စိမ္းညိဳေမွာင္မည္းေနေသာ အခန္းေလးတစ္ခန္း။

လက္ျပန္ၾကိဳးတုုပ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ ကုုလားထုုိင္တြင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနသည္။ စိမ္႕ေအးေနေသာ အခန္း၏ အေအးဓာတ္ႏွင္႔ ဆန္႕က်င္ဘက္ဆန္ဆန္ အေပၚပိုုင္း ဗလာက်င္းထားေသာ ေမ႔ေမ်ာေနေသာ သက္လတ္ပုုိင္းလူတစ္ေယာက္ကေတာ႔ သူ႕အျဖစ္ သူမသိႏုုိင္ေသး။ ခ်ိဳေစာင္းတြင္ ေျခာက္ေသြ႕စ ေသြးစမ်ား သဲလြန္စတစ္ခုုအျဖစ္ က်န္ေနေသးသည္။

ဒီပံုုနဲ႕ေတာ႔ ဒီေကာင္ ႏိုုးလာမွာမဟုုတ္ဘူးဟုု ေတြးမိသည္။

ေရခဲေသတၱာထဲမွ ေရခဲေရတစ္ခြက္ ယူကာ မ်က္ႏွာကိုု ပက္လိုုက္သည္။

.. တျဖည္းျဖည္း ပြင္႔လာေသာ မ်က္လံုုးမ်ားက အခန္းကိုု စူးစမ္းသည္။ နာက်င္မႈႏွင္႔ ပလံုုးပေထြးေျပာေသာ စကားသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ကိုု ေရာက္ေနတာလဲ။
ကြ်န္ေတာ္႔ကိုု လႊတ္ပါ။

ခင္ဗ်ားေရာက္ေနတာ ငရဲျပည္။ အခုုေတာ႔ မလြတ္ေလာက္ေသးဘူး။ ဒုုကၡနည္းနည္းပါးပါးရိွဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။

ကြ်န္ေတာ္႔ကိုု မသတ္ပါနဲ႕ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔အသက္အတြက္ ေငြဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရပါ။

ခင္ဗ်ားဟာက အဆင္႔ေက်ာ္ေနျပီ။ ပထမစစခ်င္းမွာ ခင္ဗ်ားက ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္းရမယ္ေလ။ အဲဒီလိုုနည္းနဲ႕မရမွ ေတာင္းပန္တဲ႔နည္းသံုုးရမယ္။ အခုုလုုိေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားတာဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ အႏၱရာယ္နဲ႕ပိုုနီးသြားတာပဲ။

ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ။ ဘာလိုု႕ကြ်န္ေတာ္႔ကိုု ဖမ္းလာတာလဲ။

ဒီကိစၥနည္းနည္းေတာ႔ေပရွည္တယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လုုိက္ရင္ေတာ႔ ေလာကပါလတရားက လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတယ္။ သူမအားေတာ႔ ခင္ဗ်ားလိုု လူလိမ္လူေကာက္ေတြကိုု ဆံုုးမဖုုိ႕က်ဳပ္ကိုု လႊတ္လုုိက္တယ္။ က်ဳပ္က သြားဆရာဝန္။ မူၾကိဳဆရာ၊ အခ်ိန္ပိုုင္းဘာသာျပန္ဆရာ။ ဒီအလုုပ္ေတြ ပ်င္းဖုုိ႕ေကာင္းလာရင္ ေလာကပါလတရားအစား ေစတနာ႔ဝန္ထမ္းလုုပ္တယ္။ ခင္ဗ်ား လက္သန္းက ေတာ္ေတာ္ရွည္တယ္ေနာ္။ က်ဳပ္ကေလးေတြကိုု စာသင္ရဦးမယ္။ လုုပ္ငန္းျမန္ျမန္ စလုိက္ရေအာင္ဗ်ာ။

Siri : Play Music Track 04 Viva La Vida

သီခ်င္းသံစတင္ထြက္ေပၚလာသည္။ .... ေမွာင္ကုုပ္ကုုပ္အခန္းထဲတြင္ ျမဴးၾကြလွပေသာ ေတးသံသည္ လွိမ္႔ဝင္လာသလုိျဖစ္ေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္႔ကိုု ဘာလုုပ္မလိုု႕လဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုု မႏွိပ္စက္ပါနဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုု ျပန္လႊတ္ေပးပါ။

ေအးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္႔ အေတြ႕အၾကံဳအရ လူဟာ စကားေျပာခြင္႔ရေနေသးရင္ ေတာင္းပန္တာနဲ႕ ၾကိမ္းေမာင္းတာကိုု အေတာ္ အရသာခံတာ။ ခင္ဗ်ားပါးစပ္ကိုုလည္း အဝတ္စုုတ္တစ္ခုုခုုနဲ႕ပိတ္ထားဦးမွပါ။

ေျပာေျပာဆုုိဆိုု အဝတ္စုုတ္တစ္ခုု ေကာက္ယူကာ ပါးစပ္ထဲ ထိုုးသိပ္ပိတ္ထားေပးလုုိက္သည္။ Viva La Vida ကိုု တဝူးဝူး၊ တဝါးဝါးနဲ႕ harmony လုုိက္ေနသလိုုရိွေတာ႔သည္။

အခုုအခ်ိန္ကစျပီး monologue  ျဖစ္သြားျပီေပါ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားက မလုုိတာေတြသိပ္ေမးတာကိုုး။ ေဟာဟိုုမွာေတြ႕လား အဲဒီအခန္းေလးထဲကအေကာင္။ အဲဒီေကာင္ကိုု မိေခ်ာင္းလိပ္လိုု႕ေခၚတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက လက္ေတြဘာေတြကုုိက္ျဖတ္ရတာ သိပ္သေဘာက်တယ္။ လူေကာင္းသူေကာင္းလက္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္မေကြ်းရက္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားကေတာ႔ အာဂ အလွဴရွင္ပဲဗ်ာ။ ခဏေလး ... လိပ္ကေလးကိုု သြားေခၚလုုိက္ဦးမယ္။

.... လိပ္အိမ္ထဲသိုု႕ဝင္၍ လိပ္ကေလးကိုု သယ္ေဆာင္သြားႏုုိင္ေသာ လိပ္အိမ္ငယ္ေလးထဲသိုု႕ ထည္႕လုုိက္သည္။  သူ႕တစ္ကိုုယ္စာ သစ္သားအိမ္ငယ္ေလး။ သယ္ရျပဳရလြယ္ေအာင္ ျပဳလုုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

ဒီလိပ္ေလးက အေမရိကတိုုက္ကလာတယ္။ ျပင္သစ္ျပည္က ေခါင္းျဖတ္ဓားစက္ေတြ ဇက္မေရြးသလိုပဲ သူ႕သြားေတြက လူညစ္ေတြရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ ကုုိက္ျဖတ္ေပးဖုုိ႕ တာဝန္ေက်တယ္။ ခင္ဗ်ား နည္းနည္းေတာ႔ နာမွာေပါ႔ဗ်ာ။ အခုလာေနတဲ႔သီခ်င္းက Viva La Vida တဲ႔။ ကိုုယ္႔ဘဝကိုုေအးေအးေနဖုုိ႕ ေကာင္းတာေပါ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလိမ္လုိက္တာ ကိုုဘေသာင္းတိုု႕ မိသားစုု ဘဝပ်က္တယ္။ မေအးလွတုုိ႕ အဆိပ္ေသာက္ေသတယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ႔ ဥပေဒ အျပင္ဘက္မွာ ဘီယာေလးေသာက္၊ပန္းကံုုးေလးစြပ္၊ အႏွိပ္ခန္းေလးသြားနဲ႕ အဆင္ေျပေနတယ္။ ဥပေဒဆိုုတာေတာ႔ ခင္ဗ်ားတုုိ႕လိုု လူလည္ပတ္ကားေတြကို ဘယ္လုိက္ဖမ္းႏိုုင္မလဲဗ်ာ။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းနဲ႕ လုုပ္တာဆုိေတာ႔ ဥပေဒက လက္တံမမီဘူးေပါ႔။ က်ဳပ္တုုိ႕ အဖြဲ႕မွာေတာ႔ စည္းကမ္းမရိွဘူးဗ်။ ေခြးရူးေတြလုိပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ျပႆနာက ေလာကမွ ေခြးရူးေတြမရိွဘူးထင္တာပဲ။ အဲဒါနည္းနည္းေတာ႔မွားတယ္ဗ်။ အဲဒီအသိတရားေလးရဖုုိ႕ခင္ဗ်ား လက္သန္းေလးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ အလွဴထည္႕ဝင္လုုိက္တာေကာင္းသဗ်ာ။ ဒီလိပ္ကေလးကိုု ကြ်န္ေတာ္တုုိ႕က Justice လိုု႕ေခၚတယ္။ Justice ေရ .... မနက္စာေလး စားလိုုက္ပါဦး။

အရာရာဟာ တိတိက်က်ေလးျဖစ္တယ္။ လိပ္အိမ္ထဲ လက္သန္းေလးတစ္ေခ်ာင္း ဝင္ေရာက္သြားျပီး ျပန္ထြက္မလာေတာ႔ဘူး။ ေသြးစေသြးန ေပက်ံေနတဲ႔ လက္သန္းရိွခဲ႔ဖူးတဲ႔ေနရာေလးတစ္ခုုပဲက်န္ရစ္တယ္။

ေအးဗ်ာ။ အဲဒီသင္ခန္းစာက သိပ္သိမ္ေမြ႕လြန္းေတာ႔ ခင္ဗ်ား နားလည္မွာမဟုုတ္ဘူး။ အခုုဆိုု ခင္ဗ်ားစိတ္က နာက်င္တာ တည္႕တည္႕ကိုု ရႈမိျပီ။ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဘာလုုိ႕ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုု ဘာလုုပ္မွာလဲ ေမးေနဦးမွာလဲ။ ခင္ဗ်ားကိုု ကြ်န္ေတာ္က လွ်ာရွည္ျပီး လက္သန္းကိုု လိပ္တစ္ေကာင္ကိုု ေကြ်းဖုုိ႕ေလဆိုုျပီး ၾကိဳေျပာထားလုုိ႕ မျဖစ္ဘူး။ ရသခံစားမႈပ်က္သြားမယ္။ ခင္ဗ်ားကိုုယ္တုုိင္ အရိွအတုုိင္းၾကံဳလုုိက္ရတာ အရသာေပါ႔။ ခင္ဗ်ားက လိမ္တယ္။ မိသားစုုတစ္ခ်ိဳ႕ ဘဝပ်က္တယ္။ အခုု ခင္ဗ်ားရဲ႕လက္သန္းေလးက ဒီတာဝန္ကိုု သူခံလုုိက္တယ္။ ဒါ ဒီေန႕အတြက္ သင္ခန္းစာေပါ႔ဗ်ာ။ နားနားေနေနေန။ လက္ေသြးတိတ္ေအာင္ ေဆးထည္႕ေပးခဲ႔မယ္။ က်ဳပ္တုုိ႕ဆီမွာ ေဆးမ်ိဳးစံုုရိွတယ္။ အနာလည္းမရင္းေစရဘူး။

ေသြးစမ်ားကိုု အရက္ျပန္ျဖင္႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေဆးေၾကာေပးလုုိက္သည္။ ေသြးထြက္မလြန္ေစရန္ ဆႏြင္းမႈန္႕မ်ားသိပ္ထားေပးလုုိက္သည္။

ဆႏြင္းဆိုုလိုု႕ အထင္မေသးနဲ႕ဗ်။ ေသြးတိတ္တယ္။ ပိုုးမဝင္ဘူး။ အဂၤလိပ္ေဆးလည္း တုုိက္ခဲ႔ပါဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေရပိုုက္ေလးတစ္ခုုထားေပးတယ္။ အဲဒီေရပိုုက္နဲ႕ေသာက္။ အေပါ႔အေလးသြားဖုုိ႕ေတာ႔ ေလာေလာဆယ္ ခုုံေအာက္မွာ ပံုုးတစ္ပံုုးရိွတယ္။ ခံုုက အေပါက္ပဲ။ အဲဒီထဲသာေပါက္ခ်။ စားစရာေတာ႔မရိွေသးဘူးဗ်။ ညေနမွ တစ္ခုုခုုစားေပါ႔။ပါရ၊ ေပါက္ရလြယ္ေအာင္ ခင္ဗ်ားအဝတ္ေတြခြ်တ္ေပးခဲ႔တယ္။ အညာေစာင္ပါးေလးလႊမ္းေပးခဲ႔တယ္။ အဆင္ေျပေအာင္ေနဗ်ာ။ ေလာကၾကီးမွာ သိပ္မလြယ္ဘူးမဟုုတ္လား။

..........နာရီဝက္ခန္႕ လူနာေစာင္႔ေရွာက္ျခင္းအမႈကိုု ျပဳလုုပ္ျပီးသည္႕အခါ မ်က္ႏွားဖံုုးစြပ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ အခန္းျပင္သိုု႕ ေအးေအးသာသာျပန္ထြက္သြားခဲ႔သည္။

လိပ္ကေလး justice ကေတာ႔ သူ႕ ေနထုုိင္ရာ ေရကန္ပါေသာ အိမ္ေလးထဲတြင္ တေရြ႕ေရြ႕ေလ်ာက္ေနသည္။ အရာအားလံုုးသည္ မုုန္းတီးမႈမပါၾက။ လက္စားေခ်ျခင္းလည္းမဟုုတ္။ ေက်ပြန္ေသာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္မႈတစ္ခုုမွ်သာ။ ...... သူတုုိ႕အားလံုုးသည္ ေခြးရူးသက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။

နာက်င္ေၾကာက္လန္႕ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ေနေသးသည္။ ပါးစပ္တြင္ ဆိုု႕ထားေသာ အစိုု႕ျဖဳတ္ေပးခဲ႔ျခင္းေၾကာင္႔အသံမ်ား အက္ကြဲကုုန္သည္အထိ ေအာ္ဟစ္ေနသည္။ အကူအညီေတာင္းခံေနသည္။ လူသည္ မိမိအသည္းအသန္ လိုုအပ္ခ်ိန္တြင္ မရရိွခဲ႔ေသာ အကူအညီမ်ားကိုု ပိုု၍မွတ္မိေနတတ္ဟန္တူသည္။

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ဒုုတိယေန႕ .....

