swings မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကို အေသမသတ္ႏုိင္ပါ။ ကိုယ္႔ကိုအေသမသတ္ႏုိင္ေသာအရာမ်ားသည္ ကိုယ္႔ကို ၾကံံ႕ခုိင္ေစေသာအရာမ်ားျဖစ္ေစသည္ဟုေျပာခဲ႔ေသာ နစ္ေရွး၏စကားသည္ ထုိေနရာတြင္ မွန္ကန္ဖြယ္ရိွပါသည္။ ရွင္သန္ေနထုိင္စဥ္ မိဘမ်ား၏ ဆႏၵေကာင္းမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္းသည္ အဓိပၸာယ္ရိွသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္မွတ္ယူပါသည္။ ဒဏ္ရာမ်ားမေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္႕တုိင္ေအာင္ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင္႔ အဆင္ေျပေျပေနထုိင္တတ္လာလွ်င္ ဘဝသည္ အေတာ္ၾကီးေနသားက်သည္ဟုထင္မိသည္။

“Pain is inevitable. Suffering is optional.” ဟရုကိမူရာခမိကေျပာသည္။ ဘုရားေဟာရိွသည္႔ ကိုယ္ပင္နာေသာ္လည္း စိတ္မနာေအာင္ေနဟူေသာ အဆံုးအမ၏ ဂ်ပန္ဗားရွင္းျဖစ္မည္ထင္သည္။ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင္႔အတူေနႏုိင္လာလွ်င္ ထုိဒဏ္ရာမ်ားအတြက္ စိတ္ေသာကေရာက္ေနစရာမလိုအပ္ေတာ႔ျခင္းသည္ ထုိဒႆန၏ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ရပ္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ မိဘဆံုးျခင္းထက္ ပိုေသာ လစ္ဟာမႈသည္ ေလာကတြင္မရိွသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ထို႕အတြက္ စိတ္၏သဘာဝအရ အက်ယ္ခ်ဲ႕လိမ္႔မည္။ ထုိအက်ယ္ခ်ဲ႕မႈေနာက္ကိုမလုိက္ဘဲ အသင္႔အတင္႔ႏွလံုးသြင္းထားလွ်င္ သက္သာလိမ္႔မည္။ ေလာကတြင္ တန္ဖိုးရိွေသာ အရာမ်ားစြာ လုပ္စရာရိွေသးသည္။ မည္မွ် ဝမ္းနည္းသည္ျဖစ္ေစ အုတ္ဂူေရွ႕တြင္ မိနစ္သံုးဆယ္ထက္ပိုျပီး ထုိင္ေနရန္အခ်ိန္မရိွပါ။ ကမာၻၾကီးသည္ လူသားတစ္ေယာက္ကို လူသားတာဝန္မ်ားေပးထားပါေသးသည္။

မသိျခင္းသည္ ဒဏ္ရာမ်ားကို ပိုမိုနက္ရိွဳင္းေစသည္ဟုထင္ပါသည္။ ေသတတ္ေသာသေဘာရိွသည္႕ သတၱဝါမွန္သမွ်ကုိ မေသေသာသေဘာရိွသည္ဟု မွတ္ထင္ေနေသာ စိတ္ေၾကာင္႔၊ မိမိတို႕ခ်စ္ခင္သူ ကြယ္လြန္သြားလွ်င္ စိတ္၏ ျပင္းထန္ေသာ အင္နားရွားျဖစ္ရသည္။ မရဏာႏုႆတိ တြင္ ေမ႔ေလ်ာ႔ျခင္းသည္ ေသကြဲမ်ား၏ ခံစားရမႈကို ပိုမုိနက္ရွိဳင္းျပင္းထန္ေစပံုရသည္။ ေရွ႕လူ၏ေသဆံုးျခင္းကိုသာ အာရံုစုိက္၏ မိမိ၏ေသခ်ိန္နည္းကပ္လာမႈကို ဂရုမျပဳသူသည္ မုိက္မဲသူျဖစ္လိမ္႔မည္ထင္သည္။ မုိက္မဲသူတုိ႕သည္ အဝိဇၹာတရားျဖင္႔ေနထုိင္ျခင္းေၾကာင္႔ သခၤါရတရားတို႕ သေဘာသဘာဝကို ေျပာင္းျပန္ျမင္ေလသည္။

ငယ္စဥ္ကဆိုခဲ႔ဖူးေသာ ဆာလံက်မ္းမွ အလြန္လွေသာ အဖြဲ႕ေလးကို အေမႏွင္႔ အဖြား၏ ယပ္ေတာင္တြင္ ေရးထြင္းထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ေသျခင္း၏အရိပ္လႊမ္းမုိးေသာ ခ်ိဳင္႔ထဲသုိ႕ ေလွ်ာက္သြားရေသာ္လည္း ေဘးအႏၱရာယ္ကိုမေၾကာက္ပါ။

Even though I walk
through the darkest valley
I will fear no evil,

လူတုိင္းတြင္ သူယံုၾကည္ရာႏွင္႔သူ သြားၾကလာၾကရမည္ထင္ပါသည္။ ရွင္သူသည္ ေသသူမ်ားကို ဆက္လက္ကိုယ္စားျပဳေနေသးသ၍ ေသသူသည္ တကယ္ေသသူမဟုတ္ေတာ႔ပါ။ မိမိ၏စိတ္တြင္ မိဘမ်ား၏အဆံုးအမတည္ေနေသးလွ်င္ မိမိအတြက္ေတာ႔ သူတုိ႕သည္ မေသၾကေသးပါ။ စိတ္ထဲတြင္ ရွင္သန္ေနျမဲ၊ မိမိကို ခ်စ္ခင္ေနျမဲျဖစ္ပါသည္။ Robert Frost ၏ miles to go before I sleep ဆိုသည္႕ ကဗ်ာစာသားေလးအတုိင္း မေသခင္ လုပ္ရမည္႕ကိစၥမ်ားကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ေဆာင္သြားျခင္းသည္သာ ေသသူမ်ားကို အေကာင္းဆံုးတံု႕ျပန္ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းမည္လိမ္႔မည္ထင္ပါသည္။ R.I.P Mother. R.I.P Grandma.

With Peace,
Zephyr

လူ႕သမုုိင္းအက်ဥ္း

$
0
0
အိႏၵိယက ကမာၻကို လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးခဲ႔တယ္တဲ႔။ အဲဒါဘာလဲဆိုရင္ တိရစာၦန္ေတြ စကားေျပာတဲ႔ ပံုဝတၳဳေတြတဲ႔။ အဲဒီမွာ နာမည္ၾကီးႏွစ္အုပ္ရိွတယ္။ ဆရာပါက အဲဒါေတြကို ဘာသာျပန္တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ငါတုိ႕ကိုစာဖတ္လုိ႕ရေအာင္ ဝီစကီက ေက်းဇူးျပဳလုိက္တာပဲ။ ဆရာပါသာ ဝီစကီမၾကိဳက္ရင္ ရွင္ပါရဂူက လူထြက္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါဆို စိတၱရေလခါတို႕ဘာတုိ႕လည္းဖတ္လုိက္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႕ေတာ႔ ဝီစကီကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ ငါးရာ႔ငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္မွာလည္း မန္းကီးကလည္း vocabulary အင္မတန္ၾကြယ္တာ။ အမွန္က ေတာ္ရံုေမ်ာက္မဟုတ္ဘူး။ လူကို သယ္ႏုိင္တာ ေအာ္ရင္အူတန္ပဲျဖစ္ရမယ္။ အဲဒီဘုရားေလာင္းေမ်ာက္က ေခါင္းကိုေက်ာက္ခဲနဲ႕ထုတဲ႔ ေဒဝဒတၱေလာင္းကို သင္ဟာ အကူအညီေပးတဲ႔ ငါလုိ သူေတာ္ေကာင္းေမ်ာက္ကို ခဲနဲ႕ထုတယ္။ ဆက္ေတာ႔ ခ်ီမေခၚႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ငါ႔အသက္ကိုလည္းေစာင္႔ေရွာက္ရဦးမယ္။ ငါအေပၚလမ္းကေနပဲ ႏြယ္ခိုစီးျပီးလမ္းျပမယ္။ သင္ေအာက္လမ္းကေန ဆစ္(ဂ)နယ္လ္ၾကည္႕ျပီးလိုက္ေခ်ဆိုတာ အင္မတန္အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ေတာ္ကီ။ ေမ်ာက္ဟာ ဒီေလာက္ေတာ္ကီေကာင္းဖုိ႕မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ Rise of the Planet Apes ၾကည္႕ေတာ႔၊ ဒီေမ်ာက္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္႔ျမင္႔တာေတြ႕တယ္။ KORN ရဲ႕ Evolution က ေမ်ာက္ဝံကိုၾကည္႕ေတာ႔ ငါေတြသြားတယ္။ ငါးရာငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္ကို ေနာက္တစ္ခါျပန္ဖတ္ၾကည္႕ရဦးမယ္။

============================================================

အဲဒီ status ကိုုမေန႕က facebookမွာ ေရးခဲ႔တယ္။ အဲဒါေလးကိုု ျပန္အက်ယ္ခ်ဲ႕ခ်င္တယ္။ အိႏၵိယကစာအုုပ္လက္ေဆာင္ဆိုုတာ သကၠတကေနလာတဲ႔ ေရွးပံုုျပင္ေတြ။ အဲဒါ ကမာၻအႏွံ႕မွာ ရိုုးရာပံုုျပင္လုုိလိုုက်န္ခဲ႔တယ္။ အိႏၵိယက အဲဒီပံုုျပင္ေလးေတြမတင္ပိုု႕ခဲ႔ရင္ အခုုေခတ္မွာ ကာတြန္းကား ေတာ္ေတာ္ေလးနည္းသြားမယ္။ ကြန္ဖူးပန္ဒါက စကားမေျပာရင္ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႕နားလည္မွာမဟုုတ္ေတာ႔ဘူး။ မစ္ကီေမာက္စ္ကိုု ကြ်န္ေတာ္တုုိ႕ ဒီေလာက္ ခ်စ္မွာမဟုုတ္ဘူး။ သမင္ေလး ဘမ္ဘီကိုု အခုုေလာက္အထိ စြဲလန္းႏွစ္ျခိဳက္မွာမဟုုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းခံတရားေနာက္ကိုု လိုုက္ျပီး စူးစမ္းရတာဟာ အင္မတန္အံ႔အားသင္႔ေစတယ္။ အခုျဖစ္တည္မႈေတြဟာ ေရွးအေျခခံတရားေတြေပၚမွာ ထပ္ဆင္႔ျဖစ္ေပၚေနတာပဲ။ အဲဒီ သခၤါရတရားတစ္ခုုဟာ အင္မတန္ေလးနက္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ကမာၻၾကီးဟာ အျမဲတမ္း မူလကိုျပန္သြားခ်င္တယ္။ အေျခခံ တိရစာၦန္စိတ္ဟာ စစ္ကို အျမဲ ဦးတည္ေနတယ္။ အေျခခံေလာဘဟာ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခုုအတြက္ အသည္းအသန္ၾကိဳးစားေနတယ္။ ၾကိဳးစားေနတာကို ရပ္တန္႕လိုုက္ရင္ကို ေလာကနဲ႕အံမဝင္သူျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ေျပးေနတဲ႔လူအုုပ္ၾကီးဟာ လမ္းျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ေနတဲ႔သူေတြ႕ရင္ မ်က္ခံုုးပင္႔ၾကတာပါပဲ။ လမ္းျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ရံုုမကဘဲ ေလာဘနဲ႕ပုုပ္သိုးေနတဲ႔ အသုုိင္းအဝိုင္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလးျပံဳးေနရင္ ပံုမွန္မဟုုတ္ဘူးဆိုျပီးဆန္႕က်င္ဖယ္ထုတ္လုိက္တာပဲ။ လူမ်ားမ်ား ပံုုစံတူတစ္ခုခုကို စြဲလန္းေနရင္ ဆန္႕က်င္ဘက္လုုပ္သလုိျဖစ္သြားတာနဲ႕ အနည္းဆံုး ဆဲခံထိျပီး၊ အခန္႕မသင္႔ရင္ ေသဒဏ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဆိုကေရးတီးဟာ အဲဒီလိုုေသသြားတာပဲ။ ဂ်ီးဇက္စ္ဟာ အဲဒီလိုု ေသသြားတာပဲ။ ေရစီးေၾကာင္းကိုု ေျပာင္းျပန္ကူးတဲ႔ငါးေတြဟာ အင္မတန္ သန္မာတဲ႔ၾကြက္သားေတြရိွတယ္။ သူတုုိ႕ဟာ အေတြးအေခၚအားျဖင္႔ လုိက္ေလ်ာမယ္႔သူေတြမဟုုတ္ဘူး။

ဆုိကေရးတီးတိုု႕ေခတ္က အင္မတန္ မွ်တတဲ႔လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေခတ္။ ဒါေပမယ္႔ ဆိုကေရးတီးရဲ႕ သင္ၾကားမႈဟာ သူတုုိ႕အုုပ္စုုနဲ႕မတူတာကိုု ေၾကာက္စရာလုုိ႕ျမင္ၾကတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ ဘာသာေရးျဖစ္ေစ၊ လူမႈေရးျဖစ္ေစ၊ လူအုုပ္ၾကီးတစ္အုုပ္စုုဟာ လူမ်ားစုျဖစ္လာရင္ က်န္တဲ႔ လူနည္းစုုေလးကိုု ျခိမ္းေျခာက္လာတယ္။ အတူမသြားႏုုိင္ရင္ ရွင္းပစ္လုုိက္ခ်င္လာတယ္။ ဘာသာေရးတစ္ခုုဟာ လႊမ္းမိုုးဖုုိ႕ၾကိဳးစားရင္း မူလရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ေဝးကြာကုုန္တယ္။ ဆိုုကေရးတီးကိုု ဘယ္သူမွမသတ္ခ်င္ဘူး။ သူ႕ကိုု စာဆက္မသင္ပါနဲ႕လုုိ႕ေျပာတယ္။ ဆုုိကေရးတီးက သင္ၾကားျခင္းဟာ ငါ႔ဘဝလိုု႕ျပန္ေျပာတယ္။ ငွက္ေတြကိုု မပ်ံရဘူးေျပာသလုုိျဖစ္ေနျပီလိုု႕ေျပာတယ္။ ဒါဆိုုလည္း ဒီႏိုုင္ငံကေနထြက္ျပီး၊ တစ္ျခားမွာသင္။ သင္႔လုုိ ေတာ္တဲ႔သူအတြက္ ဘယ္ႏုိင္ငံမဆိုု တပည္႕မရွားပါဘူးလုုိ႕ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဆိုကေရးတီးက ငါဟာ ဒီႏုုိင္ငံက ေသမွာေၾကာက္လုုိ႕ ထြက္ရတယ္ဆိုုတာမ်ိဳး မလုုပ္ႏုုိင္ဘူး။ သတ္ခ်င္ရင္လည္းသတ္ၾကပါ။ ဒီမွာပဲေနမယ္။ ဒီမွာပဲစာသင္မယ္။ အဲဒီလိုုျပန္ေျပာတာ။ ေသမွာမေၾကာက္တဲ႔သူကိုု ေလာကၾကီးက အင္မတန္ေၾကာက္တယ္။ အင္မတန္ေလးစားတယ္။ သာမန္လူေတြ မ်ားေနလိုု႕ေလာကၾကီး ဘာမွ ထူးျခားေကာင္းမြန္မလာဘူး။ လူၾကီးလူေကာင္းစိတ္ထားနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ ကိုုယ္႔အသက္ကိုု မႏွေျမာဘဲ ေအးေအးလူလူ အေသခံေတာ႔ ေလာကၾကီးတုုန္လႈပ္သြားတယ္။ သူေသသြားတာ ႏွစ္ေထာင္နဲ႕ခ်ီၾကာျပီ။ အခုုအထိ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုုးကိုု ဒီဘဲၾကီး ကိုုင္လႈပ္ထားတုုန္းပဲ။ အဲဒီ စာရိတၱသတၱိမ်ိဳးရခ်င္စိတ္ အျမဲျဖစ္ေနတုုန္းပဲ။

ဆိုုကေရးတီးကိုုေၾကာက္တာက မတူညီမႈကိုုေၾကာက္တာပဲ။ ေလာဘနဲ႕ရွာမီးတဲ႔သူက ေလာဘနဲ႕မရွာမီးသူကိုု မၾကိဳက္ဘူး။ သူ႕ရဲ႕အျပဳအမူက ကုုိယ္႔ရဲ႕ ရွာမီးမႈကို အဆိုုးျဖစ္သြားေစတယ္လုုိ႕ထင္တယ္။ ကိုုယ္႔ဟာကိုုယ္မေနတတ္တဲ႔သူဟာ ဘယ္ဘာသာတရားကိုု ကိုုးကြယ္ကိုုးကြယ္၊ ကိုုယ္နဲ႕မတူရင္ မုုန္းမွာပဲ။ ကုုိယ္႔ကိုုယ္ကိုု သူေတာ္ေကာင္းထင္တဲ႔သူဟာ သူေတာ္ေကာင္းအစစ္မဟုုတ္ေသးဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းအစစ္မွာ မနာလုုိ မုုန္းတီးစိတ္မရိွဘူး။ အနိမ္႔ဆံုုးအရိယာျဖစ္တဲ႔ ေသာတာပန္မွာ ဣႆာ ၊ မစၦရိယမရိွဘူး။ အဲဒီတရားႏွစ္ပါးဟာ အင္မတန္ေအာက္တန္းက်တာကိုုး။ မတူညီမႈကိုု လြန္လြန္ကဲကဲမုုန္းတဲ႔ အသုုိင္းအဝုုိင္းမွာဆိုုရင္ မတူတဲ႔လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတာ အင္မတန္ အသက္အႏၱရာယ္ရိွတာေပါ႔။
ေဆာ႔ခေရတၱိ(ဆိုုကေရးတီး) ဟာ ေသျခင္းကိုုမေၾကာက္ဘူး။ သူ႕ရဲ႕ရွင္သန္မႈကိုု သူေက်နပ္ျပီးသား။ အခ်ိန္မေရြးေသႏုိင္တယ္။ ရွင္သန္ျခင္းမွာ မၾကံဳဖူးေသးတဲ႔ ပညာ၊အသိကုိ ေသျခင္းမွာ ရွာႏုုိင္ဖုုိ႕ေတာင္ တက္ၾကြေနေသးတယ္တဲ႔။ ေသဖုိ႕ကိုုေတာင္ ဝမ္းသာအဲလဲျဖစ္ေနတာ။

ဂ်ီးဇက္စ္အလွည္႕တုုန္းကေတာ႔ ပီလာတူးစ္ဟာ လႊတ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ လူအုုပ္ၾကီးက သတ္ခ်င္တယ္။ အာဏာပိုုင္ဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ လူအုုပ္ရဲ႕အင္အားကိုု မလြန္ဆန္ႏုုိင္ဘူး။ လူေတြမၾကိဳက္တာမေျပာနဲ႕။ သူတုုိ႕သတ္လိမ္႔မယ္လုုိ႕ေျပာတယ္။ ေသျခင္းရဲ႕အျခားမဲ႔မွာ စိတ္ခ်ရတဲ႔ လားရာကတိရိွသူေတြဟာ ေသမွာကိုမတုုန္လႈပ္ဘူး။ ေသမွာေၾကာက္လိုု႕ ေျပာျပီးသား ျပန္ျပင္မယ္ဆုုိတဲ႔သူေတြလည္းဟုုတ္ပံုုမရဘူး။ စေကာ႔တလန္က ေတာ္လွန္ေရးသမားၾကီး ဝီလ်ံေဝါေလ႔စ္ေျပာသလုိ အခုေသမွာေၾကာက္လိုု႕ေျပးရင္ ခဏေတာ႔ရွင္မယ္။ ျပီးေတာ႔လည္း ေသရဦးမွာပဲ။ ေနာင္တေတာင္ရခ်င္ရဦးမယ္။ ငါတုုိ႕အသက္ကိုု ယူလုုိ႕ရရင္ရလိမ္႔မယ္။ ငါတုုိ႕ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးကိုုေတာ႔ယူလုုိ႕မရဘူးဆုုိတာသိေစမယ္ဆုုိတဲ႔ ရဲရဲေတာက္စကားၾကီးက အင္မတန္ေလးနက္တဲ႔ အဘိဓမၼာပဲ။ လူေကာင္းသူေကာင္းဟာ ေသမွာေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ ေသမွာေၾကာက္ေနရင္ ဘယာကတိဘက္ကိုေရာက္သြားတယ္။ မင္းသူ႕ကိုုမသတ္ရင္ မင္းကိုုငါသတ္မယ္ဆုိတဲ႔အေနအထားေရာက္ရင္ အျပစ္မဲ႔သူကိုုေတာင္ သတ္ရဲသူေတြျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ အဲဒါေလးကိုု ေလးေလးနက္နက္ဆင္ျခင္ၾကည္႕ေစခ်င္တယ္။ ေၾကာက္တဲ႔စိတ္တစ္ခုရိွရင္ လူဟာ လြတ္လပ္တဲ႔စိတ္ရိွသူမဟုုတ္ေတာ႔ဘူး။ ေၾကာက္လုိ႕လုပ္တဲ႔ ကုုသိုလ္ဟာ အင္မတန္ အားနည္းတယ္။ လြတ္ေျမာက္မႈ ဝိမုတၱိနဲ႕ မတန္ဘူး။ မေၾကာက္တဲ႔လူမွာ ဂုုဏ္က်က္သေရတစ္မ်ိဳးရိွတယ္။ လူ႕အသုုိင္းအဝုိင္းကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အက်ိဳးျပဳတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈဆုိတာကို ဘယ္လုိတုိင္းတာသလဲဆုိတာ လူ႕တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အေတြးအေခၚေပၚမူတည္တယ္။ အဲဒီလိုု အေတြးအေခၚတူသူေတြဟာ စုဖြဲ႕မိၾကတယ္။ လူ႕သဘာဝက အင္အားၾကီးခ်င္တယ္။ စိတ္ရဲ႕ သိမ္ငယ္မႈကိုု တစ္ခုခုနဲ႕ ေမ႔ထားလုိက္ခ်င္တယ္။ ပစၥည္းဥစၥာနဲ႕၊ မိတ္ေဆြအသုိင္းအဝုိင္းနဲ႕၊ ေလာကီေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခုခုနဲ႕ ကိုယ္႔ရဲ႕ လစ္ဟာမႈကိုုျဖည္႕တယ္။ အမွန္ေတာ႔ လူဟာ မျပည္႕စံုုတဲ႔ ကြက္လပ္ေလးတစ္ခုစီနဲ႕ ရွင္သန္ေနၾကတာပဲ။ အဲဒီကြက္လပ္ကိုု တစ္ခ်ိဳ႕က ဘာသာေရးနဲ႕ျဖည္႕တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က မူးယစ္ေဆးနဲ႕ျဖည္႕တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဥစၥာပစၥည္းနဲ႕ျဖည္႕တယ္။ ဘယ္သူေတြဘယ္လုုိျဖည္႕ခဲ႔သလဲဆုိတာထက္ ကိုုယ္႔ကြက္လပ္ကို ကုိယ္ျဖည္႕ထားတာ တကယ္ျပည္႕ရဲ႕လားဆုိတာျပန္ၾကည္႕သင္႔တယ္။ အဲဒီကြက္လပ္နည္းေလေလ၊ ေလာကမွာ ေနေပ်ာ္ေလေလပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ ျဖည္႕တဲ႔ အျဖည္႕တရားဟာ ကြက္လပ္ကိုု ယာယီျပည္႕သလုုိျဖစ္ေစျပီး၊ေရရွည္မွာ ကြက္လပ္ကို ပုိက်ယ္ျပန္႕သြားေစတယ္။ ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုရင္ ခ်ိဳင္႔ခြက္ေလးတစ္ခုကို ဖို႕တဲ႔ေနရာမွာ ဒုုိင္းနမုုိက္နဲ႕ဖုုိ႕သလုုိျဖစ္ေနတယ္။ အခုုျပည္႕ေနသလုိပဲ။ တစ္ခ်ိန္ ဒုုိင္းနမိုိက္ထေပါက္ေတာ႔ ခ်ိဳင္႔ခြက္ေလးက ခ်ိဳင္႔ခြက္ၾကီးျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ပိုဆိုုးသြားတယ္။ ေပ်ာ္ခ်င္လုုိ႕လုုပ္တဲ႔အရာေတြဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ ပိုုမေပ်ာ္ေစသလုုိျဖစ္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီလိုတြက္ေျခမကြက္တဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ အထီးက်န္မႈကေန လြတ္ေအာင္မလုပ္ေပးႏုုိင္ဘူး။

လူ႕သမုုိင္းဟာ ဘယ္တုုန္းကမွ တိုုးတက္မလာခဲ႔ဘူး။ လူေကာင္းေတြကိုု သတ္တဲ႔ေခတ္ကေန လူေကာင္းေတြကိုု ရြာျပင္ထုုတ္တဲ႔ ေခတ္ကိုု ေရာက္သြားရံုုေလာက္ပဲ။ နည္းပညာအားျဖင္႔တုုိးတက္တယ္။ အေတြးအေခၚအားျဖင္႔ ေဆာ႔ကေရတၱိေခတ္ကထက္ ပိုုျပီးတုုိးတက္မလာေသးဘူး။ ယဇ္ပူေဇာ္မႈေတြကိုု သားေကာင္ေတြအစား ယၾတာေတြ အစားထုိုုးလိုက္တာကလြဲရင္ လူရိုုင္းယဥ္ေက်းမႈဟာ ရိွေနတုုန္းပဲ။ ကမာၻဦးရဲ႕ အေၾကာက္တရားဟာ သိမ္ငယ္တဲ႔လူရဲ႕ရင္မွာ အျမဲ ရွင္သန္ေနတာပဲ။ မေအာင္ျမင္မွာေၾကာက္တယ္။ လူေတြ ဖဲၾကဥ္မွာေၾကာက္တယ္။ ကုုိယ္႔ကိုုယ္ကိုု လူ႕အသုုိင္းအဝန္းထဲက တစ္ေယာက္နဲ႕မွ မတူေတာ႔မွာေၾကာက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ယံုုၾကည္တဲ႔အယူအဆကိုုလည္း ထုုတ္မေျပာေတာ႔ဘူး။ ကိုုယ္႔ရဲ႕ကိုုယ္ပိုင္နည္းလမ္းနဲ႕ ရွင္သန္ဖုိ႕ေၾကာက္သြားတယ္။ ဒီလမ္းက အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။