ဟဲလိုု .. ခင္ဗ်ား ဒီေန႕ဘယ္လုုိလဲ။ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ႔။ အိမ္သာပံုုးေတြသြန္ရတဲ႔ ဒုုကၡဟာ တယ္မေသးတာပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကိုု ဖမ္းထားရတဲ႔ ဒုုကၡဟာ မေသးဘူးဗ်။

ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုု ထပ္မႏွိပ္စက္ပါနဲ႕ေတာ႔။

Gotcha ...  ခင္ဗ်ားက ထပ္ႏွိပ္စက္မယ္ထင္ေနေသးတာပဲ။ စကတည္းက ႏွိပ္စက္တာမဟုုတ္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားလုုပ္ထားတာေတြ ခင္ဗ်ားဆီျပန္လာေနတာ။ ဒီေန႕ေတာ႔ ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ နည္းနာဘက္သြားမွပဲ။ ထပ္မေျပာဘဲေနတာေကာင္းမယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ား ပါးစပ္မွာ အဝတ္စုုိ႕ခံရတာထက္ေတာ႔ တိတ္တိတ္ေလးေနရင္း အံ႔အားသင္႔ရတာပိုုေကာင္းသဗ်ာ။

ခဏေလး ကြ်န္ေတာ္ မီးဖိုုေလး သြားသယ္လုုိက္ဦးမယ္။

လက္ဆြဲမီးဖိုုေလးတစ္ခုုသယ္ရင္း သူျပန္လည္ေရာက္ရိွလာသည္။ မီးဖုုိအတြင္းတြင္ သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းထုုိထုုိးေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေနသည္။

ဒီသံေခ်ာင္းက တံဆိပ္တံုုးတစ္မ်ိဳးေပါ႔ဗ်ာ။ လူဟာ ဟီရိအားနည္းသြားတတ္တယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ား လိမ္တယ္။ ကိုုယ္႔ဟာကိုုယ္မရွက္ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီလိုုျဖစ္လာတာ ခင္ဗ်ားအတြက္ အင္မတန္ဆိုုးတယ္။ အဲဒီေတာ႔ က်ဳပ္တိုု႕ေတြးတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဗိုုက္မွာ ဟီရိလုုိ႕ ေရးထားေပးလုုိက္ရင္ ခင္ဗ်ား ပိုုျပီး ရွက္တတ္လာမယ္ဗ်။ သံသရာေကာင္းဖုုိ႕အတြက္ပါဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္႔ကိုု မႏွိပ္စက္ပါနဲ႕ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ရွိၾကီးခိုုးပါတယ္။

ဟာဗ်ာ ... မလုုပ္ပါနဲ႕။ ရိွခိုုးတယ္ဆိုုတာ မေကာင္းလွဘူး။  ဘုုရားပဲရိွခုုိးသင္႔တယ္။ ခင္ဗ်ားကိုုယ္ခင္ဗ်ား ၾကည္ညိဳလာတဲ႔တစ္ေန႕ ကိုုယ္႔စိတ္ေလးကိုုယ္ ရိွခိုုးလုုိ႕ရမယ္။ က်န္တာေတြေတာ႔ မရိွခုုိးပါနဲ႕ဗ်။

ဟီရိနဲ႕ၾသတၱပဟာ နတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ဓမၼေတြဗ်။ လူလိမ္ဘဝက ေသခ်ာေပါက္ လြတ္မွာပါဗ်ာ။ ဒါေလးကိုု ဆင္ျခင္ဗ်။ ခင္ဗ်ားဗုုိက္မွာသာ ေရးေပးထားရတာ။ ျပန္ေရာ ဖတ္ပါ႔မလားေတြးပူးမိတယ္။ ခင္ဗ်ား အျမဲဆင္ျခင္ပါ႔မယ္လိုု႕ ကတိေပးရမယ္ေနာ္။ မဟုုတ္ရင္ က်ဳပ္တုုိ႕ ေစတနာ အလကားျဖစ္ကုုန္မယ္။

ခင္ဗ်ားဟာ အရူးပဲ။ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ဟာ တျခားလူတစ္ေယာက္ကိုု ဒီလိုုႏွိပ္စက္ပိုုင္ခြင္႔မရိွဘူး။

ေအးေလ။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ႔စကားကိုုက အေျဖပဲ။ အရူးဟာ ဘာမဆိုု လုပ္ခြင္႔ရိွတယ္။ ေခြရူးဟာ ဘာမဆုုိ ကိုုက္ခြင္႔ရိွတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားအေတြးအေခၚေတြ မဆိုုးဘူးဗ်ာ။ လူလိမ္တစ္ေယာက္မဟုုတ္ခဲ႔ရင္ ခင္ဗ်ား ဘုုန္းေတာ္ၾကီးေတာင္ျဖစ္ႏုုိင္တယ္။ ခဏေလးဗ်ာ ... တံဆိပ္တံုုးေလး က်က္သြားျပီ။

မီးလွ်ံတရဲရဲေတာက္ပေနေသာ ဟီရိကိုု ေျပာင္းျပန္ရုုိက္ႏွိပ္ထားေသာ သံေတြခဲသည္ ေတာက္ပေနသည္။ အပူေငြ႕တလဲ႔လဲ႔ျဖာေနသည္။ မ်က္ႏွာဖံုုးႏွင္႔လူက လက္ကိုုင္ကိုု မပူေစရန္ လက္အိတ္အထူျဖင္႔ ကိုုင္လုုိက္သည္။ ထုုိ႕ေနာက္ ၾကိဳးတုုပ္ထားသူဘက္လွည္႕၍ေျပာသည္။

ေတာ္ေသးတယ္။ က်ဳပ္ေမ႔ေတာ႔မလုုိ႕။

Siri : Play Music Track 04 Viva La Vida

သီခ်င္းသံထြက္ေပၚလာသည္။ ..... ျမဴးၾကြေသာ ေတးသီခ်င္းသည္ ေမွာင္မိုုက္ေသာ အခန္းထဲတြင္ ကခုန္ေပ်ာ္ပါးေနသည္။

Good Music, Good Life တဲ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုုိ႕လိုု အရူးျဖစ္သြားတဲ႔ နစ္ေရွးၾကီးေတာင္Without music, life would be a mistake လိုု႕ေျပာသဗ်။ ခင္ဗ်ားလည္း ကယ္ရီရိုုးကီးေတြ ဆိုုေနတာဆိုုေတာ႔ ဒီေလာက္ေတာ႔သိမွာပဲဗ်။ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီလိုုသိတာေကာင္းတယ္။ မ်က္လံုုးမွိတ္ခ်င္မိွတ္ထားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလႈပ္ေတာ႔မလႈပ္နဲ႕။ တံဆိပ္တံုုးက မညီရင္ မလွဘူးဗ်။

.... ရွဲကနဲ ျမည္သံႏွင္႔အတူ အသားေညွာ္နံ႕ထြက္လာသည္။ နာက်င္စြာေအာ္လုုိက္ေသာ အသံနက္ၾကီးႏွင္႔အတူ ေလာင္ျမိဳက္သံသဲ႔သဲ႔ေလးသည္ Viva La Vida အလိုုက္ေလးႏွင္႔အတူ ခုုန္ေပါက္ေနသည္။ အသားမ်ားတဆတ္ဆတ္တုုန္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္၏ ဝမ္းဗိုုက္တြင္ နီရဲေသာ ေလာင္ကြ်မ္းမႈျဖင္႔ ဟီရိဟူေသာ စာလံုုးသည္ ေဖာင္းၾကြျဖစ္ေနသည္။

ေအးဗ်ာ ... ဒီေန႕ေတာ႔ ခင္ဗ်ား အသံသိပ္မထြက္ေတာ႔ဘူး။ ခင္ဗ်ားမွာ ဟီရိရိွသြားျပီ။ ဟီရိရိွရင္ ၾသတၱပၺရဲ႕အကူအညီမလိုေတာ႔ဘူးဗ်။ ၾသတၱပၺက အျပင္ကထိန္းတာ။ အတြင္းမွာ အထိန္းအကြပ္ရိွသြားရင္ ခင္ဗ်ားမွာ အျပင္ထိန္းမလိုုေတာ႔ဘူး။

ဒီေန႕ေတာ႔ က်ဳပ္အားတယ္။ ခင္ဗ်ား single malt scotch အစစ္ေလးတစ္ခြက္ခ်လိုုက္ဗ်ာ။ တက္တူးထိုုးတဲ႔သူေတြေတာင္ အနာခံရဲေသးတာပဲဗ်ာ။ ေအးေဆးပဲမဟုုတ္လား။

အစားကေတာ႔ ဆန္ျပဳတ္ပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္အစာအိမ္မေကာင္းဘူး။ ဆန္ျပဳတ္ပဲေသာက္တယ္။ ေလာကၾကီးထဲမွာ ... က်ဳပ္ ဝါသနာအပါဆံုုးက လူေတြကိုု ေျပာင္းလဲပစ္ရတာပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ က်ေနာ္ရိုုက္ျပီး ေခၚမလာခင္အထိ လူလိမ္တစ္ေယာက္ေနာ္။ ဒီကေန ျပန္ထြက္သြားတဲ႔အခါမွာ ခင္ဗ်ားဟာ ေလာကပါလတရားရဲ႕ ေခြရူးတစ္ေကာင္အျဖစ္ျပန္သြားမွာ။ ဒါကိုု မယံုုမရိွနဲ႕။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အပိတ္အဖံုုးေတြက ထူထပ္လြန္းလုုိ႕ ခင္ဗ်ား ပိတ္ေနတာ။ ဒီအပိတ္အဆိုု႕ေတြကိုု တရားေဟာျပလုုိ႕မရဘူး။ ခင္ဗ်ားဗိုုက္မွာ ဟီရိရိွသြားျပီ။ အဲဒီေလာက္ အသည္းခုုိက္နာေအာင္ ေဟာတဲ႔တရား ခင္ဗ်ား လုုိက္ရွာဖုုိ႕ခက္မယ္။ အဲဒီဟီရိကေန ခင္ဗ်ားထြက္ေျပးလုုိ႕မရေတာ႔ဘူး။ ေလာကမွာ ခင္ဗ်ား လူလည္က်လုုိ႕ရတဲ႔သူေတြရိွတယ္။ က်လုုိ႕မရတဲ႔လူေတြလည္းရိွတယ္။

အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္းစား။ ခင္ဗ်ားၾကည္႕ရတာ အစာမသန္႕တာေတြ စားလြန္းတယ္။ လူက ညစ္ထပ္ထပ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေတြကိုု detox လုုပ္ပစ္ရမယ္။ အဲဒီအဆိပ္ေတြနဲ႕ ခင္ဗ်ား ေကာင္းရာမြန္ရာ လုုပ္ဖုုိ႕ခက္တယ္။

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
တတိယေန႕ ....

Hello မဂၤလာရိွေသာေန႕ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားစကားမေျပာေတာ႔ဘူး။
ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ္႔ avoidance ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေန႕ ခင္ဗ်ားကိုု ၾကိဳးျဖည္ေပးမယ္။ အခန္းနဲ႕ေနရေတာ႔မွာေပါ႔ဗ်ာ။

ေျပာေျပာဆိုုဆုုိ မ်က္ႏွာဖံုုးႏွင္႔လူသည္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသူကိုု ၾကိဳးျဖည္ေပးလုုိက္သည္။

ေဒါသအမ်က္ျဖင္႔ လင္းလက္ေနေသာမ်က္လံုုးမ်ားျဖင္႔ အဖမ္းခံရသူက တုုိက္ခိုုက္သည္။ မ်က္ႏွာဖံုုးႏွင္႔လူက အသာအယာပင္ခုုခံသည္။ အဖမ္းခံရသူက low kick ျဖင္႔ ေအာက္ေျချဖတ္ရုုိက္သည္။ မ်က္ႏွာဖံုုးႏွင္႔လူက လ်င္ျမန္စြာ ေပါင္အတြင္းျခမ္းကိုု ျဖတ္ကန္ပစ္လုုိက္သည္။ အဖမ္းခံရသူ ေခြခနဲ လဲအက် မ်က္ႏွာဖံုုးႏွင္႔လူ၏ ဒူးပ်ံက ႏွာႏုုရိုုးကိုု ျဖတ္တုုိက္ပစ္လုုိက္သည္။ ႏွာေခါင္းက်ိဳးသံသဲ႔သဲ႔ၾကားရသည္။ ျပန္ကုုန္းထလာေသာ အခါ အသင္႔ေစာင္႔ၾကိဳေနေသာ ေျခေထာက္က ေအာက္ဆံုုးနံရိုုးတည္႕တည္႕ျဖတ္ကန္ပစ္လုုိက္သည္ႏွင္႔ၾကံဳသည္။ ေဖ်ာက္ခနဲနံရိုုးက်ိဳးသြားသံထြက္လာသည္။ အဖမ္းခံရသူ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ညည္းတြားလ်က္ ျပန္မထႏုုိင္ေတာ႔။

ခင္ဗ်ားကိုု ေျပာမလိုု႕ေမ႔သြားတယ္။ က်ဳပ္တုုိ႕အသင္းမွာ ကိုုယ္႔ကိုု လာတုုိက္ခိုုက္တဲ႔သူကိုု အရုုိးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ မခ်ိဳးဘဲ မလႊတ္လုုိက္ရဘူးဗ်။ ေဆာရီးဗ်ာ။ နံရိုုးျပန္ဆက္ဖုုိ႕ နည္းနည္း အခ်ိန္ယူရဦးမွာေပါ႔။ တရုုတ္ေဆးဆရာ လာကုုေပးလိမ္႔မယ္။ ေနာက္ဆိုု ႏိုုင္ေလာက္လားေသခ်ာမသိဘဲနဲ႕ လူေတြကိုု ေလွ်ာက္မတုုိက္ခိုုက္နဲ႕ဗ်။ အခန္႕မသင္႔ရင္ နာတယ္ေနာ္။

ထိုု႕ေနာက္ လဲက်ေနသူအား ေျခေထာက္မွ ဆြဲ၍ အခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုုထဲ ေခၚသြားသည္။ ေဆးဆရာက အသင္႔ေစာင္႔ေနသည္။ နံရိုုးကိုု ၾကပ္စည္းေပးလုုိက္သည္။ ႏွာေခါင္းရိုုးကိုု ဆတ္ခနဲဆြဲျပီး ျပန္တည္႕ေပးလိုုက္သည္။ ေသြးျဖိဳင္ျဖိဳင္က်ေနေသာ ႏွာေခါင္းကိုု ေရခဲအိတ္ ကပ္ေပးထားလုုိက္သည္။

အခန္းက်ဥ္းေလးသည္ အက်ဥ္းေထာင္မွ အခန္းပံုုစံ တည္ေဆာက္ထားသည္။ ကုုတင္တစ္လံုုးႏွင္႔ အိမ္သာတစ္လံုုးပါသည္။ လက္ေဝွ႕အိတ္တစ္လံုုးခ်ိတ္ထားေပးသည္။ ထုုိမွ်ပင္။

မနက္ေလးနာရီဆိုုရင္ ဟီရိနဲ႕ ပတ္သက္တဲ႔ တရားေတြလာမယ္။ ေန႕လည္ဆိုု ခင္ဗ်ားစားစရာ ဆန္ျပဳတ္တစ္ပြဲလာမယ္။ ညဘက္ သစ္သီးတစ္မ်ိဳးရမယ္။ က်န္တာေတာ႔ဘာမွမရဘူး။
--------------------------------------------------------------------------------------------------
၁၇၆ ရက္။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ဟဲလိုု။ ဒီေန႕ေရာ ဘယ္လုုိလဲ ေခြးရူးေလာင္း။ ဘဝဟာ ႏွစ္ခုုပဲရိွတယ္။ စားခ်င္ရင္စား၊ နားခ်င္ရင္နား။ ဒီအတြဲအစပ္က တစ္ခုု။ လက္ေဝွ႕ထိုုးခ်င္ထိုုး၊မထိုုးခ်င္နား။ ဒါပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲဲ႕ေလာကဟာ ဒါပဲ။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မထားနဲ႕။ ေနေနရတဲ႔ေနရာမွာပဲေန။

တစ္ေန႕ မင္းကိုု ငါသတ္မယ္။

ေကာင္းတယ္။ အခုုတံခါးဖြင္႔ေပးလုုိက္ရင္ အဆင္ေျပသလား။

ဒါေတာ႔မင္းသေဘာပဲ။

မ်က္ႏွာဖံုုးႏွင္႔လူက တံခါးေသာ႔ကိုု ထုုတ္ျပီး တံခါးဖြင္႔ေပးလိုုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၆ လကလိုု ေျပးျပီး မတုုိက္ခိုုက္ေတာ႔။ အကြက္ေခ်ာင္းေနသည္။ ထိုု႕ေနာက္ အလ်င္ျမန္ဆံုုးေျပးျပီး မ်က္ႏွာဖံုုးစြပ္လူ၏ ေျခေထာက္ကိုု ေျပးဖမ္းလုုိက္သည္။

မ်က္ႏွာဖံုုးစြပ္လူက ေရွာင္မသြားဘဲ ေရွ႕တည္႕တည္႕တုုိးဝင္ျပီး အရိႈက္ကိုု Mae Geri ကန္ခ်က္ျဖင္႔ လွမ္းေထာက္ျပီး နင္းလုုိက္သည္။ အခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံေနရသူ လဲက်သြားသည္။ အသက္ရွဴ၍မရေတာ႔။ မ်က္ႏွာဖံုုးႏွင္႔လူက သူ႕ညာဘက္နံေဘးတြင္ ဒူးေထာက္ထုုိင္ခ်လုုိက္သည္။

ယိစ္ ... ..မာန္သြင္းသံ တစ္ခ်က္ ဟိန္းထြက္ျပီး လဲက်ေနသူ၏ နံရိုုးဆီသိုု႕ ျပင္းထန္ေသာ လက္သီးခ်က္က်ေရာက္လာသည္။ .... အရိုုးက်ိဳးသံ ေဖ်ာက္ခနဲထြက္ေပၚလာသည္။

လူေတြဟာ အမွားမွားလုုိ႕ရတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ္႔ အမွားတစ္ခုုတည္း ႏွစ္ခါမွားရတာ ခက္တယ္။ နံရိုုးႏွစ္ေခ်ာင္းက်ိဳးဖူးသြားျပီဆိုုေတာ႔ခင္ဗ်ား ဒါကိုု နည္းနည္းေလး ဆင္ျခင္ၾကည္႕ဖုုိ႕ေကာင္းျပီ။ ....