ပံုုျပင္ေလးေတြကအစ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကိုုေျပာင္းလဲသြားေစႏုိင္တယ္။ သိပ္ပင္ပန္းတဲ႔ရွင္သန္မႈၾကားကေန ခဏေလာက္နားျပီး၊ ကိုယ္႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႕ လုုပ္ရပ္ေတြ မွန္ရဲ႕လား ျပန္ေတြးၾကည္႕ၾကပါ။ အခ်ိန္ေပးပါ။ ကိုုယ္႔ကိုယ္ကို အခ်ိန္ေပးပါ။ လူဟာ အလုုပ္လုုပ္တဲ႔စက္မဟုုတ္ဘူး။ အလုုပ္ေတြ နာရီေပါင္းမ်ားစြာလုပ္ရတာဟာ လူ႕သဘာဝမဟုတ္ဘူး။ ေလာကမွာ လူဟာ အစားအေသာက္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲရွာရတဲ႔သနားစရာအေကာင္းဆံုုး သတၱဝါျဖစ္ေနျပီ။
ပဥၥတႏၱရနဲ႕ ဟိေတာပေဒသ ႏွစ္အုပ္မွာ တိရိစာၦန္ေလးေတြက စကားေျပာတယ္။ သူတုုိ႕မွာ ခံစားခ်က္ရိွတယ္။ မဟုုတ္မွန္းလည္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မရိွျခင္းတရားေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ ေလာကမွာ အဓိပၺာယ္ရိွသလား၊မရိွဘူးလားဆိုတဲ႔ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းထက္ ရင္ထဲက ကြက္လပ္ေလးတစ္ခုကို ဘယ္အရာက ဘယ္ေလာက္ျဖည္႕ေပးမလဲဆိုတာက ပိုုအေရးၾကီးတယ္။ ပရမတ္နယ္ပယ္မွာေတာ႔ အတၱမရိွတဲ႔အတြက္၊ အတၱရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈမရိွ။ ငါမရိွတဲ႔အတြက္ ငါ႔ရင္မရိွ၊ ငါ႔ရင္မရိွတဲ႔အတြက္ ငါ႔ရင္ထဲက ကြက္လပ္မရိွ။ မရိွတဲ႔အတြက္ျဖည္႕ဖုုိ႕မလိုု။ မပိုုင္ဆုုိင္တဲ႔ ကားတစ္စီး ဘီးေပါက္ေနရင္ ဘယ္လုုိလုုပ္မလဲေတြးစရာမလိုေတာ႔သလိုုမ်ိဳးေပါ႔။ ေလာကမွာ တစ္ျခားအရာေတြကိုု နားလည္ဖုုိ႕ထက္ စိတ္ရဲ႕သဘာဝကိုု နားလည္ဖုိ႕က ပိုအေရးၾကီးမယ္ထင္ပါတယ္။ လူကိုု အနားေပးသလုိ စိတ္ကုိလည္း အနားေပးၾကပါ။ ငယ္တုန္းက ပံုဆြဲတာေလးေတြ ၾကီးလာရင္မရပ္လုိက္နဲ႕။ စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္း ေဆးတစ္ဗူး ဝယ္ျပီးဆြဲေနလိုက္။ ကိုုယ္မသိေပမယ္႔၊ ကိုယ္႔စိတ္က သူလုုပ္ေနတာ သူသိတယ္။ ကဗ်ာတစ္ပုုဒ္ေရးခ်င္ရင္ ေရးလုုိက္။ ေလာကၾကီးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာတဲ႔သူက ဘယ္သူ႕မွ ဒုုကၡမေပးဘူး။

တစ္သီးပုုဂၢလျဖစ္တည္မႈကိုု မေမ႔ေစခ်င္ဘူး။ သား၊သမီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္မတူဘူး။ ညီအစ္ကိုေတြလည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးပဲ။ သူ႕ဘဝနဲ႕သူ၊ သူ႕ေရြးခ်ယ္မႈကိုု ေလးစားရမယ္။ သူ႕ခံယူခ်က္နဲ႕သူလုုပ္ေနတာပဲ။ ကုုိယ္နဲ႕အဆင္မေျပတာရိွရင္လည္းရိွမယ္။ ဒါကိုမၾကိဳက္ရင္လည္း ကိုုယ္႔စိတ္ ကုုိယ္ဒုုကၡေပးတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကိဳးေတြကိုု ေလ်ာ႔ထားတာေကာင္းတယ္။ ဂစ္တာတစ္လက္ အသံေကာင္းဖုုိ႕ ၾကိဳးေတြအားလံုုးတင္းေနလိုု႕မျဖစ္ဘူး။ သူ႕အတုုိင္းအတာနဲ႕သူရိွရမယ္။ ကုုိယ္ၾကိဳက္တဲ႔ စံႏႈန္းကိုု ကိုုယ္႔ဟာကိုယ္ က်င္႔သံုုးဖုိ႕အဓိကပဲ။ ဘယ္သူ႕ကိုုမွ ဒီလိုေလးေနပါ၊ ဟုိလုိေလးလုပ္လုိက္ပါလားမေျပာနဲ႕။ အဲဒါလူသားရဲ႕အလုုပ္မဟုုတ္ဘူး။ လူေတြမွာ အင္မတန္အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ စိတ္ရိွတယ္။ စကားလံုုးေတြနဲ႕ေျပာမွ နားလည္တာမဟုတ္ဘူး။ နားမေထာင္ဘူးဆိုတာ နားမလည္ဘူးလုုိ႕ အဓိပၺာယ္ဖြင္႔လိုု႕မရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းအရက္သမားေတြ အရက္အေၾကာင္းကုိယ္႔ထက္ အဆတစ္ရာေလာက္သိတာေပါ႔။ သူ႕ဟာသူေရြးခ်ယ္တာပဲ။ အရက္ေသာက္လုိ႕ တုိသြားတဲ႔အသက္ဟာ၊ အရက္မေသာက္ရင္ ရွည္လာမယ္လုိ႕ေျပာလုိ႕ရတာမဟုုတ္ဘူး။ ကြမ္းမစားတဲ႔ဆရာတစ္ေယာက္ အခုေက်ာက္ကပ္မေကာင္းဘူး။ အေၾကာင္းဆိုတာ တစ္ခုုတည္းရိွတာမွမဟုတ္တာ။ အဲဒီေတာ႔ ကုိယ္မၾကိဳက္ရင္ ကိုုယ္မလုုပ္နဲ႕။ ၾကိဳက္တဲ႔သူ သူ႕ဟာသူေရြးခ်ယ္တာ သူ႕ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင္႔ပဲ။

ျပီးခဲ႔တဲ႔လက မရီးတစ္ေယာက္က သံလြင္ဆီတစ္ပုုလင္းမွာတယ္။ သံလြင္ဆီနဲ႕ နႏြင္းလံုုးေသာက္ရင္ ကင္ဆာေပ်ာက္တယ္တဲ႔။ အဲဒါကြ်န္ေတာ္ကေျပာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လ်က္ဆားဆိုတာ ရိွတယ္။ အဲဒါေသာက္ရင္ ကိုုးဆယ္႔ေျခာက္ပါးေပ်ာက္ေနတာ ဘာလို႕သံလြင္ဆီနဲ႕ဆႏြင္း ေရာလံုုးေနဦးမလဲဆုိေတာ႔ ရယ္ၾကတယ္။ လ်က္ဆားကိုမယံုုရင္ သံလြင္ဆီနဲ႕ေရာလံုုးထားတဲ႔ ဆႏြင္းကိုေရာဘာလိုု႕ယံုုမလဲ။ ဘုရားေဟာထဲမွာပါတဲ႔ ဆီးျဖဴသီးနဲ႕ႏြားက်င္ငယ္ေရဆုုိရင္ လ်က္ဆားထက္ေတာင္မွ သက္သာတယ္။ ေၾကျငာတတ္ရင္ ဘုရားေဆးဆိုုုုျပီးေတာင္ ထုုတ္ေရာင္းလုုိ႕ရေလာက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ သံလြင္ဆီဝယ္သြားေပးပါတယ္။ Virgin Olive Oil 14 ေဒၚလာတန္ဝယ္သြားေပးတယ္။ သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ကိုု နားလည္မႈေပးတာ လူၾကီးလူေကာင္းဆန္တာပဲလို႕ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ အနည္းဆံုုး သံလြင္ဆီဟာ အေစာေခ်စနစ္အတြက္ အက်ိဳးရိွႏိုုင္တယ္။

လူေတြ ေပ်ာ္ေနပါေစဗ်ာ။

သူတိုု႕ေပ်ာ္ေနတာကိုၾကည္႕ျပီး ေပ်ာ္ႏုိင္တဲ႔သူျဖစ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားေပါ႔။

ေလာကၾကီးကုိမျပင္နဲ႕။ ကုိယ္႔စိတ္ကုိပဲျပင္ဖုိ႕ၾကိဳးစားေတာ႔။

With Regards,
Z

ခယံပတၱာ၊ ဝယံပတၱာ

$
0
0
ခယံပတၱာ၊ ဝယံပတၱာ

မေန႔တစ္ေန႔က ဆုုိေနခဲ႔ေသးသည္႕ အယ္ေနာင္းရဲ႕ အခ်စ္နဲ႕ဘဝ သည္ ေလာကဓံ၏ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ က်က်န္ခဲ႔ျပီ။ မရိုုးသားျခင္းႏွင္႔ ဓာတ္ျပဳထားသည္႕ခင္မင္မႈ အပူခ်ိန္ ၁၀၉၆  ဒီဂရီမွာ ေပါက္ကြဲသြားသည္႕၊ (အပူဒဏ္ခံႏုုိင္ပံုုမရေသာ) ဖန္ထည္ စမ္းသပ္ပစၥည္းတစ္ခုု၏ ၾကြပ္ဆတ္လြယ္မႈအေၾကာင္းကိုု သံေဝဂရယူရန္ ေလာကထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႔ျခင္း မဟုုတ္ပါ။ မဟုုတ္ခဲ႔ပါ။ သံသရာသည္ ဟမ္းစတားတစ္ေကာင္၏ အေျပးေလ႔က်င္႔ရာ ဘီးငယ္ေလးတစ္ခုုျဖစ္ပါသည္။ သံသရာတြင္း လွည္႕လည္ေျပးလႊားရာမွ မာေက်ာေသာ ႏွလံုုးသားမ်ား၏ ၾကံ႕ခုိင္မႈကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ရလာခဲ႔ၾကပါသည္။

မ်က္လံုုးကိုု ျခင္ကိုုက္လွ်င္ မာေရေက်ာေရ ရိွပံုုရေသာ ဂဏန္းတစ္ေကာင္သည္ ေသဆံုုးရေသာ အျဖစ္သိုု႕ေရာက္သည္။ ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ သိုုေလွာင္ထားေသာ ဂဏန္းမ်ားကိုု သြားၾကည္႕ျပီး ထိခိုုက္လြယ္၊ ေသဆံုုးလြယ္ေသာ ကမာၻၾကီး၏ မာျခင္းအဆင္႔နိမ္႔က်မႈကိုု ေတြးမိသြားသည္။ ျဖစ္ႏုုိင္လွ်င္ ေရရွည္မခ်စ္ႏုုိင္သူမ်ားကိုု အမွတ္တရ ပစၥည္းမ်ားမေပးေစခ်င္ပါ။ ဖြင္႔ထားေသာ စီဒီဓာတ္ျပားသည္ လြန္ခဲ႔ေသာ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ေက်ာ္ သီခ်င္းမ်ားကိုု ဖြင္႔လွစ္ျပသေနသည္။ ထိုုအခ်ိန္က စီဒီကူးစက္မ်ားေဖာေဖာသီသီမရိွေသး။ ႏွစ္လစာမုုန္႕ဖုိုးစုုျပီး ေတးသံသြင္းဆုုိင္သိုု႕  Maxell 700 MB တစ္ခ်ပ္ ႏွင္႔ သီခ်င္းစာရင္း ကုုိင္ကာ သြားခဲ႔ရေသာ ေခတ္၏ ေလးနက္မႈကိုု ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သည္။ ပထမဆံုုး သီခ်င္းမွာ Skid row ၏  I remember you ျဖစ္သည္။ ဂဏန္းမ်က္လံုုးကိုု ကိုုက္ေသာ ျခင္တစ္ေကာင္၏ ရယ္သြမ္းေသြးသံကိုု ကြ်န္ေတာ္ၾကားေနရသည္။

ျမတ္ႏိုုးျခင္းသည္ အျမတ္=No ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကဗ်ာေလးတစ္ပုုဒ္ေရးျဖစ္ခဲ႔သည္။ မညီညာေသာ လမ္းမ်ားကိုု ႏွလံုုးသားမ်ားျဖည္႕၍ ေလွ်ာက္ခဲ႔ၾကေသာ လူငယ္ဘဝ၏ ေႏြးေထြးမႈသည္ မွတ္သိစိတ္၏ ဖ်က္မရေသာ တက္တူးမ်ားျဖစ္လိမ္႔မည္။ တန္ဖိုုးမဲ႔ေျခလွမ္းမ်ား၏ တန္ဖိုုးျဖတ္မရမႈ၊ ေအးျမေသာ ေဆာင္းရာသီႏွင္႔အတူ၊ လက္ခံရရိွခဲ႔ေသာ ေႏြးေထြးေသာ လက္ဖဝါးတစ္စံုုသည္ ထာဝရေမႊးပ်ံ႕ခ်ိဳအီေသာပံုုျပင္တစ္ခုုျဖစ္လိမ္႔မည္။ ေသခ်ာေလးနက္ေစရန္ ထာဝရေမႊးပ်ံ႕ခ်ိဳအီေသာ ဆိုုသည္႕စာသား ကိုု ၄လက္မ ေျခာက္လက္မ အရြယ္ရိွေသာ ထင္းရွႈးသား ပ်ဥ္ျပားေလးဝယ္ျပီး ေက်ာင္းကတြင္ခံုုတြင္ စာလံုုးလွလွေလးထြင္းခဲ႔သည္။ လွေသာ ကံေကာ္ပန္းမေလးအတြက္ လုုိက္ဖက္ေသာ အစိမ္းေရာင္သစ္ရြက္ျဖစ္ေနလွ်င္ေတာ္ျပီ။ ေလာကၾကီးထံမွ တစ္ျခားအရာမ်ား မလိုုအပ္ခဲ႔ပါ။

ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲတြင္ Englishစာသင္ေသာ ဆရာမက Casue and Effect ကိုု အက်ယ္ခ်ဲ႕ေနသည္။ ျမန္မာလိုု အေၾကာင္းနဲ႕အက်ိဳး၊ လုုပ္ရပ္နဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ ဒီလိုုေခၚတယ္။ ေနာက္ထပ္ဘယ္လိုုေခၚေသးလဲ ဟုုေမးေနသည္။ အဂၤလိပ္စာဆရာမ၏ ျမန္မာစာကြန္႕ျမဴးခ်က္ကိုု ၾကည္႕မရေတာ႔ေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းၾကီး ငရဲက ပဋိစၥ၊သမုုပါဒ္ လိုု႕လည္းေခၚေသးတယ္ ဟုု ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ဝင္ေငါ႔လုုိက္မွ ဆရာမလည္း အရိွန္သတ္သြားသည္။ ပုုဒ္အထားအသိုုမွားသြားေသာ ဆရာမ၏ ေအာင္႔သီးေအာင္႔သက္ျဖစ္မႈကိုု dangling modifier ျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားဟုု သူမကဆိုုသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ဇဝနဥာဏ္ဟုု ကြ်န္ေတာ္သတ္မွတ္သည္။ သူမ ေလတစ္ျခမ္းျဖတ္၍ ဇက္ေတာက္ဇက္ေတာက္ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ ဟစ္တလာဆန္သည္႕တုုိင္၊ အတန္အသင္႔ခ်စ္ခင္ဖြယ္ေကာင္းေနေသးေသာ ခမ္းနားမႈဟုု ကြ်န္ေတာ္ထင္ခ်င္ ထင္မိေနႏုုိင္သည္။ ထိုု႕အတြက္ ထင္ျမင္ခ်က္ႏွင္႔ပတ္သက္ျပီး ရပ္ကြက္ေထာက္ခံစာ မပါခဲ႔သည္ကိုု သင္ႏွင္႔ခင္ဗ်ား ခြင္႔မလႊတ္သည္႕တုုိင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မည္သိုု႕မွ် မတတ္ႏုုိင္ခဲ႔ပါ။

အိမ္မက္မ်ား၏ ေလးလံမႈကိုု အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔သူမ်ားသာ သိႏုုိင္ပါလိမ္႔မည္။ မနက္ေစာေစာ စံပယ္ပန္းရနံ႕၏ လတ္ဆတ္မႈႏွင္႔ အရုုဏ္သစ္၏ ၾကည္လင္မႈေပါင္းစပ္ထားေသာ ဂီတ၏ စိတ္ညြတ္ႏူးဖြယ္ေကာင္းမႈသည္ မဂၤလာတရားေတာ္တြင္ထပ္မံျဖည္႕စြက္လုုိသည္႕ တစ္ပါးေသာ မဂၤလာတရားလည္းျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မ်ားသည္ တစ္ေနရာရာတြင္ ရပ္တန္႕ေနသည္။ ဘဝ၏တစ္ေနရာရာတြင္ ေရွ႕ကိုု ဆက္လက္လိုုက္ပါမလာေတာ႔ေသာ အခ်ိန္မ်ား၏ ရပ္တန္႕မႈကိုု ေတြ႕ႏိုုင္သည္။ သူ႕အတုုိင္းရိွေနသည္။ အေကာင္းအတိုုင္းရိွေနသည္။ ႏူးညံ႕ေပ်ာ႔ေျပာင္းေသာ ႏွင္းဆီပြင္႔ဖတ္ေလးေပၚမွ အလြန္ေတာက္ပေသာ ေရမႈန္ေလးအတြင္း ပိတ္မိေနေသာ နံနက္ခင္းအလင္းေရာင္လွလွေလးသည္ အတိတ္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ရပ္တန္႕ေနခဲ႔သည္။ သာယာခ်ိဳႏြဲ႕ေသာ Yanni ၏ ပီယာႏိုုတီးကြက္မ်ား ဦးညြတ္ရေသာ ေရႊအိုုေရာင္ အျပံဳးလဲ႔လဲ႔လးတစ္ခုုသည္ ကာလယႏၱရား စီမံျခယ္လွယ္မႈကိုု လက္နက္မဲ႔ေအာင္ႏုုိင္ေသာ ေခတ္သစ္ အဟိ ံသတရားလည္းျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း ငရဲအလိုုအရဆုုိလွ်င္ေတာ႔ နိဗၺာန္မေရာက္ေၾကာင္း ပဋိစၥသမုုပါဒ္ျဖစ္လိမ္႔မည္။ သံေယာဇဥ္ဖႆ ပစၥယာ၊ ျပာလဲ႔ေသာ ေဝဒနာျဖစ္လိမ္႔မည္။

စိတ္သည္ အခ်ိန္နာရီမ်ားႏွင္႔ သဟဇာတ ျဖစ္ေလ႔မရိွပါ။ ျမင္အပ္၊မျမင္အပ္ ႏွစ္ရပ္မ်ားစြာ သတၱဝါမ်ားထက္ သူ(မ)ကိုုပိုုခ်စ္မိျခင္းမွာ မေတာ္တဆမႈတစ္ခုုျဖစ္သည္ဆိုုပါစုုိ႕၊ ထိုုမေတာ္တဆမႈေလးတစ္ခုုကိုု လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာသိမ္းဆည္းထားသည္႕ ကႏုုတ္ပါေသာ ေသတၱာတစ္လံုုး၏ ျငိမ္ဝပ္မႈသည္ သုုညတမဆိုုက္သည္႕တုုိင္၊ ေန႕စဥ္ရႈပြားေသာ ကြ်ႏုု္ပ္၏ သီးသန္႕ ဘာဝနာတရားလည္းျဖစ္သည္။ ကိုုမီးျပတိုုက္(ဝါ) firehouse ၏ You are my religion သီခ်င္းကိုု ေႏြးေထြးရွတေသာ အသံေလးျဖင္႔သီဆိုုေနေသာ သူမသည္ အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ Not just for sunday, I love you everyday ဆုုိသည္႕ စာသားေလးသည္ အင္မတန္ဆီေလ်ာ္သည္။ Bon Jovi ၏ Always သီခ်င္းမွ forever and 1 day ေနရာေရာက္လွ်င္ cross my heart လုုပ္ေလ႔ရိွေသာ သူငယ္မေလးကိုု ခ်စ္ေနမိျခင္းသည္ ဒုုလႅဘတည္းဟူေသာ လူ႕ဘဝရခဲျခင္းအေၾကာင္းတရား၏ ညီညြတ္ျပည္႕စံုုသြားျခင္းျဖစ္လိမ္႔မည္။ ရာဘင္ျဒာနတ္ ၏ ကဗ်ာကိုု ဆရာျမသန္းတင္႔ ျပန္ဆိုုေသာ သစ္သီးခူးကဗ်ာ စာအုုပ္ကိုု သူ(မ) အမွတ္တရ ဝယ္ေပးခဲ႔ဖူးသည္။ ထိုုစာအုုပ္၏ စာမ်က္ႏွာ ၂၃ သည္ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ ခရစ္ယာန္မ်ား၏ ဆာလံ ၂၃ ပင္ျဖစ္သည္။ (ဆာလံ ၂၃ ကိုု ခရစ္ယာန္တိုုင္းရြတ္ၾကသည္။)

ကြ်ႏုု္ပ္ႏွလံုုးသားသည္
ပန္းတစ္ပြင္႔ႏွယ္ ပြင္႔မည္ကိုု
ကြ်ႏုု္ပ္ သိပါ၏။
ကြ်ႏုု္ပ္၏ ဘဝသည္လည္း
ဖံုုးကြယ္ထားေသာ ေရပန္းကဲ႔သုုိ႕
အလုုိအေလ်ာက္ ျပည္႕ပါ၏။
သင္၏ေတးသီခ်င္းမ်ားသည္
အထီးက်န္ ပန္းပြင္႔တုုိင္းျပည္မွ
လာေသာ ငွက္မ်ားပမာ
ကြ်ႏုု္ပ္၏ အသည္းႏွလံုုးတြင္
သိုုက္ျမံဳေဆာက္ရန္
အေတာင္ျဖန္႔၍ ပ်ံလာၾကပါ၏။
သုုိ႕ျဖင္႔ ကြ်ႏုု္ပ္သည္
ရႊင္ျမဴးဖြယ္ အသံကိုု
ေစာင္႔ရက်ိဳး နပ္ပါ၏။

လွပေသာ အခိုုက္အတန္႕မ်ားကိုု တန္ဖုုိးထားေသာေၾကာင္႔ လူတုုိ႕သည္ အႏုုပညာကိုု တီထြင္ခဲ႔ၾကပါသည္။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ မွတ္သိစိတ္ထဲမွ တန္ဖိုုးထားေသာအရာတစ္ခုုခုု ေပ်ာက္မသြားမီ သိမ္းဆည္းလုုိက္ျခင္းအားျဖင္႔ ပန္းခ်ီဆရာသည္ပန္းခ်ီေရးဆြဲပါသည္။ ပန္းပုုဆရာသည္ ပန္းပုုထုုလုုပ္ပါသည္။ ဓာတ္ပံုုဆရာသည္ အလွအပကိုု ကင္မရာျဖင္႔ သိမ္းဆည္းပါသည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ ႏွလံုုးသားျဖင္႔ သိမ္းဆည္းပါသည္။ စကားေျပဆရာသည္ သိမ္ေမြ႕ေသာ စကားလံုုးမ်ားျဖင္႔ မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ားျပဳၾကပါသည္။ ရေသ႔ရဟန္းမ်ားသည္ ရႈမွတ္ဆင္ျခင္စိတ္ျဖင္႔ တန္ဖိုုးထားလုုိက္ၾကပါသည္။ ဂီတဆရာသည္ ခံစားခ်က္ကိုု သံစဥ္မ်ားျပဳလုုပ္ပါသည္။ ေတးေရးဆရာသည္ ရင္ခုုန္မႈျဖင္႔ စာသားမ်ားကိုု ဂီတလိုုင္းမ်ားေပၚသိုု႕ပစ္တင္ပါသည္။ မိမိ၏ ခ်စ္ျခင္းတရားကိုုေဖာ္ထုုတ္ျပသရန္ စပယ္ဖူးတုုိ႕သည္ ပြင္႔လန္းၾကပါသည္။ စကားမေျပာတတ္ေသာ သတၱဝါငယ္မ်ားသည္ ေငးေမာၾကည္႕ရႈျခင္းျဖင္႔ သဘာဝတရား၏ အလွကိုု အသိအမွတ္ျပဳၾကသကဲ႔သိုု႕ပင္ျဖစ္သည္။ ျပင္းထန္ေသာ လတ္တေလာခံစားခ်က္မ်ားသည္ လွပေသာ အႏုုပညာလက္ရာျဖစ္ေကာင္းမွျဖစ္မည္ဟုု ကြ်န္ေတာ္ထင္မိသည္။ တည္ျငိမ္ျခင္း၊အတိတ္၏ လႊမ္းမိုုးမႈကင္းေသာ သိစိတ္၏ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈသည္သာ ၾကည္လင္ေသာ အႏုုပညာ၏ အလင္းျဖစ္မည္ဟုုထင္သည္။ ခ်စ္ခင္ေသာ စိတ္၏ အလွတရားသည္ သိမ္ေမြ႕ေသာ အလွတရားျဖစ္ပါသည္။

သခၤါရတရားတုုိ႕၏ အစဥ္မလပ္ ေလာင္ကြ်မ္းမႈ၊ ပ်က္စီးမႈ၊ မတည္ျမဲမႈတိုု႕ျဖင္႔ဝန္းရံဖြဲ႕ပတ္ေနသည္႕တုုိင္၊ ခ်စ္ျခင္းတရားသည္ လံုုျခံဳေသာ စိတ္အတြင္းတြင္ အခါမလပ္ ႏူးညံ႕ေသာ ေႏြးေထြးမႈျဖင္႔ ရွင္သန္လွ်က္ရိွျခင္းမွာ လူသား၏ ၾကီးျမတ္ေသာ ဂုုဏ္သိကၡာတရားတစ္ခုုလည္းျဖစ္သည္။ ထာဝရ ေမႊးပ်ံ႕ခ်ိဳအီေသာ ဆုုိသည္႕ ထင္ရွဴး ပ်ဥ္ျပားေလးသည္ နံရံထက္တြင္ တိတ္ဆိတ္စြာျငိမ္သက္ေနေသာ္လည္း firehouse ၏ You are my religon သီခ်င္းကေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာကခုုန္ေနေလသည္။ ေနေရာင္ျခည္၏ ေႏြးေထြးမႈျဖင္႔ ျခံရံေနေသာ အခန္းအတြင္း ေဆာင္းရာသီ၏ ေလညင္းရနံ႕ကိုု ကြ်န္ေတာ္ရေနသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ စိတ္မ်ား၏ ေအးခ်မ္းမႈတြင္ သာယာေသာ စမ္းေခ်ာင္းငယ္မ်ား စီးဆင္းႏိုုင္ၾကပါေစဟုု သာ ဆႏၵျပဳမိသည္။


Zephyr

ေအာက္တုိဘာ ႏွင္းျမဴမ်ား

$
0
0
ေအာက္တုိဘာ ႏွင္းျမဴမ်ား

တစ္ေန႕တာ၏ျငိမ္သက္သြားျခင္းသည္ သီခ်င္းတစ္ခု၏ bridge တစ္ခုလို လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုဆီ၊ျမင္႔တက္မႈတစ္ခုဆီသို႕ အားယူေနဟန္တူသည္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္သည္ အလင္းေရာင္ႏွင္႔တူသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အလင္းေရာင္မလိုအပ္ေသာ ေတာင္ေပၚသစ္ေတာ ေအာက္ေျခမွ ေရညိွပင္ေလးတစ္ပင္အေၾကာင္းကိုသာ စိတ္ဝင္စားေနမိသည္။

ေရညိွပင္ေလးတစ္ပင္သည္ စိမ္႔ဝင္စိုစြတ္ထားေသာ ေရမႈန္ေရမႊားေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကုိေထြးေပြ႕ထားသည္။ သူ၏ဘဝသည္ထုိမွ်သာျဖစ္သည္။ ျမင္႔မားရွင္သန္မႈမရိွ။ အရိပ္ကိုလည္းမေပး။ ပန္းပြင္႔မ်ားလည္းေဝဆာခ်င္စိတ္ကင္းေဝးလွ်က္။ ေရညိွအဖြဲ႕အစည္းသည္ စိမ္းလန္းေသာ စုိစြတ္မႈတြင္ေပ်ာ္ဝင္ေနသည္။ နံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ အခရိုင္းလစ္ပန္းခ်ီကား၏ အစိမ္းႏွင္႔ေတာ႔မတူ။ ထုိကားကေတာ႔ ေဆးသားကို အျမန္ကုန္လွ်င္ျပီးေရာဟု သေဘာထားကာ ဆြဲေပးလိုက္သည္ဆုိေသာ သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာ၏လက္ရာျဖစ္သည္။ အစိမ္းမ်ားစြာႏွင္႔ ေရးဆြဲထားေသာ သူ႕ပန္းခ်ီကားကို အဝါဟု သူကနာမည္ေပးထားသည္။ စိမ္းစိုေသာ သစ္ရြက္တစ္ရြက္၏ နိဂံုးသည္ အညိဳေရာင္ေျခာက္ေသြ႕မႈျဖစ္လွ်င္ သစ္ရြက္တစ္ရြက္၏ ဇရာသည္ အဝါေရာင္ျဖစ္လိမ္႔မည္။ ဗ်ာဓိလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေရညိွပင္ေလးတြင္ေတာ႔ ထူးကဲသည္႕ အမည္နာမ မရိွ။ ခ်ိတ္ဆြဲခံဘဝသုိ႕လည္းမေရာက္။

အျမင္႔ေပေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ေသာ alpine သစ္ေတာတစ္ခုတြင္ သူႏွင္႔စေတြ႕ခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ေရခဲေလ၏ ေအးျမမႈႏွင္႔အတူ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနသလိုျဖစ္ေနသည္႕ ေရညိွပင္ေလးတစ္ပင္တြင္ အလွတရားရိွသည္။ ေသးငယ္ေသာျဖစ္တည္မႈႏွင္႔အတူ ခမ္းနားေသာတည္ရိွမႈကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ရိွခဲ႔သည္။ tour guide ရွင္းျပမႈအရဆုိလွ်င္၊ ေတာထဲတြင္လမ္းေပ်ာက္ေနသူတုိ႕ကုိ ရွင္သန္ေစခဲ႔ေသာ ေရရင္းျမစ္တစ္ခုလည္းျဖစ္ေနေသးသည္။ သုိ႕ေသာ္ ေရညိွ႔ပင္ေလးက ထုိကိစၥႏွင္႔ပတ္သက္၍ ဂုဏ္ယူေနဟန္ မတူ။ စုစုစည္းစည္းတည္ရိွေနေသာ သူ႕မ်ိဳးႏြယ္စုတုိ႕၏အကူအညီျဖင္႔ သစ္ေတာတစ္ခုကို ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ခဲ႔သည္။ ေရညိွပင္ေလးတစ္ပင္၏ အံ႔မခန္းစြမ္းအားျဖစ္သည္။ ေအးစိမ္႔ေနေသာ သစ္ေတာေလးတစ္ခုကို ကုိယ္တိုင္တည္ေဆာက္ထားျပီး၊ ထုိသစ္ေတာေလးထဲတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေနရံုမွ်သာ ဆႏၵရိွေသာ ေရာင္႔ရဲလြယ္ ေရညိွပင္ေလးတစ္ပင္၏ အပိုဆာဒါးမပါေသာ ဘဝေနနည္းကို ကြ်န္ေတာ္သိပ္ၾကိဳက္သြားမိသည္။

သူဟာ ေရဓာတ္ကို အမ်ားၾကီးသိမ္းထားတယ္။ သူ႕အတြက္ေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ သစ္ေတာအတြက္ပါလုိ႕ တုိးဂိုဒ္က ရွင္းျပသည္။ ကိုယ္႔အတြက္မဟုတ္တဲ႔ စုေဆာင္းျခင္းနဲ႕ေနေနတဲ႔ ေရညိွပင္ေလးတစ္ပင္ေရွ႕မွာ ကိုယ္႔အတြက္ ရွာမီးမႈေတြနဲ႕ လူသားတစ္ေယာက္ ျငိမ္က်သြားတာေပါ႔။ ေရညိွပင္ေလးက ကြ်န္ေတာ္႔ကိုမႏွိမ္ပါဘူး။ သူ႕အိပ္ရာနဲ႕သူ၊ သူ႕ေဆာင္းခိုေတးနဲ႕သူ၊ သူ႕ဒႆနနဲ႕သူ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ေနတာပါပဲ။ ခုိင္မာတဲ႔ အျမစ္တြယ္မႈမရိွဘူး။ လြယ္လင္႔တကူေပါက္ေရာက္ျပီး၊ ရွင္သန္ျခင္းတန္ဖုိးျမင္႔မားစြာနဲ႕ သူ႕ဘဝကိုျဖတ္သန္းေနသည္။

အျမင္႔ေပေထာင္ခ်ီလာသည္႕အခါတြင္ သစ္ပင္မ်ား ျမင္႔မားစြာမေပါက္ေရာက္ႏုိင္ေတာ႔။ ေတာင္ထိပ္သစ္ေတာေလးသည္ စိမ္းညိဳ႕ေနသည္။ ျပဳျပင္ထားေသာ သစ္ေတာတြင္းမွ သစ္သားလမ္းကေလးတြင္ေလွ်ာက္ရင္း ေအးျမမႈကို စိတ္ႏွင္႔နားလည္ႏိုင္ရန္ အျပင္းအထန္ၾကိဳးစားေနသည္။ အပူရိွန္ျမင္႔ေသာ ရွင္သန္ျခင္းျဖင္႔ အသားက်ေနေသာစိတ္သည္ ေအးခ်မ္းမႈ၏ ဆန္႕က်င္ျခင္းကို အသည္းအသန္ခုခံေနဟန္တူသည္။ ဘာမွမလုပ္ျခင္းသည္ တစ္ခုခုလုပ္ေနျခင္းထက္ေတာ႔ခက္သည္။ တိတ္ဆိတ္မႈသည္ ဆူညံသံတစ္ခုထက္ေတာ႔ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနသည္။ ေတာအုပ္၏ စိမ္႔ေအးမႈသည္ ငယ္ဘဝ၏သီခ်င္းမ်ားဆီ ျပန္ဆြဲေခၚသြားသည္။ ငယ္ဘဝ၏ ေရညိွပင္ေလးတစ္ပင္ဆီ။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ျဖင္႔မေနထုိင္ေသာ ေန႕ရက္မ်ားဆီ။ စိမ္႔ေအးေနေသာ တိတ္ဆိတ္မႈသည္ ဖလက္ရွ္ဘက္ခ္ ရိုက္ခ်က္ဆန္ဆန္ စိတ္ကုိျဖစ္သြားေစသည္။ အတိတ္ႏွင္႔ ပစၥဳပၸန္ၾကားရိွ စိတ္ကူးယဥ္မ်ဥ္းေလးတစ္ေၾကာင္းသည္ ေရညိွပင္ေလး၏ အျမစ္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ခုိင္ျမဲစြာတြယ္ဆက္မထား။ ျငိမ္သက္စြာ ရပ္တည္ေနရံုမွ်သာ။

ေတာင္တန္းတစ္ခုသည္ ေတာအုပ္တစ္ခုကို တင္ေဆာင္ထားသည္။ သဘာဝတရားႏွင္႔အနီးဆံုးေနရာသို႕ေရာက္ေနသည္။ တိမ္တိုက္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္႔အတူရိွေနသည္။ ေတာင္ေအာက္သုိ႕ ငံု႕ၾကည္႕လုိက္လွ်င္လည္း တိမ္မွ်င္ေလးမ်ားျမင္ေနရသည္။ သဘာဝတရားသည္ လံုေလာက္ေသာ ေအးခ်မ္းမႈကိုေပးေနသည္။ အျပင္းအထန္ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ ေဆာက္တည္ရာမဲ႔စိတ္တစ္ခု၏ ျငိမ္သက္ျခင္းကို ေတာအုပ္ထံမွ၊ တိမ္တုိက္ထံမွရယူေနသည္။ ေရညိွပင္ေလး၏ ဘဝေနနည္းျဖင္႔ အေအးဓာတ္ကို စုယူေနမိသည္။

ေနာက္ထပ္မိနစ္အနည္းငယ္လုိအပ္ေနေသးသည္။ ေအးခဲထံုက်င္လာေသာ ေျခေထာက္မ်ားႏွင္႔ ဆန္႕က်င္လွ်က္ ရွင္းလင္းလြန္းေသာ စိတ္တစ္ခုသလည္ ဟင္းလင္းျပင္ဆန္လာသည္။ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးမ်ားမွ အပူဓာတ္ကို ေတာအုပ္မွ စုပ္ယူလ်က္ရိွသည္။ ေရညိွပင္ေလး၏ ျငိမ္သက္ေသာ အိပ္စက္မႈကို ေလးေလးနက္နက္နားလည္ဖုိ႕ၾကိဳးစားရင္း အခ်ိန္ကို တတိတိ ကုန္လြန္သြားေစခဲ႔သည္။

တုိးတိတ္ညင္သာေသာ တယ္လီဖုန္းသံကုိၾကားရသည္။ ေဝးလံေသာ ခရီးတစ္ခုဆီမွ လြင္႔ပ်ံ႕လာေသာ အိမ္မက္ဆန္ေသာ တီးလံုးတစ္ခုျဖစ္သည္။ My chemical romance ၏ cancer သီခ်င္းျဖစ္လိမ္႔မည္။ ေအးစိမ္႔ေသာ သစ္ေတာထဲသို႕ တုိးဝင္ေနေသာ စိတ္ကုိ ခႏၶာသို႕ျပန္ကပ္လုိက္သည္။ ေရွာင္လႊဲ၍မရေသာ တယ္လီဖုန္းေခၚဆိုမႈကို လက္ခံရဦးမည္။

"ညီေလး ... ေမေမဆံုးျပီ"
ၾကိဳတင္သိရိွေနေသာ သတင္းစကားတစ္ခု၏ ျပင္းအားသည္ အျမင္႔ေပေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္တြင္ ရပ္ေနေသာ ရင္ဘတ္တစ္ခုကို ဗဟိုျပဳ၏ လႈပ္ခတ္သြားေသာ အင္းအားျပင္းငလ်င္တစ္ခုစာ။ ........။

ဖုန္းေခၚသူေရာ၊ ဖုန္းကိုင္သူပါ ဆိုစရာစကားမရိွေတာ႔။ ................။

ေရညိွပင္ေလးတစ္ပင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ေအးခ်မ္းေသာ သစ္ေတာတစ္ခု၊ တိတိက်က်ဆိုရလွ်င္ သူစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ သစ္ေတာတစ္ခုတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေရညိွပင္ေလး၏ တိတ္ဆိတ္မႈကို ခံစားသိရိွေနသည္။ သစ္ေတာထဲမွ ထြက္ခြာလာခ်ိန္တြင္ ေရညိွပင္ေလး ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ထဲ ကပ္ပါလာသည္။ လက္ဝဲလက္ကို တိမ္မွ်င္ေလးကတြဲထားသည္။

ေအးခ်မ္းစြာ၊ တိတ္ဆိတ္စြာ ေတာအုပ္ေလးထံမွ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လည္ထြက္ခြာလာခဲ႔သည္။ ေသျခင္းတရားသည္ ခ်စ္ခင္သူတုိ႕ကို ယူသြား၍ မရမွန္း ရင္ဘတ္ထဲမွ ေရညိွပင္ေလးတစ္ပင္က သက္ေသျပႏုိင္ပါလိမ္႔မည္။

ေဆာက္တည္ရာကင္းမဲ႔ေသာအျဖစ္၌ ေဆာက္တည္ရာျဖစ္ေစခဲ႔ေသာ ေရညိွပင္ေလး၏ ေက်းဇူးတရားကို ျပန္ေတြးလိုက္တုိင္း သစ္ေတာထဲ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ေအးခ်မ္းတဲ႔ဘံုဘဝမွာ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ေမေမ။

With Love,
Z

R.I.P mum. It had been six years.


လမ္းမမ်ား

$
0
0
လမ္းမမ်ား

လမ္းတုိင္းဟာေရာမကိုေရာက္တယ္။
ထုိသုိ႕ဆုိလွ်င္ ေရာမမေရာက္လွ်င္ လမ္းမဟုတ္ဘူးဟုပင္ဆုိရမည္။ပင္လယ္ေအာက္တြင္ လမ္းမ်ားျမဳပ္ေနေသးသည္။ ေရာမေတာ႔ေရာက္ဟန္မတူပါ။

တန္ဖုိးထားမႈသည္ ၾကီးက်ယ္ေသာ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။
တန္ဖုိးမ်ားကို ေနရာတက်ထားသိုရန္လိုအပ္ပါလိမ္႔မည္။
မိမိ၏တန္ဖုိးထားသူအတြက္သာ မိမိသည္ တန္ဖုိးရိွပါသည္။ လမ္းမ်ားသည္ ေရာမသို႕မေရာက္ပါ။ ေခၚဆိုမႈမ်ားသည္ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပထက္ပိုေဝးေသာေနရာသို႕ေရာက္ပါသည္။ ပင္လယ္ေရေအာက္သို႕က်သြားေသာအရာမွာ စိတ္ဓာတ္မ်ားမဟုတ္ပါ။ ေနာင္တရေလ႔မရိွသူ၏ ထံုေပေပခံစားခ်က္သာျဖစ္သည္။

ရယ္စရာျပဇာတ္တစ္ပုဒ္သည္ဟာသႏွင္႔သာစတင္ျပီး မ်က္ရည္မ်ားျဖင္႔သာ အဆံုးသတ္ေလ႔ရိွသည္။ လူတုိင္းတြင္ မတူညီေသာ တန္ဖုိးထားမႈမ်ားရိွေနတတ္သည္။ မိမိအတြက္တန္ဖုိးၾကီးျမင္႔သူ၏စိတ္ထဲတြင္ မိမိသည္ သုညျဖစ္ေနႏုိင္သည္။ ထုိအသိတရားသည္ အလြန္တန္ဖုိးရိွပါသည္။

Missed calls မ်ားသည္  တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လြမ္းဆြတ္သူတစ္ေယာက္၏ ေခၚဆိုခဲ႔ေသာ ေခၚဆိုမႈအေရအတြက္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕စကားလံုးမ်ားသည္ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနေသာ လူနာမ်ားႏွင္႔တူပါသည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္သူႏွင္႔ျပန္ဆံုရန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ပါ။ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕သည္ မေျပာျဖစ္ဘဲ ျပီးဆံုးသြားေသာ ျပဇာတ္တစ္ခု၏ အသံတိတ္ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။

မိမိထံေရာက္လာေသာ ပန္းတစ္ပြင္႔ကို ပန္ဆင္ခြင္႔လည္းရိွသလို၊ လစ္လ်ဴရႈခြင္႔လည္းရိွပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပန္းပြင္႔မ်ား၏သက္တမ္းတိုေတာင္းမႈကိုေတာ႔ အသိအမွတ္ျပဳရလိမ္႔မည္။ ေျမေပၚျပန္႕ၾကဲေနေသာ ပန္းေၾကြမ်ားျဖင္႔ လမ္းမတစ္ခုသည္ လွပေသာ လမ္းမတစ္ခု၏ဟန္ပန္ထက္ အတံုးအရုန္း အဆိပ္မိကာေသဆံုးေနေသာ ပိုးဟပ္မ်ားျဖန္႕ခင္းထားျခင္းႏွင္႔ပိုတူေနသည္။ ျဖတ္သန္းေလွ်ာက္လွမ္းသြားေသာ လမ္းကေလးသည္ ေျခသံမ်ားကိုသာ သိမ္းဆည္းထားသည္။ လံုျခံဳေသာ ေျခသံအေရအတြက္ျဖင္႔ ခရီးဆက္ရဦးမည္။ ေရာမသို႕ေရာက္ရန္မလိုအပ္ပါ။ အတိအက်၊အေသအခ်ာ မလိုအပ္ခဲ႔ပါ။

ေမတၱာတရား၏ ဂီတသည္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွ စိမ္႔ယိုက်သြားေသာ ဟာသတစ္မ်ိဳးလည္းျဖစ္ေသးသည္။ ေကာင္းကင္ေရာင္ျခယ္ေသာ ပိတ္ကားထက္တြင္ ထက္ဝယ္ဖြဲ႕ေခြထားေသာ နာနာက်င္က်င္ ၾကက္ေျခခတ္မ်ားသည္ ၾကယ္မ်ားျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ ထုိပန္းခ်ီကားတြင္းမွ ၾကယ္မ်ားအားလံုး ေၾကြသြားခဲ႔ျပီဟု စိတ္ထဲမွ အသံတစ္ခုက တီးတိုးေရရြတ္သည္။

စၾကဝဠာ၏ အမႈိက္စမ်ားအျဖစ္ တေရြ႕ေရြ႕ေသးငယ္သြားေသာ ျဖစ္တည္မႈ၏ အစြန္းထြက္မ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ျပဳျပင္လုိက္သည္။ လမ္းမ်ားကုိ ေလွ်ာက္ရဦးမည္။ ေရာမသို႕ မေရာက္သည္႕ လမ္းမမ်ား။

အႏုိင္လည္းမယူ၊ အရွံဳးလည္းမေပး၊ စိတ္တစ္ခု၏ ေနသားတက်ျဖစ္မႈ ျဖစ္စဥ္သည္ တစတစ ပိုမို၍ ျငိမ္သက္လာသည္။ တန္ဖိုးထားမႈ၏ အဖုိးအခသည္ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႕ရံုျပံဳးလုိက္ရသည္႕ ဇာတ္ဝန္ခန္းတစ္ခန္းမွ်သာျဖစ္သည္။ အျမဲ အသင္႔ရိွေနမည္ဆိုေသာ ရင္ခြင္တစ္ခုသည္ မီလိုက္ေတာ႔မွ အရိပ္တစ္ခုျဖစ္သြားသည္။ ဆိုးဆုိးရြားရြားျပဳတ္က်သြားေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ားအစား ယံုၾကည္မႈေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းျဖစ္စဥ္က အစားထုိးဝင္ေရာက္လာေနသည္။ စကားလံုးမ်ားသည္ မည္သည္႕ေခတ္အခါတြင္မွဒဏ္ရာ၏ ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းမွ်ကို မေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ႔ပါ။

ေသာၾကာေန႕ညေနတစ္ခုကို ေလခြ်န္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနလိုက္သည္။ မိမိဘက္မွတာဝန္မ်ားျပီးဆံုးခဲ႔ျပီ။ အတိတ္မွ 8 track ႏွင္႔သြင္းထားေသာ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကို 24-track ေခတ္တြင္ ႏွေျမာလုိက္ရံုမွ်သာ။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္အနည္းငယ္ျဖည္႕ဆည္းရန္လိုအပ္ေသာ ဥေပကၡာတရား၏ ဝတ္ရံုသည္ ေလာကဓံ၏ အတုိင္းအရ အနည္းငယ္ပြေယာင္းေယာင္းျဖစ္ေနဖုိ႕လုိသည္။ ေၾကြလက္စသစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္၏ ေလေပၚပ်ံဝဲေနမႈကိုသာ ကိုယ္စားေပ်ာ္ရႊင္ေပးခဲ႔သည္။ သံသရာကို ေျဖာင္႔တန္းစြာေလွ်ာက္သြားရန္ အျပာေရာင္လဲ႔ျဖာေသာ လမ္းကေလးတစ္ခုလိုအပ္သည္။ ေရာမသို႕ေရာက္ရန္မလိုပါ။

မိမိ၏အိမ္မက္မ်ားျဖင္႔ တည္ေဆာက္ထားေသာ ကမာၻသည္ ဆက္လက္ျဖစ္ထြန္းေနသည္႕တုိင္ေအာင္ အဓိပၸာယ္အတန္အသင္႔ယုတ္ေလ်ာ႔သြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။ ပ်ဴပုတီးလံုးေလးမ်ား၏ လံုးဝန္းမႈကို ပေဟဠိတစ္ခုျဖစ္ရသည္႕ပမာ မေအာင္မျမင္အံၾသၾကည္႕ဖုိ႕ၾကိဳးစားေနလိုက္လွ်င္ေကာင္းမည္။

အေနာက္အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူ၍ သိပ္ေပ်ာ္ေနပါသည္ဟု သံုးၾကိမ္တုိင္ေျပာၾကည္႕ၾကပါ။ ေလာကသည္ ျမန္ႏႈန္းျမင္႔ လမ္းမွားကားတစ္စီး၏ ဘရိတ္မမိေသာျဖစ္စဥ္အတြင္း မကုန္ႏုိင္ေသာ ေလာင္စာဆီမ်ားပိုလွ်ံေနမႈကို အက်ဥ္းခ်ံဳးရိုက္ျပေနေသာ ခပ္ညံ႕ညံ႕ ေဒါ႔ကယူမန္ထရီျဖစ္ပါသည္။ ငါသည္ လမ္းခရီးလည္းျဖစ္သည္ဆိုေသာ ဂ်ီးဇက္စ္တစ္ေယာက္၂၁ ရာစုတြင္ ျပိဳင္ကားလမ္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနေလာက္ျပီထင္သည္။ စိတ္က်န္းမာေရးမေကာင္းေသာ မအူပင္ေက်ာင္းမွ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဂစ္တာလြယ္ရင္း ဆုိင္ကယ္စီးကာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္သုိ႕ေရာက္လာဦးမည္ထင္ပါသည္။ ညဥ္႕နက္သန္းေခါင္အထိ Cobain ၏ Smells like teen spirit ကို ေအာ္ဟစ္သီဆိုုေနဦးမည္ထင္ပါသည္။ ဂီတကို စိတ္ျငိမ္ေဆးအျဖစ္သံုးစြဲေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေနေကာင္းၾကပါေစဟု လမ္းမတစ္ခုအနီး လဲက်ေနရင္း ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ လူၾကီးလူေကာင္းမ်ားသည္ ဆုမေတာင္းၾကေၾကာင္း သတိရလာေသာအခါ သစၥာဆိုရန္အားထုတ္မိပါသည္။ လမ္းမေပၚတြင္ အၾကိမ္ၾကိမ္လဲက်ေသာ ကိုယ္ပင္မနာေသာ္လည္း စိတ္လွ်င္ မြစာၾကဲေသာ ငါပင္ျဖစ္၏၊ဆိုေသာ စကားျဖင္႔ သစၥာထဆိုရန္ၾကံစည္မိေသးသည္႕တုိင္ လက္ေလွ်ာ႔လုိက္သည္။ ဂစ္တာၾကိဳးျပတ္သြားေသာေၾကာင္႔  vamp သာတီးေနရန္ အၾကံျပဳလုိက္သည္။ လမ္းမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ မည္သည္႕ေနရာသို႕မွ်မေရာက္ပါ။

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ စီဒီတစ္ခ်ပ္ကို random ဖြင္႔လိုက္သည္႕အခါ Elton John ၏ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ အဝါေရာင္ အုတ္လမ္းေလး သီခ်င္းထြက္လာသည္။ ဖြင္႔မိေသာ မိမိကုိယ္ကိုပင္ အင္မတန္ စိတ္နာမိေတာ႔သည္။ I'm going back to my plough ကိုပင္ ေလခြ်န္ေနလိုက္ေတာ႔သည္။ စိတ္က်န္းမာေရးေဆးခန္းမ်ားတြင္ ေလခြ်န္ျခင္းသည္ စိတ္ျငိမ္ေစ၍ ေလေပးခြ်န္ထားသည္ဟု သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္မၾကီးကေျပာဖူးသည္။ ေလခြ်န္လိုက္ေတာ႔ အနည္းဆံုး စိတ္ထဲက အမႈိက္နည္းနည္းေလးရွင္းသြားသည္။ အဝါေရာင္အုတ္လမ္းေလးသည္လည္း ေရာမသို႕မေရာက္ပါ။