လဲက်ေနသူကိုု ေျခေထာက္မွ ဆြဲျပီး အခန္းထဲေခၚသြားသည္။ မၾကာခင္ ေဆးဆရာေရာက္လာျပီး ၾကပ္စည္းေပးသည္။ လူအားလံုုးက အထူးအဆန္းတစ္ခုုျဖစ္ေနသည္ႏွင္႔မတူ။ သာမန္ျဖစ္ရိုုးျဖစ္စဥ္ေလးတစ္ခုုလိုု သာသာယာယာပင္ သေဘာထားၾကသည္။

------------------------------------------------------------------------------------------------------
၃၆၅ ရက္။
------------------------------------------------------------------------------------------------------
လူလွတစ္ေယာက္ ဒီေန႕ အိပ္ရာႏုုိးသည္ႏွင္႔ဆင္ျခင္ေနမိသည္။ မိမိတစ္ဘဝလံုုး လူလိမ္အျဖစ္ ေအာင္ျမင္စြာရပ္တည္လာခဲ႔သည္။ ရုုတ္တရတ္ လူတစ္ေယာက္ သူ႕ကိုု ရိုုက္ျပီး ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာသည္။ လက္သန္းျဖတ္ပစ္သည္။ ဗိုုက္ကိုု သံပူႏွင္႔ကပ္သည္။ ျပန္တုုိက္ခိုုက္ဖိုု႕ၾကိဳးစားေတာ႔လည္း အျမဲရွံဳးနိမ္႔သည္။ မည္သည္႕ေနရာမွန္းမသိရသည္႕ အက်ဥ္းခန္းေလးတစ္ခုုတြင္ သူပိတ္မိေနသည္။ လက္ေဝွ႕အိတ္တစ္ခုု၊အိမ္သာတစ္ခုု၊ ကုုတင္တစ္လံုုးသာရိွသည္႕ေနရာတြင္ သူပိတ္မိေနသည္။ မ်က္ႏွာဖံုုးစြပ္ထားေသာ လူမ်ားကိုု မၾကာမၾကာေတြ႕သည္။ ေဆးဆရာလည္းပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာလည္းပါသည္။ ဆရာဝန္လည္းပါသည္။ သူ႔ကုိ ဓာတ္ခြဲခန္းမွ သတၱဝါတစ္ေကာင္လုုိ သေဘာထားၾကပံုုရသည္။ မနက္ခင္းတြင္ ဟီရိအေၾကာင္း တရားတစ္ပုုဒ္ကိုု ဘုုန္းၾကီးတစ္ပါးေဟာသည္႕ တရားလာသည္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုုး ဒီ တရားတစ္ပုုဒ္သာလာေနသည္။ ၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ တစ္ႏွစ္ၾကာသည္႕အခါ ဟီရိတရားသည္ သူ႕အတြက္ အလြတ္ရြတ္၍ ရေလာက္ေအာင္ စြဲစြဲျမဲျမဲ မွတ္မိလာသည္။

ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ေဒါသထြက္ျခင္း၊ မေက်နပ္ျခင္းမ်ား တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ေလ်ာ႔ပါးလာသည္။  စိတ္လက္ေပါ႔ပါးစြာ အိပ္ရာမွ ထလုုိက္သည္။

Hello ဒီေန႕ ခင္ဗ်ားၾကည္႕ရတာ အဆင္ေျပတယ္။ ေနေကာင္းစျပဳလာျပီပဲ။

မည္သည္႕အခ်ိန္က ေရာက္လာမွန္းမသိရသည္႕ မ်က္ႏွာဖံုုးစြပ္ႏွင္႔လူ အခန္းအျပင္မွ လမ္းႏႈတ္ဆက္လိုုက္သံၾကားရသည္။

အမွတ္မထင္ လူလွက လွမ္းျပီး ျပံဳးျပလိုုက္မိသည္။

အိုုး .. ခင္ဗ်ား ျပံဳးႏုုိင္ျပီ။ ခင္ဗ်ားကိုု ဖမ္းထားလုုိ႕မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ျမန္ျမန္ျပန္လႊတ္မွပဲ .....။

ရုုတ္တရတ္ လူလွ၏ အခန္းသည္ အေမွာင္အတိက်သြားသည္။ စူးရွရွ ဓာတ္ေငြ႕တစ္မ်ိဳး၏ ရနံ႕ကိုုရလာသည္။ သူ႕ေခါင္းထဲ ရီေဝေဝျဖစ္လာျပီး ... ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လဲက်သြားသည္။

====================================================
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင္႔ခဲ႔ျပီ။ ဦးလူလွတစ္ေယာက္ မိမိဘဝကိုု ျပန္လည္ျပင္ဆင္ျပီး ဂုုဏ္သေရရိွ လူၾကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ရပ္တည္ႏုုိင္ခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ကိုု ျပန္ေတြးၾကည္႕ျပီး လက္သန္းျပတ္ေလးကိုု ၾကည္႕လိုုက္မိသည္။ တစ္ခ်က္ ေက်ေက်နပ္နပ္ျပံဳးမိလိုုက္သည္။

ေမာင္းလာေသာ ကားကိုု ျမိဳ႕စြန္ရိွ အိမ္ၾကီးတစ္ခုုေရွ႕တြင္ ရပ္တန္႕လိုုက္သည္။ ကားဒတ္ရွ္ဘုုတ္ထ္ထဲကိုု ဖြင္႔လိုုက္သည္။ သံတုုတ္တိုုတစ္ေခ်ာင္းႏွင္႔ မ်က္ႏွာဖံုုးတစ္ခုု ထြက္က်လာသည္။ ဒီလက္ေဆာင္ႏွစ္ခုုကိုု သူ႕ ေလးဆယ္ျပည္႕ ေမြးေန႕တြင္ အမည္မသိလူတစ္ေယာက္က ပိုု႕ေပးလိုုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ေမွာင္ရီပ်ိဳးစျပဳခ်ိန္အထိ ေစာင္႔ဆုုိင္းျပီး မ်က္ႏွာဖံုုးစြပ္လုုိက္သည္ သံတုုတ္တိုုေလးကိုု က်စ္က်စ္ပါေအာင္ကိုုင္ျပီး ျခံထဲ သာသာယာယာ ေလွ်ာက္ဝင္သြားသည္။

တံခါးကိုု သံုုးခ်က္ေခါက္ေလာက္သည္။

punk ဆံပင္ႏွင္႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။

ခင္ဗ်ား ဘယ္သူ ....

ခြပ္ .....။

စကားလံုုးေတြ မလိုုအပ္ဘူးကြ။ ..... ခ်ိဳေစာင္းတြင္ ကြဲအက္ဒဏ္ရာႏွင္႔ ေမ႔ေမ်ာကာ လဲက်သြားေသာ လူငယ္ကုုိ ေျခေထာက္မွ ဆြဲကာ ကားဆီသိုု႕ ဆြဲေခၚလာသည္။ ကားေဘးတံခါးဆြဲဖြင္႔ျပီး အဆင္႔ရိွေနေသာ ေဆးထိုုးအပ္ျဖင္႔ ေဆးရည္တစ္ခ်ိဳ႕စုုပ္ယူကာ punk လူငယ္ကိုု ေဆးထုုိးေပးလုုိက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုု လက္ထိပ္ခတ္လိုုက္သည္။ ေမ႔ေမ်ာ႔ေနသူကိုု ကားထဲသိုု႕ မတင္လုုိက္သည္။ ထုုိ႕ေနာက္ ေဘးတံခါးကိုု ေသခ်ာျပန္ပိတ္သည္။

ကားေမာင္းသူခံုုတြင္ ျပန္ဝင္ထိုုင္ရင္း ... သီခ်င္းတစ္ပုုဒ္ကိုု ဖြင္႔လုုိက္သည္။

Viva La Vida ......

သီခ်င္းအလိုုက္ေလးကိုု ေလခြ်န္ရင္း ဦးလူလွ ကားကိုု ေမာင္းထြက္သြားသည္။ ........  ။               ။

==============================================


Regards,
Z

အေဖ႔ေမြးေန႕မွာ ဝတၳဳတိုု တစ္ပုုဒ္ေရးပါတယ္။ အမွတ္တရ ျဖစ္မယ္လိုု႕ ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္။

သဘာဝတရားႏွင္႔ သဟဇာတျဖစ္စြာ ေနထုုိင္ျခင္း 

 တီထြင္ဖန္တီးမႈစြမ္းရည္ဟာ ျဖစ္တည္ျခင္းနဲ႕ သိစိတ္ရဲ႕ ဝိေရာဓိ အေျခအေနေလးတစ္ခုုပဲ။ ဘာမွမလုုပ္ဘဲေနရင္း လုပ္လိုက္တာမ်ိဳး။ ဒါကုိ ေလာက္ဇူကေတာ႔ ေဝ-ဝူ-ေဝ လို႕ေခၚတယ္။ ကိုုယ္႔ကိုယ္ကို ဗလာနယ္ျပဳလိုုက္တဲ႔အခါမွာ တီထြင္မႈစြမ္းရည္ဟာ အျခားတစ္ေနရာကေန ကုုိယ္႔ဆီကုိ ျဖတ္သန္းစိမ္႔ဝင္ျပီး ရလဒ္တစ္ခုအျဖစ္ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ကုိယ္လုပ္လုိက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္က သူ႕ရဲ႕ျဖတ္သန္းစီးဆင္းမႈကို ခြင္႔ျပဳလုိက္တာသာ ျဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ဗလာျဖစ္ေနတဲ႔အခါမွာ ျပည္႕ဝစံုုလင္ျခင္းဟာ စီးဝင္လာႏုိင္တယ္။ အေခါင္းပါတဲ႔ ဝါးလံုးျဖစ္သြားတာပဲ။ အေခါင္းပါတဲ႔ဝါးလံုး ျဖစ္သြားရံုေလးပဲ။

 ဒီလုိျဖစ္လာျပီဆိုရင္ ရုုတ္ခ်ည္း တစ္ခုခု ျဖစ္ေပၚလာေတာ႔တာပဲ။ လူသားသဘာဝရဲ႕ေနာက္မွာ ကြယ္ငုပ္ေနတာက ဘုရားသဘာဝပဲ။ လူဟာ ဗလာနယ္ျဖစ္လာတဲ႔အခါမွာ ဘုရားသဘာဝအတြက္ လမ္းပြင္႔သြားေစတယ္။ လမ္းပြင္႔သြားလုိ႕ ဒီသဘာဝေလးဟာ ထြက္ေပၚလာႏုိင္တယ္။ ဒါကိုပဲ တီထြင္ဖန္တီးမႈ စြမ္းရည္ဆိုျပီး ဝိျဂိဳဟ္ျပဳေခၚတြင္ၾကတာပါပဲ။ ဘုရားသဘာဝကုိ ခြင္႔ျပဳလုိက္တာ။ တီထြင္ဖန္တီးေနတယ္ဆုိတာ ေလးေလးနက္နက္ေျပာရရင္ ဘာသာေရးပဲ။ စိတ္က ဘုရားဘက္ကို ညြတ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ က်ဳပ္ကေျပာတာေပါ႔။ ကဗ်ာဆရာဟာ ဘာသာေရးပညာရွင္ထက္ေတာင္ ဘုရားနဲ႕ ပိုနီးေသးတယ္ဆိုတာ။ ကေခ်သည္က ပုိေတာင္ နီးတယ္။ ေတြးေခၚရွင္ကေတာ႔ အေဝးဆံုုးေပါ႔ဗ်ာ။ မ်ားမ်ားေတြးေလေလ၊ ျပည္႕ဝစံုုလင္ျခင္းနဲ႕ မိမိရဲ႕အတြင္းစိတ္အဇၩတၱ ေဝးကြာေလေလ ျဖစ္ေစတယ္။ မ်ားမ်ားေတြးေလေလ၊ အတၱရဲ႕တည္ရိွမႈဟာ ထူထပ္သိပ္သည္းလာေလေလ။ အတၱဆိုတာ တျခားမဟုတ္ဘူး။ အတိတ္က စုုစည္းမိလာတဲ႔အေတြး အစုိင္အခဲၾကီးပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အတၱ (ငါ) မရိွရင္ ဘုုရားသဘာဝ (အနတၱ) ေရာက္လာတာပဲ။ ဒါကုိပဲ တီထြင္ဖန္တီးမႈစြမ္းရည္လုိ႕ ဆိုၾကရတာ။

တီထြင္ဖန္တီးေနတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားဟာ လံုးဝ အပန္းေျပေနတယ္။ စိတ္သက္သာေျပေလွ်ာ႔ေနတယ္လုုိ႕ ဆုိလိုတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေနဘူးလုိ႕ မဆိုလိုဘူး။ စိတ္က သက္သာေျပေလ်ာ႔ ေနတဲ႔အခါ သတိပါတဲ႔ အလုုပ္ (ျပဳမူလုုပ္ကိုုင္ျခင္း)ေတြ မ်ားမ်ား လုုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြက ခင္ဗ်ားလုုပ္ေနတာေတြေတာ႔ မဟုုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားဟာ ယာဥ္တစ္စီးနဲ႕တူတယ္။ သီခ်င္းသံက ခင္ဗ်ားဆီကေန ထြက္ေပၚလာတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ တီထြင္ဖန္တီးသူေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ဒီသီခ်င္းက တစ္ေနရာကေန ခင္ဗ်ားဆီေရာက္လာတယ္။ အျမဲတမ္း တစ္ေနရာကေနပဲေရာက္လာတာပဲ။ ကုိယ္႔ဟာကိုယ္လုပ္ၾကည္႕လုိက္ရင္ လက္ရာေကာင္းမွ မထြက္တာ။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ေနရာကေန ေရာက္လာျပီး ကိုယ္႔ဆီကေနတစ္ဆင္႔ ျဖတ္သန္းထြက္သြားတဲ႔ လက္ရာေတြကေတာ႔ သိပ္လွပလြန္းေနတာပဲ။ ဒီလက္ရာေတြမွာ အသိရခက္တဲ႔သေဘာေလးေတြ အျမဲပါေနတာပဲ။

ေကာ္လာရစ္ခ်္(Coleridge) ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာကဝိၾကီး ကြယ္လြန္ေတာ႔ လက္စမသတ္ႏုိင္တဲ႔ ကဗ်ာေပါင္း ေသာင္းနဲ႕ခ်ီ က်န္ခဲ႔တယ္။ သူ႕တစ္ဘဝလံုုး ဒီကဗ်ာေတြကိုု ဘာလုိ႕ အဆံုုးမသတ္တာလဲဆိုုျပီး ေမးၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြက တစ္လုုိင္း၊ ႏွစ္လုုိင္းေလာက္ပဲ က်န္ေတာ႔တာ။ အျပီးသတ္လိုုက္ပါေတာ႔လားဆိုုျပီးေျပာၾကတာေပါ႔။