How can you mend a broken heart သီခ်င္းကို သတိရသလိုျဖစ္လာသည္ႏွင္႔ စီဒီျပန္ရွာျပီးဖြင္႔နားေထာင္ေနလိုက္သည္။ Chorus တြင္ ေလခြ်န္ေနလုိက္သည္။ မဆိုးဘူး။ ဒီနည္းက ထိေရာက္သားဟု ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေက်နပ္သြားသည္။

ထုိ႕ေနာက္ ဘီလီဂ်ိဳဝဲလ္၏ ပီယာႏိုသမားသီခ်င္းကို လာလာလာ ဆိုသည္႕ေနရာလိုက္ဆိုေနလွ်င္လည္း မဆိုးဟုအၾကံရကာ စီဒီစင္မွစီဒီကိုထုတ္လုိက္သည္။
He says, Son can you play me a memory
I'm not really sure how it goes
But it's sad and it's sweet and I knew it complete
When I wore a younger man's clothes ဆိုသည္႕အပုိဒ္တြင္ အနည္းငယ္ဝင္ဟဲလုိက္သည္။ စိတ္သက္သာရာရသည္။

John Denver ၏ အိမ္ကိုျပန္ေခၚသြားမယ္႔ ေက်းလက္လမ္းေလးကိုလည္း အလြမ္းေျပနားေထာင္လုိက္သည္။ ဂစ္တာသမား ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရလာသည္။ စိတ္လည္း အနည္းငယ္လန္းဆန္းလာသည္။

အိမ္မွာ ငယ္ကတည္းကဖြင္႔ေနက် Leonard Cohen ရဲ႕ Hallelujah မွ ပီယာႏိုသံေလး နားေထာင္ေနလုိက္သည္။ ထိုအယ္လ္ဘမ္၏ အမည္မွာလည္း လမ္းေပၚမွ သီခ်င္းမ်ားျဖစ္ေနသည္။ လမ္းေပၚမွ သီခ်င္းမ်ားသည္ ေရာမသို႕မသြားၾကပါ။ ဟာေလလူးယား အလုိက္ေလးနဲ႕ ေလခြ်န္ေနလိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ျငိမ္းခ်မ္းသြားသည္။

Cold Play ၏ ပဥၥလက္ ဆိုသည္႕ သီခ်င္းကို အခုတေလာ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ေနသည္။ ပစ္လႊတ္လိုက္ေသာ ဓားတစ္ေခ်ာင္း၏ ပစ္မွတ္သည္ တိက်မႈ၏ရလဒ္ျဖစ္ပါသည္။ အပိုင္းပိုင္းျပတ္ေနေသာ စိတ္တစ္ခုအတြက္ ပဥၥလက္တရားကို ယံုစားလိုက္ရန္သာရိွသည္။ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေလ႔မရိွေသာ အမွားေပါင္း တစ္ရာငါးဆယ္႔ခုနစ္ခုစာအတြက္ စိတ္ကိုေလွ်ာ႔ထားလုိက္ပါသည္။ အက္ပရက္ဆို ေကာ္ဖီကို အပူေပးထားေသာ ႏြားႏုိ႕ႏွင္႔ေရာ၍ျဖစ္လာေသာကိုယ္တုိင္ေဖ်ာ္ Latte တစ္ခြက္ကိုေသာက္ရင္း ေနာက္ေနာင္မည္သည္႕ကိစၥမွ မပူပန္ရန္၊ အပိုမလုပ္ရန္ သတိၾကီးစြာထားမည္ဟု သံႏၷိဌာန္ၾကီးစြာခ်လိုက္ေလသည္။ ေစတနာကို တန္ဖုိးမထားျခင္းသည္ အၾကီးမားဆံုးေသာ ျပစ္မႈျဖစ္၍ အခန္႕မသင္႔လွ်င္ ေသရာပါဆံုးရွံုးမႈမ်ားျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။ လမ္းဆံုးလွ်င္ရြာေတြ႕မည္ဟူေသာ ျမန္မာစကားပံုသည္ ေရာမရြာကို ရည္ညႊန္းခဲ႔ေလသလား မသိၾကေတာ႔ပါ။

လူတုိင္းဟာ ကိုယ္႔ဒဏ္ရာကို အနာဆံုးထင္ၾကတာပါပဲဟု ခံုတန္းလ်ားမ်ား စီရရီခ်ထားေသာ လမ္းသြယ္ေလးမွေျပာသည္။ သူသည္လည္းေရာမသို႕ေရာက္ဖူးဟန္မတူ။ Radiohead ၏ No Surprises
သီခ်င္း၏ေနာက္ခံတီးလံုးကို ေလခြ်န္ေနျပန္သည္။ ခံုေတြကိုျဖန္႕ခင္းထားတာလားဟုေမးေတာ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ သံခြ်န္ႏွင္႔ေရးထားေသာ အသည္းပံုကေလးမ်ားသည္ သစ္သားခံုမ်ားတြင္မႈန္ဝါးသြားျပီျဖစ္သည္။ မိမိ၏ နာမည္၊ သူ၏ နာမည္ပါေသာ ေသာ႔ကေလးတစ္ခုကို အမွတ္ရခတ္ထားခဲ႔ဖူးေသာ တံတားေလးတစ္ခုပင္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေသာ႔မ်ားျဖင္႔ ေလးလံေသာေၾကာင္႔ ျပိဳမလိုျဖစ္သြားခဲ႔ေသးေၾကာင္းၾကားလိုက္ရသည္။ ခ်စ္ျခင္းတရားသည္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားမလိုအပ္ပါ။ ခ်စ္ခင္သူမ်ားအတြက္ေပးလုိက္ေသာအခ်ိန္သည္ မည္သည္႕အခါတြင္မွ် အလဟႆျဖစ္မသြားပါ။ တန္ဖိုးမသိသူမ်ားအတြက္ တန္ဖိုးမရိွေသာ ေႏြဦးရာသီ၏ ဥၾသငွက္မ်ားပါဝင္ေသာ သစ္ရြက္ေၾကြခ်ိန္ဇာတ္ကားၾကီးသည္ မၾကာေသးမီကပင္ ျပည္ဖံုးကားခ်သြားျပီဟုသိရသည္။

အေနအထုိင္မတတ္ေသာ စိတ္မ်ားသည္ ထာဝစဥ္ ဒဏ္ရာရေနၾကပါသည္။ မိမိစိတ္၏ အထားအသိုႏွင္႔ ဖြဲ႕စည္းပံုကို ေျပာင္းလဲ၍ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနသြားရန္ ၾကိဳးစားရဦးမည္ျဖစ္သည္။ ယခုေလာေလာဆယ္လာေနေသာ သီခ်င္းမွာ Amy Winehouse ၏ you know I'm no good ျဖစ္ေနသည္ကေတာ႔ တုိက္ဆိုင္မႈတစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္။

မၾကာမီ Amy Winehouse က Love is a losing game ကို ဆိုေနမည္ကို ၾကိဳသိေသာေၾကာင္႔ စီဒီပေလယာကို ပိတ္လုိက္ပါသည္။ လမ္းမ်ားသည္ ေရာမသို႕မေရာက္ၾကပါ။ စိတ္ခ်မ္းသာသလုိေနႏိုင္ေအာင္ေနထိုင္ျခင္းျဖင္႔ လမ္းမ်ား၏အခက္အခဲကို ရင္ဆုိင္လုိက္ၾကပါစုိ႕။

မိမိဆီသို႕ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္း missed call တစ္ခု၏တန္ဖုိးသည္လည္း ေရာမသို႕ေရာက္မသြားေတာ႔ပါ။               ။

Zephyr

River Safari - Singapore

$
0
0

River Safari - Singapore


စိန္နားကပ္ေရာင္နဲ႕ပါးေျပာင္ေနပံုု။
 haze ထဲကေလွ။ ဘဝဆိုုတာ ၾကံဖန္ေပ်ာ္တတ္ရင္ haze ကိုုလည္း ႏွင္းလုုိ ခံစားလုုိက္လိုု႕ရေသးတယ္။

 fire fox လုုိ႕ေခၚတဲ႔ ဝက္ဝံနီ။ ဘိုုးေတာ္ျငိမ္းတုိ႕ တစ္ခါ ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္မွာ မိေသးတယ္ဆိုုတာ အဲဒီလိုုေကာင္နဲ႕တူတယ္။ ခပ္ေသးေသးပဲ။ ခ်စ္စရာေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။

ေဟာလုုိဝင္းဖရံုုသီးေလးေတြ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။


သူအိပ္ေနတာကိုုက နားေအးပါးေအးဆန္လြန္းတယ္။ အဲဒါသေဘာက်ျပီး ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္မွာ ကာဗာ ဖုုိတုုိတင္လုုိက္တယ္။


တရုုတ္ျပည္ကရွင္းလင္းခ်က္။


 စာေရးဆရာအဘျငိမ္းရယ္၊ ကဗ်ာဆရာကိုုတင္ရယ္၊ ပန္းခ်ီဆရာကိုုျဖိဳးရယ္ကိုု သတိရသြားေစတယ္။ ငွက္ကလည္း ခန္႕တာကိုုး။


လူပ်ိဳၾကီးပဲလုုပ္ေတာ႔မယ္ဆိုုတဲ႔ ေအာက္ခ်င္း။ တစ္ေကာင္တည္းေနတာနားေအးသတဲ႔။


ဒီငါးေတြကိုုေတာ႔ သတိထား။ အမ်ိဳးသားေတြေရဆင္းကူး။ ျပန္တက္လာ၊ ဟုုိဟာမပါေတာ႔တာမ်ိဳးျဖစ္သြားႏုုိင္တယ္။ (ေျခေထာက္)။ အမ်ိဳးသမီးေတြေရဆင္းကူး၊ ျပန္တက္လာေတာ႔ဂ်ိဳလီျဖစ္သြားႏုုိင္တယ္။ (အသားေတြစားပစ္လုုိက္လုုိ႕ပိန္သြားတာကိုုေျပာတာပါ၊ အဟဲ။)အသားစားငါးမ်ားPiranhas




တိုု႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကမ္ဘာၾကီးပါပဲတဲ႔။ ေအာ္စကာဝိုုင္းဒ္။


ဒီငါးကိုု ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုုးေပးရတဲ႔အလုုပ္မ်ိဳးသာရိွခဲ႔ျပီး၊ ကုုိယ္တိုုင္က ဝမ္းေရးအရ ဒီအလုုပ္ကိုလုုပ္ရျပီဆိုုပါေတာ႔။ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာ စိတ္ကူးဗ်ာ။


ဆင္ႏွာေမာင္းေျမြ။ ငပ်င္းေတြ။


စိတ္ေကာက္ရင္ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္တာတိုု႕၊ ႏႈတ္ခမ္းစူတာတုုိ႕လုုပ္တဲ႔ေကာင္မေလးေတြ၊ ငါးျဖစ္ရင္ ဒီလိုုျဖစ္ကုုန္မယ္။




စင္ကာပူေရာက္ခါစက စစုုိက္ထားတဲ႔ cactus။ သူေတာင္ သား၊သမီးရွစ္ေယာက္နဲ႕စည္ကားေနျပီ။


ေအာင္ျမင္မႈေတြရဲ႕အေပၚမွာ ရွံဳးနိမ္႔မႈရိွတယ္။ ေလာကဓံကေနထြက္ေျပးလုုိ႕မရပါဘူး။

With Peace,
Z

အခုုတေလာ ဓာတ္ဆရာအလုုပ္ဘက္ကိုု စိတ္ဝင္စားေနတယ္။ ခဏေလာက္ေတာ႔ ေပ်ာ္စရာအင္မတန္ေကာင္းတာပဲ။

ရန္ကုန္ခရီး

$
0
0

ရန္ကုန္ခရီး



ေက်ာက္တန္းမွာ ငါးစာေကြ်းေနတဲ႔သူေတြ။ ပလတ္စတစ္ေတြပစ္ခ်လို႕ နမူနာ အမႈိက္ေကာက္ျပခဲ႔ရေသးတယ္။ အဲဒီလိုကိုယ္က ေကာက္ေနတုုန္း ပစ္ခ်တဲ႔ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို ပစ္မခ်နဲ႕ ငါးေတြ မ်ိဳခ်မိႏုိင္တယ္။ အမႈိက္ပံုးလည္းရိွတယ္ဆိုမွ၊ ဟုတ္ကဲ႔ဘၾကီးတဲ႔။ ေအးပါ။ ေကာင္းပါတယ္။


ဒီသစ္ပင္ၾကီးက ကန္ေတာ္ေလး ဘိုးဘြားရိပ္သာေရွ႕က။ အပင္ၾကီးေတြ နာဂစ္(စ္) နဲ႕အတူပါသြားျပီ။ ရွားရွားပါးပါးက်န္တာေလးေတြ။ သူ႕ရဲ႕ျဖတ္သန္းမႈကို စဥ္းစားၾကည္႕လုိက္ရင္ သမုိင္းတစ္ခုစာပဲ။


ေက်ာက္တန္းမွာ ပိုက္ဆံေတာင္းေနတဲ႔ ကေလးမေလး။ အဲဒီမ်က္ႏွာမ်ိဳးက ေပၚတူဂီနဲ႕ စပ္တဲ႔မ်က္ႏွာမ်ိဳးေပါ႔။ သန္လ်င္မွာ ေပၚတူဂီေတြအမ်ားၾကီးက်န္ခဲ႔ေသးတယ္။ ဘရင္ဂ်ီဆိုတာ ေပၚတူဂီကိုေခၚတာပဲ။ အဲဒီေခတ္က ေပၚတူဂီေတြကိုးကြယ္တဲ႔ ရိုမန္ကတ္သလစ္ကို ဘရင္ဂ်ီဘာသာေခၚတာ အဲဒါေၾကာင္႔။ (ၾကံဳတုန္းပြား)။ကေလးေတြကို ပိုက္ဆံေပးလုိက္တာဟာ ျမင္႔မားတဲ႔စိတ္ကို အညြန္႕ခ်ိဳးလိုက္တာပဲ။ မင္း ဒီထက္မက တန္ဖိုးရိွတာေတြလုပ္ႏုိင္တယ္။ ငါ႔ကို လာမေတာင္းနဲ႕။


ဒါ က်ိဳက္ပါဒၾကီးေစတီက ေရွးေဟာင္း ဂဝံလက္ရာေတြ။ ဒြတၱေဘာင္မင္းၾကီး သစၥာဆုိတာ အဲဒီေစတီေပါ႔။ ဦးခင္ညြန္႕ၾကီးလည္း အဲဒီမွာ သစၥာဆိုတာထင္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ မင္းၾတားၾကီးက ငါ႔အရိုက္အရာကို ေမာင္ညြန္႕မ်က္စပစ္ျပီထင္ျပီး စိလိုက္တာပဲ။ ေက်ာက္တန္းမွာရိွတယ္။ အဲဒီေစတီေရွ႕မွာလည္း ဘုိးဘြားရိပ္သာတစ္ခုရိွတယ္။ ေစတီက အရင္က အင္မတန္သပ္ရပ္သန္႕ရွင္းတယ္။ ငယ္စဥ္က (ဂႏၶာရီလွည္႕လည္စဥ္တုန္းက) ေရာက္ခဲ႔တယ္။ ေရႊတိဂံုေစတီပံုတည္ထားတာပဲ။ အခုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ယုိယြင္းေနျပီ။ အင္မတန္ တရားက်စရာေကာင္းတယ္။ အာဏာဟာမျမဲဘူး။ အာဏာနဲ႕တည္ထားတာေတြဟာ အာဏာရွင္က်ရွံဳးရင္ ယိုယြင္းကုန္တယ္။ လူမ်ားစုရဲ႕ စိတ္ထဲက သဒၶါနဲ႕တည္ထားရင္ ေရရွည္တည္ျမဲတာေပါ႔။ အဲဒီလမ္းထိပ္က ႏြားႏုိ႕ဆုိင္မွာ( တကယ္႔ႏြားႏို႕ပါ။ ဘစိန္ႏြားႏို႕မဟုတ္) သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ ႏြားႏုိ႕ထုိင္ေသာက္ဖူးတယ္။ ဘယ္သူလဲမမွတ္မိေတာ႔ဘူး။


ေက်ာက္တန္းမွာ ျမိဳင္ၾကီးငူဆေတာ္(ဆရာေတာ္)လွဴထားတဲ႔ ေမာင္းၾကီး။ ေရႊခ်ည္ထိုးလိုမ်ိဳးပဲ။ ရွင္ေစာပုရဲ႕ေမာင္းၾကီးနဲ႕တြဲျပီးတင္သင္႔တယ္။ ေမာ္လျမိဳင္ က်ိဳက္မေရာမွာရိွတယ္။ ပံုျပန္ရွာေတာ႔ေတြ႕တယ္။ အဲဒါနဲ႕တင္လုိက္တယ္။


ရွင္ေစာပုဟာ နာမည္နဲ႕လုိက္ေအာင္ပုတဲ႔ ဘ်င္မၾကီး။ သို႕ေသာ္လည္း ေမာင္းၾကေတာ႔ အၾကီးၾကီးထားတယ္။ ရံေရြေတာ္ေတြနဲ႕ သူငယ္ေလးေတြနဲ႕ေနခဲ႔ပံုရတယ္။ သိပ္ေတာ႔မေသခ်ာဘူး။




ငယ္တုန္းက ဘုရားမတင္၊နတ္မတင္ လူတြင္ဆယ္ပြင္႔ပန္းဆိုတာက်က္ရတယ္။ ပဲတိမ္တဥ္းေတာ႔ေမာ႔ရန္ပုပြတ္ခ်ီယြန္း ဆိုလားပဲ။ မက်က္ရင္ ရိုက္တဲ႔စနစ္ဟာ အခုလုိေတာ႔ မွတ္မိေစတာပဲ။


ေက်ာက္တန္းက ငါးေတြ။ ဆူးေတာင္ကိုၾကည္႕ရင္ ငါးကိုျမင္ရသလုိပါပဲ။ click ေခါက္ၾကည္႕ရင္ အၾကီးၾကီးျမင္ရမွာပါ။


ေသခ်ာျပဴးျပဲၾကည္႕ရင္ ၁၉၁၃က သြန္းလုပ္တဲ႔ ဗိုလ္တေထာင္ကေခါင္းေလာင္းေနာက္မွာ နဂါးပံုေလးေတြ႕ရမယ္။ နဂါးေတြက ေခါင္းေလာင္းၾကိဳက္တယ္ထင္တယ္။


ဒါကေတာ႔ အဘေရႊလက္ထက္ကတည္တဲ႔ အဘယလာဘမုနိကအုုန္းပြဲ။ အဘယဆိုတာ က်န္းမာျပီးေဘးကင္းတာ။ လာဘဆိုတာ လာဘ္လာဘေပါမ်ားတာ။ မုနိဆိုတာဘုရား။ ဘုရားကို အဲဒီလို က်န္းမာလာဘ္ရႊင္ေအာင္လုပ္တာ အင္မတန္ အဆင္႔နိမ္႔တဲ႔ကိုးကြယ္မႈ။ ဘာနဲ႕တူသလဲဆုိရင္ စူပါကြန္ျပဴတာကို ဂဏန္းေပါင္းစက္လိုသံုးသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ျမင္႔ရာျမတ္ရာ နိဗၺာန္ကမ္းကို ပို႕ေဆာင္တဲ႔ ဓမၼကိုေဟာေျပာလုိ႕ ေလးစားတဲ႔စိတ္ထားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ လူ႕စည္းစိမ္ေလး ျမိဳးျမိဳးျမတ္ျမတ္ခံစားခ်င္တဲ႔ အေခ်ာင္သမားစိတ္ဓာတ္နဲ႕တည္တာပဲ။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒီလို pop ဆန္ဆန္ ဘြဲ႕ေတြ၊ ဘုရားေရွ႕မွာ တပ္တာ ေစာ္ကားတာပဲ။ လူဆိုရင္ေတာင္ ဂုဏ္သိကၡာၾကီးတဲ႔သူကို ေနာက္တာေျပာင္တာမလုပ္သင္႔ဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ ေနာက္တာေျပာင္တာ လံုးဝမၾကိဳက္ဘူး။ ဘုရားေလာင္း ရေသ႔ဘဝတုန္းကေတာင္ သိၾကားမင္းက အခြက္ေျပာင္ျပီးေနာက္ေတာ႔ သိၾကားမင္းကို ေကာပစ္လုိက္တာ။ သင္ေနာက္ရေျပာင္ရေအာင္ အကြ်ႏု္ပ္တုိ႕က သူငယ္ႏွပ္စားေလးေတြလားဆုိျပီးေျပာတာရိွတယ္။ သိၾကားမင္းက လူေတြ အက်င္႔ျပင္းထန္လာရင္ သူ႕ေနရာလုမယ္ထင္ျပီး သြားသြား စမ္းသပ္တယ္။ အက်င္႔အင္မတန္ယုတ္တဲ႔သူပဲ။ နတ္သမီးေလးအသစ္ကေလးေရာက္လာရင္ သူပဲလုိခ်င္ေသးတယ္။ ႏွာဗူး။ ထားပါေတာ႔။ ထားပါေတာ႔။ အဘယလာဘမုနိရုပ္ပြားေတာ္ေရွ႕မွာကာထားတဲ႔မွန္ေတြကို ဂ်ပန္ကလွဴသဗ်။ အဲဒီလုိ မွန္ခ်ပ္အရွည္၊အထူကို စတီးနဲ႕တြယ္ဆက္တဲ႔နည္း ျမန္မာျပည္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က မရိွေသးဘူး။ (အခုလည္း မလုပ္တတ္ေသးဘူးထင္တယ္။)


ႏုိင္ငံကသိပ္ခ်မ္းသာေတာ႔ ႏြားေတြအတြက္ ကတၱရာလမ္းတစ္လမ္း အဲ႔သလို ခင္းေပးလုိက္တာပဲ။


ဒီပံုကေတာ႔ မိဘမဲ႔ေက်ာင္းပံု။ ေနာက္မွ စာရင္းဇယားေလးနဲ႕ေျပာဦးမယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ေနျပီဆိုတာမ်ိဳး။


ဒါက က်ိဳက္ပါဒၾကီးက ေရွးေဟာင္းဂဝံရုပ္ပြားေတာ္ေတြ။ ဦးခါင္းမရိွေတာ႔ဘူး။ ေဘးမွာခ်ထားတယ္။


အဘယလာဘမုနိကေနလွမ္းရုိက္ထားတာ။ အဲဒီရုပ္ပြားေတာ္ၾကီးထုဖုိ႕ စက်င္ေက်ာက္သယ္တာကအစ က်ဳပ္တို႕ႏုိင္ငံမွာ ေထာက္ခံအားေပးခဲ႔ၾကတာ။ ဘာသာေရးကိုသာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႕တြဲလုပ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အျမဲဂြတ္ေနလိမ္႔မယ္။ တရုတ္ကေတာင္ အဲဒီမူဝါဒကိုသိတယ္။ မေက်နပ္ဖူးေနာ္။ စြယ္ေတာ္လႊတ္ေပးလုိက္မယ္။


အေၾကာ္သည္။ ဗယာေၾကာ္ကို ေကာင္းေကာင္းမေၾကာ္တတ္ဘူး။ အိမ္မွာ ဘယ္လက္နဲ႕ေၾကာ္ျပီး လက္ကိုေနာက္ျပန္ေမႊေတာင္ ဒီဗယာေၾကာ္ထက္ေတာ႔ေကာင္းေသးတယ္။ လူေတြဟာ အလုပ္ကိုမေလးစားၾကေတာ႔ဘူး။ ငါးရာဖုိးဝယ္တယ္။ မေက်နပ္တဲ႔သူရိွရင္ ဗယာေၾကာ္နဲ႕လွမ္းေပါက္ရင္ ေခါင္းေပါက္သြားႏုိင္တယ္။ အင္မတန္မာတာ။ အဲဒါကို မာလုိ႕ျမိဳခ်ဖုိ႕မစဥ္းစားနဲ႕၊ မုန္႕ႏွစ္ကိုဘာနဲ႕မ်ားလုပ္သလဲမသိဘူး ေဆာ္ဒါနံ႕တေထာင္းေထာင္းထေနတယ္။ အေၾကာ္ခံဆီက မေန႕ကလည္း ဒီဆီပဲျဖစ္မယ္။ လည္ေခ်ာင္းရွတယ္။ မစားဘူး။ ငယ္တုန္းက ရိွခဲ႔တဲ႔ အရသာေတြ ရန္ကုန္မွာမရိွၾကေတာ႔ဘူး။


ဦးစံလင္းတို႕ နဂါးကိုမီးပူေဇာ္ေနတာကို သြားအားေပးတာ။ နဂါးေတြက အဲဒီကေန ေက်ာက္တန္းကိုသြားမယ္လုိ႕သူပဲေျပာတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ေတာ္ကီက နည္းနည္းေလး ပထဝီဝင္နည္းအရ ေလာ႔ဂ်စ္ဆန္ေသးတယ္။ ပဲခူးမွာ ေျမြမယ္ေတာ္ၾကီးထားတယ္။ အဲဒီေတာ႔ နဂါးေတြနဲ႕နည္းနည္းေလးပတ္သက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘြားေတာ္ၾကီးတစ္ေယာက္ နဂါးပူးတယ္။ သူ႕ယုတၱိေလးနဲ႕သူ။ ဦးစံလင္းဆရာလည္း နာမည္ၾကီးပဲ။ အဘသံလား၊ အဘစတီးဆိုလားပဲ။ ဘုရားမွန္သမွ်ထီးတင္ဖုိ႕ကူခဲ႔တဲ႔ တိ ံၾကားၾကီးကိုေတာင္သတိရတယ္။ အရူးေတြေခတ္မွာေတာ႔ ပိုရူးတဲ႔သူေတြ စီးပြားျဖစ္တာပဲ။