ငါၾကိဳးစားပါတယ္။ ငါမတတ္ႏုုိင္တာပါ။ တကယ္လုုိ႕ငါ႔သေဘာက် အဆံုုးသတ္လုုိက္ရင္ တစ္ခုုခုု လြဲသြားသလိုုပဲ။ စိတ္ထဲကေနထြက္လာတဲ႔အႏုုပညာပစၥည္းနဲ႕ ငါလုုပ္လုုိက္တဲ႔အႏုုပညာနဲ႕က တစ္လုုိင္းတည္းမက်ဘူး။ သံစဥ္မညီဘူး။ အံၾသမင္သက္ေနရတဲ႔အတားအဆီးၾကီး တစ္ခုုပဲ။ ေက်ာက္တံုုးၾကီးပိတ္ေနသလိုုမ်ိဳးပဲ။ အဲဒီ အတားအဆီးက စီးဆင္းမႈကိုု ျဖတ္တားထားလုုိက္တာ။ အဲဒီေတာ႔ ငါလုုပ္ရမွာက ေစာင္႔ေနဖုုိ႕ပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာမယ္႔လူ၊ စိတ္ထဲမွာ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာမယ္႔အခ်ိန္ကိုု ေစာင္႔ရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကဗ်ာ အျပီးသတ္မယ္။ ဒီထက္ေစာျပီး အျပီးမသတ္ႏုုိင္ဘူးလုုိ႕  ကဗ်ာကဝိၾကီးက ေျပာတယ္။

ဒီကဗ်ာဆရာၾကီးဟာ ဘဝမွာ ကဗ်ာ အနည္းငယ္ေလာက္ပဲ အျပီးသတ္ႏုုိင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လက္ရာမြန္ေတြ။ သိပ္ကိုု လွပေကာင္းမြန္တယ္။ လွ်ိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္တဲ႔ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္မႈေတြ ထံုုမႊန္းေနတဲ႔ လက္ရာေတြ။ ကဗ်ာဆရာေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔အခါမွာ တီထြင္ဖန္တီးမႈေရာက္ရိွလာတယ္။ အဲဒီသေဘာအတုုိင္းပဲ ျဖစ္ေနတာ။ သူ႕ရဲ႕အတၱကိုု ဖယ္ထုုတ္လိုုက္မွ သူ႕ကုိ အႏုုပညာက စီးဝင္ႏုုိင္မယ္။ ဘုရားသဘာဝရဲ႕ စီးဆင္းဝင္ေရာက္ျခင္းဟာ တီထြင္ဖန္တီးမႈပဲ။

ဆီမြန္ဒီဗူးဗြားေျပာဖူးတယ္။ ဘဝမွာ ထပ္ျပန္တလဲလဲျဖစ္ေနတာနဲ႕ သာလြန္ျမင္႔မားတာ ႏွစ္ခုုစလံုုးပါေနတယ္ တဲ႔။ အားလံုုးရိွေနျဖစ္ေနတဲ႔အတုိင္း ထပ္ျပန္တလဲလဲ ျဖစ္ေနရင္ ဘဝဟာ မေသရံုုတမယ္ေနထိုုင္ျခင္းပဲ။ မေသေတာ႔မေသဘူး။ ရွင္ေနတာေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေလာက္ေလးပဲ။ ဘဝမွာ အႏွစ္သာရမရိွဘူး။ သူ႕ဘဝက ဘဝကို မဟုတ္ေသးဘူး။ နိဒါန္းပ်ိဳးတုန္းပဲရိွေသးတယ္။ ေမြးဖြားျခင္းေတာ႔ ခံလုိက္ရျပီးျပီ။ အဲဒါေတာ႔မွန္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ရွင္သန္ျပီလုိ႕ေတာ႔ မဆိုႏိုင္ေသးဘူး။

ခင္ဗ်ား တီထြင္ကြန္႕ျမဴးးလာႏုိင္တဲ႔အခါ၊ တီထြင္ဖန္တီးမႈကုိ စိတ္ထဲမွာ ေနရာေလး ဖယ္ေပးလိုက္တဲ႔အခါ ခင္ဗ်ားမပိုင္တဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို စျပီး သီဆိုေတာ႔မွာ။ ဒီသီခ်င္းကို ငါ႔မူပုိင္ဆိုျပီး လက္မွတ္ထားလို႕ မရႏုိင္ဘူး။ ကုိယ္ပိုင္ပါလို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ မရဘူး။ အဲဒီလို ျဖစ္လာမွ ဘဝမွာ အေတာင္ပံေတြ ထြက္လာမယ္။ အထက္ကို ပ်ံဝဲမယ္။ တီထြင္ကြန္႕ျမဴးႏိုင္မွ  သာလြန္မႈဟာ ျဖစ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ေတာ႔ ဒီဗူးဗြားေျပာတဲ႔ ထပ္တလဲလဲ လုပ္ေနရတာနဲ႕ပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတာပဲေလ။ ခင္ဗ်ား ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးမယ္။ အဲဒါကုိ တီထြင္ဖန္တီးလုိက္ျပီလို႕ ဆိုမလား။ ခင္ဗ်ားေသသြားေတာ႔ ခင္ဗ်ားကေလးက လုပ္ျမဲတရားေတြကုိပဲ ထပ္တလဲလဲ ဆက္လုပ္ရင္ လုပ္ေနမွာေနာ္။ အဲဒီလုိေလးပဲ ေနသြားလုိ႕ မျဖစ္ဘူး။ လုုပ္ေနက်ေတြကိုပဲ ထပ္တလဲလဲလုပ္ေနရံုနဲ႕ ေတာ႔ မေသရံုုတမယ္ေလးပဲ ရိွဦးမယ္။ ဒီသမားရိုုးက် အေျခအေနကုိ သာလြန္ေအာင္ လုပ္ရဦးမယ္။ ကိုုယ္႔အသိတရားနဲ႕ ဆင္ျခင္ၾကည္႕လို႕မရတဲ႔အရာ (တရားအသိ၊ ဘုရား၊ အနတၱၠဉာဏ္၊တီထြင္ဖန္တီးမႈ)ဟာ ခင္ဗ်ားကို ဆက္သြယ္လာမွ ဒီထက္ အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ သာလြန္ျခင္းကို ေရာက္လာႏုိင္မယ္။

ဒါဟာ စိတ္အဆင္႔ျမင္႔တက္ျခင္း၊သာလြန္ျခင္းပါပဲ။ သာလြန္တဲ႔ စိတ္အေျခအေနမွာပဲ၊ အံၾသဖြယ္ အစြမ္းတန္ခိုးေတြျဖစ္ပါတယ္။ အတၱမရိွတဲ႔ဗလာအေျခအေနမွာ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲဆိုတာ ပထမဆံုုး သိလုိက္ရလိမ္႔မယ္။

ပညာရဲ႕ေရေသာက္ျမစ္ဟာ သဘာဝတရားနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္ျခင္းပဲ။ ေရွးေခတ္အစဥ္ အဆက္က အစဥ္းသိပုဂၢိဳလ္ျမတ္ေတြက ဒါကိုုလက္ဆင္႔ကမ္းျပီး သတင္းစကားအျဖစ္ ပ်ံႏွံ႕ေစခဲ႔တာပဲ။ ေလာက္ဇူ၊ဗုုဒၶ၊ ဗဟုူဒင္(Bahauddin)၊ စိုုစန္း(Sosan)၊ စႏုိင္း(sanai) တို႕အားလံုးဟာ သဘာဝတရားနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနဖုိ႕သတင္းစကားေျပာခဲ႔တာပါပဲ။ လူဟာ သတိနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနၾကရမယ္။ လူမွာက သိစိတ္ရိွတယ္။ တိရိစာၦန္ေတြက သဘာဝတရားနဲ႕ အညီေနၾကတယ္။ အသိစိတ္နဲ႕ေနလိုက္တာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ မသိလုိက္ဘဲ ေနမိေနတာ။ လူကေတာ႔ သတိထားျပီး သဘာဝနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနရမယ္။ အဲဒီလို သတိနဲ႕ ေနရမွာဆိုေတာ႔ ပိုျပီးလည္း တာဝန္ၾကီးတယ္။

လူမွာ တာဝန္ရိွတယ္။ လူေတြမွာပဲ တာဝန္ရိွတယ္လုိ႕ ေျပာႏုိင္တယ္။ ဒါကိုက လူရဲ႕ အမ်ားနဲ႕မတူတဲ႔ ထူးကဲမႈပဲ။ တျခားတိရိစာၦန္ေတြမွာ တာဝန္မရိွဘူး။ သူတို႕ေတြက သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ပဲ ေနတတ္တယ္။ တျခားနည္းလမ္းလည္း မရိွဘူး။ သိလည္းမသိဘူး။ သူတုိ႕သိတဲ႔နည္းနဲ႕ပဲေနထုိင္ၾကတယ္။ အဲဒီနည္းလမ္းကိုက သဟဇာတျဖစ္ေနတာ။ သူတုိ႕ သတိထားျပီး သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႕ေတြ ေနထုိင္ေနတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းရိွတဲ႔စိတ္လိုမ်ိဳးပဲ။ သဘာဝသက္သက္ပဲ။

ခင္ဗ်ား ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေနရင္ သဘာဝတရားနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ပဲ အိပ္ေရးဝဝ အိပ္လုိက္ရရင္ ျပန္ျပီး အားျပည္႕လန္းဆန္းတယ္။ စိတ္သက္သာေျပေလ်ာ႔တယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ အိပ္ေရးဝဝအိပ္လုိက္ရရင္ေတာင္ ႏုပ်ိဳ လန္းဆန္းသြားတယ္။ စုထား၊သိမ္းထားတဲ႔ ဖုန္မႈန္႕ေတြ၊ ပင္ပန္းမႈ၊ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းမႈေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာပဲ။ သဘာဝရင္းျမစ္ၾကီးနဲ႕ ျပန္ခ်ိတ္ဆက္ျပီး အားျပန္ျဖည္႕လုိက္တာကိုး။


ဒါေပမယ္႔ ဒီနည္းဟာ အဟိတ္တိရိစာၦန္နည္းပဲရိွေသးတယ္။ အိပ္စက္ျခင္းဟာ တိရိစာၦန္ေတြ အားျဖည္႕တဲ႔နည္းပဲ။ တိရိစာၦန္ေတြဟာ အလ်ားလိုက္ေနထိုင္တယ္။ လူဟာ ေဒါင္လုိက္ေနထုိင္တယ္။ အိပ္တဲ႔အခါ လဲေလ်ာင္းရတယ္။ အလ်ားလုိက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတာပဲ။ ဒီလိုမွ မေနလည္း အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ ခက္မယ္။ မတ္တပ္ရပ္ျပီး အိပ္လုိ႕မျဖစ္ဘူး။ ရရင္ေတာင္ သိပ္ခက္မယ္။ ခင္ဗ်ား ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာဆီ ျပန္သြားရမယ္။ အဲဒီကမာၻဦးက တိရိစာၦန္တစ္ေကာင္လိုေနလုိက္ရတာ။. အလ်ားလုိက္ေနလုိက္ရတယ္။ ကမာၻၾကီးနဲ႕ မ်ဥ္းျပိဳင္က်ေအာင္ ေနလိုက္ရတယ္။ သိစိတ္က တစ္ျဖည္းျဖညး္ေလ်ာ႔နည္းသြားမယ္။ ရုတ္တရတ္ ခင္ဗ်ားမွာ ဘာတာဝန္မွမရိွေတာ႔ဘူး။

အဲဒါေၾကာင္႔လည္း ဆစ္ဂမန္ဖရြိဳက္ဟာ လူနာေတြအတြက္ လဲေလ်ာင္းလုိ႕ရတဲ႔ ခုံရွည္ကို ေရြးခ်ယ္သံုးစြဲတာ။ အဲဒါ လူနာ ဇိမ္က်ေအာင္မဟုတ္ဘူး။ ဒါက သူ႕နည္းတစ္ခုပဲ။ လူနာဟာ အလ်ားလိုက္ျဖစ္သြားတဲ႔အခါမွာ သူ႕မွာ တာဝန္ကင္းသြားတယ္။ သူ႕စိတ္က သက္သက္သာသာမျဖစ္ေသးရင္၊ မသိစိတ္ထဲက ကိစၥေတြကို ထုတ္ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကို ထုိင္ခုိင္း၊ ရပ္ခိုင္းထားျပီးေျပာခိုင္းရင္ သူက ေျပာသင္႔၊မေျပာသင္႔ေတြ ေတြးေတာ႔မယ္။ သူ႕မွာ ေတြးဖုိ႕၊ ခ်င္႔ခ်ိန္ဖုိ႕ တာဝန္ရိွသြားျပီ။ သူဟာ ခံုရွည္မွာ လဲေလ်ာင္းေနတုန္းမွာ သူ႕ရဲ႕အတြင္းစိတ္က ကိစၥေတြကို ဆင္ဆာျဖတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အရိွ၊အရိွအတုိင္းပဲေျပာမွာပဲ။ ရုတ္တရတ္သူ႕ရဲ ဗီဇစိတ္အတုိင္းျပန္ျဖစ္သြားတာ။ သူ႕မွာ တာဝန္မရိွေတာ႔ဘူး။ သူက တျခားသူစိမ္းေတြဆို ေျပာျပေလ႔မရိွတာေတြကအစ ထုတ္ေျပာမွာပဲ။ သူ႕ရဲ႕ မသိစိတ္ အနက္အရိႈင္းက ကိစၥေတြအထိ ထုတ္ေျပာလာတယ္။ မသိစိတ္မွ ျမဳပ္ေနတဲ႔အရာေတြ ျပန္ေပၚလာတယ္။ အဲဒါဟာ ဖရြိဳက္ရဲ႕ နည္းလမ္းပဲ။ သူက လူနာကို ကေလးတစ္ေယာက္လို၊ တိရစာၦန္ဗီဇစိတ္နဲ႕ လြတ္လြပ္လပ္လပ္ ေျပာခြင္႔ရိွေအာင္ လုပ္ထားေပးလုိက္တာပဲ။

တစ္ခုခုအတြက္ တာဝန္မရိွေတာ႔ဘူးဆိုတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သဘာဝအတုိင္း ေနမိသြားတယ္။ စိတ္ကုပညာရပ္ဟာ သိပ္အက်ိဳးရိွေစတယ္။ ဒီပညာနဲ႕ လူေတြ စိတ္သက္သာရာရေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ေစတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဖံုးထား၊ပိတ္ထား၊ ေမ႔ေဖ်ာက္ထားတာေတြကို ေဖာ္ျပလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုေဖာ္လုိက္မွ အဲဒီ တင္းၾကပ္မႈေတြဟာ အေငြ႕ပ်ံသလို ေပ်ာက္သြားႏုိင္မွာ။ စိတ္ကိုခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျပီး ကုသတဲ႔ ကုထံုးနဲ႕ကုသခံလုိက္ရင္ ခင္ဗ်ားမွာ ဝန္ထုပ္ေပါ႔သြားတာပဲ။ ဝန္ထုပ္ေပါ႔သြားရင္ သဘာဝအတုိင္း ပိုေနႏုိင္လာတာပဲ။ သဘာဝနဲ႕ပိုျပီး သဟဇာတ ျဖစ္သြားတာ။ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႕ကိုယ္ တည္႕သြားတာ။ အဲဒီလို သဟဇာတျဖစ္တာကိုပဲ က်န္းမာတယ္ေခၚတာပဲ။

ဒါေပမယ္႔ ဒီနည္းဟာ ေရွးသဘာဝကို ျပန္သြားတာ။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္တာ။ ေျမေအာက္ခန္းထဲျပန္သြားတာ။ သာလြန္ေအာင္ လုပ္တဲ႔ ေနာက္တစ္နည္းရိွေသးတယ္။ ဒီနည္းကေတာ႔ ဆစ္ဂမန္ဖရြိဳက္နည္းမဟုတ္ဘူး။ ဗုဒၶနည္းပဲ။ ဒီနည္းနဲ႕ အတြင္းပုိင္းကို သြားလုိ႕ရတယ္။ သတိရိွရိွနဲ႕ သဘာဝနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနလုိက္လုိ႕ရတယ္။ အဲဒီလိုေနလိုက္ရံုနဲ႕ သာလြန္ျမင္႔ျမတ္မႈဆီကုိ သြားလုိ႕ရျပီ။

 သဘာဝနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ေန။ဒါကိုက ပညာရဲ႕ အခ်ဳပ္အခ်ာပဲ။ သဘာဝတရားဆိုတာဟာလည္း စၾကဝဠာရဲ႕ သဘာဝစည္းခ်က္ပဲ။ ဒီ စၾကဝဠာရဲ႕ သဘာဝစည္းခ်က္နဲ႕ သဟဇာတျဖစ္သြားျပီဆုိရင္ ခင္ဗ်ားဟာ ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဂီတပညာရွင္၊ ကေခ်သည္ အကုန္ျဖစ္သြားတယ္။

စမ္းၾကည္႕စမ္းပါ။ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ေနရင္း သဘာဝစည္းခ်က္နဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ေလး သတိထားေနလုိက္။ သဘာဝတရားနဲ႕ တသားတည္းျဖစ္သြားရင္ တံတုိင္းေတြအားလံုး ေပ်ာ္က်သြားတယ္။ သစ္ပင္ျဖစ္သြားတယ္။ ျမက္ပင္ျဖစ္သြားတယ္။ ေလညင္းျဖစ္သြားတယ္။ အရင္ မျမင္ဖူးတဲ႔ အျမင္မ်ိဳးနဲ႕ ခင္ဗ်ားျမင္ရလိမ္႔မယ္။ ေဆးဝါးေၾကာင္႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေယာင္ျမင္ေယာင္ေတြျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳး သစ္ပင္ေတြက အရင္ကထက္ ပိုစိမ္းလာ။ ႏွင္းဆီေတြက ပိုျပီး ႏွင္းဆီေရာင္သမ္းလာ။ အားလံုးက ေတာက္ပလာတယ္။ ရုတ္တရတ္ ခင္ဗ်ား သီခ်င္းဆိုခ်င္စိတ္ ေပါက္ရင္လည္းေပါက္မယ္။ သီခ်င္းက ဘယ္ကေရာက္လာလဲ မသိဘူး။ ေျခလက္ေတြက ကဖုိ႕ အသင္႔ျဖစ္ေနမယ္။ ကခုန္မႈဟာ ေသြးေၾကာထဲမွာ တီးတိုးေျပာေနျပီ။ ဒါကိုလည္း ခင္ဗ်ား ခံစားနားလည္ႏုိင္တယ္။ ဂီတရဲ႕ေတးသံကို အတြင္းေရာ၊အျပင္ပါ ခင္ဗ်ားၾကားေနရမယ္။

ဒါဟာ တီထြင္ဖန္တီးမႈရဲ႕ အေျခအေနပဲ။ သူ႕ရဲ႕အေျခခံက သဘာဝတရားနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္မႈပဲ။ ဘဝနဲ႕လုိင္းမိသြားျပီ။ စၾကဝဠာနဲ႕လည္း လုိင္းမိသြားျပီ။

ေလာက္ဇူက ဒါကို နာမည္လွလွေလးေပးထားတာ။ (wei-wu-wei) ေဝ - ဝူ - ေဝ ဆိုတဲ႔ မလုပ္ကိုင္ျခင္းအားျဖင္႔ လုပ္ကုိင္ျခင္းတဲ႔။ ဒါကိုက တီထြင္ဖန္တီးမႈရဲ႕ ဝိေရာဓိပဲ။ ပန္းခ်ီဆရာ ပန္းခ်ီဆြဲတာကိုၾကည္႕ရင္ သူက တက္တက္ၾကြၾကြရိွေနတာပဲ။ အလြန္အမင္းကို တက္ၾကြေနတာ။ အရူးအမူးကို တက္ၾကြေနတာ။ သူက သိစိတ္နဲ႕ လုပ္ေနတာ။ စိတ္အျပည္႕အဝအသံုးခ်ျပီးလုပ္ေနတာ။ ကေခ်သည္ကိုလည္းၾကည္႕။ သူလႈပ္ရွားတက္ၾကြေနတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အတြင္းစိတ္ရဲ႕ အနက္အရိႈင္းမွာ ျပဳလုပ္သူမရိွဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သရုပ္ေဆာင္မရိွဘူး။ တိတ္ဆိတ္မႈေလးပဲရိွတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ တီထြင္ဖန္တီးျခင္းကို ဝိေရာဓိအေျခအေနလို႕ပဲ က်ဳပ္ကေျပာတာ။

သိပ္လွတဲ႔ စိတ္အေျခအေနတုိင္းဟာ ဝိေရာဓိေတြပဲ။ အျမင္႔ကို ခင္ဗ်ားသြားေလေလ၊ အရိွတရားရဲ႕ ဝိေရာဓိအနက္အရိႈင္းထဲကို သက္ဆင္းဝင္ေရာက္သြားေလေလပဲ။ သိပ္အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ ျပဳမူလုပ္ကုိင္မႈတစ္ခုအတြက္ သိပ္အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ ေျပေလ်ာ႔မႈလုိတယ္။ မ်က္ႏွာျပင္မွာေတာ႔ ျပဳမူလုပ္ကိုင္မႈေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အနက္အရိႈင္းကိုၾကည္႕ရင္ ဘာမွ ျဖစ္မေနဘူး။ ဘာမွမျဖစ္ျခင္းေလး ျဖစ္ေနတယ္လုိ႕ ေျပာခ်င္ေျပာလုိ႕ရမယ္ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ားမပိုင္ဆုိင္တဲ႔ စြမ္းအားေတြ ထြက္ေနတယ္။ မသိႏုိင္တဲ႔ ေနရာကေန ေရာက္လာတဲ႔ စြမ္းအားကို အညံ႕ခံလုိက္တာကိုက တီထြင္ဖန္တီးျခင္းပဲ။ တရားရႈမွတ္ျခင္းဟာလည္း တီထြင္ဖန္တီးမႈပဲ။ အတၱကင္းဆိတ္သြားတဲ႔အခါမွာ ခင္ဗ်ားမွာရိွတဲ႔ ဒဏ္ရာ ေပ်ာက္သြားတာပဲ။ ခင္ဗ်ား ေရာဂါေပ်ာက္ျပီ။ ခင္ဗ်ားျပည္႕ဝစံုလင္ျပီ။ အတၱကိုက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေရာဂါပဲ။ အတၱမဲ႔သြားရင္ ခင္ဗ်ားဟာ အတၱစံပၸာယ္တဲ႔ လူမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ခင္ဗ်ား စတင္စီးဆင္းျပီ။ အရိွတရားရဲ႕ နက္နက္နဲနဲ စီးေၾကာင္းထဲ ခင္ဗ်ား စီးဝင္သြားျပီ။

Norbert Weiner ေနာ္ဘတ္သ္ ဝင္န္နာကေျပာတယ္။က်ဳပ္တို႕ဟာ ေနရာခ်ထားတဲ႔ အရာဝတၳဳေတြမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဟာသူ ထပ္တလဲလဲျဖစ္ေနတဲ႔ ပက္တမ္ေတြ။ အစဥ္မျပတ္စီးဆင္းေနတဲ႔ ေရစီးေၾကာင္းမွာေပၚလာတတ္တဲ႔ ဝဲကေတာ႔ေလးေတြ။ အဲဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ားဟာ အတၱမဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုပဲ။ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေနတဲ႔ ျဖစ္ရပ္အစုအေပါင္းတစ္ခုပဲ။ အရာဝတၳဳတစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္စဥ္တစ္ခု။ အဲဒီျဖစ္စဥ္ကို အရာဝတၳဳတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ က်ဳပ္တို႕လုပ္ေနၾကတာ။ အဲဒီအရာကို ခင္ဗ်ားက ငါလို႕ ေခၚလိုက္တာနဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေတြေပ်ာက္သြားျပီး အရာဝတၳဳတစ္ခုျဖစ္သြားေတာ႔တာပဲ။ အတၱဝင္ေရာက္လာရင္ အဟန္႕အတားေတြျဖစ္လာတယ္။ ရပ္တန္႕သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အတၱက ေနရာယူသြားတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ား အသက္မဝင္ေတာ႔ဘူး။ အေသေကာင္ျဖစ္သြားတယ္။

အတၱဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေသဆံုးမႈပဲ။ အတၱရဲ႕ေသဆံုးမႈဟာ တကယ္႔ဘဝအစစ္ စတင္ျခင္းပဲ။ တကယ္႔ဘဝက သူ႕အလိုလို တီထြင္ဖန္တီးမႈရိွတယ္။

တီထြင္ဖန္တီးမႈျဖစ္ေအာင္ ဘယ္ေက်ာင္းမွ တက္ေနစရာမလိုပါဘူး။ တကယ္လုပ္စရာလိုတာက စိတ္အတြင္းပိုင္းကို ဝင္ေရာက္ျပီး အတၱကို အရည္ေဖ်ာ္ပစ္ဖုိ႕ပဲ။ အဲဒီ အတၱကို မေထာက္ပံ႔နဲ႕။ အတၱကို သန္မာေအာင္၊ အင္အားျပည္႕ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႕ေတာ႔။ အတၱကင္းမဲ႔ေနရင္ အမွန္တရားအျပည္႕ရိွေနတယ္။ အားလံုးလွေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနသမွ်ဟာ အေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ။

ခင္ဗ်ားတုိ႕ အားလံုး ပီကာဆိုေတြ ရိွတ္စပီးယားေတြ ျဖစ္လာမယ္လို႕ က်ဳပ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ က်ဳပ္ဒီလိုမေျပာဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႕ထဲက တစ္ခ်ိဳ႕က ပန္းခ်ီဆရာေတြ ျဖစ္လာမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အဆိုေတာ္ေတြျဖစ္လာမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကေခ်သည္ေတြျဖစ္လာမွာ။ ဒါေတြက ကိစၥမရိွပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႕အားလံုး ကုိယ္႔ရဲ႕ရွင္သန္ေနထုိင္မႈထဲမွာ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္သူေတြျဖစ္လာမွာ။ ခင္ဗ်ားဟာ စာဖိုမႈးျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ္႔ တီထြင္ဖန္တီးမႈ ရိွလာမယ္။ လမ္းသန္႕ရွင္းေရးလုပ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ္႔ တီထြင္ဖန္တီးမႈေလးရိွေနမယ္။

ခင္ဗ်ားဘဝမွာ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕မႈ ေပ်ာက္သြားမယ္။ အေသးအဖြဲေလးပဲ လုပ္ေနပါေစ၊ ခင္ဗ်ား ထိုးထိုးထြင္းထြင္းေတြ လုပ္လာမယ္။ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္တာကအစ ဘုရားရိွခိုးသလို မြန္ျမတ္သန္႕စင္မႈေလးပါလာမယ္။ လုပ္ေနတဲ႔အလုပ္ကိုက ဘုရားကိုပူေဇာ္ႏုိင္တဲ႔ ဘုရားစာတစ္ခုလုိျဖစ္လာမယ္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းေလးရဲ႕ အရသာေလးပါေနလိမ္႔မယ္။ က်ဳပ္တို႕ေတြ ပန္းခ်ီဆရာေတြ အမ်ားၾကီးမလိုဘူး။ အားလံုး ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္သြားရင္ ဘဝၾကီးဟာ ခက္ခဲသြားမယ္။ က်ဳပ္တို႕ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း အမ်ားၾကီးမလိုဘူး။ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ ဥယ်ာဥ္မႈးေတြလည္း လိုေသးတယ္။ လယ္သမားေတြလည္း လုိတယ္။ က်ဳပ္တုိ႕ လူအမ်ိဳးစံုလုိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လူတုိင္း တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရိွရမယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သတိသမၸဇဥ္တရားနဲ႕ေနျပီး အတၱကင္းမဲ႔ေနရင္ အနတၱတရား/ဘုရားက သူ႕ဆီ စီးဝင္လာႏုိင္မယ္။ အဲဒီလူရဲ႕ အေျခအေန၊ လက္ခံႏုိင္စြမ္းေပၚမူတည္ျပီး ဘုရားဟာ ပံုသ႑ာန္ေတြျဖစ္လာေစမယ္။ အဲဒီဟာေတြ အားလံုးဟာ ေကာင္းျမတ္ျခင္းေတြပဲ။

ခင္ဗ်ားနာမည္ၾကီးတဲ႔သူ ျဖစ္ဖုိ႕မလိုဘူး။ တကယ္႔ကို တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရိွသြားျပီဆိုရင္ အဲဒီလူဟာ နာမည္ၾကီးေရး၊ မၾကီးေရးကို ေခါင္းထဲမထည္႕ေတာ႔ဘူး။ သူ႕အတြက္ ဒါေတြ မလိုအပ္ေတာ႔ဘူး။ သူဟာ သူလုပ္ေနတာေတြကို သိပ္ေက်နပ္ျပီး စိတ္က ပီတိနဲ႕ျပည္႕ေနေတာ႔တာ။ သူဟာ သူ႕ရဲ႕ လက္ရိွ ပကတိအေနအထားကို သိပ္ေက်နပ္တယ္။ ဆႏၵေတြရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈမရိွဘူး။ တီထြင္ဖန္တီးလာနုိင္ရင္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ စိတ္ဆႏၵေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာပဲ။ ခင္ဗ်ား တီထြင္ဖန္တီးမႈရိွလာရင္ ခင္ဗ်ားအျမဲျဖစ္ခ်င္တာေတြအားလံုး ျဖစ္ျပီးသား ျဖစ္သြားပါျပီ။