ခရုိနီသစ္ခုတ္သမားေတြကို သစ္ပင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ရသလဲဆိုတာ အဲဒါသာၾကည္႕။ အေပၚတက္ေျပးကုန္တာ။ အခုေတာ႔ ခရုိနီေတြက သူတုိ႕ေလာက္ေပးဆပ္ေနတာ ဘယ္သူရိွသလဲေတာင္ေျပာကုန္ျပီ။ ေခတ္ကာလကိုက မြဲတဲ႔သူေျပာရင္ မနာလိုလုိ႕ထင္တဲ႔ေခတ္။


တူးေဖာ္ရရိွထားတဲ႔ ဂဝံျခေသၤ႔။ ဒါေတြက တန္ဖုိးရိွပါတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္ သူတုိ႕မွာ ဘာယဥ္ေက်းမႈရိွသလဲဆိုတာ ေရွးေဟာင္းေတြကေျပာႏုိင္တယ္။ ဘာမွမရိွတဲ႔ႏုိင္ငံေရာက္ရင္ ဘာမွမရိွတဲ႔ ျပတုိက္ကိုေတြ႕ရမယ္။


ေရႊတိဂံုဘုရားေရာက္တာ တရုတ္ျပည္ေရာက္ေနသလုိလုိပဲ။ မ်ားလုိက္တဲ႔တရုတ္။ ျမန္မာကေလးေတြကေတာ႔ ဘုရားေရာက္မွ ေဆာ႔ရေတာ႔တယ္။ ဘုရားရင္ျပင္ဟာ ေဆာ႔စရာမဟုတ္မွန္း သိေတာ႔သိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီေနရာကလြဲရင္ ကေလးကစားကြင္းဘယ္မွာရိွေသးလုိ႕လဲ။ အမႈိက္ပံုလုပ္ဖုိ႕ထားတဲ႔ေနရာေလးကအစ တစ္လက္မ ပတ္လည္ ေလးသိန္းေလာက္ေပါက္ေတာ႔၊ အမႈိက္ပံုကိုလည္း ကြန္ဒိုေဆာက္တဲ႔တုိင္းျပည္မွာ ကေလးေတြ ဘဝသိပ္သနားစရာေကာင္းတယ္။ ေတာင္ဥကၠလာက ၾကံ႕ဖြတ္ ပန္းျခံကို ရံုးခန္းဖြင္႔ျပီး၊ ကြန္ဒိုေဆာက္ဖုိ႕ျပန္ေရာင္းတာလည္း အင္မတန္အမွတ္ရစရာပဲ။ ေရႊတိဂံုဘုရားဟာ ကြ်န္းတုိင္ေတြေဆြးလုိ႕ အဂၤေတတုိင္ေတြ ထည္႕လုိက္ဆိုတဲ႔ ငေပါေတြသာ စနစ္တက်ျပဳျပင္တတ္တဲ႔သူနဲ႕ မြမ္းမံခဲ႔ရင္ အခုထက္ပိုျပီး ေရွးေဟာင္းအေမြဆန္ခဲ႔မွာ။ အခု ဘုရားေပၚမွာ ေအတီအမ္ေတြ႕တယ္။ အဲဒီေလာက္လြဲတဲ႔ေကာင္ေတြမေတြ႕ဖူးဘူး။ က်မ္းထဲမွာေတာ႔ ေစတီေတာ္နဲ႕ ခဲႏွစ္ပစ္အကြာမွာေတာင္ ဘုရား၊တရားနဲ႕မစပ္ယွဥ္တာေတြ၊ အလႅာပၸသလႅာပေတြမေျပာသင္႔၊မလုပ္သင္႔ဘူးဆိုတယ္။ အဲဒါကို ခဲတစ္ပစ္စာမွာ ေအတီအမ္လာထားတာ smart pagoda စီမံကိန္းမ်ားလားထင္မိတယ္။ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳေျပာဖူးတယ္။ ေရႊတိဂံုမွာ ေလးေထာင္႔ပံုအဂၤေတအေဆာက္အအံုေတြေဆာက္တာဟာ ေရွးက အဝန္းအဝုိင္းလက္ရာေတြကို ဟန္ခ်က္မမွ်ျဖစ္ေစတယ္ဆိုတာ။ နားလည္းလည္ပံုမရေတာ႔ပါဘူး။ ေစတီေတာ္ၾကီးျပဳျပင္တုန္းက သိန္း ခုနစ္ေထာင္႔ငါးရာလွဴခဲ႔တဲ႔ ကိုၾကီးဝိတ္လည္း စံနန္းမွာ ေကာ္ေဇာ္ေတာ္နဲ႕ေမြ႕ေလ်ာ္ေနတာ မလြတ္ေသးဘူးထင္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ လႊတ္ရင္ သူ႕ကို လႊတ္ေပးဖုိ႕ လက္ဖဝါးမွာ ေဆာ႔ပင္နဲ႕ေရးျပီးေတာင္းဆိုဦးမယ္။


ဂဝံျခေသၤ႔။ က်ိဳက္ပါဒၾကီးေစတီ။


စြယ္ေတာ္။ ဗုိလ္တေထာင္ေစတီ။


ေဗဒင္ယၾတာကြိကြေတြလုပ္ထားတဲ႔ထီးေတာ္ေစတီပဲ။ ဒါေတြအေတာ္စြမ္းတယ္ထင္တယ္။ အဘညြန္႕ေတာ႔ ကိုယ္ေတြ႕ပဲ။ ေထာင္နန္းစံသြားရတာပဲ။


အင္ဂလန္ျပန္ရုပ္ပြားေတာ္။


နားခိုရာမွာ ခုိနားေနေတာ႔ ခုိနားေနေသာ နားခိုရာပဲေပါ႔။


မႏုႆီဟေတြထဲမွာေတာ႔ အေတာ္ေျဖာင္႔တဲ႔ငနဲဗ်ာ။ ဘီလူးသဘက္ေတြက ဖင္ႏွစ္ခြကို ေၾကာက္စရာပံုလုိ႕ထင္တယ္ဆိုတာဟာသသိပ္ေျမာက္တာေပါ႔။

ဒါက သံဃာ႔ေဆးရံု။ စနစ္တက် ပေဒသာပင္ေတြရိွေတာ႔ အဆင္ေျပတယ္။ သံဃာ+သီလရွင္အပါး ၂၀၀ ေလာက္ဆန္႕တယ္။ လူေတြဆိုရင္ေတာ႔ ကာလတိုတက္လုိ႕ရတယ္။ မ်က္စိခြဲတာတုိ႕ဘာတုိ႕လုိ။ ခြဲျပီးျပန္ဆင္းေပါ႔။


Regards,
Z

ရန္ကုန္က အမွတ္တရေတြ။ က်န္ေသးတယ္။


ခရီးသြားရင္း၊အျမည္းစားရင္း

$
0
0

ယႏၱရား မုုိးစက္မ်ား






ဒီမိုုးေရစက္ေတြကေတာ႔ ဟိုုတစ္ေန႕ကမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုု လုုိက္ပိုု႕ရင္း ရိုုက္လာခဲ႔လုုိက္တာ။ က်န္တာေတြက ျမန္မာျပည္ကပံုုေတြ။


ရန္ကုုန္က သတင္းစာကေနရုုိက္လာတာ။ ေသတာေတာ႔ေသတာေပါ႔။ ကဗ်ာမေရးတတ္ရင္ခက္မယ္။ မိန္းမကိုုေတာ႔မွာထားတယ္။ ငါေသရင္ အဲဒီလိုု လာမေျပာင္နဲ႕လုုိ႕။



ခ်စ္တဲ႔ေမေမ တီခ်ယ္ေဆြတဲ႔။ မားသားၾကီးလည္း မွာထားရဦးမယ္။ ဘယ္လိုု ကဗ်ာၾကိဳက္သလဲဆိုုတာ။














ဟုုိဒီသြား၊ ေတြ႕ရာရိုုက္။

$
0
0
 ေဒဝါလီ ပါေဖာင္းမန္႕ဆိုုပါေတာ႔။










ရွဳမျငီးတဲ႔ ဇာတ္ရံုုၾကီး။


ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံသန္းသြားတာ ေကာင္းကင္ကိုု ဆန္႕က်င္တာလည္းမဟုုတ္၊ ေျမၾကီးကိုုေတာ္လွန္တာလည္းမဟုုတ္၊ သူ႕အိမ္သူျပန္သြားျခင္းသာ။









 ၾကာပန္းပမာ လန္းဆန္းပါေစ။


ျမန္မာျပည္အျပီးျပန္သြားတဲ႔ အေဒၚၾကီး အမွတ္တရ။ စင္ကာပူမွာ သူမရိွေတာ႔ကတည္းက ဒီလိုုပံုုေတြ ဘယ္သူမွ မတင္ၾကေတာ႔ဘူး။ အေတာ္ခ်မ္းသာလုုိ႕ျပန္သြားတာျဖစ္ရမယ္။ ကိုုတြိဳင္လည္း သိန္းငါးေထာင္ျပည္႕မွျပန္မယ္ဆိုုတာ ျပန္သြားျပီ။


မီးသတ္ရံုုးၾကီး။ လွတယ္၊ မလွဘူးမဟုုတ္ဘူး။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အိမ္ျပန္သြားရင္ အလြမ္းေျပၾကည္႕စရာေလးေတြ။

အာေမးနီးယန္း ဘုုရားေက်ာင္း။ ျမန္မာျပည္မွာလည္းတစ္ေက်ာင္းရိွတယ္။ အမွတ္တရေလးေတြ။ ဒါေတြ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္ေလွ်ာက္သြားဖုုိ႕ သိပ္မလြယ္ေတာ႔ဘူး။


ဒီလိုုလက္ရာကိုု ခံစားနားလည္တတ္ခဲ႔ပါျပီေလ။ ကင္မရာကိုု ရုုုုိက္ျပီး လူကိုု လႈပ္လုုိက္မွ ဒီလိုုပံုုရတာ။

ေနာက္ဆံုုးေတာ႔လည္း လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုုယ္႔ဘဝမွာ အခ်ိန္ပိုုဘယ္ေလာက္နဲ႕ ကိုုယ္႔ကိုု တန္ဖိုုးထားသလဲဆိုုတာ အေရးၾကီးမွန္းသိလာခဲ႔တယ္။ အခ်ိန္ပိုုမရိွရင္ လူတစ္ေယာက္ကိုု ခ်စ္ဖုုိ႕ မလြယ္ဘူး။ မအားတဲ႔ၾကားက သတိရဖုုိ႕ဆိုုတာ မျဖစ္ႏုုိင္သေလာက္ပဲ။ ေလာကမွာ ေငြရွာဖုုိ႕ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးသံုုးလုုိက္ရရင္ က်န္တာေတြခ်ိဳ႕တဲ႔သြားမယ္။ အခုုေနာက္ပိုုင္းမွာ ဒီကိစၥကိုု ေလးေလးနက္နက္ သတိထားျပီးေလ႔လာေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုုယ္႔ဘဝက ခဏေလာက္ေပ်ာက္သြားတာ ျပန္ေပၚမလာေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုုယ္႔မွာ ရိွတဲ႔ပိုုက္ဆံေတြ တန္ဖိုုးေတာ္ေတာ္ေလးမဲ႔သြားတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနေတာ႔တယ္။ သိပ္ေလးနက္လြန္းရင္ ခံစားရတာမ်ားတယ္။

ေတာ္ေသးျပီ။

အေပ်ာ္တမ္းဒါ႔ပံုုဆရာနဲ႕ အနာဂတ္၏ ဖခင္ေလာင္း။
Zephyr

လြတ္လပ္ျခင္း၏ရနံ႕ အပိုင္း ၁- Creativity - OSHO

$
0
0
စကားခ်ီး

လြတ္လပ္ျခင္း၏ရနံ႕

တီထြင္ဖန္တီးျခင္းဟာ ေလာကၾကီးမွာေတာ႔ အၾကီးဆံုး ဆန္႕က်င္ၾကိဳးပမ္းမႈတစ္ခုပဲ။ က်ေနာ္တို႕ဟာ တစ္ခုခုကို တီထြင္ဖန္တီးခ်င္တယ္ဆုိရင္ ယုတၱိေဗဒနည္းလမ္းေတြအားလံုးကို ဆန္႕က်င္ထိုးေဖာက္ထြက္ရတယ္။ မဟုတ္ရင္ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ တီထြင္ဖန္တီးမႈဟာ ကူးခ်မႈသက္သက္သာျဖစ္မယ္။ မင္ခံနဲ႕ကူးလုိက္သလိုမ်ိဳးေပါ႔။ ကိုယ္႔ဟာ သီးျခားဝိေသသနဲ႕တစ္သီးပုဂၢလသက္သက္ျဖစ္ေနမွ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္တယ္။ လူအမ်ားက်င္႔သံုးလက္ခံတဲ႔ စိတ္ပညာ၊အျပဳအမူအေလ႔အထေတြနဲေရာပါလုိက္ရင္ ဖန္တီးဖုိ႕မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ လူအမ်ားလက္ခံထားတဲ႔ စိတ္ထားမ်ိဳးဟာ ဘာမွတီတီထြင္ထြင္ရိွတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအတုိင္းေနလုိက္ရင္ ဘဝဟာ အိပဲ႔ပဲ႔ဘဝၾကီးျဖစ္သြားမယ္။ ကခုန္မႈကိုလည္းနားမလည္၊ ဂီတကိုလည္းနကန္းတစ္လံုးမသိ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းေျမာက္မႈနဲ႕လည္းမနီးစပ္၊ စက္ရုပ္ဆန္လြန္းသြားမယ္။

ဖန္တီးတီထြင္သူတစ္ေယာက္ဟာ လူတစ္ကာလုပ္ေနက်နီးလမ္းနဲ႕သြားလို႕မျဖစ္ဘူး။ သူဟာ သူ႕နည္းလမ္းနဲ႕သူသြားရမယ္။ သူဟာ ဘဝေတာအုပ္ေလးမွာ စူးစမ္းေလ႔လာရမယ္။ တစ္ေယာက္တည္းသြားရမယ္။ လူအုပ္ၾကီးရဲ႕စိတ္ထားမ်ိဳးကေန ထြက္ခြာရမယ္။ အားလံုးစုဖြဲ႕လက္ခံထားတဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အမူအက်င္႔ေတြဆီကေနထြက္ရမယ္။ လူတကာလက္ခံယံုၾကည္တာေတြအတုိင္း လုိက္လုပ္တဲ႔စိတ္ထားဟာ အဆင္႔အနိမ္႔ဆံုးစိတ္ထားပဲ။ ငတံုးေတြလုိ႕ သတ္မွတ္ခံရတဲ႔ေကာင္ေတြေတာင္မွ အုပ္စုဖြဲ႕ျပီး အရူးထေနတဲ႔သူေတြထက္ေတာ႔သာေသးတယ္။ အဲဒီလို စုဖြဲ႕ျခင္းမွာအက်ိဳးအျမတ္ေတာ႔ရိွတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ အားလံုးလက္ခံထားတာကိုသာ အမွန္ဆိုျပီး ရဲရဲရင္႔ရင္႔ေထာက္ခံရင္ လူေလးစားမႈရလာတယ္။ ဂုဏ္ျပဳခံထုိက္သူျဖစ္လာတယ္။

အတိတ္ေခတ္တုန္းက ဖန္တီးတီထြင္သူေတြျဖစ္တဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာေတြ၊ အကသမားေတြ၊ ဂီတပညာရွင္ေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ပန္းပုဆရာေတြဟာ လူအထင္ေသးခံလိုက္ၾကရတယ္။ အရင္တုန္းက ဒါမလုပ္မျဖစ္ကိစၥပဲ။ သူတုိ႕ဟာ ဘုိဟီးမီးယန္းဘဝမ်ိဳးေနထုိင္ၾကတယ္။ အိမ္ေျခမဲ႔ေတြလိုေနထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုေနထုိင္မွလည္း သူတုိ႕ဟာ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္မွာ။ အနာဂတ္မွာေတာ႔ ဒီလိုေနဖို႕မလိုေတာ႔ပါဘူး။ က်ဳပ္ေျပာတာ ခင္ဗ်ားနားလည္တယ္ဆိုရင္၊ က်ဳပ္ေျပာတဲ႔အထဲမွာ အမွန္တရားပါတယ္လုိ႕ခင္ဗ်ားခံစားနားလညတယ္ဆိုရင္ အနာဂတ္မွာ လူတုိင္းဟာ တစ္သီးပုဂၢလရွင္သန္ေနထုိင္ၾကလိမ္႔မယ္။ ဘုိဟီးမီးယန္း ဘဝမ်ိဳးမလိုအပ္ေတာ႔ဘူး။ ဘိုဟီးမီးယန္းဘဝဆိုတာကလည္း အေျပာင္းအလဲမရိွ၊ ေရွးရိုးစြဲ၊ သမားရိုးက်ျဖစ္တဲ႔ ေလးစားေလာက္စရာဘဝရဲ႕ ေဘးထြက္ပစၥည္းပါပဲ။

က်ဳပ္ရဲ႕အားထုတ္မႈဟာ ကုိယ္ပိုင္ခံယူခ်က္မရိွတဲ႔ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ယံုၾကည္ရာလုိက္ယံုေနတဲ႔ စိတ္ထားကို ျဖိဳဖ်က္ျပီး လူတစ္ေယာက္စီဟာ သူ႕ဟာသူ တစ္သီးပုဂၢလ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနသြားႏုိင္ဖုိ႕ပဲ။ အဲဒါဆို ျပႆနာလည္းမရိွေတာ႔ဘူး။ ကုိယ္႔ဘဝကို ကိုယ္႔စိတ္ၾကိဳက္ေနသြားႏုိင္တယ္။ တကယ္ေတာ႔ တစ္သီးပုဂၢလသမားေတြ ဆန္႕က်င္ၾကိဳးပမ္းေနတာကို အသိအမွတ္ျပဳေလးစားခံရတဲ႔ေန႕မွ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟာ တကယ္ ေမြးဖြားလိမ္႔မယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက အခု ဗိုက္ထဲမွာပဲရိွေသးတဲ႔အရြယ္။ အခုမေမြးေသးဘူး။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကိုၾကည္႕ရင္ ဗလြတ္ရြတ္တျဖစ္စဥ္ၾကီး။ ဘာမွ အဓိပၸာယ္မရိွဘူးဆိုတာေတြ႕ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ဟာ လူတစ္ေယာက္စီကို သူ႕လြတ္လပ္ခြင္႔နဲ႕သူေနဖုိ႕ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင္႔ကို အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႕၊ လံုးဝလြတ္လပ္ခြင္႔ကိုေပးလုိက္ဖုိ႕မၾကိဳးစားဘူးဆုိရင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟာ ဗလြတ္ရြတ္တျဖစ္ျမဲျဖစ္ေနမွာပဲ။ လြတ္လပ္ခြင္႔ဆုိလုိ႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္လို႕ ဘယ္ရမလဲ။ အဲဒီလို တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ေနတာကိုက လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္ပဲ။

အတိတ္တုန္းကေတာ႔ လူတုိင္းဟာ အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ကိစၥကို စပ္စုၾကတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အတြင္းေရးေတြလည္းမေရွာင္ဘူး။ စပ္စုတယ္။ လူတစ္ေယာက္စီရဲ႕အတြင္းေရးဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းနဲ႕ဘာမွမဆုိင္ဘူး။ ဥပမာ ခင္ဗ်းား အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တဲ႔ကိစၥဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းနဲ႕ဘာဆိုင္လဲ။ ကိုယ္႔ရဲ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥသက္သက္ပဲ။ ဒါက ေစ်းလို လူတကာနဲ႕သက္ဆုိင္တဲ႔ေနရာမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ဦးသားအခ်စ္ေရးသက္သက္ပဲ။ လူသားႏွစ္ဦးဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ခံစားခ်က္ျခင္းဖလွယ္ေနတာကို လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီးက ဝင္ပါစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမယ္႔ လူ႕အသိုင္းအဝုိင္းၾကိးက မပါရမေနႏုိင္တဲ႔အထာနဲ႕ တုိက္ရိုက္ေရာ သြယ္ဝုိက္ျပီးပါ ဝင္ပါၾကတယ္။ ရဲသားကလည္း ခ်စ္သူေတြၾကားဝင္ပါမယ္။ အစိုးရအဖြဲ႕သားကလည္းဝင္ပါမယ္။ ဒါေတြနဲ႕မလံုေလာက္ဘူးထင္ရင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက စူပါရဲသားၾကီးျဖစ္တဲ႔ ဖန္ဆင္းရွင္ကို ဖန္တီးလုိက္ျပီး သူက ခင္ဗ်ားကို တာဝန္ယူၾကီးၾကပ္မယ္ဆုိျပီး လုပ္လာေရာ။

ဖန္ဆင္းရွင္အေတြးအေခၚဟာ ေခ်ာင္းၾကည္႕တတ္တဲ႔သူတစ္ေယာက္နဲ႕ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ ခင္ဗ်ား ေရခ်ိဳးေနတုန္းလည္း ေသာ႔ေပါက္ကေခ်ာင္းၾကည္႕ေနတယ္။ ကုိယ္ပိုင္လံုျခံဳမႈမရိွေတာ႔ဘူး။ ခင္ဗ်ားဘာလုပ္ေနသလဲေစာင္႔ၾကည္႕ေနတယ္။ (ကိုယ္ေစာင္႔နတ္လည္းထုိနည္းလည္းေကာင္း) ဒါဟာ အင္မတန္ အရုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္တဲ႔ အေတြးပဲ။ ကမာၻမွာရိွတဲ႔ ဘာသာေတြမွာ ဖန္ဆင္းရွင္ဟာ ခင္ဗ်ားကိုေစာင္႔ၾကည္႕ေနတယ္လုိ႕ေျပာတယ္။ အဲဒါဟာ အင္မတန္ အက်ည္းတန္တာပဲ။ ဘယ္လိုဖန္ဆင္းရွင္ပါလိမ္႔။ သူ႕မွာ တျခားကိစၥမရိွေတာ႔ဘူးလား။ လူတုိင္းကုိပဲေစာင္႔ၾကည္႕ေနေတာ႔တာလား။ ဒါဆုိရင္ေတာ႔ သူဟာ အဆင္႔အျမင္႔ဆံုး စံုေထာက္ၾကီးပံုေပါက္ေနျပီ။

လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟာ ေျမဆီသစ္လုိေနတယ္။ လြတ္လပ္ျခင္းေျမဆီ။ ဘိုဟီးမီးယန္းလိုေနတာက ဆန္႕က်င္တုန္႕ျပန္မႈပဲ။ လိုအပ္လုိ႕တုန္႕ျပန္လုိက္တာမ်ိဳးပဲ။ ဒါေပမယ္႔ က်ဳပ္အထင္မွန္ခဲ႔ရင္ ေနာက္ေနာင္ ဘိုဟီးမီးယန္းဆန္ျခင္းမရိွေလာက္ေတာ႔ဘူး။ ဘာလုိ႕လဲဆုိရင္ လူေတြကို လုိက္ျပီး ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္ေနတဲ႔ အမ်ားယံုၾကည္လက္ခံတဲ႔ ဝိဝါဒေတြ ေနာက္ဆိုရွိမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အဲဒါဆို လူတုိင္း ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ေအးေဆးေနလုိ႕ရျပီ။ ခင္ဗ်ား လူမ်ားကိုေတာ႔ အေႏွာင္႔အယွက္ေပးလုိ႕မရဘူး။ ခင္ဗ်ားဘဝမွာေတာ႔ ခင္ဗ်ားစိတ္ၾကိဳက္နည္းနဲ႕ ရွင္သန္ႏုိင္ျပီ။

အဲဒီေတာ႔မွ တီထြင္ဖန္တီးမႈကေရာက္လာမွာ။ တီထြင္ဖန္တီးမႈဆိုတာ တစ္သီးပုဂၢလ လြတ္လပ္ခြင္႔ရဲ႕ ေမႊးရနံ႕ပဲေလ။

Creativity  - OSHO
Translation.