Regards,
Z

ဘာသာျပန္ျခင္း စာမ်က္ႏွာ ၃၈ မွာ နိတၳိတံပါျပီခင္ဗ်ာ။

ဘူမာရင္းဟာ ငါ႔ဆီကေန ဘယ္ေတာ႔မွ ထြက္ခြာမသြားဘူး။ ေတးသံေတြတိတ္သြားရင္ .. ပန္းပြင္႔ေၾကြသံကုိၾကားရလိမ္႔မယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အမွားေတြက ျပင္ခြင္႔မရလုိက္ဘူး။ အေဝးၾကီးသြားခါနီးမွ ခရီးဟာ လိပ္ သြားခဲ႔တယ္။ ငွက္တစ္ေကာင္လုိ ဘာရယ္မဟုတ္ သစ္ပင္ထဲမွာ ပုန္းခုိေနလုိက္တယ္။ ခြန္အားဟာ ျမွားတံရဲ႕ထိပ္ဖူးမွာမဟုတ္ဘဲ ေနာက္ျမီးစြန္းေလးမွာပါဝင္ေနခဲ႔တယ္။ ရာကုိလုိ႕ အမည္ရတဲ႔ ၾကက္တူေရြးေလးဟာ ရာကုိ၊ မားမား၊ ဂြတ္ေဘာ႔(အီ) စတာေတြကုိ ပီပီသသေျပာတတ္ေပမယ္႔ ပ်ံထြက္သြားတယ္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟာ အပူရွိန္ေပၚမူတည္ျပီး ခါးသက္လာတယ္။ ေလာကနဲ႕ယွဥ္ရင္ ေလာကဓံက အေလးသာတယ္။ မနက္ျဖန္ေတြမွာ မနက္ျဖန္မပါေတာ႔ဘူး။ သုုတၱံက်မ္းဟာ ဆံုးမလြန္းသလုိရိွေနခဲ႔ျပီး .... ဆာလံက်မ္းကသာ သီခ်င္းသံပုိျမည္တယ္။ ေသမင္း၏ အရိပ္လႊမ္းမုိးေသာ ခ်ိဳင္႔ထဲသုိ႕ ေလွ်ာက္သြားရေသာ္လည္း ေဘးအႏၱရာယ္ကုိ မေၾကာက္ပါတဲ႔။ ခ်စ္ျခင္းမွာ အျပစ္ကင္းစြာ။ အနည္ေတြအမ်ားၾကီးသာ တည္ျငိမ္သြားေပမယ္႔ မုန္တုိင္းကေတာ႔တည္ျငိမ္တဲ႔ေနာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားရတာပဲ။ ေရေႏြးစီးေၾကာင္းေနာက္လုုိက္သြားမိတဲ႔ ငါးတစ္ေကာင္လုိပါပဲ၊ တိမ္ေတြကုုိဆြတ္ယူဖုိ႕ လက္ေတြႏွင္းပြင္႔မုိးသားလုိျဖဴ၊ အမႈိက္သိမ္းကားဟာ သူမသိမ္းႏုိင္တဲ႔ အမႈိက္ေတြ ျမိဳ႕ျပမွာ က်န္ရစ္ခဲ႔မွန္း ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာမွ ရိပ္မိလာခဲ႔တယ္။ ဒါ ငါတုိ႕ေခတ္ရဲ႕တန္ရာတန္ေၾကးဆုိပါေတာ႔။ ဘယ္အခ်ိန္အထိ လြင္႔ပ်ံသြားမယ္မသိတဲ႔ေၾကးစည္သံ .... ခ်မ္းသာေလးမ်ိဳးထဲမွာ စတုတၳက အျပစ္ကင္းခ်မ္းသာ ... အဲဒီအထိ ေလွာ္ခတ္ၾကရလိမ္႔မယ္။ ဘဝဟာ ရွည္လ်ားေသာ ဇာတ္လမ္းတြဲျဖစ္တဲ႔အတြက္ ဇာတ္လမ္းငယ္တစ္ပုုိင္းရဲ႕ အဆံုုးသတ္ဟာ ေနာက္ထပ္ဇာတ္လမ္းတစ္ခုရဲ႕အစလည္းျဖစ္သြားႏုိင္ေသးတယ္။ ေဆာင္းဟာထင္တာထက္ေအးခဲျပီး ... ေမွာင္မုိက္လြန္းတယ္။ ဇီဝနာရီမ်ားဟာ တစ္ခါတစ္ခါ ျပင္ရင္ခက္လြန္းတယ္။ မ်က္ရည္မ်ားဟာ အလည္လြန္ေနတတ္ေပမယ္႔ အခ်ိန္မီ ျပန္လည္ေရာက္လာဖုိ႕အသင္႔ရိွေနၾကတယ္။ စိတ္ေကာင္းရိွတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ေလ်ာ႔သြားေတာ႔ ကမာၻၾကီးအထီးက်န္တာေပါ႔။ ကမာၻၾကီးဆီက လိပ္ျပာေတြ ျပန္ထြက္သြားတဲ႔ေန႕၊ ပန္းပြင္႔ေတြ ေအးခဲသြားတဲ႔ေန႕ ၊ ေရႊဝိညာဥ္ျခံၾကီးကုုိ ေက်းငွက္တုိ႕ စြန္႕ခြာသြားတဲ႔ေန႕ဆုိတာ ဒီေန႕ပဲထင္ပါရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဟာ အဆင္သင္႔မျဖစ္ခဲ႔မႈေပါင္းမ်ားစြာရိွခဲ႔ပါလွ်က္ ခ်စ္ခင္သူမ်ားႏွင္႔ ခြဲခြာရန္ မည္သည္႕အခါမွ အဆင္သင္႔မျဖစ္ခဲ႔ျခင္းကုိ အထူးအေလးအနက္ခံစားနာက်င္ၾကရပါတယ္။ ယာယီရွင္သန္မႈေတြဆုိေပမယ္႔ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႕သယ္ေဆာင္သြားမယ္႔အမွတ္တရေႏြးေထြးမႈမ်ားကေတာ႔ သံသရာအဆက္ဆက္ပါသြားဦးမွာပါပဲ။ က်န္ရစ္သူေတြဟာ ..... ဘယ္တုန္းကမွ အသင္႔မျဖစ္ခဲ႔သလုိ ... ဘယ္ေတာ႔မွလည္း အသင္႔ျဖစ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး။ ေရွ႕ကေနသြားသူနဲ႕ေနာက္ကေနလုိက္ၾကရမယ္႔သူေတြ၊ တစ္ေယာက္ကုုိ တစ္ေယာက္က အားေပးရင္း၊ တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္တြဲထားလုိက္ၾကတယ္။ ဒီသံသရာဟာ ထင္တာထက္ ရွည္လ်ားတယ္။ ေလာကနဲ႕ယွဥ္ရင္ ေလာကဓံက အေလးသာတယ္။ ပန္းပြင္႔ေတြနဲ႕ လိပ္ျပာေတြ ထြက္ခြာသြားနဲ႕ေနာက္မွာ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုဟာ ရင္ပြင္႔က်န္ခဲ႔ရတာပါပဲ။


RIP ညီေလး။

 ==========================

Uncle ျငိမ္း (ျငိမ္းေအးအိမ္)ရဲ႕သား ႏုိင္ငံျငိမ္းေအး ၂၂ ႏွစ္ ဆံုးသြားတယ္။ ၂၀၁၆ မွာ စိတ္ထိခုိက္စရာ ဒီတစ္ခုပဲရိွတယ္။ Blog ျပန္လာဖတ္ရင္း စာျပန္ေရးဖုိ႕ အခ်ိန္ေရာက္ျပီလုိ႕ ခံစားရတာနဲ႕ ႏုိင္ငံ႔အတြက္ ေရးထားတာေလးတင္လုိက္တယ္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရွာေဖြခဲ႔တာေတြပိုမုိရရိွခဲ႔ၾကတယ္။ အရင္က မထင္ထားခဲ႔တဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြလည္းျဖစ္တယ္။ ကမာၻၾကီးလည္း ခက္ခဲျမဲခက္ခဲတယ္။ ခက္ေနတဲ႔ ကမာၻၾကီးမွာ လူဟာ ေပ်ာ္ေအာင္၊စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ေနၾကရတာပါပဲ။ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႕မိသားစုထဲကေန ရုတ္ခ်ည္းထြက္ခြာသြားတာ အင္မတန္ သံေဝဂရစရာေကာင္းတယ္။ အခုဆုိ facebook account ထဲမွာ သြားေလသူ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားျပီ။ ကုိညီသစ္နဲ႕ႏုိင္ငံ။ ဂီတကိုခ်စ္တဲ႔သူေတြ။

ပထမဆံုး တင္ျဖစ္တဲ႔ ပို႕စ္ဟာ ေၾကကြဲျခင္းျဖစ္ေနတာေတာ႔လည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါဟာလည္း ေလာကဓံနဲ႕လူတုိ႕ရဲ႕ ထိခတ္မိျခင္းသံစဥ္တစ္ခုပဲ။ ပန္းပြင္႔ေတြဟာ မုန္တုိင္းထဲမွာလည္းပြင္႔ေနတာပါပဲ။ နားစြင္႔ေထာင္ၾကည္႕လိုက္တိုင္း ေသျခင္းတရားဟာ အနားမွာ အျမဲရိွေနမွန္း ရိပ္မိလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ၂၂ ႏွစ္တုန္းက ေက်ာင္းသြားေတာ႔ ဟုိင္းလပ္စ္ေခါင္းမုိးေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လက္ခ်င္းတြဲျပီး စီးခဲ႔ဖူးတယ္။ လူငယ္ေတြမွာ အိမ္မက္ေတြရိွခဲ႔ၾကျပီး ... သူတုိ႕ကမာၻဟာ အျမဲေတာက္ပေနခဲ႔ၾကတယ္။ အခုေတာ႔ လူၾကီးေတြျဖစ္လာျပီဆုိေတာ႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ကိုယ္႔မွာ တာဝန္ရိွတယ္လုိ႕ ခံစားရတယ္။ သူတုိ႕ေတြရဲ႕ စိတ္ကူးေလးေတြ၊ အားမာန္ေတြနဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ဆက္လက္ျမင္႔မားေနဖုိ႕ ၊ ကမာၻၾကီးကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ႔ လူငယ္ေလးေတြအတြက္ အခ်ိန္နည္းနည္းပိုေပးသင္႔တယ္လုိ႕ ျမင္လာတယ္။ လူငယ္ေတြအတြက္ လံုျခံဳေႏြးေထြးျပီး ေမတၱာတရားရိွတဲ႔ အသိုင္းအဝန္းတစ္ခုရိွမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႕ေတြရဲ႕ဘဝေတြ အမ်ားၾကီးပိုလြယ္ကူမယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။

ေရးထားတာေတြ ေနာက္ေန႕မွပဲ တင္လုိက္ပါဦးမယ္။

 Zephyr

Meeting of Union of the Republic of Myanmar's State Counsellor Daw Aung San Suu Kyi with Myanmar Community in Singapore

ေဆာင္းရာသီထဲက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ထြက္လုိ႕မရေတာ႔ဘူး။

ထင္တာထက္ျမန္ဆန္တဲ႔ အေျပာင္းအလဲေတြအတြက္ ... ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အံ႔ၾသဖုိ႕အတြက္ ရွင္သန္ၾကတယ္။ ေလာကဓံနဲ႕မ်ားမ်ားမရင္ဆုိင္ဖူးေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႕ အေတြးအေခၚေတြဟာ သမာသမတ္သိပ္မက်ခ်င္ဘူး။ အခ်စ္ဆံုးေခြးေလးဆံုးသြားတုန္းကေတာ႔ ဘဝဟာ ေနခ်င္စရာမေကာင္းေတာ႔ဘူးလုိ႕ နားလည္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ဒီေခြးေလးကုိ Chocolate လုိ႕ေခၚတယ္။ သူ႕အေရာင္ကလည္း chocolate ေရာင္။ အပ်င္းထူထူ၊ ဝဝဖုိင္႔ဖုိင္႔ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္။ အစာစားရင္ေတာင္ ပ်င္းလုိ႕ အိပ္ရင္းစားတဲ႔ေခြးကေလးတစ္ေကာင္လည္းျဖစ္ေသးတယ္။ ေလွကားတက္ရင္ေမာတတ္တဲ႔ေခြးကေလးဟာလည္းသူပဲ။ သူ႕သက္တမ္း ခုနစ္ႏွစ္မွာ ေလးႏွစ္ေလာက္ အိပ္သြားခဲ႔တယ္။

ဝက္လက္ကုိခ်က္တာမခက္ဘူး။ ႏွပ္ထားတတ္ဖုိ႕ပဲလုိတယ္လုိ႕ ဆရာသမားကေျပာတယ္။ ေခြးကေလးေသသြားကတည္းက စိတ္ခ်မ္းသာမႈအတြက္ အခ်က္အျပဳတ္လုိင္းကုိလုိက္ခဲ႔တယ္။ သၾကားညိဳနဲ႕ႏွပ္ထားတဲ႔ ဝက္လက္အုိးကုိ ပလတ္စတစ္ေပ်ာ႔နဲ႕ ျပန္အုပ္ထားကြ။ အဲဒါေက်ာင္းမွာသင္ခဲ႔တဲ႔ ဓာတုေဗဒအေျခခံေလလုိ႕ မလြန္ခင္ကေျပာသြားေလရဲ႕။ တရုတ္ရုိးရာအတုိင္းဆုိရင္ေတာ႔ ၾကက္ဥျပဳတ္ထားတာေလးထည္႕မွသင္႔မယ္လုိ႕ဆုိတယ္။ သံုးရမယ္႔ဟင္းခတ္ေတြစံုမွခ်က္ဖုိ႕လည္းတတြတ္တြတ္မွာတယ္။ ဂ်င္းႏုနဲ႕ ဂ်င္းရင္႔ အတူသံုုးဖုိ႕ တဖြဖြတုိက္တြန္းတယ္။ ဂ်င္းႏုရဲ႕ အနံ႕ေလးကြာ၊ အဲဒါေလးကအသက္ပဲလုိ႕ဆုိတယ္။ အရင္ကေတာ႔လုိက္နာပါတယ္။ အခုေတာ႔ ဂ်င္းႏုလည္းထြက္ဝယ္ရမွာပ်င္းျပီဆရာ။ သၾကားညိဳနဲ႕ႏွပ္ထားတဲ႔ ဝက္လက္ကုိ ဆီပူပူထဲမွာ kikkoman နဲ႕ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြနဲ႕ေရာလွိမ္႔လုိက္မွပဲ အညီွနံ႕ေလးေပ်ာက္ျပီး ေမႊးသြားမယ္လုိ႕ဆုိတယ္။ တစ္သက္လံုးမွာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြအတြက္ပဲ ဟင္းခ်က္ဖုိ႕လည္း အတန္တန္မွာသြားေလရဲ႕။

တစ္ရပ္တစ္ေက်းကုိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားတဲ႔ေခြးကေလး ...၊ သူျပန္မလာေတာ႔ဘူးဆုိတာ သိေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဟင္းခ်က္တဲ႔ေန႕တုိင္း ေခြးကေလးကုိ သတိရတယ္။ သူသာဆုိ အရုိးေလးေတြစားရရင္ေတာင္ေပ်ာ္တာ။ ညအထိ တစ္ခုခုစားေနရမွ ေပ်ာ္တာ။ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕ဘဝဟာ သူခ်စ္တဲ႔သူ အနည္းငယ္အတြက္ ဘဝကုိေပးဆပ္သြားျခင္းမ်ိဳးပဲ။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္အနည္းငယ္ရိွတယ္ဆုိရင္လည္း သူ႕သခင္ေတြ သူ႕ကုိ ခ်စ္ခင္တာေလးတစ္ခုေလာက္ပဲေမွ်ာ္လင္႔တယ္။ ေခြးတစ္ေကာင္ေလာက္ လူတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္တတ္ဖုိ႕ဆုိတာ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ လူေတြရဲ႕အခ်စ္ဟာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြနဲ႕။ ဒီေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးကုန္သြားရင္ မခ်စ္ၾကေတာ႔ဘူး။

ကမ္းေျခကုိ မၾကာမၾကာသြားျဖစ္လာတယ္။ ေလထဲမွာပါဝင္တဲ႔ ညင္သာမႈအေၾကာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္နားလည္လာတယ္။ လိႈင္းကေလးရဲ႕အိမ္မက္ဟာ ကမ္းေျခအထိပါပဲလုိ႕ ရင္ထဲက နက္နက္ရွိဳင္းရိွဳင္းသိရိွလာခဲ႔တယ္။ ပင္လယ္ကုိခ်စ္လာတယ္။ ပင္လယ္ေပၚမွာ အဆုပ္လုိက္ပြင္႔ေနတဲ႔တိမ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လူငယ္ဘဝရဲ႕ ကုိယ္တုိင္ေရးပံုတူလုိ႕ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေလး လက္ခံလာခဲ႔တယ္။ ေသဆံုးသြားတဲ႔ေခြးေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ကမ္းေျခက သဲေသာင္ေပၚမွာေလွ်ာက္ေျပးေနခဲ႔တယ္။ ပင္ဂြင္းငွက္ေလးေတြေစာင္႔ေရွာက္ေပးတဲ႔ Oddball လုိ Maremma sheepdog ေခြးျဖဴလွလွၾကီးလည္းမဟုတ္၊ သခင္ကုိ ဘူတာမွာ ထုိင္ေစာင္႔ေနတတ္တဲ႔ Hachikō လုိ Akita ေခြးလည္းမဟုတ္။  Quill လုိ မ်က္မျမင္ေတြေစာင္႔ေရွာက္ေပးတဲ႔ Labrador Retriever လည္းမဟုတ္ဘူး။ ရုိးရုိးေလး အေရာင္စုိစုိနဲ႕လွေနတဲ႔ ျမန္မာေခြးဝဝေလးတစ္ေကာင္ပဲ။ မ်က္လံုးအေပၚမွာ အဝါေရာင္ အဝုိင္းေလးႏွစ္ခုနဲ႕ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား နားလည္ပံုမရတဲ႔ ခပ္ရုိးရုိးေခြးေလးတစ္ေကာင္ .... သဲေသာင္နားမွာ ေျပးေနခဲ႔တယ္။

Cannon Rock ကုိ ကမ္းေျခမွာ နားေထာင္ရင္း ျဖတ္သြားတဲ႔ သေဘၤာေတြ၊ စက္ေလွေတြ၊ ငါးမွ်ားေနတဲ႔သူေတြကုိ ေငးၾကည္႕ရင္း ဘဝရဲ႕တည္ျမဲမႈ၊ မတည္ျမဲမႈ၊ ခုိင္ခံ႔မႈ၊ ပ်က္ျပယ္လြယ္မႈေတြကုိ ဆင္ျခင္ေနမိတယ္။ အျမန္ဆံုးစိတ္နဲ႕သြားရင္ေတာင္ မေရာက္ႏုိင္ေတာ႔တဲ႔ ကမာၻငယ္ေလးတစ္ခုလည္းရိွတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ သဟဇာတမျဖစ္တဲ႔ လူငယ္ေတြလည္းရိွမယ္။ မိသြားတဲ႔ငါးကုိ ေသခ်ာျဖဳတ္ယူျပီး ပင္လယ္ထဲျပန္လႊင္႔ပစ္လုိက္တဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လည္းေတြ႕တယ္။ လက္ကုိကုိက္လုိက္လုိ႕ေတာ႔ဟုတ္ပံုမရဘူး။ ပုိင္ဆုိင္လုိတာမဟုတ္ဘဲနဲ႕ ဖမ္းမိတာကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ရံုသက္သက္နဲ႕ဘာကုိမွ မဖမ္းဆီးၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ပင္လယ္ထဲ ေပါေလာေမ်ာလာတဲ႔ ငါးမုတ္တစ္ေကာင္ကေရာ ... သူ႕ကုိယ္သူ ေရႏွစ္သတ္ေသခဲ႔တာမ်ိဳးလား။ စာတန္းတစ္ခ်ိဳ႕အရေတာ႔ ငါးမွ်ားခြင္႔ဆုိတာ ေနရာေဒသနဲ႕ပုိင္ဆုိင္ျခင္းျပအမွတ္အသားပဲ။ ပင္လယ္ကုိပုိင္သူေတြဟာ ဦးရွင္ၾကီးနဲ႕အမ်ိဳးေတာ္တာလား။ ကြန္တိန္နာသေဘၤာေပၚမွာ ပါသြားတဲ႔ မာလိန္မႈးၾကီးကေရာ .... ကုန္းေပၚေရာက္ရင္ ဘယ္လုိယာဥ္ကုိေမာင္းထြက္သြားမွာလဲ။

တစ္ခ်ိဳ႕ေလွေလးေတြက သိပ္ျမန္တယ္။ ဝန္ပုိမပါတာလည္းပါမွာေပါ႔။ ကြ်န္းဆီကုိ အရိွန္နဲ႕ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။ ဝိမုတၱိရသဆန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေငးၾကည္႕ေနလုိက္တယ္။

ေသြးထဲမွာပါလာတာေတြက အႏုပညာဆုိရင္၊ အႏုပညာမပါတဲ႔ ေန႕ရက္ေတြအတြက္ ခင္ဗ်ားဝမ္းနည္းရလိမ္႔မယ္ထင္တယ္။ ေခါင္းေပၚမွာ အုပ္ဆုိင္းေနတဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးေပၚမွာ ၾကက္တူေရြးတစ္အုပ္ရိွျပီး .... သူတုိ႕ဘဝေလာက္မွ ခင္ဗ်ားမေပ်ာ္ရဘူးဆုိရင္ ဒုုလႅဘအတုၾကီးကုိ ဆင္ေသၾကီးလုိ နားမိေနျပီဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရိပ္မိၾကဖုိ႕ေကာင္းျပီ။ ခက္တာက ရရိွျပီးသား ဆင္ေသၾကီးကုိ ကမ္းေျခဆီျပန္ေလွာ္ခတ္သြားဖုိ႕ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ မစြမ္းသလုိျဖစ္ေနတာမ်ိဳး ...။ ထားခဲ႔ရမယ္႔ ဆင္ေသၾကီးနဲ႕ ေဝးသထက္ေဝးလာတဲ႔ ကမ္းေျခ ....၊ ဒါကုိပဲ ေက်ာက္စာထြင္းသလုိ ခပ္ေႏွးေႏွးနဲ႕ လက္မွန္မွန္ခ်ိန္ဆျပီး တည္ေဆာက္ေတာ႔လည္း ဘဝျဖစ္လာတယ္။

စၾကဝဠာၾကီးက လူေတြ အားလံုးေသသြားလည္း ထူးျပီး မခံစားရပါဘူး။ သူ႕တည္ရိွမႈနဲ႕ယွဥ္ရင္ လူ႕သမုိင္းရဲ႕ တည္ရိွခ်ိန္က မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္မွ်ပဲမဟုတ္လား။ watchmen ဇာတ္ကားအရေတာ႔ ေဒါက္တာ မန္ဟက္တန္ဟာ မားစ္ျဂိဳဟ္မွာ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ေနခဲ႔ပံုရတယ္။ အစနဲ႕အဆံုးကုိျမင္သြားတဲ႔အခါ လူဟာ တြယ္တာမႈကုိ စြန္႕လႊတ္ႏုိင္လာၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။

ရဟန္းသံုးပါး ဆရာသမားဆီေရာက္လာေတာ႔ လုိေနတဲ႔တရားအတြက္ စိတ္ဓာတ္ျပတ္သားပံုေတြေျပာၾကတယ္။ တစ္ပါးက ဆရာသခင္ဆီမွာ အက်ိဳးရိွတဲ႔တရားရိွရင္ ဒီတရားအတြက္ ေျခဖေနာင္႔ကစျပီး ေက်ာက္တံုးနဲ႕ထုိင္ေသြးေနဆုိ ထုိင္ေသြးေနႏုိင္ပါတဲ႔။ ေနာက္တစ္ပါးက ေတာင္ထိပ္ကေန ခုန္ခ်ဆုိရင္ေတာင္ ခုန္ခ်ႏုိင္ပါတယ္တဲ႔။ ေနာက္တစ္ပါးက ဝင္သက္နဲ႕ထြက္သက္ခ်က္ခ်င္းခ်ဳပ္ဆုိလည္း ခ်ဳပ္လုိက္ပါ႔မယ္တဲ႔။ တရားကုိဆာေလာင္ပံုုကြာသြားတဲ႔ေခတ္ေတြမွာ တရားဟာေဝဝါးလာတယ္။ ေဝဘူဆရာေတာ္ၾကီးေခတ္တုန္းကေတာ႔ တရားေထာက္အဘိုုးၾကီးေတြက စကားေျပာအလြန္ေကာင္းၾကတာေတြ႕တယ္။ ပင္လယ္မွာထုိင္ေနရင္း စိတ္ဟာလြင္႔ေနတယ္။ တစ္သက္လံုးဖတ္လာတဲ႔စာေတြဟာ ဆင္ပံုတိမ္ေရးရုပ္ေလးနဲ႕အေတြ႕မွာ ငုတ္တုတ္ေမ႔သြားရရွာတယ္။ သဘာဝၾကီးဟာ လူလုပ္အလွေတြလုိ ေသးေသးဖြဲဖြဲမဟုတ္ဘူး။ လူဟာ ေတာင္တန္းကုိ မျပဳလုပ္ႏုုိင္ဘူး။ ပင္လယ္မွာ လႈိင္းေလးေတြမလုပ္တတ္ဘူး။ က်ယ္ေျပာတဲ႔အလွမွာ လူလုပ္အမွန္တရားေတြအားလံုးမွိန္ေဖ်ာ႕သြားတယ္။ လူေတြဟာ ငယ္ဘဝက ကဗ်ာေလးလုိ ငါးေလးတစ္ေကာင္လည္းဖမ္းမိခဲ႔ၾကတယ္။ မိွတ္တုတ္ၾကယ္ေလးကုိလည္း အံ႔ၾသခဲ႔ၾကတယ္။ တဲနဲ႕ပနံသင္႔တဲ႔ၾကာျဖဴေလးတစ္ပြင္႔ကုုိလည္း ဆြတ္ပ်ံ႕ခဲ႔ၾကတယ္။ ေနဟာ ပင္လယ္ထဲကေနထြက္လာျပီး ပင္လယ္ထဲျပန္ငုပ္ရွိဳးသြားတယ္။ ေလယာဥ္ဟာတိမ္တုိက္ထဲတုိးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ မိဘေတြ၊ အဖုိးအဖြားေတြဟာလည္း တိမ္တုိက္တစ္ခုုထဲ တုိးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ခ်စ္ခင္ရတဲ႔သား၊သမီးေတြဟာလည္းတိမ္တိုိက္တစ္ခုုထဲတိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္တယ္။

ပုိက္ကြန္ထဲမိေနတဲ႔ငါးတစ္ေကာင္အတြက္ အနာဂတ္ကုိ သူပုိင္တယ္လုိ႕ ေျပာစရာ စကားလံုးမရိွေတာ႔တာကုိေတြ႕ရတယ္။ ငါးစာအတုနဲ႕ မွ်ားရင္း မိသြားတဲ႔ ငါးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကေတာ႔ ပုိနာက်င္စရာေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ရိုးရာနည္းအရ ေက်ာက္တုံးေတြကုိ တံေတြးနဲ႕ေထြးျပီး ငါးမွ်ားမယ္႔ေနရာကုိ က်ဲခ်လုိက္တဲ႔ ကုိတံငါေတြလည္းေတြ႕တယ္။ ဟုိဟုိဒီဒီေငးေနတဲ႔ကမ္းေျခေစာင္႔ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လည္းရိွတယ္။ (သူကေတာ႔ လူေတြကုိ အထင္ေသးေနတဲ႕ မ်က္လံုးေတြနဲ႕ သူ႕ဘဝကုိ သူေက်နပ္ေနတယ္။) ကမ္းေျခမွာ လွ်ပ္စစ္ဘီးေတြ စီးနင္းေနတဲ႔ လူေတြကုိေတာ႔ ဘယ္သူမွ နားမလည္ႏုိင္ၾကေတာ႔ဘူး။ ပင္လယ္ကမ္းေျခကသဲေတြကုိ ကေလးထိန္းလုိအသံုုးခ်ေနတဲ႔ မိဘေတြလည္းရိွတယ္။ စကူတာကုိ အရိွန္နဲ႕စီးေနတဲ႕ ကေလးေပါက္စေလးေတြလည္းရိွတယ္။

ႏွစ္ေဟာင္းတစ္ခုဟာ ဘာလဲ။ ႏွစ္သစ္ဟာဘာလဲ။ ဘာေတြထူးျခားေျပာင္းလဲသြားသလဲ။ သတ္မွတ္ထားတာမရိွရင္ မေန႕ကနဲ႕ ဒီေန႕ ဘာမွမထူးဘူးမဟုတ္လား။ ဒီေန႕မွာမေန႕ကနဲ႕မတူတာဆုိလုိ႕ ၂၀၁၆ ေနရာမွာ ၂၀၁၇လုိ႕ ေန႕စြဲေျပာင္းဖုိ႕လုိသြားတာတစ္ခုပဲမဟုတ္လား။ ရုုတ္တရတ္ၾကီး တစ္ရက္တာအတြင္း ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းလဲသြားခ်င္တာလဲ။ ႏွစ္ဦးကုသိုလ္ေတြ လုပ္တာေတာ႔ေကာင္းတယ္။ ဒါပဲလား။ ဒီႏွစ္အတြက္ ဒါအကုန္ပဲလား။ ကုသိုလ္ဟာ ေန႕တုိင္းေဆာင္ထားရမယ္႔ ဥစၥာမဟုတ္လား။ ႏွစ္ေဟာင္းအဓိဌာန္မေအာင္ျမင္ခဲ႔သူေတြက အေဟာင္းကုိအသစ္လုပ္ၾကဦးမယ္။ ဒီလုိ အရူးထတာေလးေတြကပဲ ဘဝကုိ အေယားေျပေစတာမ်ိဳးလား။ ႏူနာမရိွရင္ မီးကင္စရာမလုိဘူးမဟုတ္လား။ ကုိယ္႔ဘဝၾကီးကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ အထင္ၾကီးေနဖုိ႕ လိုအပ္သလား။ ကုိယ္႔ရဲ႕ရွင္သန္မႈရုိးရွင္းေနရင္ သိမ္ငယ္တယ္လုိ႕ ခံစားရလုိ႕လား။ ေဒၚၾကည္ေအး ကြယ္လြန္သြားတဲ႔၂၀၁၆၊ ပုုိ႕စ္ကဒ္ေလးေရာက္သြားျပီးမွ ဆံုးသြားတာဆုိေတာ႔ ဆံုုးသြားတာဝမ္းနည္းေပမယ္႔ ခ်စ္ခင္သူေတြရဲ႕ ေမတၱာကုိ သိခြင္႔ရသြားတာ မဂၤလာပဲလုိ႕လည္းေတြးလုိက္တယ္။ အင္းေလးသြားတုန္းကရုိက္ခဲ႔တဲ႔ပံုေလးကုိ Iphone App ကေန ပုိ႕စ္ကဒ္လုပ္ျပီး ေဒၚလာ ႏွစ္က်ပ္ကုိးဆယ္ထင္တယ္၊ ေပးလုိက္ရင္ ကဒ္ထုတ္ျပီး လိပ္စာဆီအေရာက္ပုိ႕ေပးတယ္။ သူ႕စာေတြ ငါမ်ားမ်ားမဖတ္ဖူးပါဘူး။ ေနမေကာင္းတဲ႔ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေနေကာင္းေစခ်င္တယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကုိျမွင္႔တင္ေပးခဲ႔သူေတြအတြက္ လူသားတုိင္းမွာ ေက်းဇူးဆပ္ဖုိ႕လုိတယ္လုိ႕ ခံစားရတယ္။ ဒါက ငါက်င္႔သံုုးတဲ႔ဘာသာတရားေပါ႔။ ဆံုုးသြားတဲ႔လူတစ္ေယာက္ကုုိ ဆံုုးဆံုုးခ်င္း မေကာင္းေၾကာင္းေျပာတာေလာက္ ေအာက္တန္းက်တာေတာ႔ဘယ္ရိွမလဲ၊ မေလးစားခ်င္ေနပါ၊ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း လူၾကီးဆန္ေနလုိက္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ကုိ အထင္ေသးတဲ႔သူဟာ သူ႕ကုိယ္သူေလးစားလုိ႕မရႏုိင္ဘူး။ လူမ်ားကုုိ ႏွိမ္႔ခ်လုိက္လုိ႕ ကုိယ္ျမင္႔တက္မသြားပါဘူး။ ကုိယ္ပဲနိမ္႔က်သြားတာပါ။