စီသံုးလံုး အပိုင္း ၂- Creativity - OSHO

$
0
0

တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရိွသူေတြမွာ ထူးကဲတဲ႔အျမင္ရိွတယ္။ ဘယ္သူမွ မျမင္ေသးတဲ႔အျမင္မ်ိဳးနဲ႕ သူကျမင္ႏုိင္တယ္။ ဘယ္သူမွမၾကားဖူးေသးတာကိုလည္း သူကကၾကားႏုိင္တယ္။ အဲဒီလိုျမင္ႏုိင္ၾကားႏုိင္မွလည္း တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းဆိုတာ ရိွႏိုင္မွာ။

ပန္းခ်ီဆြဲရန္ ပိတ္ကားကိုျပင္ဆင္ျခင္း

ေရာဂါကင္းတဲ႔တစ္ေန႕မွာ လူတုိင္းဟာ တီထြင္ဖန္တီးသူေတြျဖစ္လာၾကတာပဲ။ ဒါကိုေသေသခ်ာခ်ာနားလည္မွျဖစ္မယ္။ ေနမေကာင္းတဲ႔သူေတြဟာ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရေနတယ္။ သူတုိ႕ဟာမဖန္တီးႏုိင္ဘူး။ အဖ်က္အင္အားေတြရိွေနတယ္။ က်န္းမာတဲ႔သူေတြပဲ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္တယ္။ တီထြင္ဖန္တီးျခင္းဆိုတာ မုခ်က်န္းမာမႈရဲ႕ ရနံ႕ပဲ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ တကယ္႔ကိုက်န္းမာျပီး ျပည္႕ဝစံုလင္ေနရင္ တီထြင္ဖန္တီးမႈဟာ သူ႕ဆီကို သဘာဝအတုိင္းကိုေရာက္လာတာပဲ။ ဖန္တီးပါ၊ တီထြင္ပါဆိုတဲ႔ဆိုတဲ႔ေတာင္းဆိုသံေတြ လြင္႔ပ်ံ႕ေနတယ္။

Cသံုးလံုး

လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟာ လမ္းဆံုလမ္းခြေရာက္ေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ဟာ တစ္ဘက္တုိင္းထဲကလူသားေတြ။ အားလံုးေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ဟာ အခု ပိုျပီး ျပည္႕စံုတဲ႔ လူသားေတြျဖစ္ဖုိ႕လိုလာျပီ။ သံုးဘက္တုိင္းထဲမွာေနတဲ႔လူသားေတြ။ ဒါကို က်ေနာ္ စီသံုးလံုးလို႕ေခၚမယ္။ အာရ္သံုးလံုးလုိမ်ိဳးပဲ။ စီသံုးလံုးမွာ ပထမ စီအကၡရာက Consiousness ဆိုတဲ႔ သတိသမၸဇဥ္တရားေပါ႔။ ဒုတိယစီအကၡရာကေတာ႔ Compassion ဆိုတဲ႔ ကရုဏာတရား။ တတိယစီအကၡရာကေတာ႔ Creativity ဆိုတဲ႔ တီထြင္ဖန္တီးမႈဆိုပါေတာ႔။

သတိသမၸဇဥ္ဆိုတာေတာ႔ ျဖစ္တည္မႈပဲ၊ ကရုဏာကေတာ႔ ခံစားခ်က္၊ တီထြင္ဖန္တီးမႈကေတာ႔ လုပ္ရပ္။ က်ဳပ္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္အရေတာ႔ လူသားအသစ္ဟာ အဲဒီသံုးခ်ဟာ တစ္သားတည္းျဖစ္ေနလိမ္႔မယ္။ က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကို အခက္ဆံုးအလုပ္တစ္ခုေပးလုိက္ဦးမယ္။ ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ဖုိ႕ အခက္ဆံုးအလုပ္ဆိုပါေတာ႔။ ခင္ဗ်ားဟာ ဗုဒၶလို သတိသမၸဇဥ္လည္းရိွရမယ္။ ခရစ္သွ်နားလုိ ခ်စ္ခင္တတ္ရမယ္။ မုိက္ကယ္အန္ဂ်လိုတု႕၊ လီယုိနာဒို ဒါဗင္ခ်ီတုိ႕လိုလည္း ဖန္တီးတီထြင္ႏုိင္ရမယ္။ အဲဒီသံုးခုစလံုးတစ္ျပိဳင္နက္ကို တစ္သားတည္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ႏုိင္မွပဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕ျပည္႕ဝစံုလင္ျခင္းျဖစ္မယ္။ မဟုတ္ရင္ တစ္ခုခုလုိေနသလို လစ္ဟာတဲ႔ခံစားခ်က္ ခင္ဗ်ားမွာ အျမဲရိွေနလိမ္႔မယ္။ အဲဒီခံစားခ်က္ဟာ ခင္ဗ်ားကို မညီမညြတ္ျဖစ္ေစမယ္။ မျပည္႕ဝတဲ႔၊ခ်ိဳ႕တဲ႔ တဲ႔ ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖစ္ေစမယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား တစ္ဖက္တုိင္းထဲမွာေနရင္ ခင္ဗ်ားဟာ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားတစ္ခုကိုေရာက္ႏုိင္တယ္။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ဟိမဝႏၱာလုိေတာင္တန္းၾကီးျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားေလးတစ္ခုေလာက္ပဲမဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ထိပ္ေတြအမ်ားၾကီးရဲ႕ ေတာင္ထိပ္ေတြျဖစ္ေစခ်င္တာ။

တစ္ဖက္တုိင္းမွာေနတဲ႔ လူသားေတြဟာ ရွံဳးနိမ္႔သြားၾကျပီ။ သူတုိ႕ဟာ လွပတဲ႔ ကမာၻကို မဖန္တီးႏုိင္ဘူး။ ေကာင္းကင္ဘံုကို ေျမကမာၻေပၚမွာ မတည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ႔ၾကဘူး။ သူတုိ႕မေအာင္ျမင္ဘူး။ လံုးဝက်ရွံဳးသြားျပီ။ အဲဒီလူေတြက အင္မတန္လွပတဲ႔ လူသားတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ႔ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီလူသားမ်ိဳး အနည္းငယ္နဲ႕ လူ႕အသုိင္းအဝုိင္းတစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲပစ္လုိ႕မရႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ ဒီေလာက္ေလးနဲ႕ လူ႕သားမ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕ သတိသမၸဇဥ္တရားကို ျမွင္႔တင္ေပးဖုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အသိအျမင္အလင္းကိုလည္း ဟိုနား၊ဒီနားက လူနည္းနည္းေလာက္သာရရိွသြားတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကလည္း အလုပ္မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ အလင္းတရားရိွတဲ႔လူေတြ က်ေနာ္တုိ႕အမ်ားၾကီးလုိတယ္။ ဉာဏ္အလင္းရတာေတာင္ သံုးဖက္တုိင္းမွာရတဲ႔ ဉာဏ္စဥ္မ်ိဳး။

ဒါက က်ဳပ္ဖြင္႔ဆုိတဲ႔ လူသားအသစ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ပဲ။

ဗုဒၶဟာ ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေခတ္သစ္လူအဖြဲ႕အစည္းက လူသားေတြ ဗုဒၶျဖစ္လာတဲ႔အခါ ဗုဒၶေတြဟာ ကဗ်ာဆရာေတြလည္းျဖစ္လာၾကလိမ္႔မယ္။ က်ဳပ္ ကဗ်ာဆရာလုိ႕ေျပာတဲ႔အခါမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႕ ကဗ်ာေရးကိုေရးရမယ္လို႕မဆိုလုိဘူး။ ကဗ်ာဓာတ္ခံေလး၊ကဗ်ာဆန္တဲ႔စိတ္ကေလးရိွရမယ္လို႕ဆုိလိုတယ္။ ခင္ဗ်ားဘဝဟာ ကဗ်ာဆန္ေနရမယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္မယ္႔နည္းလမ္းက ကဗ်ာဆန္ရမယ္။

ယုတၱိေဗဒဟာ ေျခာက္ေသြ႕လြန္းတယ္။ ကဗ်ာကေတာ႔ အသက္ဝင္တယ္။ ယုတၱိၾကီးနဲ႕ ခင္ဗ်ားကလုိ႕မရဘူး။ ယုတၱိေဗဒကို ကခုန္ခိုင္းဖုိ႕မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ယုတၱေဗဒၾကီး ကေနတယ္ဆုိတာ မဟတၱမဂႏၵီၾကီး ကေနတယ္ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ေနမယ္။ အလြန္ ရယ္စရာေကာင္းေနမွာပဲ။ ကဗ်ာကေတာ႔ ကႏုိင္တယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ ခင္ဗ်ားႏွလံုးသားရဲ႕ ကခုန္မႈေလးပဲ။ယုတၱိၾကီးက ခ်စ္လည္းမခ်စ္ႏုိင္ဘူး။ သူဟာ အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာႏုိင္ေပမယ္႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မခ်စ္ႏုိင္ဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာကိုက ယုတၱိမွမက်တာ။ ကဗ်ာဓာတ္ကေတာ႔ ခ်စ္ႏုိင္တယ္။ ကဗ်ာဉာဥ္ကသာ အခ်စ္ရဲ႕ ဝိဝါဒေထြျပားစရာ၊ ပဋိပကၡျဖစ္စရာေတြကို နားလည္ေအာင္အေရာက္သြားႏုိင္တယ္။

ယုတၱိေဗဒဟာ ေအးစက္စက္ၾကီး။ သခ်ၤာတြက္ဖုိ႕ ကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ႔ သိပ္ေကာင္းတာေပါ႔။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ေတာ႔ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟာ သိပ္ယုတၱိက်ကုန္ရင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ တည္ရိွမႈဟာ ခက္ခဲလာျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္တယ္။ အဲဒီမွာ အေရအတြက္ပဲက်န္ခဲ႔မယ္။ လူသားမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ လူေတြကို အစား ဖလွယ္လုိ႕ရတဲ႔နံပါတ္စဥ္ေတြ ျဖစ္လာမယ္။

ကဗ်ာဓာတ္ရယ္၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရာယ္၊ ခံစားခ်က္ရယ္က ခင္ဗ်ားကို နက္ရိွဳင္းေစတယ္။ ေႏြးေထြးေစတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေအးခဲမႈေတြကို ေဖ်ာ္ခ်ေပးႏုိင္တယ္။ ခင္ဗ်ားလူသားပိုဆန္လာမယ္။ ဗုဒၶဟာ မဟာလူသား။ အဲဒါနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ဘာမွ သံသယျဖစ္စရာမလုိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူ႕မွာ လူသားဆန္တဲ႔အစိတ္အပိုင္းေပ်ာက္ေနတယ္။ သူဟာ ေလာကီနဲ႕မပတ္သက္ဘူး။ ေလာကကေန လြန္ေျမာက္တဲ႔အလွတရားေတာ႔ရိွတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဂရိမွာရိွတဲ႔ ေဇာဘရဲ႕ အလွတရားမ်ိဳးေတာ႔မရိွဘူး။ ေဇာဘဟာ ေလာကီဆန္တယ္။ လူသားဆန္တယ္။ က်ဳပ္ကခင္ဗ်ားကို ႏွစ္မ်ိဳးေပါင္းျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဗုဒၶနဲ႕ေဇာဘ အတူတကြျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳး။ တစ္ေယာက္က တရားဓမၼနဲ႕ေမြ႕ေလွ်ာ္ျပီး ခံစားခ်က္ကို ဆန္႕က်င္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအျပည္႕နဲ႕ေနရင္း တရားႏွလံုးသြင္းေနတယ္။ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ လွ်ံေတာင္က်တယ္။ ျပီးေတာ႔ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းလည္းရိွရဦးမယ္။ ခင္ဗာ်းရဲ႕ ေမတၱာဟာ ခံစားခ်က္သက္သက္ပဲျဖစ္ျပီး လက္ေတြ႕ဘာမွအေကာင္အထည္မေဖာ္ရင္ လူသားထုအတြက္ေတာ႔ အက်ိဳးမမ်ားဘူး။ ခင္ဗ်ားက လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ရလိမ္႔မယ္။ ရုပ္လံုးေပၚလာေအာင္ေဖာ္ေဆာင္ရမယ္။

ျဖစ္တည္မႈ၊ခံစားမႈ၊ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈဆိုတဲ႔ သံုးဘက္တုိင္းရိွတယ္။ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈမွာ တီထြင္ဖန္တီးမႈရိွတယ္။ တီထြင္ဖန္တီးမႈမွန္သမွ်ရိွတယ္။ ဂီတ၊ကဗ်ာ၊ပန္းခ်ီ၊ပန္းပု၊အေဆာက္အဦးတည္ေဆာက္တာ၊ သိပၸံနဲ႕နည္းပညာ ဒါေတြ အကုန္ရိွတယ္။ ခံစားခ်က္မွာေတာ႔ ရသေတြရိွတယ္။ အခ်စ္တရားနဲ႕ လွပမႈေတြရိွတယ္။ တရားဓမၼနဲ႕ ျဖစ္တည္ေနရင္ေတာ႔ သတိသမၸဇဥ္ရိွတယ္၊ သိစိတ္ကို သတိထားေနမႈေလးရိွတယ္။

Regards,
Z

ေရးေနရင္းမွ တစ္ေယာက္ေယာက္ေရးျပီးသလို ခံစားခ်က္ရလာတယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ႏွစ္မ်ိဳးဖတ္ရတာလည္း ေကာင္းတာပဲလုိ႕ေတြးလုိက္တယ္။ အုိရွိဳၾကီးေျပာတာကို သင္႔သလုိျပန္လုိက္တယ္။ သူနဲ႕အယူအဆမတူတာေတြလည္းရိွမွာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕အျမင္ကိုဖတ္ၾကည္႕ျခင္းအားျဖင္႔ ပိုျပည္႕စံုတဲ႔ အျမင္တစ္ခုကို ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ဖန္တီးယူႏုိင္မယ္လုိ႕ယူဆပါတယ္။


ေအးေအးသာသာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ အပိုင္း ၃- Creativity - OSHO

$
0
0
ေအးေအးသာသာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ အပိုင္း ၃- Creativity  - OSHO

ပထမဦးဆံုး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ(activity)ရဲ႕ သေဘာသဘာဝနဲ႕ အဲဒီအျပဳအမူေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာရိွတဲ႔ ေရစီးေၾကာင္းေတြကို နားလည္ထားရလိမ္႔မယ္။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ခင္ဗ်ား သက္သက္သာသာေနရတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူုး။ ခင္ဗ်ားအနားယူခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားက လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြရဲ႕ သေဘာသဘာဝကို သတိထားေစာင္႔ၾကည္႕မေနရင္၊သေဘာမေပါက္ရင္ တကယ္နားေနတယ္ဆုိတာမျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အဲဒါဘာလုိ႕လည္းဆိုေတာ႔ တစ္ခုခုလုပ္တယ္ဆိုတာ ရုိးရွင္းတဲ႔ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ လူအမ်ားစုဟာ သက္ေသာင္႔သက္သာေနလိုၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတုိ႕အဲဒီလိုေနလို႕မရဘူး။ အနားေနအပန္းေျဖျခင္းဆုိတာ ပန္းပြင္႔ျခင္းျဖစ္စဥ္လိုပဲ။ အတင္းအၾကပ္သြားလုပ္လုိ႕မရဘူး။ အဲဒီျဖစ္စဥ္တစ္ခုလံုးကို ခင္ဗ်ားေသေသခ်ာခ်ာနားလည္မွရမယ္။ ခင္ဗ်ားဘာေၾကာင္႔ တက္ၾကြလႈပ္ရွားေနသလဲ။ ဘာေၾကာင္႔ တစ္ခုခုလုပ္ဖုိ႕ပဲ အာရံုရေနလဲ။ ဘာလို႕အဲဒါကိုပဲ စိတ္စြဲေနတာလဲ။

စကားလံုးႏွစ္လံုးကိုမွတ္ထားပါ။ တစ္ခုက ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္း(action)  နဲ႕ ေနာက္တစ္ခုက လုပ္ငန္းေဆာင္တာ(activity)။ ျပဳမူလုပ္ကုိင္တာဟာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမဟုတ္ဘူး။ အျပန္အလွန္အားျဖင္႔ လုပ္ငန္းေဆာင္တာဟာ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူတုိ႕ေတြရဲ႕ သေဘာသဘာဝဟာ အင္မတန္ျခားနားတယ္။ ျပဳမူလုပ္ကိုင္တယ္ဆုိတာ အေျခအေနေပၚမူတည္ျပီး လုပ္လုိက္တာမ်ိဳးပဲ။ အေျခအေနကေတာင္းဆိုတယ္။ ခင္ဗ်ားက တုန္႕ျပန္တယ္။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာကေတာ႔  အေျခအေနေပၚမမူတည္ဘူး။ ဒါတုန္႕ျပန္မႈမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား ဂနာမျငိမ္ႏိုင္လုိ႕ တက္ၾကြလႈပ္ရွားဖို႕ အေျခအေနတစ္ခုကို ဆင္ေျခေပးဖုိ႕လုပ္ထားတာပဲ။

ျပဳမူလုပ္ကုိင္ျခင္းဟာ ျငိမ္သက္တဲ႔စိတ္ကေန ထြက္ေပၚလာတယ္။ ကမာၻမွာအလွဆံုး အရာပဲ။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာကေတာ႔ ဂနာမျငိမ္တဲ႔စိတ္ကေနလာတယ္။ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ဆံုးပဲ။ ျပဳမူလုပ္ကုိင္တယ္ဆုိတာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ဖုိ႕လိုမွလုပ္ရတာမ်ိဳး။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာကေတာ႔ လုပ္စရာမလိုဘဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ။ မဆီေလ်ာ္တဲ႔ကိစၥမ်ိဳးေတြ။ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္းေတြဟာ တဒဂၤကေန တဒဂၤ ဆက္စပ္သြားတယ္။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာကေတာ႔ အတိတ္နဲ႕ေရာေထြးပတ္သက္ေနတယ္၊ လက္ရိွပစၥဳပၸန္တည္႕တည္႕ တုန္႕ျပန္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ အတိတ္ကသယ္လာတဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဂနာမျငိမ္မႈေတြကို ပစၥဳပၸန္ထဲ ေလာင္းခ်ေနတာမ်ိဳးပဲ။ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္းဟာ တီတီထြင္ထြင္ရိွတယ္လုိ႕ဆုိရင္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာဟာ အင္မတန္အဖ်က္စြမ္းအင္ထုတ္တာမ်ိဳးပဲ။ ခင္ဗ်ားကိုပါ အဲဒီလုပ္ငန္းေဆာင္တာက ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတာ။ တစ္ျခားသူေတြကိုလည္း ဖ်က္ဆီးပစ္တာပဲ။ ဒီႏွစ္ခုကို ေကာင္းေကာင္းခြဲျပဖုိ႕ ဥပမာတစ္ခုေပးရရင္၊ ခင္ဗ်ားဗိုက္ဆာတယ္။ တစ္ခုခုစားတယ္။ အဲဒါ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္းပဲ။ ခင္ဗ်ားက ဆာေတာ႔မဆာဘူး။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈကို လံုးလံုးမခံစားရဘူး။ ဒါေပမယ္႔စားေတာ႔စားေနတယ္ဆိုရင္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာဆန္သြားျပီ။ မဆာဘဲစားေသာက္ျခင္းဟာ အၾကမ္းဖက္မႈေလးတစ္ခုပဲ။ အစာေတြကို ေခ်ဖ်က္ဖုိ႕ သြားနဲ႕ၾကိတ္ဝါးေနတာဟာ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲမွာရိွေနတဲ႔ ဂနာမျငိမ္မႈသက္သာေအာင္လုပ္ေနတာပဲ။ ခင္ဗ်ားဆာလုိ႕စားေနတာမဟုတ္ဘူး။ အတြင္းစိတ္ကလုိအပ္လုိ႕ ခင္ဗ်ားအၾကမ္းဖက္မႈေလးတစ္ခုကို လုပ္ေနတာ။

တိရစာၦန္ေလာကမွာဆိုရင္ အၾကမ္းဖက္မႈဟာ ပါးစပ္နဲ႕လက္ရဲ႕ကိစၥပဲ။ လက္သည္းနဲ႕သြားေတြရဲ႕ကိစၥလုိ႕လည္းဆိုႏုိင္တယ္။ ဒီႏွစ္ခုဟာ တိရစာၦန္ေလာကရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈပဲ။ ခင္ဗ်ားတစ္ခုခုကိုစားတယ္ဆုိတာ ဒီႏွစ္ခုနဲ႕ပတ္သက္တာပဲ။ အစာကိုယူတယ္။ စားပစ္တယ္။ အၾကမ္းဖက္မႈပဲ။ မဆာဘဲစားရင္ အဲဒါျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္းမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ေရာဂါျဖစ္သြားျပီ။ အဲဒီလုပ္ရပ္ဟာ စိတ္စြဲျပီးလုပ္မိလုပ္ရာလုပ္ေနတာမ်ိဳးပဲ။ ခင္ဗ်ား စားခ်ည္းပဲစားေနလုိ႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ေပါက္ထြက္သြားမွာေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔လူေတြက လွည္႕ကြက္ေလးေတြသံုးတယ္။ ေဆးရြက္ၾကီးဝါးမယ္။ ပီေကဝါးမယ္။ စီးကရက္ေသာက္မယ္။ ဒါေတြက အစားအစာအတုေတြေပါ႔။ အဟာရေတာ႔မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အၾကမ္းဖက္မႈကိစၥအတြက္ေတာ႔ အသံုးတဲ႔တယ္။

ပီေကစားေနတဲ႔တစ္ေယာက္ကိုၾကည္႕။ သူဘာလုပ္ေနတာတုန္း။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို သတ္ေနတာပဲ။ သူ႕စိတ္သူသတိထားၾကည္႕ရင္ စိတ္ထဲမွာ သတ္ခ်င္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ရိွေနတာ ေတြ႕ရမယ္။ ဒါေပမယ္႔ သတ္မယ္႔ျဖတ္မယ္႔အစား ပီေကကိုပဲဝါးေနလုိက္တယ္။ အင္မတန္ အျပစ္ကင္းတဲ႔ ကိစၥေလးေပါ႔။ ခင္ဗ်ားဟာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အႏၱရာယ္ေပးမေနေတာ႔ဘူး။  ဒါေပမယ္႔ အဲဒါခင္ဗ်ားအတြက္ သိပ္အႏၱရာယ္ၾကီးတယ္။ ဘာလုပ္လုိ႕လုပ္ေနမွန္းမသိဘဲ လံုးဝသတိလက္လြတ္ၾကီးေမာဟျဖစ္ေနတာ။ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ႔သူတစ္ေယာက္ကေရာ။ သူဘာမ်ားလုပ္ေနသလဲ။ သိပ္အျပစ္ကင္းတဲ႔ကိစၥပဲ ေဆးေငြ႕ကိုရွဴသြင္းျပီးျပန္ထုတ္တယ္။ ရွဴသြင္း၊ရွဴထုုတ္လုပ္ေနတာပဲ။ ဝင္သက္ထြက္သက္ရွည္ရွည္ရွဴတဲ႔ ပရာနာရာမ က်င္႔စဥ္ေတာ္က်င္႔ေနသလုိလိုမ်ိဳးပဲ။ သူက မႏၵလာ(စက္ဝုိင္း)လုပ္ေနတာပဲ။ ရွဴသြင္းတယ္၊ရွဴထုတ္တယ္။ ျပီးေတာ႔ျပန္ရွဴသြင္းတယ္။ စက္ဝုိင္းတစ္ပတ္လည္သြားသလိုမ်ိဳးပဲ။ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနျခင္းဟာျဖင္႔ သူက မႏၱန္တစ္ခုခုကို ရြတ္ေနသလိုမ်ိဳးလုပ္ေနတာပဲ။ အဲဒါေလးက စိတ္ကိုႏူးညံ႕သြားေစတယ္။ အတြင္းစိတ္မွာရိွတဲ႔ ဂနာမျငိမ္မႈ နည္းနည္းသက္သာသြားတယ္။

ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕စကားေျပာေနရင္ သူေဆးလိပ္ကို ေကာက္ကုိင္လုိက္သလားဆိုတာ သတိထားၾကည္႕ၾကည္႕ပါ။ အဲဒါဟာ သူျငီးေငြ႕သြားျပီဆိုတာကို ေဖာ္ျပတဲ႔ ရာႏႈန္းျပည္႕ အမွန္တရားပဲ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ခင္ဗ်ားကို သူလႊင္႔ပစ္လုိက္ခ်င္ျပီ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီလုိမယဥ္ေက်းတဲ႔အျပဳအမူကို သူလုပ္လုိ႕မျဖစ္ဘူး။ သူ႕ေဆးလိပ္ကိုသူေျပာမယ္။ ေတာ္ေလာက္ပါျပီ။ ငါလည္းနားလွ်ံေလာက္ျပီ။ တိရစာၦန္ေလာကမွာဆုိ ခင္ဗ်ားကို သူခုန္အုပ္လုိက္ျပီ။ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေတာ႔ သူ႕စီးကရက္ကိုပဲ သူခုန္အုပ္လုိက္တယ္။ သူကယဥ္ေက်းတဲ႔လူသားမဟုတ္လား။ သူေဆးလိပ္စေသာက္ျပီ။ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းပူစရာမလုိေတာ႔ဘူး။ သူဟာ သူ႕ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြရဲ႕ မႏၱန္နဲ႕ပိတ္ထားလိုက္ျပီ။ အဲဒါေလးက သက္သာရာရေစတယ္။

ဒီလုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြက ဘာကိုျပေနသလဲဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက စြဲေနျပီဆိုတာပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားမေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဆိတ္ျငိမ္စြာ မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဘာမွ လႈပ္ရွားတက္ၾကြမေနဘဲ အသာေလးျငိမ္မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကေနတစ္ဆင္႔ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗာ်းရဲ႕ ရူးမုိက္မႈ၊ရူးသြပ္မႈေတြကို လႊင္႔ပစ္ေနတာ။

ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္း(action) ကေတာ႔ လွပတယ္။ ျပဳမူလုပ္ကိုင္တယ္ဆုိတာ တစ္ဆက္တည္း တုန္႕ျပန္လိုက္တာပဲ။ ဘဝဟာတုန္႕ျပန္မႈလိုတယ္။ ခဏငယ္ေလးတုိင္း၊ တဒဂၤတိုင္း ခင္ဗ်ားဟာ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ေနရမယ္။ ျပဳမူလုပ္ကုိင္ျခင္းဟာ ပစၥဳပၸန္မွာပဲရိွတယ္။ (မူရင္းစာအုပ္မွာ action ေရးတာ activity ျဖစ္ေနတာေတြ႕တယ္။) ဗိုက္ဆာတယ္၊ အစာရွာမယ္။ ေရဆာတယ္၊ ေရတြင္းမွာေရရွာမယ္။ အိပ္ငုိက္တယ္။ အိပ္မယ္။ ဒါက အေျခအေနေပၚ လံုးဝဥႆံုတည္မီေနတာ။ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္းဟာ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္းျဖစ္သလို၊ ျပည္႕ဝတဲ႔လုပ္ကုိင္မႈတစ္ခုလည္းျဖစ္တယ္။

လုပ္ငန္းေဆာင္တာဆုိတာေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္းမရိွဘူး။ သူက လာကတည္းက အတိတ္ကေနလာတယ္။ အတိတ္မွာ စုေဆာင္းသိုမွီးထားျပီး ပစၥဳပၸန္ၾကမွ ထေပါက္ကြဲတာမ်ိဳးပဲ။ အဲဒါ မဆီေလ်ာ္တဲ႔ကိစၥပဲ။ ဒါေပမယ္႔ စိတ္က ဉာဏ္အလြန္မ်ားတယ္။ စိတ္က လုပ္ငန္းေဆာင္တာအတြက္ အေျခအျမစ္ရိွတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ အျမဲရွာတယ္။ စိတ္ကအျမဲတမ္း ဒါဟာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမဟုတ္ဘူး။ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈသာျဖစ္တယ္။ လုပ္သင္႔လုိ႕လုပ္လုိက္ရတာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ လွည္႕စားေပးမယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေပးဖုိ႕လည္းလုိအပ္တာကိုး။ ခင္ဗ်ားဟာ ေဒါသတၾကီး ထေပါက္ကြဲျပီဆုိပါေတာ႔။ က်္နတဲ႔သူေတြအားလံုးက ဒီေလာက္ျဖစ္စရာမလိုပါဘူးလုိ႕သိတယ္။ အေျခအေနကလည္း ဒီလိုျပဳမူဖုိ႕မလိုဘူး။ ဆီလည္းမဆီေလ်ာ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားဟာခင္ဗ်ားသာ မသိတာ။ က်န္တဲ႔သူေတြအားလံုးသိတယ္။ "ဟ ဒီေကာင္ ဘယ္႔ႏွာျဖစ္ေနတုန္း၊ ဒီလိုျဖစ္ဖုိ႕လည္းမလုိပါဘူး၊ ဘာလို႕ဒီေလာက္ေတာင္စိတ္ဆိုးေနလဲ "ဆုိတာမ်ိဳး သူတုိ႕ ခံစားနားလည္ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားအတြက္ေတာ႔ ဒီေဒါသဟာထြက္သင္႔လုိ႕ထြက္တာဆိုတဲ႔ အျမင္မ်ိဳးရေနလိမ္႔မယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေဒါသထြက္ဖုိ႕လုိတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ခင္ဗ်ားလုပ္လုိက္လိမ္႔မယ္။

အဲဒီလို ကိုယ္႔အမွားကို ဖံုးဖိေပးတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မုိက္မဲမႈကို ဆက္ျပီးေမ႔ထားႏုိင္ေအာင္ ကူညီေပးတာေပါ႔။ အဲဒါကို ေဂ်ာ႔ခ်္ ဂါဂ်စ္ဖ္က အခုအခံေတြလို႕ဆုိတယ္။ အခုနေျပာတဲ႔ ကိုယ္႔အမွားကိုယ္ဖံုးေပးထားတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြဆိုတဲ႔ အခုအခံေတြကို ခင္ဗ်ားပတ္လည္မွာထားလုိက္ရင္ အေျခအေနမွန္ကို ခင္ဗ်ားမသိေတာ႔ဘူး။ ဒီလိုအခုအခံေတြကို ရထားမွာတြဲဆက္ေတြမွာ သံုးသဗ်။ တကယ္လုိ႕ရုတ္တရတ္ ရထားရပ္လုိက္ရရင္ ခရီးသည္ေတြ ရထားေဆာင္႔တာ သက္သာသြားေစတာေပါ႔။ အခုအခံေတြက ရထားေဆာင္႔တာကို ၾကားခံေပးထားလုိက္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြဟာ ဆက္တုိက္ၾကီးမဆီေလ်ာ္ေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အခုအခံေတြက ျဖစ္ရပ္မွန္ကို နားမလည္ေအာင္ဖံုးထားေတာ႔ ခင္ဗ်ားေသခ်ာမသိေတာ႔ဘူး။ အခုအခံေတြက ခင္ဗ်ားကို ကန္းသြားေစတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ားဟုတ္လွျပီထင္ျပီး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ဆက္လုပ္ေနေရာ။ ေဒါသထြက္စရာကိစၥလို႕ထင္ရင္ ေျခေျချမစ္ျမစ္နားလည္ဖုိ႕မၾကိဳးစားဘဲ ေဒါသဆက္ထြက္ေနေရာ။

အဲဒီလုိ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ိဳးရိွေနရင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လုိ အနားရမလဲ။ နားလုိ႕ကိုမရႏုိင္ဘူး။ အဲဒါဟာ စြဲမိေနတဲ႔လုိအပ္ခ်က္ျဖစ္သြားျပီ။ အဲဒီတစ္ခုဟာဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားလုပ္ခ်င္ေနျပီ။ ကမာၻေပၚမွာ ဘာမွမလုပ္ဘဲမေနနဲ႕ တစ္ခုခုသာလုပ္ေနဆိုျပီး ေျပာေျပာေနတဲ႔ အရူးေတြအမ်ားၾကီးရိွတယ္။ ဒါတင္မကဘူး ျပီးျပည္႕စံုတဲ႔ အရူးေတြဆို ကမာၻသံုး စကားပံုေတြေတာင္ထြင္လုိက္ၾကေသးတယ္။ ဗလာက်င္းေနတဲ႔စိတ္ဟာ နတ္ဆိုးရဲ႕အလုပ္ရံုတဲ႔။ အဲဒါမဟုတ္မွမဟုတ္ဘဲ။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ ဗလာက်င္းေနတဲ႔စိတ္ဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အလုပ္ရံုပဲျဖစ္မွာေပါ႔။ ဒီေလာက္လွတဲ႔စိတ္ဟာ နတ္ဆိုးရဲ႕ အလုပ္ရံု ဘယ္႔ႏွယ္ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ။ ဒီစိတ္ဟာ အလွဆံုးနဲ႕အသန္႕စင္ဆံုးစိတ္ပဲ။ နတ္ဆိုးဟာ ဗလာက်င္းေနတဲ႔စိတ္ထဲ ဘယ္လုိ ဝင္လာႏုိင္ပါ႔မလဲ။ နတ္ဆိုးဟာ ခင္ဗ်ား လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို သြားစြဲျငိေနမွ ဝင္လာႏုိင္မွာေပါ႔။ ျပီးေတာ႔ သူက ဆရာလုပ္ျပီး ခင္ဗ်ားကို ပိုျပီတက္ၾကြေနေအာင္ နည္းေတြလမ္းေတြ မီးေတြယမ္းေတြ ျပမွာေပါ႔။ နတ္ဆိုးက ခင္ဗ်ားကို ေအးေအးလူလူေနစမ္းပါကြာလုိ႕ ဘယ္ေျပာမလဲ။ ဟေရာင္ၾကီး ဘာလုိ႕အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းေနလဲ၊ တစ္ခုခုလုပ္ေနစမ္းကြာ။ ေရြ႕ေနပေစ။ ဘဝက ကုန္ေနတာ။ တစ္ခုခုလုပ္၊တစ္ခုခုလုပ္ ဆိုျပီးေျပာမွာေပါ႔။ ေလာကရဲ႕ အမွန္တရားကို သိျမင္သြားတဲ႔ ဆရာသမားေတြကေတာ႔ ဗလာက်င္းေနတဲ႔စိတ္ဟာ ျမင္႔ျမတ္ျခင္းတရား ဝင္ေရာက္လာႏုိင္ဖုိ႕ ေနရာလြတ္ရိွတယ္ဆုိတာ နားလည္လာၾကတယ္။

With Regards,
Z

စာမ်က္ႏွာ ခုနစ္အထိပဲေရာက္ေသးသဗ်။ ဒီေန႕ေတာ႔ လည္သြားျပီ။ မီးပိတ္လုိက္ရင္ ဆက္ေရးလုိ႕ရေအာင္ ပီဒီအက္ဖ္ပါရွာထားတယ္။ ၁၉၁ အထိဆိုေတာ႔ သိပ္မက်န္လွေတာ႔ပါဘူး။ စိတ္ရဲ႕သဘာဝကုိ နားမလည္ရင္ စိတ္ကႏွိပ္စက္လိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔ကို တကယ္ႏွိပ္စက္ႏိုင္တာ ကိုယ္႔ရဲ႕စိတ္ပဲ။ အဲဒီတစ္ခု ေတာ္ေတာ္အေရးၾကီးတယ္။ က်န္တာေတြေမ႔ထားလုိက္လုိ႕ရတယ္။ သတိမထားရင္ စိတ္က ကိုယ္႔ကုိ ဒုကၡေပးမယ္ဆုိတာေလးေတာ႔ မေမ႔ၾကေစနဲ႕။

အပိုင္း ၄- Creativity - OSHO

$
0
0

ဗလာက်င္းေနတဲ႔စိတ္ကိုေတာ႔ နတ္ဆိုးက ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြနဲ႕ ဗ်ာမ်ားေနတဲ႔လူေတြကိုေတာ႔ နတ္ဆိုးက အသံုးခ်ႏိုင္တယ္။ နတ္ဆိုးက ဗလာျဖစ္ေနတဲ႔စိတ္ကို ဘယ္လုိမ်ား သံုးႏုိင္မလဲ။ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးရဲ႕ အနားကို ဘယ္နတ္ဆိုးမွ မလာရဲဘူး။ အဲဒီဗလာက်င္းတဲ႔စိတ္က သူ႕ကိုေတာင္ အေသသတ္သြားႏုိင္တာကိုး။ ဒါေပမယ္႔ ခင္ဗ်ားဟာ တက္ၾကြလုပ္ရွားေနစမ္းပါဆိုတဲ႔ ရူးသြပ္တဲ႔ေတာင္းဆိုမႈ၊ အေလးအနက္ေတာင္းဆိုမႈေတြနဲ႕ ျပည္႕ေနရင္ေတာ႔ နတ္ဆိုးက ခင္ဗ်ားကို ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳျပီး ေခၚသြားႏုိင္တယ္။ ဒင္းက ခင္ဗ်ားကို လမ္းညႊန္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သူတစ္ေယာက္တည္း ခ်ယ္လွယ္သြားတာေပါ႔။

က်ဳပ္ကေတာ႔ ဒီစကားပံုဟာ အမွားၾကီးမွားတယ္ဆိုတာ ေျပာခ်င္ေတာ႔တာပဲ။ နတ္ဆိုးကိုယ္တုိင္ေတာင္ အဲဒီစကားပံုမွားတယ္လုိ႕ လာဝန္ခံေလာက္တယ္။

တက္ၾကြလႈပ္ရွားခ်င္ေနတာကို ျငိေနတဲ႔စိတ္ကို ေသခ်ာေစာင္႔ၾကည္႕ရမယ္။ ခင္ဗ်ားဘဝမွာ ခင္ဗ်ားၾကည္႕ရမွာေနာ္။ က်ဳပ္ေျပာတာေတြက ဘာေတြေျပာေနေန ခင္ဗ်ားဘဝမွာ ခင္ဗ်ားျမင္ေအာင္မၾကည္႕ေသးရင္ အဓိပၸာယ္မရိွဘူး။ ခင္ဗ်ားဘဝမွာ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြက မဆီမေလ်ာ္ ေကာ႔ေကာ္ကန္ကားေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုတာကို ကိုယ္တုိင္ျမင္ေအာင္ၾကည္႕ရမွာ။ ဒါေတြလုပ္ဖုိ႕မလိုဘူး။ မလိုရင္ ဘာလုိ႕လုပ္ေနေသးသတုန္း။ အဲဒီလုိျမင္ေအာင္ၾကည္႕ရမယ္။

က်ဳပ္ခရီးသြားတယ္။ လူေတြဟာ ဒါကိုပဲ ထပ္တလည္းလည္းလုပ္ေနတာ ျမင္ဖူးျပီ။ ရထားတစ္စင္းေပၚမွာ ခရီးသြားတစ္ေယာက္နဲ႕ ႏွစ္ဆယ္႔ေလးနာရီအတူသြားဖူးတယ္။ သူက ဒီသတင္းစာကိုပဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္တယ္။ တျခားဘာလုပ္ရမွန္းလည္း သိပံုမရေတာ႔သလုိပဲ။ ရထားတြဲထဲပိတ္မိေနေတာ႔ တက္ၾကြလႈပ္ရွားစရာကလည္း သိပ္မ်ားမာ်းမရိွေတာ႔ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ႔ လုပ္လုိ႕ရတာလုပ္ေနရတာေပါ႔။ ရိွတဲ႔သတင္းစာကို အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္ေနေတာ႔တာပဲ။ က်ဳပ္သူ႕ကို ၾကည္႕ေနတာ။ ဒီငနဲ ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ္႔ဆိုျပီးေပါ႔။

သတင္းစာဟာ ဂီတာ(Bhagavad Gita ဆိုတဲ႔ဟိႏၵဴက်မ္း)လည္းမဟုတ္ဘူး။ သမၼာက်မ္းစာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား ဂီတာက်မ္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္ႏုိင္တယ္။ တစ္ေခါက္နဲ႕တစ္ေခါက္မတူတဲ႔ အေရးပါတဲ႔ အခ်က္ေလးေတြကို ေဖာ္ႏုိင္လုိ႕ပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သတင္းစာက ဂီတာက်မ္းမဟုတ္ဘူးေလ။ တစ္ေခါက္ဖတ္ရင္ျပီးေရာေပါ႔။ တကယ္က တစ္ၾကိမ္ေတာင္ဖတ္ဖုိ႕မလိုဘူး။ လူေတြကေတာ႔ ဖတ္ေနတုန္းပဲ။ ထပ္ေက်ာ႔ျပီးဖတ္တယ္။ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ထပ္ဖတ္ေနတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ္႔။ ဒါလိုအပ္မႈလား။ မဟုတ္ဘူး။ စြဲေနျခင္းပဲ။ သူတုိ႕ဟာ ျငိမ္သက္စြာ၊ လုပ္ငန္းေဆာင္တာကင္းစြာ မေနႏုိင္ၾကေတာ႔လုိ႕ ၾကံရာမရလုပ္ေနၾကတာပါ။ သူတုိ႕အတြက္ ျငိမ္ေနလိုက္၊ရပ္ေနလုိက္ရင္ အေသေကာင္လုိ ျဖစ္သြားေစတာကိုး။ အဲဒီလုိေနလို႕ေတာ႔မျဖစ္ဘူုး။ တစ္ခုခုလုပ္ျပီး တက္ၾကြလႈပ္ရွားေနမွျဖစ္မယ္လို႕ သူတုိ႕ထင္တာကိုး။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခရီးသြားျခင္းကေန က်ဳပ္လူေတြကို သူတုိ႕မသိဘဲ ေလ႔လာေစာင္႔ၾကည္႕ခြင္႔ေတြရလာတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ တစ္ခန္းထဲမွာ  ေနာက္ခရီးသြားတစ္ေယာက္ပဲ ပါလာတာမ်ိဳးကိုး။ အဲဒီလူက က်ဳပ္ကို သူနဲ႕စကားေျပာဖုိ႕ နည္းစံုလမ္းစံုနဲ႕ၾကိဳးစားမယ္။ က်ဳပ္က အင္း၊ဟင္႔အင္းေလာက္ပဲ စကားေထာက္လုပ္မယ္။ အဲဒါဆို အဲဒီလူ စကားေျပာဖုိ႕ဆက္မၾကိဳးစားေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခါၾကမွ က်ဳပ္က ေအးေအးေလး ေစာင္႔ၾကည္႕ေနမယ္။ အင္မတန္လွတဲ႔ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုကို အကုန္အက်မရိွဘဲျမင္ရတယ္။ က်ဳပ္ၾကည္႕ေနတုန္း သူက သူ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုထုတ္မယ္။ ဖြင္႔မယ္။ က်ဳပ္သိတယ္ သူဘာမွလုပ္စရာမရိွဘူး။ အိတ္ထဲကိုၾကည္႕မယ္ ျပီးရင္ ျပန္ပိတ္မယ္။ ျပီးရင္ သတင္းစာေပါ႔။ ျပီးရင္ ေဆးလိပ္။ အဲဒါေတြျပီးရင္ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ဖြင္႔လုိက္၊ပိတ္လုိက္တစ္ခါျပန္လုပ္မယ္။ အိတ္ထဲမွာ ပစၥည္းေတြကို ေနရာျပန္ခ်မယ္။ ျပတင္းေပါက္သြားဖြင္႔မယ္။ ဟိုဒီၾကည္႕မယ္။ ဒီလူဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ဘာေၾကာင္႔လဲ။ အတြင္းက ေတာင္းဆိုတာကိုး။ သူ႕အတြင္းမွာ တစ္ခုခုက တုန္လႈပ္ေနတယ္။ စိတ္ကအဖ်ားတက္ေနတယ္။ သူတစ္ခုခုလုပ္ေနမွျဖစ္မယ္။ မဟုတ္ရင္ သူေပ်ာက္ဆံုးသြားႏုိင္တယ္။ သူဟာ ဘဝမွာ တက္ၾကြလႈပ္ရွားေနဖုိ႕လုိတယ္။ အခုသူ အနားယူရမယ္႔အခ်ိန္။ ဒါေပမယ္႔ သူမနားႏိုင္ေသးဘူး။ အက်င္႔ေဟာင္းေတြက တင္းခံေနတယ္။

အုိမင္းလာတဲ႔ သူ႕အေဖကို အက်ဥ္းခ်ထားခဲ႔တဲ႔ မုခ္ဂူ(Moghul)ဘုရင္ ေအာ္ရန္ဇက္ဘ္ (Aurangzeb) လည္း ဒါကိုေျပာဖူးတယ္။ သူ႕အေဖက တာ႔ခ်္မဟာကိုေဆာက္ခဲ႔တဲ႔ ဘုရင္ၾကီး ရွာဂ်ာဟာန္ (Shah Jahan) (စာအုပ္ထဲမွာ Jehan ျဖစ္ေနတယ္။)။ သူ႕သားက သူ႕ကို ထီးနန္းသိမ္းျပီး အက်ဥ္းခ်တာ။ ေအာရန္ဇက္ဘ္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိမွာ ဘယ္လုိေရးထားသလဲဆိုေတာ႔ အက်ဥ္းစံဘဝမွာ ရက္အနည္းငယ္ေလာက္ၾကာတဲ႔အခါမွာ ရွာဂ်ာဟာန္ဟာ သိပ္မစိုးရိမ္ေတာ႔ဘူးတဲ႔။ စည္းစိမ္ျပည္႕နဲ႕ေနရတာကိုး။ သူ႕ကိုထားတာလည္း နန္းေတာ္ထဲမွာပဲ။ အရင္ေနသလုိပဲေနရတာ။ ေထာင္လိုတန္းလုိမဟုတ္ဘူး။ သူလုိသမွ်လည္း ျဖည္႕ဆည္းေပးထားတယ္။ သူ႕မွာလစ္ဟာေနတာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာပဲ။ သူဘာမွမလုပ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ သူက သူ႕သား ေအာ္ရန္ဇက္ဘ္ကိုေျပာတယ္။ ငါ႔သား မင္းက ငါ႔ကို လိုသမွ်ျဖည္႕ေပးတာ၊ အားလံုး အဆင္ေျပေကာင္းမြန္ေနေအာင္လုပ္ေပးတာ ငါအားလံုးအဆင္ေျပတယ္။ တစ္ခုပဲေတာင္းဆိုခ်င္တယ္။ မင္းငါ႔ဆီကို  လူငယ္ေလး အေယာက္သံုးဆယ္ေလာက္ပို႕ေပးပါလား။ အဲဒါဆို ငါတစ္သက္လံုးေက်းဇူးတင္ေနမွာ။ ငါသူတုိ႕ကို သင္ေပးစရာရိွတာေလးေတြသင္ေပးခ်င္လုိ႕။

ေအာ္ရန္ဇဘက္က ဒါကို မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ရတယ္။ သူ႕အေဖကက ဘာလုိ႕ လူငယ္ေလးအေယာက္သံုးဆယ္ဆုိ သင္ၾကားခ်င္ရတာလဲ။ သူဘယ္တုန္းက ဆရာျဖစ္ခ်င္သြားပါလိမ္႔။ ဘုရင္ၾကီးဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဘာပညာေရးမွာမွ စိတ္ဝင္စားတာမဟုတ္ဘူး။ (စာဖတ္သူၾကီးအေၾကာင္းသိရင္ ဒီငနဲ အံ႔ၾသျပီးေတာင္ေသမယ္။) အေဖၾကီး ဘာေတြျဖစ္သြားပါလိမ္႔ဆိုျပီးေတြးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႕အေဖဆႏၵကိုျဖည္႕ေပးလုိက္တယ္။ လူငယ္ေလးအေယာက္သံုးဆယ္ ရွာဂ်ာဟာန္ဆီေရာက္လာတယ္။ အားလံုး ျပန္အိုေကသြားတာပဲ။ သူဟာ ဧကရာဇ္ျပန္ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ကေလးငယ္အေယာက္သံုးဆယ္ရဲ႕ ဧကရာဇ္ေပါ႔။ ခင္ဗ်ား မူလတန္းတုန္းေက်ာင္းကိုသြားရင္ ေတြ႕ဖူးမွာေပါ႔။ ဆရာေတြက ဘုရင္ၾကီးေတြပဲ။ သူတုိ႕က ကေလးေတြကို ထုိင္ဆိုထုိင္ထဆိုထပဲေလ။ နန္းက်ဘုရင္ၾကီးလည္း ဒီလူငယ္ေလးသံုးဆယ္နဲ႕ သူ႕ရဲ႕ နန္းေရးနန္းရာ၊ညီလာခံက်င္းပတာေပါ႔။လူေတြကို အမိန္႕ေပးခ်င္တဲ႔ ၊မူးယစ္ေဆးျငိသလုိ စြဲလန္းေနတဲ႔ အက်င္႔ေဟာင္းအတုိင္းေပါ႔ေလ။

စိတ္ကုဆရာဝန္ေတြကေျပာတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေတြက ႏုိင္ငံေရးသမားေတြတဲ႔။ ဒီလူေတြက ႏုိင္ငံေရးသမားလုပ္ဖုိ႕ေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ အျပည္႕မပါရွာဘူးေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ ေက်ာင္းထဲဝင္လာေရာ။ အဲဒီမွာ သမၼတၾကီးလုပ္တယ္။ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္လုပ္တယ္။ ဘုရင္ၾကီးေတြလုပ္ေနၾကတယ္။ ကေလးငယ္ေတြကိုၾကည္႕၊ အဲဒီလူေတြက အတင္းအၾကပ္ခိုင္းတာခံရတာပဲ။ စိတ္ကုဆရာဝန္ေတြက ေက်ာင္းဆရာေတြက သူတစ္ပါးကို ႏွိပ္ကြပ္ရတာကို ဝမ္းေျမာက္တဲ႔စိတ္ဘက္ကို ညြတ္ၾကတယ္လုိ႕ေတာင္ သံသယရိွတယ္။ သူတုိ႕က ႏွိပ္စက္ရတာလည္းေပ်ာ္တယ္ေလ။ ႏွိပ္စက္ခ်င္တဲ႔သူေတြအတြက္ မူလတန္းေက်ာင္းထက္ေကာင္းတာ ဘာရိွဦးမလဲ။ အျပစ္မဲ႔တဲ႔ ကေလးေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ႏုိင္တာကိုး။ သူတုိ႕ေကာင္းဖုိ႕ပါဆိုျပီးကို တရားဝင္ႏွိပ္ကြပ္ခြင္႔ရိွတဲ႔ေနရာ။ မယံုရင္သြားၾကည္႕။ က်ဳပ္မူလတန္းေက်ာင္းေတြ ေရာက္ဖူးေပါင္းမ်ားလွျပီ။ က်ဳပ္ေက်ာင္းဆရာေတြကို ေစာင္႔ၾကည္႕ေနတာမ်ားလွျပီ။ စိတ္ကုဆရာဝန္ေတြက သံသယရိွတယ္ေလာက္သာေျပာတာ။ က်ဳပ္ကေတာ႔ ေသကိုေသခ်ာေနတာဗ်။ အဲဒီငနဲေတြက ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ေရးသမားေတြဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဘဝမွာ အဲဒီထက္ အျပစ္မဲ႔တဲ႔သားေကာင္ေလးေတြေတြ႕ရမွာမဟုတ္ဘူး။ လံုးဝျပန္မတုိက္ႏုိင္၊ မခုခံႏုိင္တဲ႔ ကေလးေတြဗ်။ သူတုိ႕ ဆန္႕က်င္ခြင္႔ေလးေတာင္မရိွဘူး။ သူတုိ႕က အားနည္းျပီး ကူကယ္ရာမဲ႔ေနတာ။ ဆရာသမားေတြကေတာ႔ ဘုရင္ၾကီးေတြလို မားမားၾကီးရပ္ေနေတာ႔တာ။

ေအာ္ရန္ဇက္ဘ္က သူ႕အတၳဳပၸတၱိမွာေျပာတယ္။ က်ဳပ္အေဖက သူ႕ကိုယ္သူ ဘုရင္ပါလို႕ ဆက္ညာထားခ်င္ေနတာဟာ သူ႕ရဲ႕ အက်င္႔ေဟာင္းေတြေၾကာင္႔ပဲ။ အဲဒီေတာ႔ က်ေနာ္ သူ႕ကို ဆက္ျပီး ဟန္ေဆာင္ေနခြင္႔ျပဳလုိက္တယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ လွည္႕စားထားပါေစ။ အဲဒါကိစၥမရိွပါဘူး။ သူ႕ဆီကို ကေလးသံုးဆယ္မဟုတ္ဘူး အေယာက္သံုးရာဆုိလည္းပို႕လိုက္။ သူလုိသေလာက္သာပို႕။ သူေက်ာင္းတစ္ခုဖြင္႔ျပီး ေပ်ာ္ေနပါေစတဲ႔။

လုပ္ငန္းေဆာင္တာဟာ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ဖုိ႕ မဆီေလ်ာ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ေရာက္ေရာက္လာတာပဲ။ ကိုယ္႔စိတ္ကုိယ္သတိထားၾကည္႕ရင္ စြမ္းအင္ရဲ႕ ကိုးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းကလုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြနဲ႕ကုန္ေနတာေတြ႕ရမယ္။ တကယ္တမ္း ျပဳမူလုပ္ကိုင္ရမယ္႔အခါၾကေတာ႔ ခင္ဗ်ားအားကုန္သြားျပီ။ နားနားေနေနေနတဲ႔သူဟာ ဘာနဲ႕မွမျငိဘူး။ သူ႕ဆီမွာ စြမ္းအင္ေတြ စုထားသလုိျပည္႕ေနတာပဲ။ သူက အဲဒါကို ထိန္းသိမ္းထားတယ္။ အလုိလုိထိန္းသိမ္းထားတာမ်ိဳး။ ျပဳမူလုပ္ကိုင္စရာလိုမွ စြမ္းအင္ကိုသံုးတယ္။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါျပဳမူလုပ္ကိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔လည္း သူ႕လုပ္ရပ္ကိုၾကည္႕လုိက္ရင္ ျပည္႕ဝတယ္။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာကေတာ႔ စိတ္ပါလက္ပါမရိွလွဘူး။ စဥ္းစားၾကည္႕ေလ၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဘယ္လုိလုပ္ လံုးဝအရူးလုပ္လို႕ရမလဲ။ ဒါဟာ အသံုးမက်ဘူး၊ ေရာဂါထလုိ႕၊အဖ်ားတက္လုိ႕လုပ္ရတာဆိုတာကို သိေနရင္ေတာင္မွ သိပ္ကြဲကြဲျပားျပား ျပက္ျပက္ထင္ထင္ေတာ႔ မရွင္းလွေသးဘူး။ လံုးဝမေရမရာၾကီးျဖစ္ေနတာ။