သီတဂူဆရာေတာ္ကေတာ႔ တရားပြဲဲျပီးရင္ count down သြားၾကဦးမွာပဲမဟုတ္လားလုိ႕ေမးေတာ႔  .. ဟာ ..ဒီဘုန္းၾကီး ေခတ္မီလွခ်ည္လားလုိ႕ေတြးမိတယ္။ ပင္လယ္နဲ႕ေတာင္တန္းေတြဟာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈနဲ႕ဆက္စပ္ေနတယ္။ ကိေလသာကင္းလာရင္ အိပ္ခ်ိန္နည္းလည္း အိပ္ေရးဝလာတယ္။ အပုုိေတြကုုိ ေလွ်ာ႔ခ်လုိက္ရင္ တန္ဖုိးရိွတာေတြအတြက္ အခ်ိန္ထြက္လာတယ္။ ဇနီးသည္ရဲ႕ ဆက္လက္စ jigsaw အခု ၁၀၀၀ ဟာ တျဖည္းျဖည္း ရုုပ္လံုးေပၚလာတယ္။ 2016 မွာ rating 6.7 ေက်ာ္တဲ႔ ဇာတ္ကားေတြ အရင္ျပီးေအာင္ၾကည္႕သြားဖုိ႕ ၾကည္႕ျပီးသားစာရင္းနဲ႕ ၾကည္႕ရန္လက္က်န္ကုိညိွတယ္။ ဖတ္လက္စစာအုပ္ေတြကုိ အရိွန္ျမွင္႔ျပီးဖတ္တယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ေလာက္ေပၚတဲ႔စိတ္ကူးအတုိင္း Gym မွာသြားေျပးရင္း ကီလိုေျခာက္ဆယ္ေလာက္ မၾကည္႕တယ္။ ကိုုယ္အေလးခ်ိန္က မႏွစ္ကထက္ ၆ ကီလုိက်သြားတယ္။ စုေဆာင္းေငြေတြ၊ အလွဴေငြေတြကုိလည္း စာရင္းစစ္ၾကည္႕တယ္။ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ခါ ျပန္သံုုးသပ္ၾကည္႕တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ခ်မွတ္ခဲ႔တဲ႔ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္းပဲ ျဖညး္ျဖည္းေလးသြားတယ္။ အီေကြတာရာသီဥတုထဲမွာ ေဆာင္းကုိ ဘယ္နားမွာသြားရွာၾကမွာလဲ။

ဖိနပ္ေပၚလာနားေနတဲ႔ ပုုစဥ္းေလးကုုိၾကည္႕ရင္း .... သူ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွင္သန္ရသလဲ wiki မွာရွာၾကည္႕လုုိက္တယ္။ သူေျခာက္လပဲေနရတယ္လုိ႕ေျပာတယ္။ အသက္ေျခာက္လပဲေနရေတာ႔မယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ား ပုုစဥ္းတစ္ေကာင္ေလာက္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ပါ႔မလား။ ေျခာက္လစာအပူေတြနဲ႕ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖစ္ေနဦးမွာလား။ ကုုိယ္႔ကိုုယ္ကုုိလည္းေမးၾကည္႕တယ္။ ေျခာက္လပဲေနရေတာ႔မယ္ဆုိရင္ ကမ္းေျခမွာပဲ တဲထုိးျပီးေနမယ္စိတ္ကူးတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေသတာမေသတာအပထား၊ ေရွ႕တစ္ပတ္ကစျပီး မုိးမရြာတဲ႔ေန႕ဆုိရင္ ကမ္းေျခမွာ တနဂၤေႏြတုိင္း တဲထုိးျပီး သြားေနမယ္စိတ္ကူးလုိက္တယ္။ စာေရးစရာ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႕ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းယူသြားမယ္။ တိမ္ေတြအေၾကာင္း မ်ားမ်ားေရးမယ္။ တံငါသည္ေတြအေၾကာင္းလည္းပါရမယ္။ ေလျပည္ေတြအေၾကာင္းလဲပါမယ္ေပါ႔။

အခုခင္ဗ်ားဖတ္ေနတာ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးေနတဲ႔ စာေတြေပါ႔။ ဆားငန္ေလနဲ႕ ကပ္သြားတဲ႔ ဆံပင္ေတြအေၾကာင္း ေနေလာင္လုုိ႕ အေရာင္ေျပာင္းသြားတဲ႔ အရည္ျပားေတြအေၾကာင္းနဲ႕ ေသာင္ျပင္ေပၚက ကေလးရယ္သံေတြကုိေတာ႔ ၾကားခ်င္မွၾကားရမယ္။ ပင္လယ္ကေရးလုုိက္တဲ႔စာကုုိ နားလည္ဖုုိ႕ ခင္ဗ်ား ပင္လယ္ကမ္းေျခထြက္လာမွရမယ္။ အိမ္ခန္းေလးထဲကေန ပင္လယ္ေလထဲက အေရာင္အဆင္းေတြ၊ အနံ႕ေတြအေၾကာင္းကုုိ ဘယ္လုိနားလည္ေအာင္ေျပာမလဲ၊ တိမ္ထဲေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔ ေလယာဥ္ေလးဟာ ခ်စ္တဲ႔ခင္တဲ႔သူေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႕အတြက္ ရသတစ္ခုုခုုရိွမွာအမွန္ပဲ ...........။             ။


Regards,
Zephyr

Bon Bon

ပင္လယ္အေၾကာင္း .... ကမ္းေျခအေၾကာင္းေတြ အမ်ားၾကီးေျပာၾကရေအာင္။

Daddy ပင္လယ္ကုိ သေဘာက်တယ္။ ပင္လယ္က အားလံုးကုိ မ်ိဳခ်ပစ္လုိက္တာ။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ေရနံတင္သေဘၤာေတြ မေလးရွားမွာ တုိက္မိျပီး ေရနံေတြပင္လယ္ထဲဖိတ္က်တယ္။ အဲဒီေရနံေတြဟာ ကမ္းေျခေတြကုိ ညစ္ညမ္းေစတယ္။ ကမ္းေျခရွင္းလင္းေရးအဖြဲ႕ေတြ လူအမ်ားၾကီးသံုုးျပီး တစ္ပတ္ေလာက္ရွင္းလင္းရတယ္။ ပူလာအူဘင္ ကြ်န္းက ငါးေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းေတြ ေဒၚလာသန္းခ်ီထိခုိက္သြားတယ္။

ငါးေတြက ေရနံေတြအေပၚမွာေဝ႔ေနလုိ႕ အသက္တက္ရွဴလုိ႕မရေပမယ္႔ ေရထဲက ေအာက္ဆီဂ်င္ေၾကာင္႔ သူတုိ႕ မေသႏုုိင္ဘူး။ ေသသြားတဲ႔ငါးေတြဟာ အစာတက္စားရင္း ေရနံေတြစားမိတဲ႔အခါ သူတုုိ႕ရဲ႕သည္းေျခနဲ႕ ေရနံနဲ႕ထိရင္ သူတုိ႕ေသကုန္တာ။ ငါးလုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ ဒီတစ္ပတ္လံုး ငါးေတြကုိ အစားမေကြ်းဘဲထားၾကတယ္။ ေကြ်းမိတဲ႔ငါးျခံေတြကငါးေတြ အကုန္ေသသြားတယ္။ အစာေၾကာင္႔ရွင္သန္တယ္ဆုိေပမယ္႔ သိပ္ခက္ခဲတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ အစာငတ္ေနတာ ရွင္သန္ဖုိ႕ လုိအပ္ခ်က္လည္းျဖစ္ေနတတ္တယ္ေနာ္။

ကမာၻၾကီးမွာ လူေတြမ်ားလာတယ္။ ကမာၻၾကီးက အမ်ားၾကီးေပးတယ္။ စားစရာလည္းေပး၊ ဝတ္စရာလည္းေပး၊ လံုျခံဳစြာခိုလႈံႏုိင္မယ္႔ အေဆာက္အအံုေတြလည္းေပးတယ္။ လူေတြဟာ သိပ္ေလာဘၾကီးေတာ႔ေပးသေလာက္နဲ႕ မေက်နပ္ေတာ႔ဘူး။ သိပ္လွတဲ႔ကမ္းေျခေတြဆီ .. ေရထုညစ္ညမ္းမႈေတြေရာက္လာတယ္။ သဘာဝကုိ လူေတြေလာက္ သတ္ျဖတ္တတ္တာ လူေတြပဲရိွတယ္။

ပင္လယ္ထဲ ေမ်ာေနတဲ႔ ေရနံတုိင္ကီတစ္လံုုးလည္း Daddyတုိ႕ေတြ႕ခဲ႔တယ္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခက ေလရဲ႕ရနံ႕ဟာ ဓာတ္ဆီနံ႕ရေနတယ္။ ဒါေတြက ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ ျဖစ္သြားတဲ႔ ေရထုညစ္ညမ္းမႈေလးတစ္ခုပဲ။ ကမ္းေျခေသးေသးေလးတစ္ခုမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွင္းလင္းလုိက္ရင္ ျပီးသြားႏုိင္တဲ႔ အေသးစား ေရထုညစ္ညမ္းမႈေလးတစ္ခုပဲ။

ဘဝမွာ လူႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္တယ္။ သဘာဝတရားကုိ ဂရုစုိက္တဲ႔သူနဲ႕ ဂရုမစုိက္တဲ႔သူ။ တစ္ေန႕ေန႕ Bon Bon ၾကီးလာရင္ သဘာဝတရားကုိ ခ်စ္တတ္တဲ႔သူျဖစ္ေအာင္ Daddy ပ်ိဳးေထာင္ေပးႏုိင္မယ္လုိ႕ထင္တယ္။ သစ္ပင္ၾကီးေတြ စင္ကာပူမွာ အမ်ားၾကီးရိွတယ္။ အမ်ားဆံုးကေတာ႔ ကုကၠိဳလ္နဲ႕ Senegal Mahogany ေတြေပါ႔။ Mahognay အေခါက္က နီညိဳေရာင္ရိွတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း တစ္ခ်ိန္က Daddy တုိ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ နီညိဳေရာင္ မေဟာ္ဂနီပင္ၾကီးေတြရိွတယ္။ Senegal Mahogany ကေတာ႔ အေခါက္ျဖဴတယ္။ Mahogany နီညိဳေတြကုိေတာ႔ စႏၵရားလုပ္တယ္။ ဂစ္တာလုပ္တယ္။ Chessboard လည္းလုပ္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ နီညိဳေရာင္ေလးက သိပ္လွတာကုိး။ Daddy တုိ႕ျမန္မာျပည္မွာေတာ႔ လူတစ္ဖက္ေလာက္မကတဲ႔ မေဟာ္ဂနီပင္ၾကီးေတြကုုိ လမ္းခ်ဲ႕ဖုိ႕ခုတ္လုိက္ျပီး စဥ္႕ႏွီတံုးတုိ႕၊ ထင္းတုိ႕လုပ္လုုိက္ၾကတယ္။ သားေလးေရ ... သဘာဝတရားကုုိ ခ်စ္ဖုိ႕ဆုိတာ ဉာဏ္ပညာနဲ႕ ႏွလံုုးသား စင္ၾကယ္ဖုိ႕လုိတယ္ေနာ္။

ကမာၻၾကီးမွာ သစ္ပင္ေတြကုိ ခ်စ္တဲ႔သူနဲ႕ သစ္ပင္ေတြကုိ ကုိယ္က်ိဳးအတြက္ေလာက္ သံုုးခ်င္တဲ႔သူေတြဆုိျပီးရိွေသးတယ္။ Daddy တုိ႕ ငယ္ငယ္က မေဟာ္ဂနီသီးကြဲျပီး ထြက္လာတဲ႔ အေစ႔အဆံေတြ ပန္ကာေလးေတြလုိ ပ်ံဝဲက်လာတာေလးေတြ ေမာ႔ၾကည္႕ရင္း ေပ်ာ္ေနခဲ႔ၾကတာ။ သိပ္ဆင္းရဲတဲ႔သူေတြကေတာ႔ ဒီအေစ႔အဆံေတြကုိ ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးေတြနဲ႕ထုတ္ျပီး ဆီးခ်ိဳက်ေဆးဆုိျပီး ေရာင္းၾကတယ္။ ဗမာေဆးပညာနားမလည္တဲ႔ Daddy အတြက္ေတာ႔ ဒါဟာ အထူးအဆန္းပဲ။ Bon Bon အပင္ေတြကုိ ခြဲျခားသိတတ္တဲ႔အရြယ္ေရာက္ရင္ ပ်ဥ္းမပင္နဲ႕ မေဟာ္ဂနီပင္ေတြရဲ႕ အသီးထဲမွာ ပုန္းေနတဲ႔ ပန္ကာေလးေတြကုိ သြားၾကည္႕ၾကတာေပါ႔။

ကမ္းေျခမွာရိွတဲ႔ Senegal Mahogany ပင္ေတြမွာ ငွက္ေတြလာၾကတယ္။ ဒါ သူတုိ႕ရဲ႕ အိမ္ပဲ။ ၾကက္တူေရြးေလးေတြက သစ္ပင္ၾကီးေတြကုိ သစ္ေခါင္းဖြဲ႕ျပီးေနၾကတယ္။ သူတုိ႕ေလးေတြနဲ႕ Daddy တုိ႕ဟာ ကမာၻၾကီးတစ္ခုထဲမွာ အတူယွဥ္တြဲေနထုိင္ၾကရမွာ။ Daddy တုိ႕က သစ္ပင္တစ္ပင္ခုတ္လုိက္ရင္ ငွက္မိသားစုေလးေတြ အိမ္ေပ်ာက္သြားမွာ။ သစ္ပင္ၾကီးေတြက Daddy တုိ႕ရွဴေနတဲ႔ ေလေတြ သန္႕ေနဖုိ႕လည္း သစ္ပင္ေတြပဲလုပ္ေပးတာ။

Bon Bon က ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာေပ်ာ္တယ္ထင္တယ္။ Daddy တုိ႕ ကမ္းေျခကုိ အပတ္တုိင္း လမ္းသြားေလွ်ာက္ၾကတယ္။ မိနစ္သံုုးဆယ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရံုုရွည္တဲ႔ ကမ္းေျခပိစိေလးေပါ႔။ အသြားအျပန္ ေျခလွမ္းေျခာက္ေထာင္စာေလာက္ပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ေလယာဥ္ေတြ ျမိဳ႕ထဲဝင္လာတကုိျမင္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ျမိဳ႕ထဲကေလယာဥ္ေတြ ထြက္သြားတာကုိျမင္ရတယ္။

.... တစ္ေန႕ေန႕ Bon Bon ျမန္မာစာဖတ္တတ္လာခဲ႔ရင္ .... ဒီစာေလးေတြကုိ ဖတ္ျဖစ္ေကာင္းဖတ္ျဖစ္လိမ္႔မယ္ထင္တယ္။ ဘာကုိမွ အေထြအထူး မေမွ်ာ္လင္႔တတ္တဲ႔ Daddy အတြက္ သားေလး ျမန္မာလုိေရးတတ္ဖတ္တတ္ရလိမ္႔မယ္လုိ႕လည္း မေမွ်ာ္လင္႔မိျပန္ဘူး။ Daddy တာဝန္ကေတာ႔ ကမ္းေျခက ေမွ်ာလုိက္တဲ႔စာဆုိတဲ႔စာအုပ္တစ္အုပ္ ... သားေလး တစ္ႏွစ္ျပည္႕တဲ႔အခါ ထုတ္ဖုိ႕ပဲ။ တစ္အုပ္ထဲလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ Daddy တစ္ျခားပညာရပ္ေတြ အေမြမေပးႏုိင္ဘူး။ သဘာဝကုိ ခ်စ္တဲ႔စိတ္ေလးကုိေတာ႔ အေမြေပးခ်င္တယ္။ ၾကမ္းတမ္းတဲ႔ ေလာကမွာ သိမ္ေမြ႕တဲ႔ ႏွလံုးသားနဲ႕ ရွင္သန္တဲ႔ လူကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္္္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာရမွာပဲလုိ႕ Daddy ထင္တယ္ေလ .....။

With Love,
Daddy