ခင္ဗ်ားလုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ေျပာင္းၾကည္႕လို႕ရတယ္။ ဒါလုပ္ေနမယ္႔အစား ဟိုဟာလုပ္ေနလုိက္မယ္ဆုိျပီး ေျပာင္းလုပ္ၾကည္႕ေနလုိ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္လိုအပ္လုိ႕လုပ္ရတဲ႔ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈမျဖစ္ရင္ အဲဒါ အလကားပဲ။ လူေတြလာျပီး က်ဳပ္ကိုေျပာတယ္။ က်ေနာ္ေဆးလိပ္ျဖတ္ခ်င္ျပီတဲ႔။ က်ဳပ္ကျပန္ေမးတယ္။ ဘာလုိ႕လဲ။ ဒီေလာက္လွတဲ႔ TM (Transcendental Meditation) ကိုဘာလို႕ျဖတ္ရသလဲ။ (TM ကေတာ႔ ဝိဉာဥ္ေရးအတြက္တရားဘာဝနာအားထုတ္တာပဲ။ ဂါထာမႏၱန္ေလးရြတ္ေနျပီး စိတ္ျငိမ္ေအာင္ထားတာပဲ။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာနဲ႕မႏၱန္ရြတ္တာမွာ တူညီမႈရိွတယ္လို႕ ေရွ႕နားမွာေျပာထားတာကို နည္းနည္းျပင္ေျပာတာပဲ။) ျပီးေတာ႔ ခင္ဗ်ား ေဆးလိပ္ျဖတ္လုိက္ရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳးေျပာင္းလုပ္မိဦးမွာပဲလုိ႕လည္းဆက္ေျပာလုိက္တယ္။ ေရာဂါလကၡဏာကိုေျပာင္းလိုက္တာဟာ ေရာဂါကိုေပ်ာက္ေအာင္ကုတာမွမဟုတ္တာ။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ျပီး လက္သည္းကိုက္ခ်င္ကိုက္မယ္။ ပီေကဝါးခ်င္ဝါးမယ္။ အဲဒီထက္ အႏၱရာယ္မ်ားတာေတြလည္းရိွေသးတယ္။ ဒါေတြဟာအျပစ္ကင္းတယ္။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ႔ ခင္ဗ်ား ပီေကဝါးေနတာ ခင္ဗ်ားဟာခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းၾကိတ္ဝါးေနတာပဲ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ လွည္႕စားထားေပမယ္႔ ခင္ဗ်ားဟာ တျခားလူကိုေတာ႔ အၾကမ္းမဖက္ေသးဘူး။ ဘယ္သူ႕မွလည္း ဒုကၡမေပးေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားပီေကလည္းမစား၊ ေဆးလိပ္လည္းမေသာက္ေတာ႔ရင္ ခင္ဗ်ားပါးစပ္ကလုပ္ငန္းေဆာင္တာမရိွေတာ႔ဘူး။ အဲဒီေတာ႔မွ ခင္ဗ်ားအၾကမ္းစဖက္ျပီ။ စကားေတြေျပာေတာ႔မယ္။ မရပ္မနားေျပာေတာ႔မယ္။ ဆက္ရက္(ဇရက္ကိုဆက္ရက္လုိ႕ေပါင္းမွန္းအခုမွျပန္ရွာရတယ္။ဒြတ္ခ)အုပ္လက္ပံပင္က်သလို ခင္ဗ်ားေဟာင္ဖြာဖြာ၊ ကြ်တ္ကြ်တ္ညံေအာင္ေျပာေတာ႔မယ္။ အဲဒါက ပိုျပီး အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။

Regards,
Z

စာမ်က္ႏွာ ၁၁ ေရာက္သြားျပီ။ လူဆုိတာ လုပ္သင္႔တာကိုေတာင္ လုပ္သင္႔သေလာက္ပဲလုပ္ရတယ္။ မလုပ္သင္႔တာကို သြားလုပ္မိရင္ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ စြမ္းအင္ျပဳန္းတီးတယ္။ ကိုယ္႔ကို တန္ဖိုးလည္းမထားဘူးလုိ႕ခံစားရမယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတာ႔ အျဖစ္မခံၾကနဲ႕။ ကိုယ္ကုိ တန္ဖိုးမထားရင္ လွည္႕ျပန္လုိက္ပါ။ အဲဒီမွာ စိတ္အထိခုိက္ခံျပီးမေနနဲ႕။ ကိုယ္႔ကို တန္ဖိုးထားတဲ႔သူေတြရိွေသးတယ္။ ဘဝမွာ ကိုယ္႔ကို တန္ဖုိးထားတဲ႔သူ ရွားပါတယ္။ တန္ဖိုးထားတယ္လုိ႕ ကိုယ္ထင္ေနတာလည္းျဖစ္ေနတတ္ေသးတယ္။ အဲဒါစိတ္အင္မတန္ထိခုိက္ရတယ္။ အရွင္းဆံုးနည္းက ကိုယ္႔ကို စိတ္ထိခုိက္ေအာင္ ေနာက္ျပီးေတာင္မေျပာတဲ႔သူေတြနဲ႕ပဲေန။ အဲဒါအင္မတန္ေကာင္းတယ္။ လူၾကီးလူေကာင္းျဖစ္လာတဲ႔အခါ ေနာက္တာေျပာင္တာလည္းေလွ်ာ႔ရမယ္။ အပိုကိစၥလည္းေလွ်ာ႔ရမယ္။ ကိုယ္႔ဘဝက တန္ဖုိးရိွတယ္။ စိတ္အထိခိုက္မခံနဲ႕။ တန္ဖိုးပိုရိွတာေတြ လုပ္ရဦးမယ္။ စိတ္ထိခိုက္တာနဲ႕ အလုပ္အပ်က္မခံၾကနဲ႕။ ကားပါကင္လုိပဲ။ တစ္စီးထြက္သြားမွ ေနာက္တစ္စီးအတြက္ေနရာရမယ္။ တန္ဖိုးမထားတဲ႔သူေတြကို ထုတ္ထားလိုက္တာ တန္ဖုိးထားတဲ႔သူေတြကိုေပးဖုိ႕ ေနရာလြတ္ရိွသြားေစတာပဲ။ တန္ဖိုးမရိွတာေတြ က်ေပ်ာက္သြားတာ ဘာႏွေျမာစရာရိွသလဲ။



အပိုင္း ၅- Creativity - OSHO

$
0
0
မူလာ နရူဒင္ရဲ႕ ဇနီးကေနာက္တစ္ေန႕မွာေရာက္လာတယ္။ သူ က်ဳပ္ဆီလာခဲတယ္။ သူလာျပီဆုိရင္ က်ဳပ္သိလုိက္ျပီ။ မိုးမီးေလာင္ေနလုိ႕ပဲျဖစ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လာတာလဲလို႕ က်ဳပ္ေမးလုိက္တယ္။  သူက မိနစ္သံုးဆယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ စကားလံုးေထာင္နဲ႕ခ်ီေျပာတယ္။ မူလာနရူဒင္က အိပ္ေနတုန္း ေယာင္ယမ္းျပီး စကားေတြေျပာေနတယ္တဲ႔။ အဲဒါက်ဳပ္ကို ကယ္ခုိင္းေနတယ္။ သူစကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာေနေတာ႔ က်မ သူနဲ႕တစ္ခန္းထဲ အိပ္လုိ႕မရေတာ႔ဘူး။ သူက ေအာ္ဟစ္ျပီး မဖြယ္မရာေတြေျပာေနတယ္။

က်ဳပ္ကေျပာျပတယ္။ ဘာမွလုပ္ေနစရာမလိုဘူး။ နင္တုိ႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ႏိုးေနခ်ိန္မွာ စကားေလးစျမည္ေလးေျပာၾက။

လူေတြဟာ စကားေတြဆက္တုိက္ေျပာေနတယ္။ တျခားသူေတြကိုေတာင္ အလွည္႕မေပးေတာ႔ဘူး။ စကားေျပာတာဟာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ တစ္ေနကုန္မရပ္မနားေျပာေနေတာ႔တာပဲ။ ႏိုးေနတုန္းေျပာတယ္။ ခႏၶာက ပင္ပန္းသြားတယ္။ ခင္ဗ်ားအိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ေျပာေနတဲ႔စိတ္ကေလးကေတာ႔မရပ္ဘူး။ ဆက္တုိက္ဆက္ေျပာေနေတာ႔တာ။ ေျပာတယ္၊ ေျပာတယ္၊ ေျပာျပီးရင္းေျပာေနေတာ႔တာ။ အဲဒါေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းနဲ႕မျခားလွဘူး။ ပါးစပ္က လႈပ္ေနဖုိ႕လိုတယ္။ အဲဒါကလည္း အေျခခံ လုပ္ငန္းေဆာင္တာတစ္ခုပဲ။ ပါးစပ္လႈပ္တဲ႔ကိစၥဟာ ခင္ဗ်ားဘဝစကတည္းက ပထမဆံုးစတင္ခဲ႔တဲ႔ လုပ္ငန္းေဆာင္တာပဲေလ။

ကေလးေလးေတြေမြးလာေတာ႔ မိခင္ႏုိ႕ေသာက္စို႕ၾကတယ္။ အဲဒါ ပထမဆံုးနဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုး လုပ္ငန္းေဆာင္တာတစ္ရပ္ပဲ။ ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္ဆိုတာလည္း သားျမတ္ကေနႏို႕ေသာက္စုိ႕တဲ႔အခါ ႏုိ႕ရည္စီးဆင္းဝင္လာသလိုမ်ိဳးပဲ။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းမွာေတာ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔ မီးခိုးက စီးဝင္လာတာေပါ႔။ ႏႈတ္ခမ္းမွာခဲထားတဲ႔စီးကရက္ဟာ မိခင္ရဲ႕သားျမတ္ပဲေပါ႔။ ခင္ဗ်ားဟာ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင္႔မရရင္ ပီေကဝါးမယ္။ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္လုပ္မယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ စကားေျပာေတာ႔တာပဲ။ အဲဒါသိပ္အႏၱရာယ္ၾကီးတယ္။ ခင္ဗ်ားက ကိုယ္႔အမႈိက္ေတြကို တစ္ျခားသူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြထဲ သြန္ခ်ေနတာကိုး။

ခင္ဗ်ားအခ်ိန္ၾကာၾကာၾကီး တိတ္ဆိတ္ေနႏုိင္သလား။ စိတ္ပညာဆရာေတြကေတာ႔ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ား သံုးပတ္ေလာက္ စကားမေျပာဘဲေနလုိက္ရင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား စကားစေျပာေတာ႔တာပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ ႏွစ္ကုိယ္ခြဲျဖစ္သြားမယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာျပီး ခင္ဗ်ားနားေထာင္လိမ္႔မယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ သံုးလေလာက္ေနလိုက္ရင္ ခင္ဗ်ားအရူးေထာင္သြားဖုိ႕အသင္႔ျဖစ္သြားျပီ။ ခင္ဗ်ားေဘးမွာလူရိွရိွ၊မရိွရိွ ကိစၥမရိွေတာ႔ဘူး။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား ေျပာမယ္။ ေျပာရံုမကဘူး။ ကိုယ္ေျပာတာ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ျပန္ေျဖဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ လံုးဝကို ျပည္႕စံုသြားေတာ႔တာ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူ႕ကိုမွ မမွီခိုေတာ႔ဘူး။ စိတၱဇေဝဒနာသည္ဟာ အဲဒီလိုမ်ိဳးပဲ။

စိတၱဇေဝဒနာသည္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမာၻဟာ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ကန္႕သတ္ျဖစ္တည္ေနတယ္။ သူဟာ အေျပာသမား၊ သူကပဲ နားေထာင္သူ။ သူဟာ ျပဴမူသူ၊ သူကပဲ ေစာင္႔ၾကည္႕သူ။ သူ႕ဟာသူ အားလံုးျဖစ္ေနတာ။ သူ႕ေလာကၾကီးက သူ႕ကိုယ္ထဲမွာ ကန္႕သတ္ထားလုိက္သလိုပဲ။ သူ႕ကိုယ္သူ အစိတ္အပိုင္းေတြ အမ်ားၾကီးခြဲထုတ္ႏုိင္ေသးတယ္။ အရာရာ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာျဖစ္ကုန္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔လည္း လူေတြက ဆိတ္ျငိမ္မႈကို ေၾကာက္ၾကတာ။ သူတုိ႕သိတယ္ေလ။ တိတ္တိတ္ေလးေနလုိက္ရင္ လြတ္သြားႏုိင္တာကိုး။ ခင္ဗ်ားဟာ ဆိတ္ျငိမ္ရမွာကို ေၾကာက္ေနေသးသ၍ စိတ္ထဲမွာ အစြဲေတြရိွေနတယ္။ အဖ်ားရိွတယ္။ ေရာဂါရိွတယ္။ အဲဒါေတြက ခင္ဗ်ားကို လႈပ္ရွားတက္ၾကြေနဖုိ႕ ေျပာမွာပဲ။

လုပ္ငန္းေဆာင္တာဟာ ခင္ဗ်ားကို တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနျခင္းကေန ကယ္ထုတ္ေပးေနတာ။ တစ္ခုခုလပ္ေနျခင္းအားျဖင္႔ ခင္ဗ်ားဟာရိွေနတယ္။ တစ္ခုခုလုပ္ေနျခင္းအားျဖင္႔ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားမယ္႔ကိစၥကေန လြတ္ေျမာက္ေနတယ္။ ဒါဟာ မူးယစ္ေဆးတစ္ခုသံုးေနတာနဲ႕အတူတူပဲ။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြနဲ႕ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ေမ႔ထားလုိက္လုိ႕ရတယ္။ ေမ႔ထားလုိက္ရင္ ပူပန္စရာ၊စိတ္ထဲမွာ နာက်င္ထိခိုက္စရာ၊စိုးရိမ္စရာ(ေသာက၊ပရိေဒဝ၊ဗ်ာပါဒ) ရိွမေနေတာ႔ဘူး။ အဲဒါေတြေၾကာင္႔ပဲ ခင္ဗ်ားဟာ အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားတက္ၾကြေနဖုိ႕လိုလာတယ္။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုလုပ္ေနမွျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘာမွမလုပ္ဘဲေနျခင္းရဲ႕ သီးပြင္႔ေဝဆာမႈ အေျခအေနဆီေတာ႔ ခင္ဗ်ားဘယ္ေတာ႔မွမေရာက္ဘူး။

ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္း(Action) ကေကာင္းပါတယ္။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ (Activity) ေတြကေတာ႔ဆိုးတယ္။ ဒီႏွစ္ခုျခားနားခ်က္ကို ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲမွာ ကိုယ္တုိင္ခြဲျခားႏုိင္ေအာင္ရွာၾကည္႕ရမယ္။ ဘယ္ဟာ Action လဲ။ ဘယ္ဟာက Activity လဲ။ ဒါ ပထမအဆင္႔ပဲ။ ဒုတိယအဆင္႔က ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္းဘက္ကို ပိုျပီးပါဝင္လာဖုိ႕ပဲ။ အဲဒါမွာ စြမ္းအင္ဟာ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္းဘက္ကို ေရြ႕လ်ားသြားမယ္။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြရိွလာရင္ ခင္ဗ်ားေသခ်ာသတိထားမိလာမယ္။ ပိုျပီး သတိေကာင္းေနမယ္။ ခင္ဗ်ား ေသခ်ာသိေနရင္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ရပ္သြာမယ္။ စြမ္းအင္ေတြက အပိုမကုန္ေတာ႔ဘူး။ မကုန္ဘဲနဲ႕ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္းအတြက္ အပိုရိွလာတယ္။

ျပဳမူလုပ္ကုိင္တယ္ဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ။ ၾကိဳျပီး အသင္႔လုပ္ထားလိုက္မယ္ဆုိတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ၾကိဳရက္လုပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္ေတာ႔မွ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ခြင္႔လည္းေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဇာတ္ၾကိဳတုိက္ထားလုိက္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးရိွကိုမရိွဘူး။ ျပဳမူလုပ္ကိုင္မႈဟာ မနက္ခင္းမွာက်ဆင္းေနတဲ႔ ေရမႈန္ေရစက္ေလးေတြလို သစ္လြင္ျပီး လတ္ဆတ္ေနတာ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ျခင္းနဲ႕တကယ္ေနျပီဆုိရင္ အျမဲ ဖ်တ္လတ္ျပီး ငယ္ရြယ္ေနေတာ႔တာပဲ။ ခႏၶာၾကီးကေတာ႔ အိုမွာေပါ႔ဗ်ာ။ သူ႕ရဲ႕ လတ္ဆတ္မႈကေတာ႔ ဆက္လက္ျဖစ္ထြန္းေနတယ္။ ခႏၶာၾကီးက ေသေကာင္းေသသြားမယ္။ သူ႕ရဲ႕ငယ္ရြယ္မႈကေတာ႔ ဆက္လက္ျဖစ္ထြန္းေနတယ္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ၾကီးမရိွေတာ႔ရင္ေတာင္ သူရိွေနဦးမယ္။ ဘာလုိ႕လဲဆိုေတာ႔ ဘုရားသခင္ဟာ လတ္ဆတ္မႈကို ခ်စ္ခင္တာကိုး။ ဘုရားဟာ သစ္လြင္ျပီးလတ္ဆတ္သူေတြအတြက္ပဲ။

ခင္ဗ်ားဟာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ပိုပိုလႊတ္ခ်လိုက္ရမယ္။ ဘယ္လုိလႊတ္ခ်မွာလဲ။ အဲဒီလိုလႊတ္ခ်လုိက္တာကိုပဲ ခင္ဗ်ားျငိတြယ္သြားႏုိင္ေသးတယ္။ အဲဒါမ်ိဳး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဘုန္းၾကီးေတြမွာျဖစ္တယ္။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို လႊတ္ခ်လိုက္တာကိုပဲ တြယ္ျငိေနမိျပန္ေရာ။ သူတုိ႕ဟာ အဲဒီလို လႊတ္ခ်ႏုိင္ဖုိ႕၊ ဥပါဒါန္ကင္းဖုိ႕ ဘုရားစာဆို၊ တရားထုိင္၊ ေယာဂက်င္႔ အဲဒီလိုကိစၥေတြလုပ္ရင္း အဲဒီအလုပ္ေတြက လုပ္ငန္းေဆာင္တာျပန္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလိုလႊင္႔ပစ္လုိက္လုိ႕မရဘူး။ အဲဒီလိုလႊင္႔ပစ္လုိက္ရင္ ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ျပန္ဝင္လာလိမ္႔မယ္။

အျမဲ သတိထားပါ။ ျပဳမူလုပ္ကုိင္ျခင္းနဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာရဲ႕မတူညီမႈကို ခံစားၾကည္႕ပါ။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာက ခင္ဗ်ားကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားရင္ အဲဒါ ဝင္ပူးေနတာ၊ စီးေနတာမ်ိဳးပဲ။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာက ခင္ဗ်ားကို ဝင္ပူးေနရင္ သူကဝိဉာဥ္ပူးသလိုပူးေနတာ။ သရဲစီးသလိုစီးေနတာပဲ။ တကယ္လည္း လုပ္ငန္းေဆာင္တာဆိုတာ သရဲပဲ။ အဲဒီေကာင္က အတိတ္ကေကာင္။ ေသျပီးသားေကာင္။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာက ခင္ဗ်ားကို ဝင္ပူးလုိက္ျပိဆုိရင္ ခင္ဗ်ား အဖ်ားတက္ျပီ။ အဲဒါဆို ပိုျပီးသာ သတိထားျပီးေနေပါေတာ႔။ အဲဒါပဲ ခင္ဗ်ားတတ္ႏုိင္တယ္။ ေသခ်ာၾကည္႕။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာက အတင္းလုပ္ခုိင္းလုိ႕လုပ္ေနရတယ္ဆုိလည္း လံုးဝ သတိေလးကပ္ျပီးလုပ္ပါ။ ေဆးလိပ္ေသာက္ခိုင္းေနတယ္ဆုိ ေဆးလိပ္ကို ျဖည္းျဖည္းေသာက္ပါ။ သတိထားျပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကည္႕ရင္ ခင္ဗ်ားဘာလုပ္ေနတာလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားေသခ်ာသိသြားႏုိင္တယ္။

အဲဒီလို ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းကို အတားအဆီးမလုပ္ဘဲ စိတ္ထဲမွာ သတိကပ္ျပီးေစာင္႔ၾကည္႕ေနရင္းေစာင္႔ၾကည္႕ေနရင္း တစ္ေန႕မွာ စီးကရက္က လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားကလြတ္က်သြားမယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာရဲ႕ အသံုးမက်မႈဟာ သူ႕ဟာသူ ခင္ဗ်ားကိုေဖာ္ျပသြားမယ္။ အဲဒါမိုက္မဲမႈ။ အဲဒါမုိက္မဲမႈသက္သက္ပဲ။ အသိဉာဏ္မပါတဲ႔ကိစၥပဲ။ အဲဒါကို ခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္ရင္ ေဆးလိပ္ျပတ္တာပဲ။ ဒီအတုိင္းၾကီး ေဆးလိပ္လႊင္႔ပစ္ျပီး ျဖတ္လုိ႕မရဘူး။ လႊင္႔ပစ္တယ္ဆုိတာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာပဲ။ သတိမပါ၊ဉာဏ္မပါတဲ႔ကိစၥပဲ။ ေဆးလိပ္က လြတ္က်သြားရမယ္။ သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလးတစ္ရြက္ သစ္ပင္ကေၾကြက်သြားသလုိမ်ိဳး ေဆးလိပ္က လက္ထဲက ေၾကြက်သြားရမယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး သတိနဲ႕ယွဥ္ျပီးစြန္႕တာပဲျဖစ္ရမယ္။ ခင္ဗ်ားလႊင္႔ပစ္လုိက္ရင္ ေနာက္ပံုစံတစ္မ်ိဳးနဲ႕ ျပန္ေရာက္လာမယ္။ ခင္ဗ်ားေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေကာက္မိဦးမယ္။

ဒီအရာေတြကို သူ႕အလိုလို ျပဳတ္က်သြားပါေစ။ မက်က်ေအာင္အတင္းမလုပ္နဲ႕။ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈေတြကို တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေစ။ ေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္ အားစိုက္ျပီးမလုပ္ပါနဲ႕။ အားစိုက္ျပီးေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေနတာက ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈရဲ႕ ပံုစံသစ္တစ္မ်ိဳးျပန္ျဖစ္သြားမွာကိုး။ သတိနဲ႕၊ ဝီရိယေကာင္းေကာင္းနဲ႕ေစာင္႔ၾကည္႕ ခင္ဗ်ားဟာ အလြန္အံ႔ၾသစရာေကာင္းတဲ႔ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ကို ဆုိက္ေရာက္ေတာ႔တာပဲ။ အရာဝတၳဳတစ္စံုတစ္ခုဟာ ခင္ဗ်ားဆီက သူ႕အလုိလိုထြက္ခြာသြားရင္ ဘာေျခရာလက္ရာမွမက်န္ဘူး။ ခင္ဗ်ားကအတင္းဖယ္ထုတ္ရင္ ေျခရာလက္ရာက်န္တယ္။ အမာရြတ္က်န္တယ္။ အဲဒီလို ေျခရာလက္ရာက်န္ရင္ ခင္ဗ်ား ၾကြားဝါေျပာေတာ႔မယ္။ ေဆးလိပ္ကို အႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္ေသာက္လာတာ၊ အခုေတာ႔ျဖတ္လိုက္ျပီ။ အဲဒီလိုၾကြားဝါေျပာတာမ်ိဳးဟာ ဘာမွမထူးဘူး။ ေဆးလိပ္ေတာ႔မေသာက္ေတာ႔ဘူး။ ေဆးလိပ္မေသာက္တဲ႔အေၾကာင္းကို အျမဲေျပာေနေတာ႔တယ္။ ဒီလိုေျပာေနေတာ႔လည္း ႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ပါးစပ္က လုပ္ငန္းေဆာင္တာရသြားတာပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈဟာရိွေနေသးတယ္။

သူ႕အလိုလိုျပတ္သြားတာကို သိတဲ႔လူဆုိရင္ ငါျဖတ္လုိက္ျပီဆိုတာမ်ိဳး ဂုဏ္ယူေနစရာအေၾကာင္းမရိွေတာ႔ဘူး။ သူျဖတ္လုိက္တာမွမဟုတ္တာ။ သူ႕အလုိလိုျပတ္သြားတာ။ ျပတ္ေအာင္လုပ္လုိက္တာ ငါမဟုတ္ဘူး။ အတၱရဲ႕အခန္းက႑ေမွးမွိန္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈေတြပိုျပီးလုပ္ကိုင္ႏုိင္လာမယ္။

ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ ျပည္႕ျပည္႕ဝဝ  ျပဳမူလုပ္ကိုင္ဖုိ႕ အခြင္႔ၾကံဳလာရင္ မလြဲေခ်ာ္ေစနဲ႕၊ ေရွာင္မသြားနဲ႕။ ေသေသခ်ာခ်ာ က်က်နန လုပ္ကိုင္ပါ။ အဲဒီလိုလုပ္ေလေလ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ (သတိမပါ၊ဉာဏ္မပါနဲ႕လုပ္ေနတဲ႔ ဗာဟီရေတြ) ကို သူ႕ဟာသူ ျပတ္သြားေစတာပဲ။ ေျပာင္းလဲမႈဟာ ခင္ဗ်ားဆီကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလာမယ္။ ဒါအခ်ိန္လိုတယ္။ ရာသီဥတုေတြလုိတယ္။ ေလာေနစရာလည္းမရိွပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲသြားမွာပဲ။

Viewing all 146 articles
Browse latest View live